ذکر و یاد حق "ذکر" و یاد خداوند یکی از مهم ترین عبـادت هـا اسـت و در تکامـل معنوي انسان و سلوک الی الله نقش بسیار مهمی به عهده دارد به همین دلیل، خداوند در قران با نازل کردن آیه های متعدد تاکید بر یاد و ذکر کثیر الله نموده است طوریکه بـدون ذکـر و یـاد خداونـد، تحـولی در درون سالک بوجود نمی آید و پدید آمدن حالـت هـا و مقـام هـاي عرفـانی بـدون آن ناممکن است . مقصود ِ ما از ذكر در اينجا ذكر «نفسى» يعنى ذكر حق در باطن است، به اين معنى كه باطناً هميشه و در همه احوال به ياد او و مشغول به ذكر باشد، و از حضرت او غفلت نكند، چه به زبان هم به ذكر، و به عبارتى به «ورد» اشتغال داشته باشد، و چه به زبان در حال ذكر يا «ورد» نباشد، و نيز، چه در باطن به صورت «ذكر خفى» به ذكر خاصى مشغول باشد، و چه نباشد. ( و در خصوص ورد و اوراد در قسمت دیگری به آن پرداخته خواهد شد ) اجتناب از غفلت، و توجه باطنى به حضرت معبود در همه احوال، و ياد جناب او در همه اوقات از امهات سلوک است. و اين،لازمه طلب صادقانه، و شأن طالب دردمند است كه دائماً به ياد مطلوب خويش باشد، و از او غفلت نكند، آنهم مطلوبى كه هميشه حاضر است و طالب در محضر او، و جز او مطلوب ديگرى هم نيست. اگر به زبان به وردى از اوراد، و ذكرى از اذكار هم مشغول نيست، و در باطن هم به صورت «ذكر خفى» اشتغال به ذكرى ندارد، باز بايد باطناً در حال ذكر باشد، و از غفلت اجتناب كند. توجه باطنى به حضرت معبود در همه احوال، و اشتغال به ذكر او در باطن در همه اوقات، به وضوح از اشارات قرآن كريم استفاده مىشود. از باب مثال: در آيه 205 سوره اعراف مىفرمايد: . وَاذْكُرْ رَبَّكَ فِي نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَخِيفَةً وَدُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَالْآصَالِ وَلَا تَكُنْ مِنَ الْغَافِلِينَ يعنى «و پروردگارت را در باطن خويش به حال «رغبت» و «رهبت» ياد كن، و به زبان نيز، بدون اينكه آواز بركشى و فرياد نمايى، پروردگار خود را صبح و شام ياد كن، و از غافلان مباش». در اين آيه شريفه به «ذكر نفسى» و «ذكر قولى» كه «ذكر زبانى» است اشاره شده، و به هر دو قسم از جانب خداى متعال امر گرديده است. «ذكر نفسى» همين است كه در اينجا از آن به «ذكر حق در باطن» تعبير مىشود. ادامه دارد.. #عشق_عرفان #ذکر_و_یاد_حق 🌴گوهر معرفت 🌴