#ساره #قسمت_صد_و_پنجاه_و_هفتم دیگر تصمیم جدی گرفت و گفت: بهتره برم. بد می شه. یک هفته مرخصیم شده ده روز. وسایلش را جمع کرد. فاطمه یک ماهه ام را بغل کرد و بوسید. حسابی بوسید؛ دستش، صورتش، پاهای کوچکش را بوسید و انگار نمی توانست دل بکند؛ اما دل کند. باز هم از من، با اینکه یک بچه هم داشتیم، دل کند و رفت. همین که رسید زنگ زد و حال فاطمه را پرسید. دو روز بعد زنگ زد و دوباره حال فاطمه را پرسید. هر سه روز، چهار روز تماس می گرفت. گفتم: اِ! حالا برای بچه زنگ می زنی؟ -نه، الان دیگه اینجا بهونه دارم. دیگه نمی گم برای خانمم می خوام زنگ بزنم، می گم برای بچه ام تماس می گیرم. علی آقا خوزستان بود. دوباره عید رسید؛ عید سال شصت و دو. با اینکه حالا فاطمه هم بود، نیامد و شب عید باز تنها بودیم. این بار که آمد، چند ماه در مرخصی ماند، به خاطر اینکه مسئولیت بسیج بابل و چند شهر دیگر را می خواستند به او بدهند. بالاخره پای علی آقا از جبهه بریده شد و مسئولیت بسیج و اعزام نیرو را قبول کرد. سال شصت و دو جنگ شدت بیشتری گرفته بود. هنوز آن خبرهای تلخ و شیرین در کشور ادامه داشت. یک هفته از قبول مسئولیتش می گذشت که آمد خانه و گفت: من اینجا نمی تونم بمونم. چیه بابا! این میاد اون رو می گیره می بره، یکی دیگه میاد جاش. اون میاد مشکل داره. منم باید برم پشت میز بشینم و از پشت میز دستور بدم.