🔶از نظر علمای شیعه اصل ایمان معرفت است. بنابراین یا معرفت حاصل است که ایمان وجود دارد و یا نیست که از ایمان هم خبری نخواهد بود. پس ایمان بدین معنا قابل زیادی و نقصان نمی تواند باشد، ولی از طرفی آیات قرآن در پیش رو است که به صراحت از زیادتی و نقص در ایمان و کفر سخن میگوید. این است که متفکران شیعه ادعا کردند، مراد از ازدیاد ایمان افزودن بر اصل ایمان نیست بلکه ازدیاد کمال اضافی بر ایمان است. 🔷حقیقت ایمان تغییر نمی کند بلکه اضافات خارج از ایمان یعنی اعمال است که کمی و زیادی دارد. پس زیادی و نقصان از اصل ایمان به خارج آن منتقل شد. آنها همچنین احتمال دیگری را مطرح میکنند و آن این که چون ایمان یک اعتبار شرعی است و اساسش اذعان و علم است تحقق این امر در افراد متفاوت خواهد بود پس اختلاف ایمان به حسب اختلاف خصوصیات و ویژگیهای مؤمنان است؛ یکی یقین دارد و دیگری اطمینان. 💢این دو راه حل در این جهت مشترکند که هر دو پذیرفته اند اگر ایمان به معنای پذیرفتن باشد - از آنجا که مراتب در اصل معرفت راه ندارد - زیادی و نقص در اصل ایمان قابل طرح نیست؛ بلکه به خارج مربوط است، که یا به عمل و یا به خصوصیات افراد ارجاع داده میشود. البته لازم به ذکر است که علمای شیعه هر چند عمل را در متن ایمان داخل نکرده اند، ولی بر نقش آن در سعادت و رستگاری بشر تأکید بسیار دارند. 📖کتاب #ایمان_دینی_در_اسلام_و_مسیحیت به کوشش محمد تقی فعالی #ایمان #فطرت #عمل_صالح 📌@canoon_org