📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت 🖋 #قسمت_هشتاد_و_هشتم ظرف پایه‌دار خرما را مقابلم گرفت و با مهربانی تعارفم کرد. به صورتش نگاهی کردم که شیرینی لبخندش کم از شیرینی رطب‌های تعارفی‌اش نداشت و با گفتن «ممنونم!» یک رطب برداشتم که با لحن گرم و مهربانش سرِ صحبت را باز کرد: «الهه جان! می‌دونی امشب چه شبیه؟» خرما را در دهانم گذاشتم و ابروانم را به علامت ندانستن بالا انداختم که خودش با نگاهی که از شادی می‌درخشید، پاسخ داد: «امشب شب تولد امام حسن (علیه‌السلام)!» و در برابر نگاه بی‌روحم با محبتی که در دریای دلش به امام حسن (علیه‌السلام) موج می‌زد، ادامه داد: «امام حسن (علیه‌السلام) به کریم اهل بیت (علیهم‌السلام) معروفه! یعنی... یعنی ما اعتقاد داریم وقتی یه چیزی از امام حسن (علیه‌السلام) بخوای، دست رد به سینه‌ات نمی‌زنه! ما هر وقت یه جایی بدجوری گرفتار میشیم، امام حسن (علیه‌السلام) رو صدا می‌زنیم.» منظورش را خوب فهمیدم که مستقیم به چشمانش نگاه کردم و با طعم تردیدی که در صدایم طعنه می‌زد، پرسیدم: «یعنی تو می‌گی اگه شفای مامان منو خدا نمیده، امام حسن (علیه‌السلام) میده؟» از تندی کلامم، نرنجید و در عوض با لبخندی مهربان جواب داد: «نه الهه جان! منظور من این نیس!» سپس با نگاهی لبریز ایمان به عمق چشمان مشکوکم نفوذ کرد و ادامه داد: «به نظر من خدا به بعضی بنده‌هاش خیلی علاقه داره و همین علاقه باعث میشه که به احترام اونا هم که شده دعای یه عده دیگه رو مستجاب کنه! به هر حال تو هم حتماً قبول داری که آبروی امام حسن (علیه‌السلام) از آبروی ما پیش خدا بیشتره!» نگاهم را به گل‌های صورتی رومیزی دوختم و با کلماتی شمرده پاسخ دادم: «بله! منم برای امام حسن (علیه‌السلام) احترام زیادی قائل هستم...» که به چشمانم دقیق شد و برای نخستین بار در برابر نگاه یک دختر سُنی، بی‌پروا پرده از عشقش کنار زد و با صدایی که از احساسی آسمانی به رعشه افتاده بود، به میان نطق منطقی‌ام آمد: «الهه! فقط احترام کافی نیس! باید از ته دلت صداش بزنی! باید یقین داشته باشی که اون تو رو می‌بینه و صداتو می‌شنوه! باید یقین داشته باشی که اگه بخواد می‌تونه برای اجابت دعات پیش خدا وساطت کنه!» برای لحظاتی محو چشمانی شدم که انگار دیگر مقابل من و برای من نبود که در عالمی دیگر پلک گشوده و به نظاره نقطه‌ای ناپیدا نشسته بود تا اینکه از ارتفاع احساسش نزد من فرود آمد و با لبخندی که مثل ستاره روی آسمان صورتش می‌درخشید، ادامه داد: «الهه جان! برای یه بارم که شده تجربه کن! امتحانش که ضرری نداره! من مطمئنم امام حسن (علیه‌السلام) نمی‌ذاره دست خالی از در خونه‌اش برگردی!» در جواب جولان جسورانه اعتقاداتش مانده بودم که چه بگویم! من بارها بی‌بهانه و با بهانه و حتی با برنامه‌ریزی قبلی، مقدمه تمایل او به مذهب اهل تسنن را پیش پایش چیده بودم و او بدون هیچ توجهی از کنار همه آنها گذشته بود و حالا به سادگیِ یک توسل عاشقانه، مرا به عمق اعتقادات شیعه دعوت می‌کرد و از من می‌خواست شخصی را که هزاران سال پیش از دنیا رفته، پیش چشمانم حاضر دیده و برای استجابت دعایم او را نزد پروردگار عالم واسطه قرار دهم! در برابر سکوت ناباورانه‌ام، لبخندی زد و خواست به قلبم اطمینان دهد که عاشقانه ضمانت داد: «الهه جان! خیلی‌ها بودن که همینجوری خیلی کارا کردن! به خدا خیلی‌ها همینجوری تو حرم امام رضا (علیه‌السلام) شفا گرفتن! باور کن خیلی‌ها همینجوری تو هیئت‌ها حاجت گرفتن!» سپس مثل اینکه حس غریبی در چشمانم دیده باشد، قاطعانه ادامه داد: «الهه! من از تو نمی‌خوام که دست از مذهب خودت برداری! من همیشه گفتم تو رو همینجوری با همین عقایدی که داری، دوست دارم!» #نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد

#ساره #قسمت_هشتاد_و_هشتم من سه شب نخوابیدم؛ شب جمعه که ذوق عروس شدنم را داشتم، شب شنبه که علی آقا رفت و شب یک شنبه که دلتنگی امانم نمی داد. مدام پهلو به پهلو شدم و خوابم نبرد. حتی تماس تلفنی هم نداشتیم. شب یک شنبه دیگر دلتنگی هایم به اوج رسید. فقط در حال و هوای علی آقایم بودم. اصلا داشتم دیوانه می شدم. تا یکی در می زد، دلم هُری می ریخت، می دویدم و می رفتم در را باز می کردم. طوری می دویدم که کسی متوجه نشود من دلتنگ علی آقا هستم. ناگهان می دیدم نیست. صبح یک شنبه بود. مادر، برادر و خواهر کوچکم را برده بود حمام. آن وقت ها همه خانه ها حمام نداشتند؛ همان حمام های عمومی یا خصوصی بود که می رفتیم. هنوز شکل در زدن علی آقا را نمی دانستم. خانه ما یک زنگ پرسروصدای بلند داشت که هر کسی یک طوری شاسی زنگ را فشار می داد؛ مثلا می دانستم پدرم چطور زنگ می زند یا مادر یا برادرها و خواهرها. صبح به آن زودی، فکرش را نمی کردم علی آقا باشد، چون باید سر کار می ماند. صبح یک شنبه آیت الله به او گفته بود: پسر! تو چرا اینجا هستی؟ بروید پیش عروستان. حالا شما خانواده دارید. بروید پیش خانواده تان. دغدغه های علی آقا برای محافظت از آیت الله روحانی تمامی نداشت؛ اما حالا من برایش دغدغه ای دیگر بودم. وقتی در را باز کردم و صورت علی آقا را دیدم، نه اینکه دلتنگی هایم تمام شده باشد، نه، دلتنگی تبدیل شد به دلبستگی؛ یک دلبستگی نا تمام که همان روز یک شنبه ساعت نه و نیم صبح شروع شد و هیچ وقت تمام نشد. سلام کرد. سلام کردم. گفت: من با مادر هماهنگ کردم. برویم خانه ما.