#قصّه‌دلبـری🌸💕 #قسمت106 - یا زینب! چیزی جز زیبایی نمی‌بینم! گفته بود: +اگه جنازه ای بود و من رو دیدی، اول از همه بگو نوش جونت! بلند بلند می‌گفتم: - نوش جونت! نوش جونت! می‌بوسیدمش، می‌بوسیدمش، می‌بوسیدمش.... این نیم ساعت رو فقط بوسیدمش! بهش می‌گفتم: - بی بی زینب{س} هم بدن امام رو وقتی میونِ نیزه ها پیدا کرد، در اولین لحظه بوسیدش... سلام منو به ارباب برسون. به شونه هاش دست کشیدم، شونه های همیشه گرمش، سردِ سرد شده بود. چشمش باز شد، حاج آقا اومد، فکر کردم دستم خورده یا وقت بوسیدن و دولا راست شدن باز شده. اون قدر غرق بوسیدنش بودم که متوجه چشم باز کردنش نشدم. حاج آقا دست کشید رو چشمش، اما کامل بسته نشد...! اومدن که: +باید تابوت رو ببریم داخل حسینیه! نمی‌تونستم دل بکنم... بعد از ۹۹ روز دوری، نیم ساعت که چیزی نبود! باز دوباره گفتن: +پیکر باید فریز شه! داشتم دیوونه می‌شدم هی که می‌گفتن: +فریز، فریز ،فریز بلند شدن از بالای سر شهید، قوت زانو می‌خواست که نداشتم. حریف نشدم. تابوت رو بردن تو حسینیه که رفقا و حاج خانوم باهاش وداع کنن. زیر لب گفتم: - یا زینب، باز خداروشکر که جنازه رو می‌برن نه من رو! بعد از معراج، تا خاکسپاری فقط تابوتش رو دیدم. موقع تشعیع خیلی سریع حرکت می‌کردن. پشت تابوتش که‌راه می‌رفتم؛ زمزمه می‌کردم: - ای کاروان، آهسته ران، آرامِ جانم می‌رود! این تک مصرع رو تکرار می‌کردم و نمی‌تونستم به پای جمعیت برسم.