🍀🍂🍀🍂🍀❤️❤️🍂🍀🍂🍀🍂رمان جذاب و عاشقانه، 🍀فانتزی و پلیسی #دلداده 🍂قسمت ۹۷ و ۹۸ همون لحظه گوشیم زنگ خورد، از بقیه دور شدم و به گوشیم نگاه کردم، فرهاد زنگ زده بود، سریع جواب دادم: -چیشد فرهاد؟ -امیرعلی، اولا بهت بگم تصادف عمدی بود، دوما هم... -فرهاد خب؟ -اونی که با دخترعموت تصادف کرد، آرمان بود باتعجب و داد گفتم: -آرمااااان؟!!!؟؟؟؟؟ -بله، حالا چطوری برگشت ایران رو بعدا که اومدی اداره واست تعریف میکنم ولی الان خوشبختانه بچه های مرزی اونو دستگیرش کردن. راستی اینم مشخص شد کی به عموت خبر داده پرونده دستت بوده بیا داره میگم برات حرفش تو سرم اکو شد،.... "بچه های مرزی اونو دستگیرش کردن" باورم نمیشد آرمان الان دستگیرشده؟یعنی همه چی تموم شد؟ وای خدایا، خدایا شکرت -حتما.... فقط راست میگی فرهاد؟ -بلاخره همه چی تموم شد و این پرونده رو بعداز بازجویی از آرمان که جنابعالی زحمتشو باید بکشی بسته میشه -حتما، خدایا شکرت -بله، خداروشکر، الان حال خانم رستگار چطوره؟ -نمیدونم هنوز بیهوشه -انشالله زود به هوش میاد نگران نباش، من دیگه برم به پرونده رسیدگی کنم کاری نداری؟ -نه داداش، دمت گرم، خوش خبر باشی، خداحافظ -خداحافظ تماس رو قطع کردم و نفس عمیقی کشیدم، این الان بهترین خبری بود که من شنیدم. رفتم پیش بقیه. با اومدن دکتر همگی سمتش برگشتیم زن عمو: -آقای دکتر دخترم حالش چطوره؟ دکتر: -خوشبختانه به هوش اومدن، هیچ خطری هم تهدیدش نمیکنه، فقط چند روز باید مهمون ما باشن. واقعا خدا بهش خیلی رحم کرد. باشنیدن این خبر فقط خدا میدونست چقدر خوشحال شدم، همه ترس و استرسم یک باره فرو ریخت و خوشحالی جای اونو گرفت، نفسی ازسر آسودگی گرفتم و تو دلم خدارو شکر کردم قرار شد امشب زن عمو و سارا بیمارستان باشن، ازبقیه خداحافظی کردم و برگشتم خونه. همینکه رسیدم خونه اولین کاری که کردم، وضوگرفتم و نماز شکر خوندم،سرمو گرفتم بالا و با خدا دردودل کردم.... "خدایا خودت هم میدونی من هرکاری میکنم نمیتونم فراموشش کنم، خدایا تو که #میبخشی اینهمه #گناهکار رو، من نمیتونم #مثل_تو بشم؟ کمکم کن #فرصتش بدم. خدایا کمکم کن. خدایا خودت گفتی مرا بخوانید تا اجابت کنم... سرمو به حالت سجده روی زمین گذاشتم. بغضم شکست و ارام در سجده گریه کردم... خدایا خودت کمکم کن. الهی و ربی من لی #غیرک..... . . . با پرونده‌ای که دستم بود سمت اتاق بازجویی قدم برداشتم و همینکه وارد اتاق شدم، سمت آرمان قدم برداشتم و پرونده رو گذاشتم رو میز و نشستم رو صندلی روبه روش -خب، آرمان خان فراری...، بلاخره ما به هم رسیدیم، خوب مارو دوسال بازیچه‌ی خودت کردی ها، ولی مثل اینکه الان گیر افتادی پوزخندی زدوهیچی نگفت -هرچی میپرسم رو موبه مو برام توضیح میدی، مفهومه؟؟ -من حرفی برای گفتن ندارم، رئیس، عموی محترمت بود از اون باید بازجویی کنی نه من -ولی همه نقشه ها زیر سر تو بود آقای ارمان محمدی،...بگو چطور با آقای رستگار و دخترشون آشناشدی؟ با حرص گفت: -من فقط موسس یه شرکت دارویی بودم همین -ببین، تو الان به ته خط رسیدی، پس بهتره همکاری کنی کلافه سر تکون داد آروم زیرلب گفت: -من که دیگه دستم به جایی بند نیس بعد سرشو اورد بالاوگفت: -خیلی‌خب باشه، اصلا به درک، من فقط بخاطر عاشقی الان اینجام، گناه من اینه -اتفاقات شخصی شما ربطی به این پرونده نداره لطفا این مسائل رو به پرونده ربط نده -چرا اتفاقا، ربط داره خوبم ربط داره، وقتی من تو شرکتم کار می‌کردم محسن رستگار و دخترشون اومدن شرکت برای عقد قرارداد، تو اون قرارداد منافع زیادی بود، وقتی باهاشون قرارداد رو بستم بخاطر رفت و آمد هامون منم از دخترشون خوشم اومد و رفتم خواستگاریش، بعد که فهمیدم همشون قاچاق دارو هستن نمیتونستم قرارداد رو باهاشون بهم بزنم، چون پارمیدا بهم گفته بود اگه این قرارداد رو به هم بزنم اونم همه چیو به هم میزنه -متاسفم که فقط پول برات مهمه، یعنی جون آدما برات مهم نبود، میدونی چندنفر ازآدمای بی گناه رو به کشتن دادی بااین کارهات؟؟؟ سری به نشانه تاسف براش تکون دادم. با تاسف گفتم: -خب جناب آقای مثلا عاشق، حالا چرا تو این دوسال دنبال من بودی؟؟؟ -عموت گفت دنبالت باشم، چون میدونست پرونده دستت بود، اون از همه چی خبر داشت، وقتی که دخترشو دستگیر کردین من فهميدم و بهش گفتم دخترش زندانِ، با مائده هم ازدواج کردم تا اطلاعات تو رو ازش بگیرم وگرنه اون دختره‌ی مغرور و ازخودراضی به چه دردم میخورد عصبی دستمو مشت کردم، باید از اتاق میرفتم. نباید میذاشتم من رو عصبانی کنه. آرمان پوزخندی زد و سریع از جام بلند شدم و اتاقو ترک کردم

┏◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚◚┓ ☆اَلابِذِکرِالله‌تَطمَئِنَّ‌القُلوب ☆☆رمان بلند امنیتی-بصیرتی-عاشقانه ☆ #کابوس_رویایی ☆☆قسمت ۶۵ و ۶۶ و برای یک لحظه‌ام که شده زندگیم زیر و رو شد. من آن روز فهمیدم جز رنگ و قلمو چیز دیگری هست که به آن اهمیت بدهم. هدف بزرگی که زندگی ام را به پایش بریزم تا همچون درختی تنومند شود. جرقه ای توی ذهنم کلید میخورد. زن دوباره اعلام میکند هواپیما درحال حرکت است.بلند میشوم و #نمیدانم به کدام سو برم! ذهنم مرا یاری نمیکند! ترس از #آینده‌ای_مبهم جلوی راهم سد شده و #نمیتوانم درست #فکر کنم.با خودم میگویم، شاید سرنوشت تو میون این مبارزه به چیزی گره خورده پس اگه اون دنبالت نمیاد تو دنبالش برو! با این جمله دو دلی را کنار میگذارم و به طرف تحویل چمدان‌ها میروم و چمدانم را پس میگیرم. بی هوا با قدم‌هایم از فرودگاه بیرون می‌آیم و به دنبال پری میگردم اما تا چشم کار میکند چهره‌ی غریبه‌ها را میبینم. تاکسی‌های فرودگاه کنار هم صف کشیده‌اند و سوار یکی از آنها میشوم. پیرمرد خوشرو بعد از کمی رفتن از من مقصدم را میپرسد سرم را به طرف پایین سر میدهم و میگویم: _اگه ممکنه یکم تو خیابونا دور بزنین میخوام تهرانو ببینم. پیرمرد خنده‌ای کوتاه میکند و لب میزند: _من مثل شما مسافر زیاد داشتم.میبرمشون دور میدون دورشون میدم. میخواین بریم اونجا بابا؟ قبول میکنم و سرم را به شیشه میچسبانم. سردی شیشه مرا دچار لرز می کند و اما سر از روی آن برنمیدارم. با خودم افسوس میخورم کاش که من هم کسی مثل این شیشه میداشتم تا به آن تکیه کنم. ماشین دور میدان چرخیدن میگیرد و من به غول آزادی نگاه میکنم. گذر زمان را احساس نمیکنم که پیرمرد میگوید: _میخواین بایستم یکم تو میدون برین؟ حرفش را می‌پذیرم و به طرف میدان میروم. صدای هیاهو همه جا را پر کرده است. مشغول تماشای برج هستم که صدایی احوالاتم را برهم‌میزند. _خانم، عکس بگیرم؟ به چهره‌ی پسر نوجوان خیره میشوم.کلاه فرانسوی روی سرش برایش بزرگ است اما بامزه اش کرده. _البته! به من اشاره میکند تا جلوی برج بایستم. دستش را روی دکمه دوربین میگذارد و صدای چیلیک‌اش می‌آید. کمی بعد با عکس چاپ شده خودش را به من می رساند و پولش را میدهم.به عکس سیاه و سفیدم خیره میشوم و میگویم بد نشده. گشت و گذار تمام میشود و به طرف تاکسی زرد میروم. پیرمرد خیلی خوش اخلاق است و اصلا گله ای از من نمیکند.توی ماشین مینشینم و میپرسد: _ببرمتون هتل یا میخواین هنوزم بگردین؟ فکری خودش را به ذهنم میرساند و میگویم: _نه. کاغذی که پری به دستم داده بود را به پیرمرد میدهم. او هم می گوید آن طرف‌ها را خوب میشناسد و حرکت میکند.فقط مانده ام این وقت شب چطور رو بشم و در بزنم؟ به آدرس می رسیم. یک خانه‌ی قدیمی و دو طبقه است. تشکر میکنم و پیرمرد چمدانم را به دستم میدهد و میگوید تا وقتی در را باز کنند میماند. دستم را به در میزنم و چند قدمی فاصله میگیرم‌. چند دقیقه‌ای میگذرد و دوباره در را به صدا درمی‌آورم اما باز هم خبری نیست. سرما پوستم را آزار میدهد و سر در گریبان کردم تا کمی گرم شوم. پیرمرد اشاره می کند: _نکنه نیستن؟ شانه ای بالا می‌اندازم و خودش پیش می‌آید و سنگ‌ریزه‌ای را به تنه‌ی در میکوبد.اما آب از آب تکان نمی خورد.هنوز قدم اول را برنداشته‌ام که قامت پیمان از در بیرون می‌آید. _بِ... ببخشید. پری هست؟ نگاهش را از چهره ام دور نمیکند. رگه‌هایی از تعجب در چشمانش هویدا میشود و با بهت سر تکان میدهد.پری با چادر گل گلی پیش می آید و مثل پیمان با چشمان گرد مرا از دید میگذراند. برای چند ثانیه احساس پشیمانی میکنم که خودم را میان آغوش پری میبینم. سرش را از روی شانه ام برمیدارد و با نگاهش پیرمرد و چمدانم را میبیند. _فکرشو نمیکردم برگردی! خوشحال شدم! از لبخند او من هم کمان لبهایم را میکشم. پیمان پیش می آید و چمدان را از دستان پیرمرد میگیرد.کرایه را حساب میکنم. به همراه پری وارد خانه میشوم و او مرا به طبقه‌ی اول میرساند. پله‌های نمور و تنگ خلقم را تنگ میکند و دکمه پالتوام را باز میکنم. پیمان به طبقه‌ی بالا میرود و میگوید چمدان را توی نشیمن گذاشته است. وارد خانه میشوم، از آن چیزی که فکر میکردم هم ساده تر است! فرش دوازده متری، کف نشیمن را به کل پوشانده و جز چند پشتی در آن نیست.آشپزخانه هم بعد نشیمن است و یک انباری کوچک دارد‌.کل خانه شان همین است! پری لبخندی میزند و اشاره میکند تا کنارش بنشینم‌.دست روی پایم می‌نشاند و با لبخند شیرینش میگوید: _خوب کردی اومدی. فقط دلیلشو میتونم بپرسم؟ _ممنون. خب راستش با اون حرفا و کتابی که بهم دادی من نظرم #تغییر کرد. دیگه نمیخوام سرم تو لاک خودم باشه. میخوام #مثل_تو باشم. کاسه‌ی چشمانش از تعجب پر میشود. _من؟ ☆ادامه دارد..... ☆☆نویسنده؛ مبینا رفعتی(آیه) ☆ https://eitaa.com/joinchat/2738487298C9a237a25d5 ┗◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛◛┛