📖 #رمان_جان_شیعه_جان_اهل_سنت
🖋 #قسمت_هشتاد_و_هفتم
همانطور که نگاهم به خُرده شیشه‌ها بود، بغضم شکست و با گریه‌ای که میان صدای گوش خراش جارو گم شده بود، ناله زدم: «دیدی همه موهاش ریخته؟... دیدی چقدر لاغر شده؟... دیدی چشماش دیگه رنگ نداره؟... » و همین جملات ساده و لبریز از درد من کافی بود تا قلب عبدالله را آتش بزند. جارو را خاموش کرد، همانجا پای دیوار آشپزخانه نشست و سرش را میان دستانش گرفت تا مسیر اشک را روی صورتش نبینم. بدن نحیف مادر که این روزها دیگر پوستی بر استخوان شده و سر و صورتی که دیگر مویی برایش نمانده بود، کابوس شب‌های من و عبدالله شده و هر بار که تصویر مصیبت‌بارش مقابل چشمانمان جان می‌گرفت، گریه تنها راه پیش رویمان بود.
با چشمانی که جریان اشکش قطع نمی‌شد و دلی که لحظه‌ای خونابه‌اش بند نمی‌آمد، به طبقه بالا برگشتم و وضو گرفتم که در اتاق با صدای کِشداری باز شد و مجید آمد. صورت گندمگونش از سوزش آفتاب گل انداخته و لب‌های خشک از تشنگی‌اش، همچون همیشه می‌خندید. با مهربانی سلام کرد و جعبه زولبیا را روی اُپن آشپزخانه گذاشت که نگاهش به پای چشمان خیس و سرخم زانو زد و پرسید: «گریه کردی؟» و چون سکوت نمناک از بغضم را دید، باز پرسید: «از مامان خبری شده؟» سرم را پایین انداختم و آهسته جواب دادم: «می‌خوان فردا باز عملش کنن.» و همین که جمله‌ام به آخر رسید، صدای اذان بلند شد و نوای ناامیدی‌ام در میان آوای آرام اذان گم شد. نفس عمیقی کشید و با لب‌هایی که دیگر نمی‌خندید، پاسخ نگاه پُر از ناامیدی‌ام را با امیدواری داد: «خدا بزرگه!» و برای گرفتن وضو به دستشویی رفت.
طبق عادت شب‌های گذشته، ابتدا نماز مغرب را می‌خواندیم و بعد برای صرف افطاری به آشپزخانه می‌رفتیم. نمازم را زودتر از مجید تمام کردم و به آشپزخانه بازگشتم که تازه متوجه شدم کنار جعبه زولبیا، یک شاخه گل سنبل سفید هم انتظارم را می‌کشد. شاخه سنبل را با دو انگشتم برداشتم و رایحه لطیفش را با نفس عمیقی استشمام کردم که مجید از اتاق بیرون آمد. با دیدن شاخه ظریف سنبل مقابل صورتم، لبخندی شیرین بر صورتش نشست و با لحنی عاشقانه زمزمه کرد: «امروز دلم خیلی برات تنگ شده بود... ولی وقتی حالتو دیدم، روم نشد چیزی بگم...» و بی‌آنکه منتظر پاسخ من بمانَد، قدم به آشپزخانه گذاشت و ساکت سر میز نشست. از اینکه ماه‌های اول زندگی مشترکمان این همه تلخ و پر درد و رنج شده بود که حتی فرصت هدیه دادن شاخه گلی را از قلب عاشقمان دریغ می‌کرد، دلم گرفت و با سکوتی غمگین سر میز نشستم.
#نویسنده_فاطمه_ولی_نژاد
#ساره
#قسمت_هشتاد_و_هفتم
همینطور پیش هم نشسته بودیم که برایمان چای آوردند و کمی بعد صدای اذان آمد.
من سفره عقد را جمع کردم و در را باز کردم. معصومه آمد داخل و کمکم کرد.
فامیل ها در خانه ما مانده بودند تا به مادر کمک کنند. من هم راه افتادم رفتم و در یک اتاق دیگر لباس های عروسی ام را درآوردم.
هنوز سفره عقد را کامل جمع نکرده بودند که هر دو وضویمان را گرفتیم.
علی آقا جلو ایستاد و من برای اولین بار پشت سرش نماز مغرب و عشای روز جمعه ام را خواندم.
بعد از شام علی آقا نماند. بابا سخت گیری های خودش را داشت.
علی آقا می گفت: من که از خانه تان آمدم بیرون، از اینکه پیشت نبودم، انگار دلم گریه می کرد.
هنوز این جمله دلم گریه می کرد در ذهنم حک شده. می گفت: تمام راه را پیاده برگشتم. بعد از بیمارستان کودکان، انگار راه، قرار تمام شدن نداشت.
وقتی ماشین می آمد، خودم را می رساندم به چاله ها که یک وقت ترور نشوم. بالاخره یکی از دوستانم را دیدم و مرا رساند سپاه.
صبح زود علی آقا رفت خدمت آیت الله روحانی. آیت الله چند شوخی با او کرده بود و خندیده بودند؛ خیلی صمیمی بودند.
شنبه تمام شد. من علی آقایم را ندیدم. همان یک روز را چقدر دلتنگی کردم.
خانه شلوغ بود. همه چیز به هم ریخته بود. خودم را به جمع و جور کردن خانه مشغول کردم.