ما منتظر بودیم عیدی‌مان سلامتی‌ات باشد، تو منتظر بودی عیدی‌ات شهادت باشد، تو بُردی سید، حرفت پیش امام رضا(ع) خیلی بُرو داشت..

ما نسلی هستیم که انگار رفته‌ایم به دهه‌ی شصت، دوباره داریم سال‌های از دست دادن را زندگی می‌کنیم قدیمی‌ها! بیایید یادمان بدهید ایستاده اشک ریختن را، بیایید بگویید چطور خسته نشدید از این‌همه داغ دیدن.. بیایید دست‌مان را بگیرید، توی گوش‌مان امن یجیب بخوانید و آرام زمزمه کنید :« این انقلاب پُره از فراق .. خو بگیرید به درد.»

امروز نوبت کشیک تو بود اما نه توی حرم، کنار خود سلطان..

«میراث» آخرین بار که پلک‌ها را از هم باز کردم، صدای بلند گوینده‌ی اخبار و دستمال کاغذی توی دست مامان مطمئنم کرد. از دیشب چندبار گوشی را چک کرده بودم. پتو را روی سر کشیده بودم و ذهنم رفته بود تا جنگل‌های ورزقان:« توی این سرما کجایی سید؟» دهمین بار گوشی را برداشتم، روبه‌روی صورتم گرفتم ، پیدات کرده بودند.پیام‌های تسلیت را خواندم. اشک از کاسه‌چشم لبریز شد و چکید روی بالشت. همین. این چکیدن آرامِ اشک روی گونه شد شروع مواجهه‌ی من با شما آقا سید. اهل فرو بردن بغض نیستم، این دو روز اما منطقم چربید به اشک. اینکه توی کانالش نوشت «عزادارم اما گریه نمی‌کنم، من یاد گرفته‌م به‌ جای اشک ریختن کار کنم» هم بی‌تاثیر نبود. گاه و بی‌گاه توی استوری‌ها و پست‌ها می‌دیدمت. کنار پیرزن روستایی وقتی نامه‌اش را بهت داد. نزدیک دختربچه‌های تازه‌مکلف. پیش حضرت آقا توی حسینیه امام خمینی، وسط حلقه‌ی بچه دبیرستانی‌ها، توی سازمان ملل. ذهنم جواب می‌خواست « تا کجاها رفتی سید؟» کاسه‌ی چشم پر می‌شد، دور چشم و بینی و لب‌ها قرمز می‌شد، سرریز می‌شدم اما باز گوشی را قلاف می‌کردم و می‌رفتم پی کاری. نزدیک ظهر، با یک جمله توی یک پیام مهم، یقین کردم که وقت عزاداری نیست. «رئیسی عزیز خستگی نمی‌شناخت.» لرزیدم، سوختم و لب تاپ را باز کردم که طرح درس بنویسم. بغض کردم و کتاب خواندم. زیارت عاشورای علی فانی را پخش کردم و بعد از سجده، جزوه را مرور کردم. ماه‌ها بود این‌همه پی کارها ندویده بودم. شب اما ، دقیقا آن لحظه که حس می‌کردم بعد از شهادت حاج قاسم هیچ غمی نمی‌تواند دلم را توی مشتش حبس کند، توی تاریکی، وسط سکوتی که صدای تیز باد پشت پنجره خرابش می‌کرد، توی هندزفری صدای مرثیه‌ی مطیعی برای حاج قاسم پخش شد :« بیایید یتیما برا گریه زاری..». دقیقا همان‌جا چیزی ته ته دلم شکست و صداش پیچید توی سرم بعد اشک شد و آنقدر بی‌مهابا از چشم‌ها فوران کرد که نتوانستم بنشینم. بلند شدم، دستم را جلوی دهانم گرفتم و رفتم کنار پنجره ، دستم را گرفتم به دیوار و هق هقم پیچید بین نوحه « چه شب‌های تاری..» می‌گویند بنویسید، روایت کنید. اسم این مواجهه‌‌های شخصی را گذاشته‌اند روایت. این‌ روایت را نوشتم که به‌تان بگویم آقا سید، من که هیچ وقت از نزدیک ندیدم‌تان اما مواجهه‌‌ام با شما را حضرت آقا توی همان یک جمله‌ی پیامش تصویر کرد. بُهتم از رفتن شما را حاج قاسم شکست. اطمینانم از شهادت شما را امام رضا(ع) ضمانت کرد و چه خوب مفصل‌هایی به شما وصلم کردند. فقط خواستم بگویم مواجهه‌ام با شما، این دختر بیست و چند ساله را از رکودِ چندماهه درآورد. رفتنت و رفتن آنها که با شما بودند یک میراث برای‌ من داشت سید؛ دویدن. خیلی حیف که رفتی. حیف‌ که تازه شناختیمت. سیاستمداران را ما اینطور نشناخته بودیم هیچوقت، بهمان حق بده. انتظار نداشتیم همه چیز را بگذاری زمین و نیمه‌ی راه، الوداع. چقدر خسته بودی مگر؟ گاهی غر هم می‌زدیم‌ها سید. اما خودت می‌دانی ته دل‌مان هیچی نبوده. به قول میثم مطیعی:« حضرت زهرا شاهده، همه دوستت داشتیم..» #آخرین_سفر_به_سلامت

سلام ما را برسان به او که خیلی برایش دلتنگیم🖤

من نمی‌دانم توی بقیه‌ی کشورها وقتی مسئولی از این دنیا می‌رود مردمش چه واکنشی دارند؟ نمی‌دانم اصلا شبیه چنین اتفاقی توی کشوری افتاده یا نه. نمی‌دانم مردم بقیه‌ی کشورها چه حسی دارند درباره‌ی این اتفاق توی یک کشور. حوصله‌اش را هم ندارم بروم بچرخم ببینم چنین چیزی چقدر توی دنیا مرسوم است. ولی این را از من داشته باشید که این شگفتی ها توی امت اسلام و بین شیعیان جلوه می‌کند. و شُکر خدا را که شیعه‌ی علی(ع) شدیم..

یک. اسماعیل هنیه با هدایتِ مَرد ، روی سکوی مشکی می‌ایستد. دستش را می‌آورد بالا و من با بالا آمدن دستش صدای غزه را می‌شنوم. توی گوشم گریه‌ی نوزاد ده ماهه‌ای می‌پیچد، می‌رود توی آسمان و قاطی صدای بمب می‌شود و با دود سیاه می‌آمیزد. صدای ضجه‌ی یک زن و فریاد مردی وسط آواره‌های خانه‌شان می‌آید وسط سالن اجلاس سران و بعد همه چیز ساکن و ساکت می‌شود. اسماعیل هنیه رو به روی تو ایستاده، دستش را آورده بالا، لب‌هاش می‌جنبد به دعا. صدای دعاش بخورد به کوه انگار، صدتا، هزارتا، ده هزارتا، یک میلیون تا برمی‌گردد توی سالن. مرد موسپید دعای یک غزه نه، یک جهان را برایت آورده. دعاهایی از سینه‌ سوخته‌های قضیه‌ی غزه، به زبان فرانسوی و انگلیسی و عربی و ایتالیایی . 🖤

دو. خبرنگار آمریکایی پشت میز نشسته. صدای مترجم به جای صدای خبرنگار می آید که به دختر آن ور میز می‌گوید :« ایران در وزارت خارجه خیلی موفق بوده. اونقدری که به هژمونی آمریکا ضربه زده.» گوشه‌ی لب‌های دختر سیاه‌پوش بالا می‌رود و سر تکان می‌دهد برای تایید. بعد خبرنگار از ایران می‌گوید، ایرانی که امروز توی تشییع دیده و از دیدنش تعجب کرده. گوشم کلماتش را می‌قاپد و دلم می‌لرزد و چشمم پر می‌شود. 🖤

سه. مقصودیِ شبکه‌ی یک مکث می‌کند. بعد که بغضش را فرو می‌دهد می‌گوید:« ناشکری کردیم.» قبل‌ترش درباره‌ی تجارت خارجی‌ دولت سیزدهم گفته که همین چند وقت پیش، رکورد چهل و چندساله را توی انقلاب اسلامی زده‌. بعد گفته :« امیر عبداللهیان برجسته‌ترین وزیر خارجه‌ی جمهوری اسلامی بود.» بعدش از وعده‌ی صادق گفته ، از دسته گلی که برای هوا‌فضای سپاه بعد از عملیات فرستادید برای تشکر. و من توی همه‌ی این دقیقه‌ها و حتی آنجایی که مقصودی بغضش را فرو خورد و یامین پور نگاهش را انداخت به کف استودیو تا اشکش را کنترل کند زیر لب گفتم :« حیف شد آقای وزیر، زود بود» 🖤

چهار. شما همانی بودید که باید. آن‌قدر جای درستی ایستاده بودید که دلم شور می‌زند بعد از این، کسی هست به این شایستگی روی صندلی وزارت بنشیند؟ ننشسته بودید که اصلا. همین که آمدید شما را توی این کشور و آن کشور، وسط عقد قرارداد و فشردن دست همکاری و درحال میزبانی دیدیم. خودتان خوب‌تر می‌دانید، قبل از شما وزارت که اینطوری نبود. وزیرها یک لبخند از غرب می‌دیدند وا می‌رفتند. قبل شما ، آقای وزیر و رئیس جمهور سفر خارجی می‌رفتند توی دل‌ ما رخت می‌شستند که همین حالاست ضعف بروند از فلان کلمه‌‌ی مکرون و اوباما و بهمانی . که باز باید خار شویم توی جهان. انگار که همه‌ی کشورهای جهان مرده‌اند جز آن قبیله‌ی مستکبری که الّا و لابد ، باید غش کنیم توی بغل‌شان. روی موشک‌ها چیزی نباید می‌نوشتیم، اصلا موشکی نباید رو می‌کردیم، فعالیت هسته‌ای نباید می‌داشتیم جز با اجازه‌ی ارباب‌ِ بزرگ، آمریکا. من خوب آن قهقهه‌های وسط ایالات متحده یادم هست که تا ته دلم را می‌سوزاند. خوب یادم هست وزیر ما را هیچی حساب می‌کردند. و یادم هست چه کلاه گشادی سرمان رفت با برجام. توی ذهنم صدای مسلط به زبان انگلیسی کسی حک شده که بلد نبود با دنیا حرف بزند اما ادعا می‌کرد بلد است. شما اما خوب بلد بودید عزیزکرده‌مان کنید. که کسی اگر خواست اسم ایران را ببرد مراقب باشد تپق نزند، تن صداش را بیاورد پایین و با احترام تلفظش کند. خوب توی سکوت جهان، کلمه‌ی غزه را فریاد کردید. خوب حق همسایگی را برای همسایه‌ها به جا آوردید. کنارمان ایستادید وقتی خواستیم غنی‌سازی اورانیوم را افزایش دهیم. اصلا شما کنار هرکسی توی جهان ایستادید که سربلندی این خاک را می‌خواست. حالا آقای وزیر، مسئولین بلندپایه‌ی هفتاد کشور توی تهران آمده‌اند کنار تابوت تو بایستند، صدای‌شان را وصل کنند به صدای میلیون‌ها ایرانی و بگویند: زود بود، حیف که رفتی.