🎁 #سبك_زندگي_پيامبر (صلی الله علیه و آله)
0. #فساد_ستیز بود.
1. هنگام راه رفتن با آرامی و #وقار راه می‌رفت.
2. در راه رفتن قدم‌ها را بر زمین نمی‌کشید.
3. نگاهش پیوسته به #زیر افتاده و بر زمین دوخته بود.
4. هرکه را می‌دید #مبادرت به سلام می‌کرد و کسی در سلام بر او سبقت نگرفت.
5. وقتی با کسی دست می‌داد دست خود را زودتر از دست او بیرون نمی‌کشید.
6. با مردم چنان معاشرت می‌کرد که هرکس گمان می‌کرد #عزیزترین فرد نزد آن حضرت است.
7. هرگاه به کسی می‌نگریست به روش ارباب دولت با گوشه چشم نظر نمی‌کرد.
8. هرگز به روی مردم #چشم_نمی‌دوخت و خیره نگاه نمی‌کرد.
9. چون اشاره می‌کرد با #دست اشاره می‌کرد نه با چشم و ابرو.
10. سکوتی طولانی داشت و تا #نیاز نمی‌شد لب به سخن نمی‌گشود.
11. هرگاه با کسی، هم صحبت می‌شد به سخنان او #خوب_گوش فرا می‌داد.
12. چون با کسی سخن می‌گفت کاملا برمی‌گشت و #روبه_او می‌نشست.
13. با هرکه می‌نشست تا او اراده برخاستن نمی‌کرد آن حضرت #برنمی‌خاست.
14. در مجلسی نمی‌نشست و برنمی خاست مگر با #یادخدا.
15. هنگام ورود به مجلسی در آخر و #نزدیک_درب می‌نشست نه در صدر آن.
16. در مجلس جای خاصی را به خود اختصاص نمی‌داد و از آن نهی می‌کرد.
17. هرگز در حضور مردم #تکیه نمی‌زد.
18. اکثر نشستن آن حضرت رو به #قبله بود.
19. اگر در محضر او چیزی رخ می‌داد که ناپسند وی بود #نادیده می‌گرفت.
20. اگر از کسی خطایی صادر می‌گشت آن را #نقل_نمی‌کرد.
21. کسی را بر لغزش و خطای در سخن #مواخذه_نمی‌کرد.
22. هرگز با کسی #جدل و منازعه نمی‌کرد.
23. هرگز سخن کسی را #قطع نمی‌کرد مگر آنکه حرف لغو و باطل بگوید.
24. پاسخ به سوالی را چند مرتبه #تکرار می‌کرد تا جوابش بر شنونده مشتبه نشود.
25. چون سخن ناصواب از کسی می‌شنید. نمی‌فرمودـ «چرا فلانی چنین گفت» بلکه می‌فرمود «بعضی مردم را چه می‌شود که چنین می‌گویند؟»
26. با فقرا #زیاد نشست و برخاست می‌کرد و با آنان #هم_غذا می‌شد.
27. دعوت بندگان و غلامان را #می‌پذیرفت.
28. هدیه را #قبول می‌کرد اگرچه به اندازه یک جرعه شیر بود.
29. بیش از همه #صله_رحم به جا می‌آورد.
30. به خویشاوندان خود #احسان می‌کرد بی آنکه آنان را بر دیگران برتری دهد.
31. کار نیک را تحسین و #تشویق می‌فرمود و کار بد را #تقبیح می‌نمود و از آن نهی می‌کرد.
32. آنچه موجب صلاح #دین و #دنیای مردم بود به آنان می‌فرمود و مکرر می‌گفت هرآنچه حاضران از من می‌شنوند به غایبان برسانند.
33. هرکه عذر می‌آورد عذر او را #قبول می‌کرد.
34. #هرگز کسی را #حقیر نمی‌شمرد.
35. هرگز کسی را #دشنام نداد و یا به لقب های بد نخواند.
36. هرگز کسی از اطرافیان و بستگان خود را #نفرین نکرد.
37. هرگز عیب مردم را #جستجو نمی‌کرد.
38. از شر مردم برحذر بود ولی از آنان کناره نمی‌گرفت و با همه #خوشخو بود.
39. هرگز مذمت مردم را نمی‌کرد و بسیار #مدح آنان نمی‌گفت.
40. بر جسارت دیگران #صبر می‌فرمود و بدی را به نیکی جزا می‌داد.
41. از بیماران #عیادت می‌کرد اگرچه دور افتاده ترین نقطه مدینه بود.
42. سراغ اصحاب خود را می‌گرفت و همواره #جویای_حال آنان می‌شد.
43. اصحاب را به #بهترین نام هایشان صدا می‌زد.
44. با اصحابش در کارها بسیار #مشورت می‌کرد و بر آن تاکید می‌فرمود.
45. در جمع یارانش #دایره‌وار می‌نشست و اگر غریبه ای بر آنان وارد می‌شد نمی‌توانست تشخیص دهد که پیامبر کدامیک از ایشان است.
46. میان یارانش #انس و الفت برقرار می‌کرد.
47. وفادارترین مردم به #عهد و پیمان بود.
48. هرگاه چیزی به فقیر می‌بخشید به #دست_خودش می‌داد و به کسی حواله نمی‌کرد.
49. اگر در حال نماز بود و کسی پیش او می‌آمد نمازش را #کوتاه می‌کرد.
50. اگر در حال نماز بود و کودکی گریه می‌کرد نمازش را #کوتاه می‌کرد.
پ. ن
قابل توجه مسئولین این کشور که به مردم نگاه ارباب و رعیتی دارند و حتی نمیتونی به آن ها نزدیک بشی و چندین محافظ وقت قبلی بگیری حتی مدیران میان رده کشور همین گونه هستند. یک ذره از سیره پیامبر رو رفتار می کردند وضعیت مملکت ما این نبود.
ای #علی، تو در #حکمرانی، #قبله ات کدام سو بود؟ #خدا یا #مردم؟
🔸خداوند وقتی انسان را آفرید، به کمک عقل اعطاییش، توانایی اداره زندگی فردی و جمعی این جهانیش را نیز به او عطا کرد و بهترین شیوه های مدیریتی را گام برداشتن در مسیر عقل جمعی معرفی نمود( شورا 38 )
وحی را البته جز برای سیراب کردن عطش جاودانگی انسان(اعلی 17) و رفع اضطرابهای وجودیش نفرستاد(رعد 28) و در این رسالتها اگر مردم فرصتی به پیامبرانش برای اداره جامعه می دادند، جز توصیه هایی برای رعایت عقلانیت و اخلاق عرفی نداشت(آل عمران 159)
🔸امام علی نیر بعنوان نمونه ای عالی از این قبیله رسالت، به شیواترین سخن، مردم را قبله حکمرانی معرفی می کند آنجا که می فرماید:
1⃣ رعایت حقوق مردم، مقدم بر هر حقی که به خداوند نسبت داده شده است می باشد:
خداوند حقوق بندگانش را مقدم بر حقوق خود قرار داده است و كسی كه حقوق بندگانش را رعایت كند حقوق الهی را نیز رعایت خواهد كرد. (میزان الحكمة، ج 2، ص 480)
2⃣ حکومت از حقوق مردم است نه نصب از بالا:
اى مردم ! اين امر (حكومت) امر شما است. هيچ كس به جز كسى كه شما او را امير خود گردانيد حق امارت بر شما را ندارد . (ابناثير، الكامل، ج3، ص193)
3⃣ حاکم، از وظایفش حمایت از مردم در برابر شکمبارگی ظالمان می باشد:
اگر نبود حضور آن جمعيت (بسيار) كه (براى بيعت با من) حاضر شدند و .... و پيمانى كه خداوند از علما گرفته است كه در مقابل شكمبارگى ظالم و گرسنگى مظلوم صبر نكنند، بدون شك ريسمان شتر خلافت را بر كوهان آن مى انداختم (نهج البلاغه ، خ 3، ص 52)
4⃣ هیچ حاکمی حتی من، از خطا مصون نیست:
پس، از گفتن حق به من، يا مشورت دادن در عدالت خودداري نکنيد، زيرا من خود را برتر از آنکه اشتباه کنم و از آن ايمن باشم نميدانم، مگر آنکه خداوند مرا حفظ فرمايد.
پس با من چنانکه با پادشاهان سرکش سخن ميگويند، حرف نزنيد و چنانکه از آدمهاي خشمگين کناره ميگيرند دوري نجوييد و با ظاهرسازي با من رفتار نکنيد و گمان مبريد اگر حقي به من پيشنهاد دهيد بر من گران آيد، یا در پي بزرگ نشان دادن خويشم.
زيرا کسي که شنيدن حق، يا عرضه شدن عدالت بر او مشکل باشد، در عمل کردن به آن دشوارتر خواهد بود. (خطبه 207 – 216)
5⃣ و مردم در این امر خطیر، هیچ تفاوتی از نظر دین و نژاد و خودی و غیر خودی و ... ندارند:
ای مالک (والی مصر): دلسوزی برای ملت، دوست داشتن مردم و لطف به آنان را (همچون زیر پیراهن) بر قلبت بپوشان، برآنان همچون حیوان درنده مباش که خوردنشان را غنیمت شمری؛ مردم دو دسته بیش نیستند؛ یا #برادر دینی تو اند، و یا #هم‌نوع تو در آفرینش…. (نامه 53 نهج البلاغه)9
6⃣ پس مراقب باش که هر نوع آزار به مردم، جنگ با خداست:
ای مالک (والی مصر): تو امروز مسلط بر مردم هستی و خداوندی که تو را به آزمون رفتار با آنان آورده، مسلط بر توست. مبادا خود را در جنگ با خدا ( #محاربه) قرار دهی که در برابر خشم او دست قدرتی نداری ...،
از احساس خدای‌گونه‌گی و جباریت بپرهیز که خدا هر جباری را ذلیل و هر خود بزرگ‌بینی را خوار می‌سازد.
با خدا و مردم منصف باش، هم از سوی خودت، و هم نزدیکانت و کسانی که به آنان گرایش داری.
اگر چنین نکنی ستم کرده‌ای و آنکه به بندگان خدا ستم کند، خدا دشمن و دادستان مردم علیه او خواهد بود و او به جنگ با خدا (محاربه) برخاسته، مگر دست بردارد و برگردد. هیچ عاملی برای سلب نعمت خدا و بروز نابسامانی‌ها، موثر تر از قدرت یافتن حاکم برپایه ستم نیست زیرا خدا شنوای دعای مظلومان و در کمین ستمکاران است.( نامه 53 نهج البلاغه)
و امروز اما علی جان، مدعیان گردن کشت، چه ها که بر مردم مظلوم نمی کنند،
و ایکاش بودی و ذوالفقارت، گردنشان به دفاع از آن مظلومان می شکست.
✍ محمد صالحی 25/9/1401