#سفرنامه(پلان آخر) چند کیلومتری از باغچه دور نشده بودیم که #تگرگ تمام مسیر جاده و اطراف اون رو پر کرده بود، صدای برخورد دونه های تگرگ به ماشین و سقف اتوبوس استرس عجیبی رو به همه وارد کرده بود. بعضی ها از استرس خنده شون گرفته بود و بعضی ها مدام زیر لب صلوات می فرستادن. تاریکی محض هم به این استرس بیشتر دامن می زد؛ یادمه رو کردم به راننده اتوبوس و گفتم: « علی جان تا حالا تجربه ی این مدل تگرگ و هوا رو‌ تو این مسیر داشتی؟!» با لبخندی روی لب گفت: «بله تجربه داشتم، چند شب پیش هم همین طور بود؛ البته راستش بخواین تجربه ی این همه بلا در یک روز رو نداشتم» یه جورایی از مشکلات و گرفتاری های امروز داشت حرف می زد! این جمله ی ایشون من رو به فکر فرو برد که واقعا چقدر قشنگ، امروز یه کارگاه عملی رو در باب #تربیت_نگاه با بچه های آنسه تجربه کردیم، کارگاهی که ناخواسته از ما آدمایی رو ساخت که به این یقین برسیم: «نگاه انسان به حوادث، خیلی مهم تر و بزرگتر از خود حادثه هاست» یاد گرفتیم اگر با هم باشیم و با یک هدف مشترک و مقدس (هدفی مثل زیارت امام غریبمان)حتی اگر یک روز کامل هم اذیت بشیم باز می تونیم همه چیز و همه ی اتفاقات پیرامون مون رو زیبا ببینیم. واقعا مهم هست انسان با چه عینکی به اتفاقات پیرامونش نگاه کنه،عینکی با رنگ سیاه و همه چیز رو سیاه ببینه یا عینکی از جنس نگاه جناب حافظ که فرمود : «به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم از اوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست» و همه چیز رو زیبا مشاهده کنه. تقریباً ساعت نزدیک ۲۲:۳۰بود که رسیدیم #خلیل_آباد! #مهردخت 🌐خراسان رضوی_شهرستان خلیل آباد