ساعت پنج صبح است و صدای همهمه جمعیت از بیرون موکب می آید. چقدر که این سرزمین حرفِ نگفته دارد

حضور در این رود متلاطم تا رسیدن به دریای کربلا، سفری است که تا تجربه نکنی، دریافتی از آن نخواهی داشت. و البته هر سفر با سفر قبل متفاوت است”.

چشمان با محبت این میزبانان که ملتمسانه می خواهند با این چای خستگی از جسم و جان برگیری. متوقفت می کند. انگار لبخند هر زائر خستگی را از آنان میگیرد که روزهاست پای آتش محبت حسین علیه السلام ایستاده اند و چای عشق دم می کنند.

مزه این چای را در هیچ کجای عالم پیدا نمی کنی.

گم می کنی هزار بار، نه راه را، که خود را. هزار بار از خودت منصرف می شوی وقتی می بینی همه از خودشان منصرف شده اند وقتی پا در راه گذاشته اند.

سر به عقب که برمی‌گردانی، تا چشم کار می‌کند، صورت درهم رفته و آفتاب‌خورده اما آرام زائران حسین (ع) است و لب‌هایی که مدام تکان می‌خورند.

چند تن از خادمین موکب ها با واکس زدن کفش زائران ارادت خود را به این طریق ابراز می‌کنند.

عشق به امام حسین و خوشحالی زائران ما را در انجام این کار مصمم‌تر کرده است. اینجا کفش زائران امام حسین را سیاه می‌کنیم تا فردای روزی پیش اهل‌بیت روسفید باشیم