هیچ‌وقت جواب قطعی را پیدا نخواهیم کرد. هیچ‌وقت خیال‌مان کاملا راحت نخواهد شد. به قول گوردون آلپورت «یقینی نصفه و نیمه و شهامتی تمام و کمال» برای زندگی کافی است. خود را نباید معطل اطمینان کرد. باید شک را در آغوش گرفت و شجاعانه زندگی کرد.✨ 💟 @asrar_movafaghiyat

📣 تنها و نخستین مستند از زوایای ناشناخته زندگی دبیرکل حزب‌الله لبنان 🎥 روایت زندگی «سید حسن نصرالله» از کودکی تا بزرگ‌سالی، از زبان نزدیک‌ترین افراد به ایشان مانند پدر، فرزند و... با حقایقی که برای اولین بار افشا می‌شود را در مستند عربی #قلب_الامین ببینید🔻 🌐 B2n.ir/ghamb #سید_حسن_نصرالله #لبنان ✅ در #عماریار با خانواده فیلم ببینید 🆔 @AmmarYar_IR

زندگیت رو رمانتیک کن. عکس های قشنگ بگیر. حس کن که نقش اصلی داستانی… یه‌ شمع روشن کن. کتاب بخون. برو قدم بزن. با آهنگ موردعلاقه‌ا‌ت برقص… برای خودت هدیه بخر… هرکاری که دلت می‌خواد رو انجام بده، خوشحال باش، این زندگی خودته. نذار هیچ آدمی اونو ازت بگیره.‌.. 💟 @asrar_movafaghiyat

گرچه به جز ریاضیات و منطق، احتمالاً چیزی به اسم قطعیت نداریم؛ اما با قطعیتِ روانی می‌گویم که راز موفقیت بیشتر آدم‌هایی که دیده‌ام یک چیز بوده: تمرکز و استمرار. و راز شکست آنها نیز تکثّر و ولنگاری و شلختگی. آدم‌ موفق مثل موشک نقطه‌زن روی یکی دو چیز تمرکز می‌کند، و با برنامه، تلاش و استقامت بالاخره به بخشی از آن می‌رسد. باقیِ چیزها مثل هوش، طبقه و ... برایش حاشیه است. درست مثل یک بدن‌سازِ طبیعی (نه هورمونیِ پفکی) که هر جور بدنِ اولیه‌ای داشته باشد، با تمرین مستمر بعد از چند سال یک بدن خوب می‌تواند از آن دربیاورد؛ حتی اگر آرنولد نشود. اما آدم‌ ناموفق را که بکاوی می‌بینی در زندگی‌ مدام شاخه به شاخه پریده. ول و رها و بی‌برنامه. حالا یا به‌خاطر گیجی، بی‌هدفی و افق نداشتن؛ یا به خاطر خودخفن‌پنداری. جایی در تاریخ بیهقی، خواجه احمد به بوسهل زوزنی می‌گوید: «در همه‌ی کارها ناتمامی». آدمِ ناتمام، هیچ کاری را کامل نمی‌کند. درگیر حاشیه است، تا متن. دمدمی مزاجی که مدام شاخه به شاخه می‌پرد. حتی اگر هوش و امکانات خوبی هم داشته باشد، بازهم معمولاً تهش چیزی نمی‌شود. 💬دکتر زندی روانشناس 💟 @asrar_movafaghiyat

آقا دنیا دوروزه. تهشم می میرم پس می رم دنبال علاقم! با کسی که دوسش دارم حرف می زنم، هرکاری دلم بخواد که به خودم و دیگران آسیب نزنه رو انجام می دم، سخت نمی گیرم، ریسک می کنم، وقتمو تلف آدمای بیخود و سمی نمی کنم، هر استایلی دلم بخواد و هر مدل مویی که فیوریتمه رو امتحان می کنم، هر غذایی دلم بخواد می خورم، به سلامت روح و جسمم می رسم، با دوستام وقت می گذرونم، دیوونگی می کنم، قبول دارم که نمره ی کم، ترک شدن، قضاوت شدن و چیزای بد وجود دارن و ناراحت کنندن، ولی به خودم اجازه ی ناراحت موندن رو نمی دم. مسافرت می رم، تفریح می کنم. هر کتابی دلم بخواد می خونم هر آهنگی که می پسندمو گوش می دم... و به حرف مردم اهمیت نمی دم. |دیاکو| 💟 @asrar_movafaghiyat

چهار نکته مهم برای آقایون👌 🌹🌹🌹🌹🌹🌹 💟 @asrar_movafaghiyat

شخصیت اضطرابی؛ کسی‌ست که میخواد..‌. _ همه چی رو کنترل کنه _همیشه عالی عمل کنه _همیشه خوب به‌نظر برسه _جز اولین‌ها، بهترین‌ها و بخصوص‌ها باشه _دائم تلاش میکنه، معمولی بودنشو نپذیره! _ از خودش زیاد کار میکشه _تجارب لذت‌ بخش رو ساده رد میکنه، دردها رو عمیق پردازش میکنه _رسیدن زودتر از موعد در قرارها 💟 @asrar_movafaghiyat

گاهی باید آن چیزی که دوستش داری را رها کنی. می‌خواهم این را برایت بگویم که به قول مسعود کیمیایی این جمله‌ها بوتیکی است و واقعیت در جای دیگری است. مگر بچه‌گی‌هایمان را فراموش کرده‌ای؟ چقدر جوجه رنگی خریدیم و با دستان خودمان خاکشان کردیم ؟ حتی آن جوجه‌ای که برایش کنار تشک‌ام جا می‌گذاشتم و باهم می‌خوابیدیم ! رها کردن داریم تا رها کردن. اینکه می‌خواهی چه چیزی را رها کنی اصل داستان است! یک سنگ؟ یک ماهی از جان افتاده؟ یک پیراهن پاره؟ یک آدم؟ یک عشق؟ چه چیزی را می‌خواهی رها کنی؟ فکر میکنی رها کردن «دوست داشتن» همانند رها کردن یک ماهی قرمز جان باخته است؟ یادت نمی‌آید که وقتی بابا روی‌ تخت بیمارستان بود چگونه بودی؟ لحظه‌ای شبیه طوفان‌های حاره‌ای بودی و لحظه‌ای دیگر شبیه هوای خنک و مطبوع اردیبهشت. برای اولین بار که توانست خودش قاشق غذا را بگذارد توی دهانش داشتی بال در می‌آوردی، من هم از خوشحالیت خوشحال بودم؛ اصلا گور پدر‌دنیا هم کرده، من دلم میخواهد همیشه این‌قدر خوشحال ببینمت. عاشق پدرت هستی، دلیل رفتارهایت همین دوست داشتن بود. همین و بس. پس چطور آدمی که تنها با یک لبخندش پرتاب می‌شوم به آرام ترین و امن‌ترین نقطه دنیا را باید رها کنم ؟ بعد این دیگر چه کار مهم و درست و درمانی برایم باقی خواهد ماند؟ چگونه خوشحال باشم وقتی که دیگر دلیلی در کار نیست؟ رها کردن آدمی که دوستش داری ابنقدر راحت نیست مرد بزرگ ! چشمانش را چگونه باید رها کنی؟ بغلش را چگونه فراموش می‌کنی؟ صدایش را، حرف هایش را؟ آن شب‌هایی‌که باهم به صبح رساندید را ؟ مگر آدمی چند بار در این نقطه از زندگی می‌ایستد ؟ بزرگترتان بودم اما کوچک همه. همیشه بی‌منت خنداندمتان حتی وقتی هوا پس بود. همیشه در کوله‌ام بیشترین چیزی که بار زده‌ام خوشحالی و حال خوب بوده ، از هیچکدامتان هم دریغ نکردم.اما حالا اینجا هستم. همینجا که هر روز می‌بینی‌اش. جایی مابین زمین و هوا. مثل مورچه ای در ظرف عسل. رها کردن آسان‌ترین کار ممکن در زندگی است، باور کن. حداقل برای من همیشه اینطور بوده. اما این راه من نیست. من نمی‌توانم رها کنم. من جنگیدن برای بدست آوردن را انتخاب کرده‌ام.حتی اگر هر روز از فرط غم نفسم بالا نیاید. حتی اگر آخرش به مرگ ختم شود. حداقل‌اش این است برای چیزی میمیری که از اعماق وجودت دوستش داشتی. همه‌مان یک روزی میمیریم. اما مردن در حسرت از همه چیز سخت‌تر است رییس. همین. #پویان_اوحدی 💟 @asrar_movafaghiyat

سلام خسته نباشید برای شخصیت اضطرابی خصوصیات گذاشته بودین چطوری این خصوصیات را به تعادل‌ برسانیم ممنونم ✍️سلام با مشاور تماس بگیرید👇👇👇 https://eitaa.com/moshavereh_et