وَ ما آتاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقابِ و آنچه پيامبر براى شما آورده، بگيريد و آنچه شما را از آن بازداشته، #ترك كنيد و از خدا #پروا كنيد كه خداوند، #سخت_كيفر است. من در میان شما دو #امانت_گرانقدر را باقی میگذارم، اگربه آن دو #تمسّک بجويید و از آنها پیروی کنید، هرگز #گمراه نخواهید شد: نخست "#کتاب_خدای_متعال" وديگری "#اهل_بیتم" که #عترت من هستند ۰ #تدبر_درقرآن_کریم 🆔✨@noor133Qoran

💎درّ و یاقوت علوی💎 #دُرّ_و_یاقوت_علوی 9️⃣1️⃣ 👈دوست یا سرپرست؟ شیر در زبان فارسی به معنای شیر جنگل، شیر خوردنی و شیر آب به کار برده می شود؛ اما آنگاه که فرزندتان شیر را باز گذاشته و مشغول مسواک زدن است و به او می گویید: شیر را ببند هرگز دچار تردید نمی شود که منظورتان از شیر چیست؟! تمام بزرگان امّت اسلام در حد تواتر نقل کرده اند که رسول اعظم خدا در #غدیر_خم فرمود: «مَنْ‏ كُنْتُ‏ مَوْلَاهُ‏ فَعَلِيٌّ مَوْلَاه‏» مشکل این جاست که واژه #مولی در زبان عربی دارای معانی متعددی است؛ مالک، نعمت دهنده و نعمت داده شده، یاور، دوست، پیرو، همسایه، پسر عمو، هم پیمان، غلام، آزاد کننده و آزاد شده و سر پرست. در چنین مواردی در هر زبانی برای فهم معنای واژه های مشترک، با توجه به شواهد و قرائن، به معنای مورد نظرِ گوینده دست می یابند؛ واقعیت این است که تردید در معنای «مولی» در حدیث «مَنْ‏ كُنْتُ‏ مَوْلَاهُ‏ فَعَلِيٌّ مَوْلَاه‏» همانند تردید در معنای واژه «شیر» در مثال فوق است. رسول خدا در یک بیابان خشک و سوزان، دستور توقف می دهد، و سپس می فرماید: همه جمع شوند؛ آنگاه منبری از جهاز شتر درست می شود، ایشان پس از حمد و ثنای الهی، سخن از نزدیک بودن اجلشان به میان می آوردند و تاکید و توصیه نسبت به پیروی از #قرآن و #عترت؛ در ادامه نسبت به ولایتش بر آنان طبق آیه «النَّبِيُّ أَوْلى‏ بِالْمُؤْمِنينَ مِنْ أَنْفُسِهِم‏» ‏(احزاب، 6) اقرارمی گیرد و آنگاه می فرماید: «مَنْ‏ كُنْتُ‏ مَوْلَاهُ‏ فَعَلِيٌّ مَوْلَاه‏» سپس از تمام جمعیت بر این امر، بیعت می گیرد و بزرگان، دسته دسته برای تبریک و شادباش محضر امام علی می رسند و او را با عنوان «يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِين»‏ مورد خطاب قرار می دهند؛ با این شواهد و قرائن انبوه، اگر کسی در معنای «مولی» شک کند باید در عقل او شک کرد! و به قول آقا امیر المؤمنین باید گفت: «نَعُوذُ بِاللَّهِ مِنْ‏ سُبَاتِ‏ الْعَقْلِ‏ وَ قُبْحِ‏ الزَّلَلِ‏»‏ پناه مى بريم به خدا از خفتن عقل و زشتى لغزش. در پایان خطبه غدیر، رسول اعظم خدا یک فرمان و تکلیف عمومی صادر کردند و فرمودند: «فَلْيُبَلِّغِ‏ الشَّاهِدُ الْغَائِبَ وَ الْوَالِدُ الْوَلَدَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَة» تا روز قیامت، تمام کسانی که شاهد این ماجرا بودند به کسانی که این جا نبودند و تمام پدران به فرزندانشان این مطلب را برسانند. (هر نسلی به نسل دیگر ماجرای غدیر را باید منتقل کند) #امامت_عهد_الله https://eitaa.com/doroyaghoot