🔷نوآم چامسکی معتقد بود زبان، یک قضیه همه یا هیچ است که ما حین تکامل خود و با مقوله هایی که برای دستیابی به آن ضروری بوده است به آن مجهز شده ایم. این مقوله ها «ساختار عمیق» کلام ما را تعیین می کنند، آن هم بدون وابستگی به زبانی خاص. جمله ها در عملیات تکراری از یک «دستور زبان گشتاری» که ساختار عمیق را به زنجیره ظاهری تبدیل می کند، نمود می یابد. 🔶در نتیجه همه ما انسانها می توانیم تعداد بسیاری جمله را به طور نامحدود درک کنیم؛ یعنی هرگاه که ما توانایی مقدماتی زبان شناختی را کسب کرده باشیم. مهارت های زبانی اساسا خلاقانه اند و قلمروی نامحدود ادراک ما نیز از قلمروی نامحدود آنچه می توانیم در ذهن خود بپرورانیم حکایت می کند. 💢#چامسکی، اندیشه های منطق جدید را با قوه تشخیص مبتنی بر تخیل قوی که کاملا مدیون خلاقیت و تلاش های خود اوست، به تکامل رساند. او دارای توانایی علمی راستین برای ترجمان نظریه انتزاعی به مشاهده عینی و دریافت و حل معضلات روشنفکرانه، آن هم در جایی است که دیگران فقط داده های معمولی را تشخیص می دهند. 📖ماهنامه زمانه، شماره 10 و 11، صفحه 70 #زبان #منطق #اندیشه #دستور_زبان #نوآم_چامسکی 📌@canoon_org

🔷كلمات، همواره از معنا شدن و #دلالت نهایی می گریزند؛ حتی کلمه ساده ای مانند «آب» می تواند دلالت های فراوانی بیافریند. این معناگریزی در مورد #مفاهیم انتزاعی تری مانند «حق» شدت بیشتری می یابد و این راز همه ی کژتابی ها و سوء تفاهم ها در عرصه اندیشه و حتی #زندگی روزمره است. 🔶آنچه #معلم برای دانش آموز بیان می کند، توسط گفتمان های غالب در ذهن #کودک ترجمه می شود و آنچه به وسیله حس شنوایی و بینایی وارد مغز #دانش_آموز می شود، دقیقا همانی نیست که مدنظر معلم بوده. همین معناگریزی و گفتمان های گوناگون و رنگارنگ، و همین ترجمه های گفتمانی است که راه را برای یافتن حقیقت غایی می بندد. 💢بسیاری از اندیشمندان نتیجه می گیرند که هیچ #حقیقت مطلقی وجود ندارد و حقیقت را همان گفتگو می دانند. اما بیان اینکه هیچ حقیقتی وجود ندارد و فقط باید زبان بازی و گفتگو کرد، نه تنها هیچ مشکلی را حل نمی کند بلکه انسان را در خلا بی معنایی، #پوچی و نیست انگاری معلق می کند؛ این درحالیست که سودای رهایی از همین پوچی و نیست انگاری بود که انسان را به #اندیشه واداشت. 📖ماهنامه زمانه، شماره سه، سال نهم، ص ۳۴ #معنا #زبان #تفکر #زمانه 📌@canoon_org

💢در آموزش هر زبانی چهار مهارت را باید کسب کنیم؛ این مهارت ها عبارت اند از شنیدن صحبت کردن، خواندن و نوشتن. 🔶مهارت اول مهارت شنیدن است. در میان حواس انسان بیشترین حسی که در آموزش زبان خارجی اهمیت دارد، حس شنوایی است. درست است که پیشینیان معتقد بودهاند که زبان باید از طریق روش چندحسی بینایی لامسه و شنوایی رشد نماید ولی امروزه رویکرد روان شناسان تربیتی به سمت روش تک جسی با عنوان روش شنیداری کلامی سوق یافته است در این روش اعتقاد بر این است که زبان پدیده ای شنیداری است بنابراین تنها از طریق شنیدن میتواند رشد و توسعه یابد. 🔸مبتنی بر یافته های روان شناسان امروزه شاهد تأکید زیاد و اغراق آمیزی بر گوش و تبیین روشهای بهبود مهارت گوش کردن هستیم. سیر طبیعی آموختن زبان مادری در زمان کودکی نیز این فرضیه را تأیید میکند که کودک از طریق گوش و عادت گوش کردن به اصوات محیط اطراف و اصوات گفتار اطرافیان، مهارت های زبانی را در خود ایجاد و تقویت میکند بنابراین اگر کودکی ناشنوا باشد به طور طبیعی لال خواهد بود. از این روست که پایش شنوایی کودک از سوی مراکز بهداشت کشور مورد تأکید است تا در صورت وجود اشکال، روند آموزش زبان و گفتار برای او با روشهای جایگزین به پیش برود. 🔷مهارت دوم یعنی «خواندن»، موجب تقویت صحبت کردن و نوشتن خواهد شد؛ بنابراین در کنار شنیدن، به عنوان مهارت هایی که بیشتر نقش ورودی دارند ایفای نقش می کند. 🔹در مقابل مهارت های «صحبت کردن» و «نوشتن» را داریم که مهارت هایی از جنس خروجی زبان هستند. مهارت صحبت کردن به توالی طبیعی - خصوصاً در زبان مادری - رتبه دوم است است و نوشتن آخرین مهارتی است که به دست می آید و شاید برای فرد خارجی از حيث یادگیری و تسلط سخت ترین مهارت لقب گیرد. 📖کتاب #زبان_دوم به قلم #محمد_علی_محسن_زاده #زبان #فرهنگ #نوشتن #مسئله #صحبت_کردن 📌@canoon_org