فضایِ خلوتِ دل، جلوه گاهِ غیری نیست شِکافتیم به نامِ تو این مُعما را #بيدل_دهلوى

‌ یارب! تو به حیرتم هم‌آغوشی بخش با مخمصه‌ی شعور، کم‌جوشی بخش زاندیشه‌ی آینده خلاصم گردان از یادِ گذشته‌ها فراموشی بخش #بیدل_دهلوی

به اوج کبریا کز پهلوی عجز است راه آنجا سر مویی گر اینجا خم شوی بشکن کلاه آنجا #بیدل_دهلوی

کلک نقاش ازل حسن یقین می‌پرداخت نقش ما دید و به‌ سوی تو اشارت ها کرد #بیدل_دهلوی

حیاتِ جاودان خواهی‌ گدازِ عشق حاصل‌ کن که دل در خون شدن خاصیتِ آبِ بقا دارد… #بیدل_دهلوی

مَباش غِرّه به سامان این بنا که نریزد جهان طلسم غبارست از کجا که نریزد؟ #بیدل_دهلوی

بیش از این نتوان حریف داغ حرمان زیستن یا مرا از خو‌د ببر آنجا که هستی یا بیا #بیدل_دهلوی

چنان باش فارغ ز بارِ تعلق که بر دوش اگر سر نباشد نباشد..! #بیدل_دهلوی

بر فلک آخر نخواهی رفت ای مشتی غبار خویش را از خاک نتوان این‌قَدَر برداشتن #بیدل_دهلوی

دل با تو سفر کرد و تهی ماند کنارم... #بیدل_دهلوی

هر سویی بود جهد یکسو گشتن دریا می خواست چشمه و جو گشتن سیر و سفر سایه به نور انجامید ما هم از خود رویم تا او گشتن #بیدل_دهلوی

گفتی که چرا بی دلِ غفلت‌ تمهید هنگامِ سفر بهرِ وداعم نرسید ای محملِ رنگِ ناز، معذورش دار! کس رفتنِ جان به چشم نتواند دید #بیدل_دهلوی