#قسمت_چهل ویکم ❤️عشــــق پـــــایـــدار♥️ بعداز روزها چشم انتظاری ویک خداحافظی جانسوز,از,خاله صغری راهی قم شدیم اما به خاله سپردم که به خاله کبری وبچه هاش نگه که ما کجا میریم وبه خاله صغری هم قول دادم اگر شرایط بر وفق مراد بود به ادرسشان براش نامه بنویسم وخبری از خودم به او بدهم ومن میدانستم شرایط طوریست که شاید تااخر عمرم نتوانم خبری به خاله صغری که جای مادرم را داشت بدهم واین به خاطر حفظ زندگی ام وحفظ بچه ای که در راه داشتم بود وبس بالاخره بعداز چندین ساعت خسته کننده سفر به شهرقم رسیدیم,شهر آب وآیینه,شهر حرم وکرم,شهردین,شهر مردان راستین.... وتا چشمم به گنبد عمه جانم افتاد تمام خستگی سفر وحال بدم بر باد رفت.. رفتیم خانه ی عباس,خونه ی عباس ,خونه ای کوچک وخشتی اما خیلی باصفا ,با چهاراتاق تودرتوبود,زهرا همسر برادرم زنی باایمان وبسیارمهربان سه تاپسرقدونیم قد به نامهای,محمد,علی,حسین داشت. ازبودن کنارخانواده ام لذتی غیرقابل وصف میبردم,زهرا زنی بود که درسیاست هم فعالیتهای زیادی میکردوکم کم باعث شد من هم پام به این عرصه بازبشه,با اینکه بارداربودم اما خودم را از تب وتا نمی انداختم ,شبها اعلامیه هایی راکه داداش میاورد بادست مینوشتم وزهرا زحمت پخششون رامیکشید,پدرم بعداز یک ماه پرس وجو وبا کمک عباس ودوستاش یه خونه ی جم وجور نزدیک حرم خرید وما رسما ساکن قم شدیم. آخ چه کیفی داشت هرروز نمازت راتوحرم بی بی بخونی,هروقت دلگیرازاین دنیا میشی با دلگویه هایت درحرم ,سبک وسبک بشی.... عباس خیلی وقتا برای تبلیغ وپخش سخنان امام خمینی درسفر بود,مخفیانه میامد ومخفیانه میرفت, به خودم میبالیدم به داشتن چنین خانواده ای وچنین پدروبرادری.... پدرم هم دست کمی از عباس نداشت از بیست وچهارساعت ,بیست وسه ساعتش را درزیرزمینی نزدیک حرم برای چاپ.وتکثیر اعلامیه بودند. ماه اخر بارداریم بود,اوضاع کشور بهم ریخته بود هرشب حکومت نظامی بود,جوانها هرروز مثل برگ پاییزی برزمین میریختند,دیگه روز میگذشت پدرم رانمیدیدم ,به خاطر حالم به خانه ی عباس رفتم,اوضاع انجا هم همینطور بود ,عباس,شب وروز نداشت مدام درامد ورفت.یک شب که نه عباس,بود ونه پدر,دردی جانکاه بروجودم مستولی شد,زهرا که سه بارتجربه ی بارداری راداشت ,بچه ها راسپرد دست مادرش که خانه شان دیواربه دیوارهم بود.وباهم راهی بیمارستان شدیم.... ادامه دارد #براساس واقعیت 💦⛈💦⛈💦⛈ @bartaren

#قسمت_چهـــل و دوم ♥️عــشــــق پـــــایــــدار♥️ دردی سخت وجانکاه بود اما وقتی به این فکر میکردم که قرار است موجود شیرینی را ببینم حلاوتی در جانم میافتاد بالاخره وقت اذان صبح دخترم پا به روی این کره ی خاکی گذاشت ,موجودی زیبا وشکننده,صورتی که مثل خودم بودم وشباهت ظاهریش به مادر عیان بود. اسمش را معصومه گذاشتم,چون هم پاک ومعصوم بود وهم از قدمش, مجاور حرم بی بی شده بودم. معصومه خوش قدم بوددوروز بعدازتولد معصومه امام خمینی به وطن برگشت ودوازده روز بعد انقلاب پیروز شد..... انگار دنیا داشت روی دیگرش را نشانم میداد واینبار بع هرطرف مینگریدم,جشن بود وشادی ... ازخوشحالی درپوست خود نمیگنجیدیم,واقعا به معنای واقعی در زمستان ,بهار امده بود... زندگی روی خوشش را نشانم داده بود,انچه درخواب میدیدم ,درواقعیت محقق شده بود..... معصومه ی کوچک هرروز زیبا وزیباتر میشد ,دعا میکردم سرنوشتش هم به زیبایی صورتش باشد... وواقعا ازبرکت وجود معصومه ی کوچکم بود که عشقهای خفته بیدار شد.... واینبار روزگار عاشقانه تر میچرخید..... معصومه خوشحال روزنامه را به مادرنشون داد.. ماماااان ریاضی تهران قبول شدم زینب,معصومه رادرآغوش فشرد وگفت لیاقتش راداشتی دخترم,ان شاالله تمام تلاشت رابرای خدمت به جامعه بکنی وموفق وپیروز باشی. (ازاینجای داستان ,قصه از زبان معصومه,میباشد) تلفن زنگ زد,بدووو گوشی رابرداشتم ,فک میکردم ریحانه,دوستم باشه , _：الو ……：الو سلام معصومه خانم گل وگلاب ,میدونم که شیری نه روباه,فقط بگو چه رشته ای قبول شدی؟ گفتم：زن دایی,ریاضی,تهران زن دایی زهرا یک افرین محکمی گفت وامرفرمود گوشی رابدهم به مامانم. خداحافظی کردم وگوشی رادادم دست مامان... ودو دوست قدیمی مشغول گپ وگفت شدند..... با دایی عباس راهی تهران شدیم,کارای ثبت نام وخوابگاه و...را یک نفس انجام دادیم . دایی از جاگیرشدن من مطمئن شد,راهی قم شد وسفارش کرد هروقت خواستم بیایم یه زنگ بزنم تاخودش یا محمد بیاد دنبالم.. .. سه تا پسر دایی خیلی خوب با حجب وحیاوسربزیر بودندو من, مثل برادر نداشته دوستشون داشتم. درس ودانشگاه خوب پیش میرفت ,گاهی من میرفتم قم پیش مامان وگاهی مامان میومد به دیدنم, مادرم بعد از شهادت پدربزرگم اقاعزیز که در اخرین روزهای جنگ تحمیلی به شهادت رسید,تنهای تنها زندگی راچرخاند,یه جورزن خودساخته وهنرمندی بود ازخیاطی گرفته تا طراحی روی پارچه وحتی سرودن شعرو...ازهرانگشتش یک هنرمیبارید ,به من هم ازاینهمه هنر نقاشیش رسیده بود. به نقاشی چهره ی افراد علاقه ی خاصی داشتم اما هیچ وقت به طور حرفه ای دنبالش نرفتم،همیشه برای دل خودم طراحی میکردم اما طرحهایی که میکشیدم انقدر جان دار بود که خودم هم از دیدنشان حظ میکردم وهمین طراحها اخرش کار دستم داد... ادامه دارد..... #براساس واقعیت ▪کُپی برداری بدون ذکر نام نویسنده حَرام اَست▪ 💦⛈💦⛈💦⛈ @bartaren

داستان«ماه آفتاب سوخته» #قسمت_چهل🎬: علی اصغر گریه اش قطع نمی شود، رباب از خیمه بیرون می آید، دستش را سایه چشمش میکند، عباس رفته آب بیاورد، حتما با مشک پر آب از پر میگردد، سمت شریعه فرات را مینگرد، خدایا چه می بیند: یک نفر در مقابل هزاران نفر، اصلا اینها رسم جنگ نمی دانند، آنهم عباس که به قصد جنگ نرفته، او رفته آب بیاورد، آخر اینها ادعای مسلمانی میکنند، آیا راه و رسم اسلام که دین سراسر مهر و عطوفت است اینچنین است؟! یک نفر به چند نفر؟! عباس باید حواسش به مشک آب باشد و هم به باران تیر و نیزه ها، یک چشم عباس به سپاه دشمن است و یک چشمم به خیمه ها، آخر همه کودکان منتظر سقای کربلا هستند. عباس شمشیر میزند و پیش میرود، سپاهیان را یکی پس از دیگری سرنگون میکند تا اینکه نوفل از سمت راست به او نزدیک میشود، عباس مشک را محکم چسپیده، باید مشک را از عباس جدا کند پس دست راست عباس را با ضربت شمشیر جدا میکند. عباس توجه نمی کند چه شده، مشک را با دست چپ می چسپد، الان تمام دنیا برای عباس در این مشک آب خلاصه میشود. عباس شمشیر به دست چپ میگیرد و فریاد میزند:«به خدا قسم، اگر دست مرا قطع کنید، من هرگز از حسین دست بر نمی دارم» عباس چون شیر ژیان با یک دست می جنگد که اینبار شمشیر سربازی به نام حکم دست چپ او را قطع می کند. عباس هنوز مشک را محکم چسپیده، زیر لب می گوید: دست ندارم، پا که دارم،باید آب به علی اصغر و رقیه برسانم، با پاهایش بر کپل اسب می کوبد و به پیش می رود، ناگهان نانجیبی تیر بر امید عباس میزند و مشک را میدرد و آب بر زمین میریزد... اینجاست که عباس ناامید میشود، اخر چگونه به خیمه ها روم؟! سپاه دشمن علمدار را بی دست دیده، جرات پیدا می کنند و از همه طرف به او حمله میکنند، یکی نیزه به فرقش میزند تا همانند پدرش علی با فرق خونین به دیدار خدا برود و دیگری تیر بر چشمش میزند و عباس از اسب به زمین می افتد، ناگهان ندایی آسمانی در گوش عباس می پیچد: آخ پسرم را دریابید...علمدارم را دریابید، عباس با چشمانی پر از خون بانویی پهلو شکسته را میبیند که بالای سرش نشسته، از عطر یاسی که در مشامش پیچیده خوب میفهمد که این بانوی قد خمیده کسی جز زهرا مادر مولایش حسین نمی تواند باشد...زهرا او را پسر خطاب کرده، عباس لبخند میزند و زیر لب میگوید: یا اخا ادرک اخا...ای برادر، برادرت را دریاب... حسین صدای عباس را در این هیاهوی جنگ میشنود به سمت عباس می آید، انگار با خود فکر میکند:او مرا برادر خطاب کرد، در حالیکه همیشه مولا خطاب میکرد و میداند که وقت رفتن ماه منیر بنی هاشم شده.. امام به بالین عباس می آید و عباس در حالیکه سرش بر دامن حجت خداست، آسمانی میشود. حسین گریه را سر می دهد و می فرماید:اکنون کمر من شکست عباسم هیچ کس از سپاه دشمن تا این لحظه گریه حسین را ندیده و اینک حسین سوزناک میگرید، آنقدر گریه اش مظلومانه است که سپاه کافر کوفه هم به گریه انداخته... امام از جا برمیخیزد و مظلومانه فریاد میزند: هل من ناصر ینصرنی؟!.. عجیب است ،اشک کوفیان از مظلومیت امام جاری شده اما کسی برای یاری دادن ایشان بلند نمیشود، انگار میدانند که کار حسین به آخر رسیده پس باید دنیایشان را بچسپند اما نمی دانند که با حسین باشی، هم دنیا را داری و هم آخرت را... ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی @bartaren 🌿🖤🌿🖤🌿🖤🌿🖤

#دست_تقدیر۲ #قسمت_چهل🎬: آقا مهدی یاالله یاالله گویان وارد خانه مامان رقیه شد و کیسان هم بی خبر از همه جا به دنبالش روان بود، انگار یک حکمی نانوشته به او ابلاغ شده بود که به جبران یک عمر دوری از پدر، حتی لحظه ای هم نباید از او جدا شود عباس آقا برای استقبال روی حیاط خانه ایستاده بود و همانطور که با تعجب سراپای مهدی با میهمانی ناخوانده را به تماشا نشسته بود، آنها را به داخل دعوت کرد. در هال باز شد و صادق جلوی در انتظارشان را می کشید و رقیه خانم هم در کنارش ایستاده بود و آقا رضا همانطور که در خود فرو رفته بود و انگار هیچ‌چیز از وقایع اطرافش نمی فهمد روی مبل کنار اوپن نشسته بود. مهدی و کیسان وارد هال شدند و سلام کردند و مهدی جلو رفت تا همچون همیشه دست مامان رقیه را ببوسد که رقیه خیره به میهمان ناخوانده اش پلک نمیزد،کیسان نگاهی به مامان رقیه انداخت و با حالت سؤالی پدرش را نگاه کرد، چون مهدی گفته بود خانه یکی از دوستان می روند و کیسان تعجب کرده بود از اینهمه گرمی روابطی که حاکم بود. کیسان نگاه سوالی اش را به پدر دوخته بود که از کنار گوشش صدای سلام کردن بلند شد و تازه متوجه صادق شد. کیسان نگاهی به صادق کرد و همانطور که آشکارا یکه ای می خورد گفت:توو... صادق کیسان را در آغوش گرفت و‌گفت: بالاخره به هم رسیدیم داداش و بعد آهسته تر ادامه داد: من اون پذیراییت را فراموش نکردم عزیزم اما ناراحت نشدم چون هر چه از برادر رسد نیکوست و بعد بوسه ای از گونهٔ کیسان گرفت. دست سرد رقیه در دستان مهدی بود و همانطور که هنوز با نگاهی سرشار از تعجب هر دو نفر را می نگریست بغضش شکست و‌گفت: دیدی چه خاکی به سرم شد مهدی؟! نفیسه و کمیل هم رفتند و بعد اشکش جاری شد و ادامه داد: آخه قربون خدا بشم این چه تقدیری دردناکی هست که برای من نوشتن، اون از بچه ام محیا که یکدفعه می گن کشته شده و یکدفعه می گن زنده است و الانم معلوم نیست محیا و پاره جگرش کجا هستند و اینم از پسرم رضا و زن و بچه اش... رقیه حرف میزد و حرف میزد گریه می کرد و اشک میریخت اما در مغز کیسان مدام اکو‌ میشد: بچه ام محیا... کیسان ناخوداگاه قدمی به سمت رقیه برداشت و گفت: شما...شما چی گفتین؟! رقیه همانطور که پرده ای از اشک جلوی چشمهاش را گرفته بود گفت: پسرم تو از همکارای آقا مهدی هستی؟! من داشتم از درد روزگارم میگفتم، دردی که درمان نداره... کیسان سرش را به دو طرف تکان داد و گفت: نه...نه...شما گفتین محیا... در این هنگام مهدی با دست کیسان را گرفت و روی دست رقیه گذاشت و گفت: آره پسرم، این خانم مادر بزرگت هست، مادری چشم انتظار که سالها در انتظار تو و محیا سوخته و گریه کرده... رقیه انگار زبانش بند آمده بود و اینبار عباس جلو آمد و همانطور که خیره به صورت کیسان بود ناخوداگاه لبخندی زد و گفت: به خدا خودشه...چقدر شبیه شماست... اما چشماش مثل چشم های محیاست... رقیه دستان کیسان را در برگرفت و با لکنت گفت:ت...ت...تو پسر محیای منی؟! اشک چشمان کیسان هم جاری شده بود، انگار هوای حرم امام رضا رقت قلبی به کیسان داده بود که با اولین تلنگر چشمانش آماده باریدن بود. رقیه قدم جلو آمد و ناگهان در آغوش کیسان آرام گرفت و چشمانش روی هم آمد. صدای مهدی بلند شد مامان رقیه... در این لحظه رضا که انگار تازه از عالم خودش بیرون آمده بود به سمت کیسان آمد و با کمک هم رقیه را روی مبل خواباندند و صادق با ستپاچگی مقداری آب اورد و به صورت رقیه می پاشید و مدام نام مامان رقیه را میگفت و رضا با تعجب نگاهی به کیسان کرد و گفت: شما کی هستی؟ چرا مامانم توی آغوش تو بود؟! در این هنگام پلک های رقیه تکان خورد... ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی @bartaren 🌺🍂🌼🍂🌺🍂🌼

#روایت_انسان #قسمت_چهل🎬: روزگار آن روی سکه اش را نشان مردمی داده بود که چندی پیش تحت سلطه پادشاهان ظالم زندگی را به سختی می گذراندند. اینک با وجود رهبری دانشمند و پیامبری فرهیخته، مانند حضرت ادریس، زندگی ها رونقی دیگر گرفته بود و جامعه بشری مدام در حال پیشرفت بود، جمعیت زیاد و زیادتر شده بود و اکثر مردم به سمت شمال شهر بکه که سرزمین مدیترانه بود مهاجرت می کردند. در این قسمت از زمین به علت وجود آب فراوان و درختان زیاد و هوای لطیفش، جمعیت بیشتری ساکن شدند و شهرهای زیادی تاسیس شده بود. این سرزمین، سرزمینی غنی از منابع خدادادی بود و نعمات طبیعی به وفور در دسترس بود و با تمهیدات حضرت ادریس دامداری و‌کشاورزی بسیار پررونق شده بود. مردم در خانه هایی با معماری زیبا که خشت وگلی بودند زندگی می کردند و با یاد گرفتن ریسندگی انواع پارچه و لباس های فاخر برای خود تهیه می کردند. اینهمه امکانات که همه اولا از نعمت خداوند و‌دوم برگرفته از علومی که خداوند در اختیار پیامبرش قرار داده بود تا به بندگان آموزش دهند، بود باعث شد که زندگی بشر رنگ و بویی دیگر بگیرد و انسان ها برای اولین بار از زندگی در روی زمین بیش از پیش لذت ببرند. هر چه این تنوع و خوشگذرانی ها بیشتر میشد، مردم ناخوداگاه البته با حیله های پنهانی ابلیس، از دور انبیا دور میشدند و از مسیر هدایت پیامبر فاصله می گرفتند و خیلی بیصدا و ناخودآگاه به سمت پرستش دنیا روی می اوردند. انبیا همچون گذشته مردم را به سمت پرستش خدای یگانه و انجام مناسک توحیدی می خواندند اما مردم تحت تاثیر این رفاه و در کنارش نیرنگ ابلیس به جای تشکر از نعمات خداوند به سمت دنیا طلبی کشیده شدند. ابلیس که دشمن قسم خورده بنی بشر بود، در هر زمان، مناسب با آن دوره، حیله هایش را به روز رسانی می کرد و توسط اعوان و انصارش که از جنس خودش بودند برای انحراف بنی بشر تلاشش را بیشتر از قبل انجام میداد. حالا که مردم در رفاه بودند و باز هم به دنبال تنوع های مختلف بودند، ابلیس تصمیم گرفت دو ویروس خطرناک را در جامعه بشری رواج دهد که به واسطه این دو ویروس بشر را از خداوند و کلمات مقدس و رهنمودهای پیامبران جدا کند و به سمت خود جذب کند و جامعه بشری را به نابودی بکشاند. ادامه دارد.. 📝به قلم:ط_حسینی @bartaren 🌕✨🌕✨🌕✨🌕✨