تخفیف ویژه برای کتاب #تو_شهید_نمی‌شوی سفارش بالای ۵۰ جلد تلگرام @firouzehbook تلفن: ۰۹۹۰۶۸۳۱۴۳۶

🔸برای مهندسین بن بستی وجود ندارد 🔸آنان یاراهی خواهند یافت٬یا راهی خواهند ساخت. #روز_مهندس بر مهندسان فارغ التحصیل دانشگاه عشق مبارک ➕ @Shahid_Ali_Yazdani

تصاویری از پست‌های اینستاگرام شهید محمدحسین حدادیان، شهیدِ خیابان پاسداران تهران هشتگ زیر تمام پست هایش: #به_رسم_رفاقت_دعای_شهادت 🆔 @Agamahmoodreza

بہ آسمــان رود و ڪارِ آفتـاب نمایـد هر آن ڪسی کہ شود ،مبتـلای حضرت زینـب(س) 🌷شهید محمودرضا بیضائی او ایستاد پای امام زمانِ خویش 🆔 @Barayekosar

جـانا دلِ مــا ؛ هوای خنده‌ هایت را دارد ڪمی برای بهانہ‌ های دلمان لبخنـــــــد بزن . . . شهید محمود‌رضا بیضائی 🆔 @Barayekosar

🔴محمودرضا و عملیات آزادسازی غوطه شرقی دمشق.... ▪️آزادسازی غوطه شرقی دمشق را بخاطر محمودرضا هم که شده دنبال میکنیم....👇

▪️احمدرضا بیضائی 🌷محمودرضا در سال دوم جنگ، در يكى از عملياتها براى پاكسازى غوطه شرقى از تروريستها بود كه ستاره شد و به آسمان رفت؛ روزهايى كه تروريستهاى آموزش ديده القاعده با حمايت دنيا در رؤياى رسيدن به دمشق و اشغال نظامى آن بسمت اين شهر حمله مى كردند و به سد محكم "مدافعان حرم" مى خوردند. ▪️سال دوم جنگ وقتى رفت و آمدش به سوريه زياد شد از او مى پرسيدم: "جنگ كى تمام مى شود؟" مى گفت: "تمام نمى شود!" بعد توضيح ميداد كه: "آمريكا از مسلح كردن تروريستها نفع مى برد و حتى نمى خواهد كه اسد برود." اقرار مى كنم كه آن موقع چيزى از جوابهاى محمودرضا دستگيرم نمى شد. اما امروز كه لايه هاى جديدى از جنگ پنهان غرب عليه دولت و مردم سوريه رو شده، هم غرب شناسى ما دارد تكميل مى شود و هم ايمان و عشق و ارادت ما به مجاهدان جبهه مقاومت بيشتر كه در شش سال گذشته توى دهان آمريكا و متحدانش زده اند و در روزهاى پيش رو درس خوبى به او خواهند داد. @Agamahmoodreza

💠کوثر جان تولدت مبارک 🎀🎈🎁🎊🎉🎈🎏🎀🎏🎊🎈🎉🎊🎈🎊🎀🎈🎊🎉🎈🎉🎉🎉🎏🎈🎈🎈🎀🎊🎊🎀🎈🎈🎊🎀🎉🎊🎀🎏🎈

🌸کوثر جان پدرت ، خودش هم که نباشد ، پدری اش را برای تو می گذارد ... عشقش را نگرانی اش را دعای خیرش را.... کافیست دستی روی قلبت بگذاری نفس کشیدنش را حس میکنی .... پدر یعنی قلب دختر... 🌷 پدرت خودش هم که نباشد ، پدری اش را پیش تو جا می گذارد شاید همان نگاه قاب عکسی که فقط خودت می شنوی چه ها برای دخترکش می گوید.... جانم... یادت بماند پدرت از جنس آسمان است حواست باشد ، او حواسش به دلبندش هست... خوشا به حال پدرت و خوشا به حال کوثر جانش.... دست های کوچکت را بالا بگیر و برای عاقبت بخیری مان دعا کن🌷 #از_عشق_دل_نوشت #کوثرخانوم_تولدت_مبارک #vesper 🆔 @Agamahmoodreza

💠برای محمودرضا/صد و ده ▪️احمدرضابیضائی 🌷محمودرضا آرشيوى از كليپ هاى مربوط به اغتشاشات فتنه ٨٨ را ريخته بود روى يك فلش ممورى و با خودش آورده بود تبريز. قرار شد محتوياتش را ببينم و بدون كپى كردن به او پس بدهم. فلش ممورى را كه مى داد گفت: فقط بعضى هايش قابل ديدن نيست زياد. گفتم: چطور؟ گفت: صحنه هاى خشن دارد. گفتم: نمى بينم بيا بگير. گفت: چرا؟ گفتم: قبلا خودم چند تا ديده ام؛ اعصابم از ديدن وحشى گرى شان خورد مى شود. گفت: وحشى گرى نديده اى. بعد تعريف كرد: يكبار در سعادت آباد، يك دسته از اينها را كه اغتشاش راه انداخته بودند با بچه هاى بسيج از خيابان هدايت كرديم داخل يكى از كوچه ها، اما وقتى دنبالشان وارد كوچه شديم يكهو انگار غيب شدند. وسط كوچه بوديم كه ديديم از بالاى يكى از ساختمانهاى نيمه كاره، بلوك سيمانى مى آيد روى سرمان. رفته بودند روى طبقات آن ساختمان و بلوك پرتاب مى كردند. وقتى ديدند ما ديديمشان يك عده شان آمدند پايين كه فرار كنند. يكى از بچه ها كه جلوتر از ما بود افتاد وسط اينها. تا بقيه بچه ها بجنبند و بروند كمكش، با قمه پشتش را از بالا تا پايين شكافتند. @Barayekosar @Agamahmoodreza @to_shahid_nemishavi

💠برای محمودرضا/صدودوازده 🔷به افتخار مادران شهدا بخش اول: ▪️احمدرضابیضائی انگار همين ديروز بود. #محمودرضا يكى دو سالى مى شد كه پاسدار شده بود و در سپاه، بقول خودش با #نيروهاى_نهضتى كار مى كرد. روزهايى بود كه آمريكا عراق را به اشغال نظامى درآورده بود و بچه شيعه هاى عراقى براى بيرون كردن آمريكايى ها مجبور بودند با آنها بجنگند و براى ياد گرفتن روشهاى جنگيدن به جمهورى اسلامى مى آمدند. محمودرضا وجودش پر از هيجانِ كار با اين بچه ها بود. با وجود اينكه هنوز سالها به شروع غائله #سوريه مانده بود و آن روزها حتى يك احتمال كوچك در مورد محمودرضا براى مأموريتهاى برون مرزى وجود نداشت، محمودرضا اما يادم هست كه جانش در مى رفت براى اينكه پايش را از مرز بيرون بگذارد و برود با آمريكايى ها در #عراق بجنگد؛ يا مثلا برود جنوب #لبنان و با صهيونيست ها بجنگد. پيش پدر هيچوقت حرف از اين چيزها نمى زد تا آب توى دلش تكان نخورد؛ تا آخر هم نزد. پيش مادر هم همينطور. ولى وقتهايى كه پدر خانه نبود و دو تايى مى نشستيم و محمودرضا از #نهضت_جهانى_اسلام و #مقاومت عراق - كه تازه داشت شكل مى گرفت - مى گفت، گاهى حرفهايمان گل مى كرد و بقول گفتنى جوگير مى شديم و مى زديم توى خطِ رفتن به جنگ و شهيد شدن! و اينطور وقتها بود كه چيزهايى به گوش #مادر مى خورد. تابستان ٨٤ بود و با محمودرضا نشسته بوديم پاى تلويزيون و داشتيم خبر، يا برنامه اى در مورد #جنگ_٣٣_روزه مى ديديم. مادر توى آشپزخانه بود و سفره خالى ناهار وسط اتاق، پهن و منتظر رسيدن غذا. محمودرضا يكهو سر حرف را باز كرد كه فرماندهان #حزب_الله چنين اند و چنان و شروع كرد به تعريف از رزمنده هاى حزب الله و «كاش ما هم بوديم آنجا» و «خيلى حال ميداد» و از اين حرفها! من گفتم: «يكروز مى رويم در قدس مى جنگيم و شهيد مى شويم.» كه يكمرتبه صداى مادر از آشپزخانه بلند شد: «الله اكبر...!» معنى اين تكبير اين بود كه باز اينها شروع كردند!! صداى مادر كه آمد، هر دويمان انگار در يك قرار ناجوانمردانه خواستيم مادر را اذيت كنيم و محمودرضا نامردى نكرد و در آمد كه: «خيلى كيف دارد آنجا شهيد شدن!» من هم ادامه دادم: «اين آرزوى همه شهدا بود؛ ان شاء الله ميرويم به نيابت از شهدا مى جنگيم!» اين را كه گفتم مادر از آشپزخانه آمد بيرون و با تشر گفت: «احمدرضا!» گفتم: «حرف بدى نمى زنم كه من!» با چشمهاى نگران و خيلى جدى گفت: «ديگر نشنوم از اين حرفها بزنيد.» گفتم: «چرا؟» گفت: «هنوز غم شهداى جنگ از دل #مادرانشان بيرون نرفته...» گفتم: «خب؟» گفت: «شما مى خواهيد غم درست كنيد براى من...؟» هر دويمان ساكت شديم. ولى من مثلا جدى شدم و گفتم: «شهدا لازم بود بروند بجنگند؛ لازم باشد ما هم بايد بخاطر دين برويم بجنگيم. جنگ هم شهيد شدن دارد، مجروح شدن دارد، اسير شدن دارد...» كه مادر حرفم را قطع كرد و با ناراحتى تمام خواست كه ديگر ادامه ندهم و بعد واقعا ديگر جفتمان ساكت شديم! آخر ديماه ٩٢ بود. خسته و خمير و بى خواب از دريافت خبر شهادت محمودرضا در شب قبل، خودم را رسانده بودم تهران. پدر هم رسيده بود. چه رسيدنى. جلسه اى براى تصميم گيرى در مورد جزئيات مراسم تشييع پيكر محمودرضا و تعيين محل دفن پيكر (تهران يا تبريز) با حضور فرماندهان مستقيم محمودرضا و نماينده آقا در نيروى قدس و چند تا از همسنگرها و آشناها در خانه پدر خانم محمودرضا برقرار بود. موبايل پدر يكريز زنگ ميخورد. #مادر بود از تبريز؛ نگران وضعيت محمودرضا بود كه در راه بازگشت از مأموريت از يكى از شهرهاى جنوب، تصادف كرده بود و پايش شكسته بود. يعنى اينطور گفته بوديم به مادر! پدر، مدام در جواب مادر ميگفت آمده تهران محمودرضا را ديده و طورى نيست. ولى از نگرانى مادر چيزى كم نمى شد. بنده خدا پدر مستأصل شده بود. بعد از جلسه آمديم توى كوچه، پدر يكبار ديگر توى كوچه جواب تلفن مادر را داد. بعد تلفنش را داد به من كه به مادر زنگ بزنم و به او اطمينان بدهم كه حال محمودرضا خوب است. پدر معتقد بود حالا كه كسى پيش مادر نيست وقتش نيست كه خبر را به او بدهيم...

💠براي محمودرضا/صدوسيزده 🔷به افتخار مادران شهدا ♦️بخش دوم ▪️احمدرضابيضائی اواخر آذر ١٣٦٠ بود. يادم هست كه زن صاحبخانه ميگفت: «بچه را آورده اند خانه.» اما درست يادم نيست چه كسى مرا برد طبقه بالا تا بچه را ببينم. وارد اتاق كه شدم #مادر بود و «بچه» توى بغلش و زنهاى همسايه و فاميل كه يك حلقه دور آن اتاق كوچك زده بودند. اين تنها تصويرى است كه از تولد #محمودرضا به ياد دارم و هيچوقت يادم نرفته. ٣٠ ديماه ٩٢، وقتى پرواز ١١ شب تهران - تبريز توى فرودگاه تبريز به زمين نشست و با پدر از پله هاى هواپيما پايين آمديم و وارد سالن فرودگاه شديم، از همسرم كه پدر و مادرش و پسرمان را در مشهد رها كرده بود و خودش را رسانده بود فرودگاه تبريز، خواستم كه قبل از رسيدن ما به خانه، خبر شهادت محمودرضا را به #مادرم برساند. نمى دانم كى رسيديم توى كوچه و جلوى خانه پدر. صداى گريه زنها توى كوچه شنيده مى شد. پله ها را رفتم بالا و وارد اتاق شدم. #مادر بود و زنهاى همسايه كه يك حلقه دور آن اتاق كوچك زده بودند. شبيه روز تولد محمودرضا در ٣٢ سال پيش اما اينبار #مادر «بى محمودرضا» بود. مادر از خبر طورى استقبال كرده بود كه انگار خبر داشته و خبر غافلگير كننده اى نگرفته. بى قرار بود و نبود. نشسته بود اما غرق در اشك. مدام مى گفت: «رفتى به آرزويت رسيدى؟»، «راه امام حسين را رفته پسرم...» مى گفت و اشك مى ريخت. گاهى هم ميگفت: «يوسفم رفت...» نشستم پيش #مادر و بهترين جاى دنيا در آن لحظات همانجا بود. چهار سال است كه غالبا عصرهاى جمعه مادر را مى برم سر مزار محمودرضا. شير زن است مادر. مثل همه مادران شهدا كه از هر چه مرد كه روزگار به خود ديده، مردتر اند. پيرش كرده ايم. شهادت محمودرضا اما پيرترش كرد. مادرى كه روزى با يك دست ما را بلند مى كرد و تر و خشكمان مى كرد، حالا براى بالا آمدن از ده پله بلوك ١١ گلزار شهدا، عصايش مى شوم. با اينهمه شير است مادر. چهار سال است كه با من مى آيد سر مزار مى نشيند، قرآن كوچكى را از كيف در مى آورد و مى خواند و سنگ مزار را مى بوسد و بعد روى نيمكتى كه آنجاست مى نشيند و تماشا مى كند. آنقدر تماشا مى كند تا سير شود و بعد بلند مى شويم و بر مى گرديم. در اين چهار سال حتى يكبار شكستنش را سر مزار نديده ام. اما #روز_مادر كه مى شود مى شكند. چهار سال است كه محمودرضا به او زنگ نزده تا روز مادر را تبريك بگويد. و او هر سال از من مى پرسد: «چرا؟» هر سال به او گفته ام كه من حالا براى تو هم «احمدرضا» هستم، هم «محمودرضا». اما فايده اى ندارد. مادر است ديگر...

💠برای محمودرضا/صدوچهارده ▪️احمدرضابیضایی 🌷تعریف میکرد در دوره دانشکده، یکبار یکی از مقامات مهم حماس به جمع آنها آمده بود. ميگفت: «آمد سخنرانی کرد و چون حرفهایش ضبط نمی ‌شد صریح حرف مى زد. وقتی صحبت از پیروزی حزب‌الله لبنان در جنگ ۳۳روزه شد گفت: «ما هم سالها در برابر اسرائیل مقاومت ‌کرده‌‌ایم، اما ما این پیروزی‌ را که حزب‌الله در جنگ ۳۳روزه به‌ دست آورد، هیچوقت نتوانسته‌ایم به‌ دست بیاوریم. اگر دنبال رمز پیروزی حزب‌الله و علت موفق‌ نشدن ما هستید، رمزش این است که آنها یا زهراء (س) دارند و ما نداریم.» 🔺 اين قسمتى از خاطره اى است كه در كتاب «تو شهيد نمى شوى» آورده ام. در زمان نگارش اين خاطره (٤ سال پيش) بنا به مصلحتى كه در ذهن داشتم، نام مقام حماس را ننوشتم اما محمودرضا نام او را موقع تعريف كردن گفته بود. اين شخص، «اسماعيل هنية» رهبر حركت مقاومت اسلامى فلسطين و نخست وزير فعلى تشكيلات خودگردان است. پ.ن: قدس را هم به ياد شهداى محور مقاومت، با رمز يا زهراء (س) آزاد خواهيم كرد ان شاء الله. #يا_زهراء #مقاومت #شهيد_محمودرضا_بيضائى @to_shahid_nemishavi

💠براي محمودرضا/صدوپانزده ▪️احمدرضابيضائی 🌷 #محمودرضا آن موقع ها مى گفت سَلَفى ها وقتى فرار مى كنند، قبل از ترك موضع، همه چيز حتى قرآن ها را تله مى كنند و مى روند. منظورش اين بود كه محل را بمب گذارى مى كنند و از قرآن ها طورى استفاده مى كنند كه جابجا كردنش باعث عمل كردن بمب شود (تخريبچى ها ببخشند بابت اين توضيح درپيتى!) اين حرف را اگر از هر جاى ديگرى شنيده بودم شايد باور نمى كردم ولى محمودرضا به چشم خودش ديده بود. ديروز عكسى در يكى از كانالهاى تلگرامىِ متعلق به تروريستها ديدم كه حرف محمودرضا درباره بى حرمتى اين جماعت به #قرآن_كريم برايم تداعى شد. عكس، مربوط به يكى از مساجد در روستاى مكلبيس در غرب #حلب بود كه در اثناى جنگ كفتارها، توسط تانكهاى گروهك تروريستى #تحرير_الشام (تروريستهاى مورد حمايت عربستان سعودى) مورد هدف قرار گرفته بود و با قرآن هاى داخل آن، يكجا هتك حرمت شده بود. اينها همان جماعتى هستند كه مُهر «خادم الحرمين الشريفين» را پشت قرآنهاى نفيس طبع خودشان مى زنند و به همه جاى دنيا مى فرستند و ما را «مرتد» و «رافضى» و متهم به داشتن قرآنى متفاوت از آنچه كه نزد خودشان هست مى كنند. از بى حرمتى شان به باطن قرآن كريم مى گذرم. از ديروز به #سنت_هاى_الهى فكر مى كنم و اينكه آيا حقش نيست كه خدا روسها را به اين شكل خوار كننده بياورد بالاى سر اين قوم شرور و بر آنها مسلط كند تا شرشان را دفع كند تا معابد و مساجدى كه در آنها ياد خدا مى شود منهدم نشود؟ و لولا دفع الله الناس بعضهم ببعض لهدمت صوامع و بيع و صلوات و مساجد يذكر فيه اسم الله كثيرا @to_shahid_nemishavi http://s9.picofile.com/file/8322423768/image.jpg 🔻

💠برای محمودرضا/صدوشانزده ▪️احمدرضابیضائی 🌷همين روزها بود در فروردين سال ٩٠. سخت مريض بودم. آنروزها طبقه پايين خانه پدر ساكن بودم. بسترى و زير سِرُم بودم كه #محمودرضا با همسرش از تهران آمدند تبريز. نمى توانستم از جايم بلند شوم. اين بود كه محمودرضا آمد پيش من. تنها هم آمد. در همان حالت بسترى ديده بوسى كرديم و نشست كنارم و شروع كرد به گير دادن به وضع من و گپ و شوخى... آن شب به من گفت: «من نيامده ام عيد ديدنى؛ آمده ام تبريز يك چيزى به تو بگويم!» گفتم: «اينهمه راه آمده اى يك چيزى به من بگويى؟ زنگ ميزدى خب!» گفت: «پشت تلفن نمى شد.» تعجب كردم. ميخواستم بلند شوم و بنشينم و گوش بدهم ولى نايش را نداشتم و نشد. گفتم: «بگو...» گفت: «من چند وقت ديگر مى خواهم بروم سوريه!» از مدتها قبل مى دانستم كه محمودرضا يكروز حرف از مأموريت برون مرزى خواهد زد. وقتى گفت مى خواهد برود سوريه، مثل اين بود كه از قبل منتظر شنيدنش بودم و حالا وقت شنيدنش شده بود. قبلا بارها از آموزش بچه #شيعه_هاى_عراق (بعد از اشغال عراق توسط آمريكا در سال ٢٠٠٣) و آموزش بچه هاى #مقاومت_اسلامى_لبنان در تهران برايم حرف زده بود. حتى از پسر كوچك سيد حسن نصرالله كه بعد از شهادت برادر بزرگترش، هادى، آمده بود ايران، حرفهايى زده بود. محمودرضا بعد از اتمام دوره دانشكده اش، پاسدار واحد برون مرزى سپاه بود و مى دانستم يكروز يا سر از لبنان درخواهد آورد يا عراق و اصلا براى همين از اول #نيروى_قدس سپاه را انتخاب كرده بود. ولى سوريه تا آن روز به ذهنم خطور نكرده بود. آنروزها از دخالت ارتش سوريه براى خواباندن اعتراضات و درگيرى مسلحانه با گروههايى كه آن موقع به آنها گفته مى شد «مسلحين» بوى جنگ مى آمد ولى هنوز حرفى از جنگ به شكلى كه بعدا شروع شد سر زبانها نبود. به محمودرضا گفتم: «كى ميروى؟» گفت: «هنوز معلوم نيست ولى فكر كردم لازم است يكنفر توى خانه بداند، گفتم به تو بگويم كه در جريان باشى.» گفتم: «تو برو، خيالت بابت اينطرف راحت باشد.» خم شد و پيشانى ام را بوسيد و بلند شد. رفت ولى مثل اين بود كه بال در آورده باشد. غبطه خوردم به فرصتى كه گيرش آمده بود و براى بدست آوردنش حقاً زحمت كشيده بود. محمودرضا جزو اولين گروه از بچه هاى سپاه بود كه با شروع درگيرى ها در سوريه بعنوان مستشار در آنجا حضور پيدا كردند و وقتى سال ٩٢ شهيد شد، اگر اشتباه نكنم چهل و چندمين #شهيد سپاه بود. وقتى از اولين مأموريتش برگشت پرسيدم: «چند نفريد آنجا؟» گفت: «هفت هشت نفر.» گفتم: «هفت هشت نفرى جلوى مسلحين را گرفته ايد؟» گفت: «نه، با خود سورى ها حدود بيست و چند نفريم.» گفتم: «چكار مى كنيد آنجا؟» به شوخى گفت: «اولين كارى كه كرده ايم اين است كه از دست ارتش سلاح را گرفته ايم، چوب داده ايم دستش!» معنى حرفش را مى دانستم ولى بعدها وقتى براى اولين بار از كمينى كه در #دمشق خورده بودند گفت، فهميدم كه آنجا توى دل خطر است و دير يا زود پريدنى است. كمتر از دو سال طول كشيد تا به دوستان شهيدش پيوست ولى اولين رفتنش به سوريه خاص بود. خبر دادنش هم همينطور! تا چند نوبت بعد از آن هم هر بار مى خواست برود، مى آمد تبريز و خبر مى داد. طورى مراعات مى كرد پشت تلفن اسمى از سوريه نياورد كه وقتى مى گفت: «يك چيزى هست كه پشت تلفن نمى شود بگويم» مى فهميدم كه بزودى مى آيد تبريز و مى خواهد برود سوريه!