شکر خدا ماه من، قلب مرا می‌برد از سر احسان و با لطف و عطا می‌برد در جدل عشق و عقل، دل شده حیران و سر عقل جدا می‌برد، عشق سوا می‌برد بر تن بی‌جان اگر جان بدمد چون مسیح معجزه‌ی عشق ما، درد و بلا می‌برد باز به طرْف چمن، جانب کوه و دَمَن عطر غزل‌های من، باد صبا می‌برد دُرّ غزل‌های من، باز به تاراج رفت گنج سخن را نگر، شاه و گدا می‌برد #محمد_رضا_قاسمیان ۱۴۰۲/۰۵/۲۱

قلبم را رفو می‌کنم با وصله‌های درد آه نمی‌کشم تا بر شیشه‌ی نگاهت بخار ننشیند #محمد_رضا_قاسمیان

با آه آشیانه‌ی قلبم را نسوزان شعله‌هایش دامن‌گیر است #محمد_رضا_قاسمیان #خوشه_خوشه

شکر خدا ماه من، قلب مرا می‌برد از سر احسان و با لطف و عطا می‌برد در جدل عشق و عقل، دل شده حیران و سر عقل جدا می‌برد، عشق سوا می‌برد بر تن بی‌جان اگر جان بدمد چون مسیح معجزه‌ی عشق ما، درد و بلا می‌برد باز به طرْف چمن، جانب کوه و دَمَن عطر غزل‌های من، باد صبا می‌برد دُرّ غزل‌های من، باز به تاراج رفت گنج سخن را نگر، شاه و گدا می‌برد #محمد_رضا_قاسمیان #آوا_سرکار_خانم_قدمیاری ۱۴۰۲/۰۵/۲۱

مرغ دلم راهی میخانه شد باز لبم تشنه‌ی پیمانه شد دل نه فقط صد دله شد عاشقت عقل، تو را دیده و دیوانه شد شعله‌ور از آتش هجران تو شمع و گل و بلبل پروانه شد قامت تو سرو چمان دلم! عاشق تو این همه فرزانه شد سنبلت آویخته بر گِرد گل زینت باغ گل و ریحانه شد تا که صبا زلف تو را شانه زد شهره به عطرت همه جا شانه شد خال سیاه تو بر آن گونه‌ات دام برای دل و هم دانه شد ای ز تو آبادی دل‌های ما! خانه‌ی دل بی تو چو ویرانه شد کاش! وصال تو شود قسمتم جز تو دلم با همه بیگانه شد #محمد_رضا_قاسمیان ۱۴۰۲/۰۵/۲۳

مرغ دلم راهی میخانه شد باز لبم تشنه‌ی پیمانه شد دل نه فقط صد دله شد عاشقت عقل، تو را دیده و دیوانه شد شعله‌ور از آتش هجران تو شمع و گل و بلبل پروانه شد قامت تو سرو چمان دلم! عاشق تو این همه فرزانه شد سنبلت آویخته بر گِرد گل زینت باغ گل و ریحانه شد تا که صبا زلف تو را شانه زد شهره به عطرت همه جا شانه شد خال سیاه تو بر آن گونه‌ات دام برای دل و هم دانه شد ای ز تو آبادی دل‌های ما خانه‌ی دل بی تو چو ویرانه شد کاش! وصال تو شود قسمتم جز تو دلم با همه بیگانه شد #محمد_رضا_قاسمیان #آوا_تورج_حیدری ۱۴۰۲/۰۵/۲۳

وقتی زالو به جان لاشه می‌افتد تا تکلیف لکه مشخص شود جارو به سیم آخر می‌زند #محمد_رضا_قاسمیان #خوشه_خوشه

مرغ دلم راهی میخانه شد باز لبم تشنه‌ی پیمانه شد دل نه فقط صد دله شد عاشقت عقل، تو را دیده و دیوانه شد شعله‌ور از آتش هجران تو شمع و گل و بلبل پروانه شد قامت تو سرو چمان دلم! عاشق تو این همه فرزانه شد سنبلت آویخته بر گِرد گل زینت باغ گل و ریحانه شد تا که صبا زلف تو را شانه زد شهره به عطرت همه جا شانه شد خال سیاه تو بر آن گونه‌ات دام برای دل و هم دانه شد ای ز تو آبادی دل‌های ما! خانه‌ی دل بی تو چو ویرانه شد کاش! وصال تو شود قسمتم جز تو دلم با همه بیگانه شد #محمد_رضا_قاسمیان #آوا_سرکار_خانم_زاهدی ۱۴۰۲/۰۵/۲۴