#شبها_بدون_او
#قسمت_271
هر شب از خلوت استفاده می‌کردم و به مهرداد پیام می‌دادم. کم کم از سردی واژه‌ها کم شد. من که عاشقانه نوشتم، گرم پاسخ داد.
دلم گرم شد؛ به حرف‌های محبت آمیزش؛ اما ته دلم آشوب بود؛ برای حرف‌های نگفته‌ای که برای آخر هفته گذاشته‌بود.
هر شب بعد از یک چت چند دقیقه‌ای، شب بخیر می‌گفت. اما نگاه من روی اسمش ثابت می‌ماند تا آفلاین شود.
و تازه نوبت می‌رسید به آنچه که در طول روز انتظارش را می‌کشیدم. سجاده و ذکر و دعا، که چون معجونی آرامش بخش، همه نگرانی‌ها و دل آشوبه‌ها را می‌شست و می‌برد.
ساعت خلوت با معبود، از زمین و زمان، غافل و در حال خوش غرقه بودم.
حالی که قبل از این حتی در خواب هم نمی‌دیدم.
روزها یکی یکی گذشت و وقت رفتن شد.
دایی حمید آمد و مادر بزرگ را به دستش سپردم.
ماجرا را برایش گفتم. بر عکس دایی بزرگه، اصلا مخالفت نکرد. بلکه تشویقم کرد که هر طور شده، صلح کنم و سر زندگیم برگردم.
ترانه که آمد، فهمیدم هنوز چیزی به مادر نگفته.
پس گوشی را برداشتم. می‌دانستم پدر این ساعت روز، خانه نیست.
تا ماجرا را گفتم، زیر گریه زد و خدا را شکر کرد.
با دعای خیرش دلم قرص شد. همراه ترانه به سمت روستا و خانه‌اش راه افتادیم.
امیرحسین که همه چیز را فهمیده‌بود، از خوشحالی آرام و قرار نداشت.
فاصله شهر تا روستا، انگار کش آمده بود که هر چه می‌رفتیم نمی‌رسیدیم.
(فرجام‌پور)
⛔️کپی و فروارد ممنوع و حرام است ⛔️
@asraredarun
اسرار درون
ایتا و تلگرام
