♨️⚔ تشکیل #لشکر_ابابیل اصلی‌ترین استراتژی پیروزی در #جنگ_شناختی ♦️چگونه خرده‌روایت‌ها می‌توانند کلان‌روایت‌ها را بشکنند... 🎤 به روایت #محمد_جوانی 📌اَبابیل به‌معنای گروه‌گروه، ویژگی پرندگانی است که اصحاب فیل 🐘را سنگباران کردند؛ این پرندگان با منقار و چنگال‌های خود سنگریزه‌هایی که قرآن از آنها به سِجّیل یاد کرده، حمل کردند و بر سپاهیان ابرهه که قصد تخریب کعبه را داشتند، زدند. بزنید روی متن آبی برای دریافت و مشاهده رایگان کارگاه‌‌ها و کتاب‌های جنگ‌شناختی و رسانه 🧠⚔علوم و جنگ شناختی|جوانی @CWarfare @CWarfare @CWarfare

مسابقه مسابقه مسابقه قابل توجه سربازان ظهور شیراز دهه هشتادی ها 🍀 دختر و پسر 😊 مسابقه ی اربعینی ویژه ی دهه هشتادی های شیرازی ...👌 صرفا ساکنین شیراز می‌توانند در مسابقه شرکت کنند ... در صورت کسب امتیاز و ساکن شیراز نبودن ، هدیه تعلق نخواهد گرفت... 😔 لطفا اطلاعات را کامل وارد کرده و به سوالات پاسخ دهید ... به ۳ نفر به قید قرعه هدایایی تعلق خواهد گرفت ... ✌️ هدایا بعدا به صورت حضوری و در جلسه ی سربازان ظهور شیراز تقدیم خواهد شد 😜 لینک مسابقه 👇 https://formafzar.com/form/2k2v6 فقط دهه هشتاد ی ها بخیل نباشید ، هر کدام برا ۱۰ دهه هشتادی از هم کلاسی ها ارسال کنید و سند ارسال‌ شده رو در یک فرم بصورت اسکرین شات برا ادمین زیر ارسال کنید که یک امتیاز محسوب میشه در هیئت سربازان ظهور شیراز 👇 @Rjabbari ─━━━⊱🌺🌸️⊰━━━━─ جهاد فرهنگی شیراز @JahadefarhangiSHZ

امشب هم میخوام ۲۰ قسمت بذارم✨ از قسمت ۵۱ تا ۷۰🕊👇👇

💔🕊🕊💞🕌💞🕊🕊💔 🕌رمان تلنگری، عبرت‌آموز و عاشقانه #پناه ✍قسمت ۵۱ و ۵۲ چشم در چشم شهاب میشوم! سرش را به چپ و راست تکان میدهد و بعد با دستی که به محاسنش میکشد رو میگرداند سمت آقایان. فقط برای چند لحظه ماتم می‌برد … نمیفهمم معنی نگاهش را! چرا سر تکان داد؟ نکند حجابم را مسخره کرده بود؟شاید هم من مثل همیشه بد برداشت کرده‌ام. گیج شده ام،دوباره نگاهش میکنم اما مشغول حرف زدن با پدرش شده.کاش همه چیز برای دو دقیقه هم که شده برمیگشت عقب یا ویدئو چک داشتم! تا آخر شب هرچه منتظر فرصتی میمانم که دوباره نگاهش را بخوانم،هیچ اتفاقی نمی‌افتد. موقع رفتن مدل روسری‌ام را تغییر نمیدهم و فقط به شیدا میگویم: _شیدا جون ساق‌ها رو میشورم میدم به فرشته که … +عزیزم این چه حرفیه،هرچند خیلی ناقابله ولی بمونه پیش خودت. _مرسی از تیپ جدیدم خیلی هم ناراضی نبوده ام!با ماشین شهاب برمیگردیم.فرشته زیر گوشم پچ پچ می کند و از مهمانی امشب حرف میزند. زهرا خانم میگوید: _حاج آقا،گوشتون با من هست؟ +بله حاج خانم بفرمایید _عطیه امشب کسب تکلیف کرد. +در مورد چی؟ _آقا محمد، میخواد براش آستین بزنه بالا حتی در تاریکی فضای ماشین هم گونه‌های سرخ شده ی فرشته را میبینم.کنار گوشش میگویم: +چرا به من نگفتی؟! _والا خودمم بی خبرم.شوکه شدم +کلک چه دعایی کردی که سه سوته حاجت روا شدی؟ _هییس شهاب راهنما میزند و میگوید: +بسلامتی. بالاخره یه شام عروسی انداخت ما رو این محمد حاج آقا میپرسد: _چرا از شما کسب تکلیف کرد حاج خانوم؟ دست های سرد فرشته را میگیرم.تمام حواسم را جمع برخورد شهاب کرده‌ام. دوست دارم غیرتی شدنش و داد و بیداد احتمالیش را ببینم.حتما با شنیدن داستان، نسبت به محمد حس بدی پیدا می کند! +تاریخ میخواست که تشریف بیارن برای خواستگاری شهاب از آینه نگاهی به مادرش میکند و به فرشته‌ای که سرش را پایین انداخته. _چی مامان؟ +میخوان بیان خواستگاری خواهرت میزند روی ترمز، برمیگردد عقب و متعجب میپرسد: _کی؟ خواستگاری فرشته؟ همین فرشته؟! +بله،مگه شما چندتا خواهر مجرد داری مادر؟ _به به! چشمم روشن +چشم و دلت روشن مادر _عجب این محمد آب زیر کاهه ها +غیبت نکن پسر _اِ خب آقاجون این همه با من هست و یه کلوم نگفته که چی تو مخش و دلش میگذره +شرم و حیا داره این پسر از بس _د اگه داشت که پا پیش نمیذاشت مادر من ! و می خندد. عجیب است که حتی در حضور من انقدر راحت حرف‌های خصوصی‌شان را می زنند. برعکس افسانه که هروقت مساله‌ای بود دست بابا را میگرفت میبرد و دور از چشم من و برادرم یا توی حیاط یا آشپزخانه و خلاصه هرجایی که میشد. این خانواده زیادی خوبند!.... این را وقتی مطمئن میشوم که شهاب برخلاف تصور من،برمیگردد و بجای عصبی شدن به فرشته میگوید: +میبینم که شمام رفتنی شدنی آبجی خانوم! فرشته لبخند خجولی میزند و شهاب ادامه میدهد: _میگم بیخود نبود امشب انقدر گذاشتی و برداشتی خونه عمو!میخواستی خوب خودتو جا بندازی که انگار انداختی زهرا خانوم با جدیت میگوید: _اذیت نکن گل دختر منو شهاب جان +چشم. ما که چیزی نگفتیم، خیره ان شاالله این لحظه‌ها چقدر خوب می گذرند! برای #اولین_بار و بعد از لاله،از خوشحالی کسی خوشحال میشوم که کم کم #مهر خواهرانه‌اش قلبم را پر میکند. میرسیم و اول حاج آقا و زهرا خانوم پیاده میشوند. همین که دست شهاب به دستگیره در میرسد نمیتوانم سوالی که سر زبانم گیر کرده را نپرسم! میگویم: _آقا شهاب،شما ناراحت نشدین که پسرعمو و دوستتون قراره بیاد خواستگاری خواهرت؟ انگار از سوال ناگهانی‌ام تعجب کرده،کمی مکث میکند و پاسخ میدهد: _نه چرا باید ناراحت بشم +آخه میگن پسرا غیرتین و این چیزا! خب شما غیرتی نشدین ؟ _برای امر خیر و ازدواج خواهرم چرا باید غیرتی بشم !؟ +مشخصه! چون دوستتون یعنی همون پسرعموتون پا پیش گذاشته من شنیدم اینجور وقتا آقایون… _شکر میون کلامتون،بله اگر خدایی نکرده من میفهمیدم که دوستم یا همون پسرعموم، به هر دلیلی #غیر_از_ازدواج به خواهر من، ببخشید اما نظر داره گردنشم می‌شکستم. ولی وقتی با خانواده‌ش موضوعی رو مطرح کرده و قراره خیلی مردونه بیاد برای خواستگاری،و ازدواج هم که توسط خدا و پیغمبر تایید شدست چرا باید مثل #جاهلای زمان قدیم برخورد کنم!؟ متفکرانه شانه ای بالا می‌اندازم و میگویم: +پس در نوع خودتون روشن فکرین _من فقط قائل به فرهنگ خانوادم هستم و پیرو اصولی که اسلام حد و مرزش رو تعیین کرده. #اسلام سرتاسرش روشن فکریه اگر که خوب و با تعمق بررسی بشه کاملا #شفافه. توصیه میکنم شما هم براش وقت بذار. مثل امشب ! +امشب؟! _بله،شرکت در چنین مجالسی این نتایج خوب رو هم داره که البته امیدوارم با لطف و نظر خدا زیاد مقطعی نباشه میگوید و پیاده میشود..... 🕊ادامه دارد.... ✍ نویسنده؛ الهام تیموری 💟https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🕌💔💔🕊💞🕊💔💔🕌

💔🕊🕊💞🕌💞🕊🕊💔 🕌رمان تلنگری، عبرت‌آموز و عاشقانه #پناه ✍قسمت ۵۳ و ۵۴ میگوید و پیاده میشود.. نشسته‌ام و به عمق حرف‌هایش فکر میکنم! بنظرم کاملا واضح به حجاب و آرایش کمرنگم طعنه زد. پس خیلی هم نگاه سر شبی‌اش بی‌معنا نبود! چپ و راست کردن‌های سرش هم احتمالا بخاطر تأسف خوردن از احتمال همین مقطعی بودن تیپم بوده! صدای تق و تقی حواسم را پرت میکند. شهاب خم شده و به شیشه می زند، سوییچ را نشانم میدهد و میگوید: +شرمنده اما شما تشریف میارید پایین یا همون توی ماشین هستید؟ خجالت میکشم از این گیج بازی. کیفم را برمیدارم و پیاده میشوم. _ببخشید حواسم نبود +خداببخشه.بفرمایید و انقدر صبر میکند تا اول من وارد حیاط بشوم و بعد خودش تو می‌آید . قبل از بالا رفتن از پله‌ها دوباره میپرسم: _اینم غیرته؟ باز هم غافلگیر میشود و می‌پرسد: +با من بودید؟ _بله +چی غیرته؟ _همین که صبر میکنید تا اول من بیام تو نفس عمیقی میکشد و مثل معلم‌هایی که برای شاگردشان دیکته میکنند با آرامش و سری خم شده میگوید: _وقتی آخر شب باشه امکان مزاحمت یا هر اتفاقی توی کوچه برای یک خانم جوان هست. بنابراین رها کردنش حتی اگر غیرت نباشه هم دور از ادبه هم واقعا بی غیرتیه!اینو دیگه جنتلمن‌های غربی هم باید بلد باشن چه برسه به بچه مذهبی‌های با غیرت!یا علی... میرود و لبخند میزنم. از حرف‌هایش بیشتر خوشم می‌آید یا صدا و تن حرف زدنش!؟ نمیدانم اما نیم ساعتی روی پله های راهرو می‌نشینم و به همه‌ی اتفاق‌های امروز فکر میکنم … از عطر گلاب و شیرینی حلوا و خواستگار فرشته تا غیرتی شدن و جنتلمن‌بازی شهاب ! دستم را به چانه‌ام میزنم و زیر لب میگویم. روز خوبی بودا ! حال پدر کمی بهتر شده و بالاخره بعد از چند روز چند کلامی با من حرف میزند. خوشحالم که کار به جاهای باریک نکشیده اما هنوز حس انتقام شدیدی نسبت به بهزاد دارم و آتش درونم آرام نگرفته. پارسا دوباره قرار ملاقات گذاشته و از کیان هیچ خبری ندارم.هنگامه دوبار تماس گرفته و بی جواب گذاشتمش. توقع داشتم همان روز مهمانی که باناراحتی از خانه‌اش بیرون آمدم زنگ میزد. تنها کاری که توی شهر غریب تهران انجام نمیدهم همان بهانه ی آمدنم هست…فقط درس نمی‌خوانم و درست و حسابی سرکلاس‌ها حاضر نمیشوم. آدم عاقل که بند بهانه‌ها نمیشود! حوصله ی همه چیز را دارم الا درس و مشق… پارسا خواسته که امروز خوب باشم…خوب و متفاوت!چیزی که دل خودم هم میخواهد. ساق دست و گیره ای که پیشکش مهمانی خانه حاج محمود است را کنار سجاده و چادرنماز دست نخورده ی گوشه ی اتاقم میگذارم. با پارسا بودن که این چیزها را نمی‌طلبد! دور میشوم از این من تازه پیدا شده و دوباره همان پناه قبلی میشوم.بساط لاک و آرایش و شال‌های رنگارنگ و مانتوهای مد روزم را پهن میکنم. باید خوب به چشم بیایم،من هیچ وقت دست از زیبا و خاص بودن نمی کشم! لم میدهم به صندلی چرم ماشین و میپرسم: _خب نگفتی؟کجا میریم؟ +مهمونی ابروهایم بالا می رود _نگفته بودی +دعوتم کرده یکی از بچه ها _ببینم دوستای کیانم هستن؟ +منظورت خود کیان و آذره؟! _کلا.. +نه.اینا آدم حسابین، فقط خواهشا لوس بازی های قبلیت رو امروز تکرار نکن _کدوم لوس بازی؟ صدای زنگ موبایلش صحبتمان را نصفه‌کاره میگذارد.دوباره مهمانی و دورهمی و آدم‌های جدید! چرا حس خوبی ندارم؟ نگاهی به سر و وضعم میکنم. +پناه _بله +اگر میخوای با من باشی پناهی نباش که توی خونه هنگامه دیدم. یه آدم فراری از جمع و انگشت نما نباش. اوکی؟ پارسا خوش پوش و مهربان و دست و دلباز است. #خلا این روزهای مرا پر کرده و مدام #حواسش به تنهایی های من هست.چرا نباید بخواهم که با او باشم؟! به نگاه منتظرش لبخند میزنم و میگویم: _اوکی +خوبه عینک دودی‌اش را میزند و بیشتر گاز میدهد. صدای خواننده فضای ماشین را پر میکند. همه چیز همانطور که میخواهم پیش میرود، اما چیزی توی دلم بیقراری میکند. #اصوات_نامفهوم خارجی خواننده زن و صدای #دعای_توسل حاج خانوم توی مغزم پیچ میخورند. به روی خودم نمی‌آورم که استرس دارم. من باید #آزادی که همیشه پس ذهنم بود را محقق بکنم. وارد ویلای بزرگی میشویم. برعکس همیشه که عاشق شنیدن صدای سنگ‌ریزه‌های زیر لاستیک هستم این بار از حرکت ماشین در جاده خاکی تا رسیدن به ساختمان دل‌آشوبه میگیرم. از کنار درختهای نه چندان بزرگ صف کشیده، استخر وسط حیاط،تاب سفیدفلزی گوشه‌ی باغ و آلاچیق نقلی میگذریم و بالاخره میرسیم به ساختمان دو طبقه ی ویلا… عزیز یادم داده بود موقع انجام کارهای سخت بسم الله بگویم…اما این بار زبانم نمیچرخد. بسم الله نگفته‌ام و دنبالش روانه میشوم. دستم یخ زده،چرا حس خوبی که دوستانم از بودن در کنار دوست هایشان تعریف میکردند را ندارم؟! سرم را تکان میدهم و راه می‌افتیم..... 🕊ادامه دارد.... ✍ نویسنده؛ الهام تیموری 💟https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🕌💔💔🕊💞🕊💔💔🕌

💔🕊🕊💞🕌💞🕊🕊💔 🕌رمان تلنگری، عبرت‌آموز و عاشقانه #پناه ✍قسمت ۵۵ و ۵۶ سرم را تکان میدهم و راه می‌افتیم.واقعا احساس #مسمومیت میکنم!سرگیجه دارم و همچنان دلم آشوب هست. فکر میکردم مثل پارتی قبل جمعی از پسر و دخترهای جوان در این مهمانی باشند،اما اینجا انگار رده‌ی‌سنی خاصی ندارد!حتی مرد و زن هایی به سن و سال پدرم و افسانه هم حضور دارند. پارسا به چند نفری معرفی ام میکند و من خیلی کوتاه اظهار خوشوقتی میکنم. +نمیخوای شال و مانتوت رو دربیاری؟ به سر و وضعم نگاهی میکنم. کسی صدایش میزند _پارسا؟به به ببین کی اینجاست!چطوری رفیق جان بی معرفت؟ بلند میشود و برای مرد جوان آغوش باز می کند.هنوز گرم خوش و بش هستند که من راهی حیاط میشوم. نفسم را فوت میکنم بیرون و فکر میکنم چرا انقدر محتاط شده‌ام؟! هنوز سرگیجه دارم. +چرا اومدی بیرون؟ برمیگردم و به پارسای سیگار به دست نگاه میکنم.جلوی بینی‌ام را میگیرم. با #تمسخر میگوید: _نگو که به بوی سیگارم حساسی! +گفتم که حالت تهوع دارم دو قدم فاصله‌ی بینمان را پر میکند و با یک حرکت ناگهانی شالم را از سرم میکشد...😈 مثل آدم های مسخ شده ماتم میبرد.هنوز شوکه‌ام و با دهانی نیمه باز نگاهم به شال سرخی مانده که بین پنجه های مردانه اش جاخوش کرده.. به خودم می آیم،دستم را حایل سرم می کنم و انگار که تازه از خواب پریده باشم فریاد میزنم _دیوونه شدی؟ این چه حرکت زشتی بود؟؟ با آرامش میخندد و میگوید: +خواب از سرت پرید؟😈 _بده به من شالمو😡 +بیخیال پناه!تو باید از جراتی که بهت دادم ممنون باشی!😈😏 از شدت خشم دندان‌هایم را روی هم فشار میدهم. _چرند نگو، بده بهم اون لعنتی رو😡 +یعنی نمیخواستی خودت بندازیش؟هوم؟اولش سخته پناه دو دقیقه ی دیگه عین خیالتم نیست.تازه دیر اقدام کردم! صدایم را بالاتر می برم: _عین خیالم هست! خیلی خیلی کار زشتی کردی در کمال خونسردی میگوید: +تو که از ده طرف موهاتو وا دادی بیرون دختر خوب. دیگه این یه تیکه پارچه کجا رو باید بپوشونه آخه؟ مثلا فکر کردی الانت با وقتی روسری داشتی خیلی متفاوته؟ از پک های عمیقی که به سیگارش می زند متنفرم. _واقعا که.به خودم مربوطه بدم به من شالم رو... منگوله‌های گوشه ی شال را می کشم اما انگار دارد از این تقلا لذت میبرد. محکم گرفته جوری که مرا عصبی تر میکند.😡 +چه سودی میبری از حرص دادن من پارسا؟؟؟؟؟ شانه بالا می‌اندازد و ته سیگارش را پرت میکند روی زمین و با کفش خاموش میکند. _واقعا هیچی .اما چرا….می دونی پناه انقدر دور و اطرافم رو دخترای دست و دلباز و همه جوره راحت پر کردن که تو مخم نمی‌گنجه یکی مثل توام هست! یکی که در شرایط عادی ممکنه روسریش از سرش سر بخوره و کاری نکنه ولی حالا بخاطرش حاضر باشه بجنگه! حس #رضاخان رو دارم الان و این برام لذت بخشه.. +پس تعادل روحی نداری!در شرایط عادی اختیار من با خودمه ولی به این کار تو میگن … با همه ی خشمم ساکت میشوم... و او ادامه میدهد: _تجاوز؟ نه؟ +آره به هر حرکتی که بی اجازه باشه و توی #حد_و_حدود من نباشه _پس چرا به من یا هرکسی اجازه میدی راحت در موردت این فکرو بکنیم که آدم لارجی هستی؟ چرا ادای چیزی رو درمیاری که خودت نیستی؟ مسخره ست که یه نفر انقدر دوشخصیتی باشه… بغض کرده ام و آماده ی منفجر شدنم. سرگیجه‌های کلافه کننده هم دست از سرم برنمیدارند. _پناه معصوم من!میدونی کجا اومدی امروز؟ میدونی این مهمونی تا چه حدی سکرته و اگر یه درصد پلیس بریزه اینجا چه همهمه ای به پا میشه؟ میدونی بجای شربت و آبمیوه اون تو چی سرو می کنن؟میدونی کله گنده های چه قشری الان دارن تو سالن خوش و بش می کنن؟! اما نه از کجا باید بدونی؟ تو پاک تر از این حرفایی…داره باورم میشه رفتار اون روزت برخلاف نظر بچه ها واقعا ساختگی نبوده! اشک هایم را پس میزنم و میگویم: +داری حالمو بهم میزنی پارسا😭😡 _هنوزم عجیبه رفتارت برام + به چه حقی منو وایسوندی اینجا و صحنه ی نمایش برام درست کردی؟اصلا برو کنار میخوام برم _اوکی من اصراری به موندنت ندارم، آروم باش.بیا…اینم یه تیکه پارچه ای که انقدر دلت شورش رو میزنه، ولی برای من و مایی که سر و ته موهاتو دیدیم واقعا چه فرقی میکنه؟ روسری را رها میکند .... و یک قدم عقب میرود. بغض بزرگی هنوز توی گلویم گیر کرده. حس میکنم به معنای واقعی کلمه #خورد شده‌ام. +پناه، هیچکس امروز به عقبه ی مقدس تو فکر نمیکنه وقتی وسط چنین مهمانی ایستادی! تو برای من فقط در حد یه حس خوب بودی که یادآور دختری بود که روزی عاشقش بودم…اگرنه هیچ فرقی با آذر و رویا و دخترای دیگه نداری. امیدوارم توهمت ادامه دار نشه چون من آدم محتاطی توی دوست یابی نیستم و قید و بند رو تو این زمینه‌ها....... #اللهم‌اجعل‌عواقب‌امورناخیرا 🕊ادامه دارد.... ✍ نویسنده؛ الهام تیموری 💟https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🕌💔💔🕊💞🕊💔💔🕌

💔🕊🕊💞🕌💞🕊🕊💔 🕌رمان تلنگری، عبرت‌آموز و عاشقانه #پناه ✍قسمت ۵۷ و ۵۸ _....امیدوارم توهمت ادامه دار نشه چون من آدم محتاطی توی دوست‌یابی نیستم و قید و بند رو تو این زمینه ها باور ندارم و حوصله‌ی ناز کشیدنم ندارم، خیلیا اون تو هستن که کافیه اراده کنم تا باشن… چند قدم میرود و ناگهان مثل کسی که چیزی یادش افتاده می‌ایستد و برمیگردد.انگشت اشاره اش را توی هوا تکان میدهد و با لحنی شمرده میگوید: +تو هرچقدرم که پاک و بکر باشی پناه اما یادت باشه همه ی پسرای اطرافت گرگن تا وقتی خلافش ثابت بشه ! اگه آدم با هرکسی پریدن نیستی حداقل خودت باش! او میرود ..... و من با زانوهایی سست شده مثل درختان تبر خورده میشکنم و روی زمین می‌افتم.😭😖 تمام مسیر برگشت به خانه را ... توی ماشین اشک میریزم.انقدر حالم نزار شده که علت نگاه های وقت و بی وقت و متعجبانه ی راننده آژانس از توی آینه را به خوبی درک میکنم. شاید می‌توانستم فکر کنم هیچ اتفاق خاصی نیفتاده و حرکت پارسا فقط یک شوخی بوده و بس!بعد هم میخندیدم و سرخوش از ادامه ی مهمانی همانطور که دل خودم میخواست و لذت می‌بردم. اما هرچه با خودم کلنجار میروم بیشتر فرو می ریزم. با واقعیت شاید تلخی که به تازگی و از زمانی که به تهران آمده ام مواجه شدم و آن این است که من با اینکه #بدحجاب هستم و #آرایش میکنم و #آزادی میخواهم اما مثل هیچ کدام از دخترهای بی حجاب توی آن پارتی #نیستم!😞🥺 تابحال فکر میکردم بخاطر قید و بندهایی که افسانه برایم تعریف کرده مثل مرغ در قفس مانده ام اما حالا می بینم که خودم از بودن در چنین جمع هایی حس خوبی ندارم و بجز #عذاب_وجدان چیزی برایم ندارد.😞 ترمز کردن های پیاپی ماشین بخاطر ترافیک،حالت تهوعی که داشتم را شدیدتر کرده، چه روز نحسی شده امروز! چشمم که به خانه ی حاج رضا می‌افتد ، انگار دنیا را به من میدهند.کرایه ی ماشین را میدهم و پیاده میشوم. با دست‌های لرزانم کلید می‌اندازم و در را باز میکنم… دلم میخواهد مستقیم بروم پیش زهرا خانوم تا با حرفهای مادرانه‌اش آرامم کند اما با حال و روزی که دارم خیلی کار جالبی نیست! میروم بالا و اولین کاری که میکنم کندن شالم هست. پر شده از بوی سیگار و عطر پارسا و حالم را بدتر میکند! قرص مسکن میخورم و نمی فهمم چرا بیخود مسکن خورده‌ام؟! اینجور وقت ها افسانه برایم شربت آبلیمو یا عرق نعنا درست میکرد،اما هیچکدام را ندارم. بهترین بهانه دستم می آید برای پایین رفتن… راه می‌افتم و وسط پله ها تهوعم شدت میگیرد. با شدت در را میکوبم؛فقط چند ثانیه طول میکشد تا در باز شود. نه فرشته است و نه مادرش ،شهاب الدین است و تنها چیزی که فرصت میکنم ببینم گرمکن ورزشی مشکی هست که به تن دارد! و بعد چشم‌های گرد شده از تعجبش را میبینم و در اوج استیصال از کنارش میگذرم و خودم را به دستشویی می‌رسانم. انگار تمام محتوایات دل و روده ام را بالا می آورم. معدم پیچ میخورد و دلم همزمان مالش میرود…احساس سبکی می کنم، اما هنوز سرگیجه و ضعف دارم. سر بلند میکنم و به صورت خیس از آبم نگاه میکنم و مثل برق گرفته‌ها میشوم و تازه میفهمم علت تعجب شهاب چه بوده. حتی فراموش کرده بودم که چیزی سرم کنم!😓لبم را گاز می گیرم و مرددم که حالا با چه رویی بیرون بروم؟😞 اصلا چرا فرشته نیامد پیش من؟البته فقط صدای شیر آب در فضا پیچیده و همه جا سکوت است.پس حتما شهاب تنها بوده! حالم از چیزی که بود هم بدتر میشود. بدشانسی روی بدشانسی…با اتفاقاتی که امروز افتاد حتی از شهاب هم میترسم! دوباره آبی به صورتم میزنم و قفل در را باز میکنم. چاره ای جز بیرون رفتن هم دارم؟! اما همین که در را باز میکنم دلم منقلب میشود از صحنه ای که می‌بینم. روسری یشمی رنگی روی دستگیره ی در گذاشته شده که مطمئنم موقع آمدن نبود! توی دلم غوغاست. روسری را تا میکنم و روی سرم می‌اندازم. انقدر بی جان شده‌ام که توان حرکت ندارم. همانجا کنار در سر میخورم و مینشینم روی سرامیک های یخ... صدایی مثل همزدن لیوان آب قند توجهم را جلب میکند و بعد یاالله شهاب گوشم را پر میکند خودم را جمع و جور میکنم و با دست روسری را زیر گلویم محکم نگه میدارم. از آشپزخانه تصویر تارش را میبینم که با یک لیوان نزدیکم میشود.دولا شده و لیوان را به ستم دراز میکند. عطر عرق نعنا به دلم مینشیند، میگوید: _بفرمایید،فرشته رفته بود دانشگاهش. زنگ زدم الان خودشو میرسونه تا اون موقع تا این رو بخورید فکر میکنم خوب باشه براتون. من توی حیاطم راحت باشید اگر کاری هم داشتید صدام بزنید. با اجازه.. لیوان را روی زمین میگذارد و رفتنش تار تر میشود دوباره. شربت عرق نعنا را سر میکشم. شیرینی اش نه زیاد است و نه کم… دلم را نمیزند! خیلی سخت جلوی بیهوش شدنم را گرفته‌ام اما حالا احساس #آرامش و #امنیت عجیبی میکنم..... 🕊ادامه دارد.... ✍ نویسنده؛ الهام تیموری 💟https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🕌💔💔🕊💞🕊💔💔🕌

💔🕊🕊💞🕌💞🕊🕊💔 🕌رمان تلنگری، عبرت‌آموز و عاشقانه #پناه ✍قسمت ۵۹ و ۶۰ چشمانم را میبندم و به پارسا،کیان و بهزاد فکر میکنم و شهاب الدین! و ناخواسته قدری بیشتر روی اسم آخر تامل میکنم. یاد غیرتی شدن چند شب پیشش می‌افتم.... یاد نگاه غریبش توی مهمانی و یاد نصایح غیر مستقیمش… چقدر بین او و پارسا فرق بود! نه به روسری کشیدن پارسا و نه به روسری گذاشتن شهاب! نه به صدای یاالله مردانه ی شهاب و نه به پک های پردود سیگار و نگاه خیره ی پارسا. خسته ام و هنوز بی حال… چشم هایم به تاریکی پشت پلکها عادت کرده. شاید اگر بخوابم بهتر بشوم.آرام میخوابم بی هیچ دغدغه‌ای. چشم که باز میکنم منم و اتاقی که به در و دیوارش #پلاک و #چفیه و #عکس_شهدا را آویزان کرده اند.روی تخت فرشته خوابیده‌ام و سرمی به دست راستم وصل شده. در اتاق باز میشود و فرشته تو می‌آید.با دیدنم لبخند میزند و میگوید: _سلام، آخه دختر خوب نونت نبود آبت نبود مسموم شدنت چی بود دیگه؟ نمیگی ما میایم خونه شما رو دراز به دراز وسط پذیرایی می‌بینیم سکته میکنیم؟ البته بگما حقته! دختری که دستش به آشپزی نره و از خیر غذاهای خوشمزه ی همسایشونم بگذره همین میشه دیگه…حالا به قول شهاب دلا بسوز! یک ریز حرف میزند و حتی اجازه نمیدهد من دهانم را باز کنم. _نمیدونی وقتی شهاب زنگ زد چقدر ترسیدم. گوشی رو برداشتم میگم بگو داداش دستم بنده، میگه بذار زمین خودتو برسون،میگم چی رو؟! میگه لیوان آبی که دستته. گفتم تو آموزشم دارم رایزنی فرهنگی میکنم وسط جلسه آب کجا بود، مزاحم نشو. میگه بحث مرگ و زندگیه ! گفتم ببین چقدر مهم شدم که دست شهاب به دامن من بند شده حالا…خلاصه آخرش دید من تو فاز فوق سنگین فرهنگی دانشگاهی و مد شوخی موندم دیگه یهو ضربه رو زد گفت بابا پاشو بیا این دوستت پناه غش کرده کسی هم خونه نیست.بهش گفتم یه لیوان آب قندی چیزی بده دستش تا من خودمو برسونم.بخدا انقدر هول شدم برای اولین بار با یه حرکت ماشینو از تو پارک دوبل درآوردم! بعدم پریدم وسط اتوبان با چه سرعتی! یکی نیست بگه آخه تو مگه عضو فعال هلال احمری! از همکاران امداد نجاتی یا چی خلاصه که اومدم سر راهم سارا رو آوردم که ببینه چه خبره،بچه محلمونه دانشجوی دکتریه…هعییی ببین بالاخره با مجاهدت فهمیدیم مسموم شدی و دردت یه سرمه! دیگه من ضمانت دادم نبریمت دکتر و درمان خانگی بشی.حالا بهتری؟ دستم را روی سرم میگذارم و میخندم: _بد نیستم،یه نفس بگیر وسط حرف زدن😅 +من راحتم همینجوریم.چی خورده بودی حالا؟😁 _کنسرو لوبیا +خوب شد نمردی!😁😉 _یه دور از جونی چیزی…😅 +تعارف که نداریم داشتی می‌مردی دیگه😁 _آره خب + اِ.. راستی پناه گوشیت دو سه بار زنگ خورد نوشته بود پارسا،بیا شاید کار واجب داشته باشه خجالت‌زده موبایل را از دستش میگیرم، یاد اتفاقات تلخ امروز می‌افتم و دوباره دلم پیچ میزند. خودم را بالا می کشم و تکیه میدهم به تخت. فرشته میگوید: _من برم بیرون برمیگردم +نه بشین فرشته،کارت دارم می‌نشیند لبه ی تخت و دستم را میگیرد. _جانم بگو نمیدانم از کجا و چطور بگویم اصلا ! اما دلم میخواهد خودم را برای یکبار هم که شده خالی کنم و چه فرصتی بهتر از حالا… بی‌مقدمه اولین چیزی را که به ذهنم میرسد میگویم: _من خیلی بدم فرشته، خیلی...😢 و بغضم میترکد خواهرانه بغلم میکند +این چه حرفیه؟خوب نیست آدم بد خودشو بگه ها _تو چه میدونی که از چی میگم.تو چه خبر داری که چه غلطایی کردم آخه؟ +دلیلی نداره که من بدونم،خدا ستارالعیوبه! شما هم نمیخواد بگی اگر گناهی هم بوده بین #خودت و #خدای خودته نباید جار بزنی که عزیزم وگرنه مطمئن باش منم خیلی خوب نیستم! _نگو فرشته، تو ماهی…یه دختر سربه زیر و خانوم و تحصیل کرده و شاد.کسی که هیچی از کمالات کم نداره و میخوان با منت بیان خواستگاریش +یکم دیگه تعریف کنی قول نمیدم باجنبه بمونم! _اما من چیم؟ من کیم؟! یه آدم #حسود و #کینه‌ای که یه عمر با همه جنگیدم،زندگی رو به کام بابای بدبخت مریضم زهر کردم. روزای پوریا رو عین شب سیاه کردم از بس #جنگ و #جدل با مادرش راه انداختم.حتی همون افسانه ی بیچاره…😓😭 صدایم بین گریه پیچیده و نامفهوم شده صورتم را پاک میکنم و ادامه میدهم: _میدونی چقدر #اذیتش کردم؟ چون چشم دیدنشو نداشتم، چون اومد و تنهایی بابامو پر کرد. چون براش پسر آورد و #حسودی من گل کرد.چون فکر میکرد من دخترشمو میخواست اونجوری که خودش بلده بزرگم کنه. برام چادر سفید دوخت و شکوفه بارونش کرد، اما پرتش کردم کنار. من عاشق چادر گل گلی ای بودم که عزیز برام دوخته بود و مامان کش زده بود بهش کوچیکم شده بود اما دوستش داشتم.یه روز که میخواستم عطرشو بو بکشم و نبود، فهمیدم قاطی لباس کهنه ها داده رفته…انقدر جیغ زدم که #بخاطرمن بابا دعوای وحشتناک کرد باهاش..... 🕊ادامه دارد.... ✍ نویسنده؛ الهام تیموری 💟https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 🕌💔💔🕊💞🕊💔💔🕌