بسم الله الرحمن الرحیم خداوند در سوره احزاب آیات ۵۶و۵۷ بصورت پیوسته می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِكَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا * إِنَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِینًا خدا و فرشتگانش بر پیامبر درود مى‏ فرستند اى كسانى كه ایمان آورده‏ اید بر او درود فرستید و به فرمانش بخوبى گردن نهید * بى‏ گمان كسانى كه خدا و پیامبر او را آزار مى ‏رسانند خدا آنان را در دنیا و آخرت لعنت كرده و برایشان عذابى خفت ‏آور آماده ساخته است.» در این دو آیه که در کنار هم در سوره احزاب جا گرفته، خداوند #صلوات و درود فرستادن بر پیامبر را ذکری الهی و کار فرشتگان معرفی کرده و مسلمانان را به آن سفارش کرده است و در ادامه #لعن کردن افرادی را که پیامبر را اذیت می‌کنند نیز ذکر و فعل الهی در دنیا و آخرت عنوان کرده است. #تولی (دوستی با خدا، اولیاء خدا و دوستان خدا و اولیاء ) و #تبری ( دشمنی با دشمنان خدا و دشمنی با دشمنان اولیاء الله ) دو واجب از واجبات الهی و جزء فروع دین ماست. #قتل‌اصحاب‌الاخدود #تبت‌یداابی‌لهب حال اگر برائت جستن از این افراد نباشد؛ کم کم دشمنی و ظلم نسبت به دوستان خدا در نظر انسان عادی شده و در نهایت انسان در زمره دشمنان قرار می‌گیرد. پس رها کردن یکی و پرداختن به دیگری به هیچ وجه کار صحیحی نیست. همچنانکه در حدیثی از امام صادق(علیه‌السلام) آمده است: «كُلُ‏ مَنْ‏ لَمْ‏ یُحِبَ‏ عَلَى‏ الدِّینِ‏ وَ لَمْ‏ یُبْغِضْ‏ عَلَى الدِّینِ فَلَا دِینَ لَهُ؛ کسی که دوستی و دشمنی اش براساس دین نباشد، دین ندارد.» [الکافی، محمد بن یعقوب کلینی، جلد ۲، صفحه ۱۲۷] در لعن کردن علاوه بر بیان دوری و جدایی از دشمنان دین الهی، دوستی با دوستان الهی نیز وجود دارد و انسان را از زمره افراد بی‌تفاوت و ساکت در فتنه‌ها و ظلم‌ها خارج می‌سازد؛ به این دلیل است که پاداش عظیم همراهی با پیامبر در بهشت برین الهی برای آن ذکر شده است. امام رضا(علیه‌السلام) در سفارش به ابن شبیب فرمودند: «إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَسْکُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِیَّةَ فِی الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِیِّ وَ آلِهِ فَالْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَیْنِ؛ اگر خواهى در غرفه‏‌هاى بهشتی با پیامبر ساکن شوى بر قاتلان حسین لعنت کن.» [الأمالی، ابن بابویه، محمد بن على‏، اعلمى‏، صفحه ۱۳۰.] تولی و تبری و در راستای آن اذکار زبانی صلوات بر محمد و آل محمد و لعن بر دشمنان ایشان، *هر دو مهم و وظیفه مؤمنان شمرده می‌شود* و حتی اگر یکی را بر دیگری افضل بدانیم دلیلی بر ترک یکی از آن دو نیست. لازم به ذکر است که لعن نباید دچار *مفسده* باشد؛ بلکه مؤمن می‌بایست با زیرکی تمام به این مهم بپردازد؛ بی‌ آنکه برای هم‌کیشانش خطرآفرینی کند یا سبب تفرقه شود! والسلام علی من اتبع الهدی