eitaa logo
بین الطلوعین
287 دنبال‌کننده
7.4هزار عکس
7.6هزار ویدیو
68 فایل
آموزه های دینی ،روایات آخرالزمان و رویدادهای معاصر
مشاهده در ایتا
دانلود
ذکر و یاد حق "ذکر" و یاد خداوند یکی از مهم ترین عبـادت هـا اسـت و در تکامـل معنوي انسان و سلوک الی الله نقش بسیار مهمی به عهده دارد به همین دلیل، خداوند در قران با نازل کردن آیه های متعدد تاکید بر یاد و ذکر کثیر الله نموده است طوریکه بـدون ذکـر و یـاد خداونـد، تحـولی در درون سالک بوجود نمی آید و پدید آمدن حالـت هـا و مقـام هـاي عرفـانی بـدون آن ناممکن است . مقصود ِ ما از ذكر در اينجا ذكر «نفسى» يعنى ذكر حق در باطن است، به اين معنى كه باطناً هميشه و در همه احوال به ياد او و مشغول به ذكر باشد، و از حضرت او غفلت نكند، چه به زبان هم به ذكر، و به عبارتى به «ورد» اشتغال داشته باشد، و چه به زبان در حال ذكر يا «ورد» نباشد، و نيز، چه در باطن به صورت «ذكر خفى» به ذكر خاصى مشغول باشد، و چه نباشد. ( و در خصوص ورد و اوراد در قسمت دیگری به آن پرداخته خواهد شد ) اجتناب از غفلت، و توجه باطنى به حضرت معبود در همه احوال، و ياد جناب او در همه اوقات از امهات سلوک است. و اين،لازمه طلب صادقانه، و شأن طالب دردمند است كه دائماً به ياد مطلوب خويش باشد، و از او غفلت نكند، آنهم مطلوبى كه هميشه حاضر است و طالب در محضر او، و جز او مطلوب ديگرى هم نيست. اگر به زبان به وردى از اوراد، و ذكرى از اذكار هم مشغول نيست، و در باطن هم به صورت «ذكر خفى» اشتغال به ذكرى ندارد، باز بايد باطناً در حال ذكر باشد، و از غفلت اجتناب كند. توجه باطنى به حضرت معبود در همه احوال، و اشتغال به ذكر او در باطن در همه اوقات، به وضوح از اشارات قرآن كريم استفاده مىشود. از باب مثال: در آيه 205 سوره اعراف مىفرمايد: . وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ يعنى «و پروردگارت را در باطن خويش به حال «رغبت» و «رهبت» ياد كن، و به زبان نيز، بدون اينكه آواز بركشى و فرياد نمايى، پروردگار خود را صبح و شام ياد كن، و از غافلان مباش». در اين آيه شريفه به «ذكر نفسى» و «ذكر قولى» كه «ذكر زبانى» است اشاره شده، و به هر دو قسم از جانب خداى متعال امر گرديده است. «ذكر نفسى» همين است كه در اينجا از آن به «ذكر حق در باطن» تعبير مىشود. ادامه دارد.. 🌴گوهر معرفت 🌴
  : ذکر و یاد حق ادامه... «ذکر» و یاد خداوند، به منزلۀ یکی از مهمترین عبادتهاي اسـلامی، در تکامل معنوی انسان نقش مهمی بـه عهـده دارد. بـه همـین دلیـل، ایـن آمـوزة دینـی در عرفـان و تـصوف اسلامی، بازتاب وسیعی یافته، پایه و اساس سـیر تکـاملی انـسان محـسوب مـیشـود. انـسان بدون ذکر و یاد پروردگارش قادر نخواهد بود به رفیعترین درجه ها و شریفترین مقامهـا، و بـه طـور کلّـی، بـه «تکامـل» دسـت یابـد. عزیزالـدین نـسفی در کتـاب کـشف الحقـایق، به صراحت به تأثیر ذکر در تکامل معنوي بشر اشـاره مـیکنـد: «... چنـانکـه قالـب بـیشـیر امکان ندارد که پرورده شود و به کمال رسد، قلب نیز امکان نـدارد کـه بـی ذکـر پـرورده گردد و به کمال رسد.» در متون عرفانی، دربارة حقیقت ذکر تعریـفهـاي مختلفـی بیـان شـده اسـت. در میان آنها دو تعریف مهم و اساسی وجود دارد: 1» .ذکر» به معناي «نسیان ماسوي االله» است؛ 2» .ذکر» به معناي «رهایی از غفلت» است. بیشتر عارفان «ذکر االله» را «نسیان ماسوي الله» تعریف مـیکننـد و بـر ایـن عقیـده انـد کـه هرگاه بنده، خدا را یاد میکند، باید خلق خدا و به طور کلّی، ماسـوي الله را فرامـوش کنـد. ابوبکر کلابادي از جمله عارفانی است که با توجه به آیۀ 24 سورة کهف، ذکر را به معنای فراموشی همه چیز، جز مذکور، تعریف میکند: «حقیقۀ الذکر: أن تنسی مـا سـوي المـذکور فی الذکر، لقوله تعالی:« واذْکُر ربک إِذَا نَسِیت خواجه عبداالله انصاري درکتاب منازل السائرین، ابتداي بـاب الـذکر، ذکـر را رهـایی از غفلت و نسیان تعریف کرده، با توجه به آیۀ 24 سورة کهف کـه پیـشتر بـه آن اشـاره شـد، «نسیان» را به چهار بخش مهم تقسیم میکند: 1 .نسیان و فراموشی غیر حق؛ 2 .نسیان نفس؛ 3 .نسیان ذکر در ذکر؛ 4 .نسیان کلّ ذکر در ذکر حق برخی از عرفا،، از ذکر تعریف دیگري عرضه کرده اند. آنهـا «ذکر» را در برابر«غفلت» معنـا کـرده، معتقدنـد: «ذکـر» آن حقیقتـی اسـت کـه انـسان را از غفلت نسبت به پروردگارش دور مـیکنـد. در عرفان و تصوف، «ذکر» به سـه نـوع تقـسیم شـده، بـر همـین اسـاس نیـز رتبـه بنـدي میشود: 1 .ذکر زبان یا ذکر ظاهر؛ 2 .ذکر دل یا ذکر خفی؛ 3 .ذکر سِرّ یا ذکر حقیقی. بنابراین، ذکر زبان پایینترین مرتبه و ذکر سرّ بالاترین مرتبۀ ذکر است. این تقسیم بندي را در بـسیاري از آثــار و متـون عرفــانی مـیتـوان مـشاهده کـرد. بـراي مثــال، در کتــاب مناقب الصوفیه میخوانیم: «ذکر بر سه نوع است: ذکر زبان، ذکـر دل و ذکـر سـرّ. امـا ذکـر زبان یکی به ده است، و ذکر دل را ثواب و جزا معین اسـت؛ امـا ذکـر سـرّ را جـزا معـدود نیست. 🌴گوهر معرفت 🌴