💢در آموزش هر زبانی چهار مهارت را باید کسب کنیم؛ این مهارت ها عبارت اند از شنیدن صحبت کردن، خواندن و نوشتن. 🔶مهارت اول مهارت شنیدن است. در میان حواس انسان بیشترین حسی که در آموزش زبان خارجی اهمیت دارد، حس شنوایی است. درست است که پیشینیان معتقد بودهاند که زبان باید از طریق روش چندحسی بینایی لامسه و شنوایی رشد نماید ولی امروزه رویکرد روان شناسان تربیتی به سمت روش تک جسی با عنوان روش شنیداری کلامی سوق یافته است در این روش اعتقاد بر این است که زبان پدیده ای شنیداری است بنابراین تنها از طریق شنیدن میتواند رشد و توسعه یابد. 🔸مبتنی بر یافته های روان شناسان امروزه شاهد تأکید زیاد و اغراق آمیزی بر گوش و تبیین روشهای بهبود مهارت گوش کردن هستیم. سیر طبیعی آموختن زبان مادری در زمان کودکی نیز این فرضیه را تأیید میکند که کودک از طریق گوش و عادت گوش کردن به اصوات محیط اطراف و اصوات گفتار اطرافیان، مهارت های زبانی را در خود ایجاد و تقویت میکند بنابراین اگر کودکی ناشنوا باشد به طور طبیعی لال خواهد بود. از این روست که پایش شنوایی کودک از سوی مراکز بهداشت کشور مورد تأکید است تا در صورت وجود اشکال، روند آموزش زبان و گفتار برای او با روشهای جایگزین به پیش برود. 🔷مهارت دوم یعنی «خواندن»، موجب تقویت صحبت کردن و نوشتن خواهد شد؛ بنابراین در کنار شنیدن، به عنوان مهارت هایی که بیشتر نقش ورودی دارند ایفای نقش می کند. 🔹در مقابل مهارت های «صحبت کردن» و «نوشتن» را داریم که مهارت هایی از جنس خروجی زبان هستند. مهارت صحبت کردن به توالی طبیعی - خصوصاً در زبان مادری - رتبه دوم است است و نوشتن آخرین مهارتی است که به دست می آید و شاید برای فرد خارجی از حيث یادگیری و تسلط سخت ترین مهارت لقب گیرد. 📖کتاب #زبان_دوم به قلم #محمد_علی_محسن_زاده #زبان #فرهنگ #نوشتن #مسئله #صحبت_کردن 📌@canoon_org