یک نفر بیمار است روی تختش هر شب تا سحر بیدار است. چند سالی ست که کارش شده این ؛ شعر می گوید و با لحن خوشی می خواند‌،‌ حرف کم می زند و گهگاهی ، به گل کاغذی باغچه ی کوچک مان می نگرد. روبروی تختش عکسی از چهره ی خندان امام است که انگار به او می‌خندد ، همدم تنهایی ش خاطراتی ز قدیم... چفیه ای خاک آلود و پلاکی ست که بر گردنش آویزان است، دائما سرفه و سرگیجه و انگار تنش می سوزد ؛ همدم تنهاییش قلقل کپسولی ست که به او «نیستی» می بخشد ماسک را دوست ندارد و به من می خندد بعدِ هر سرفه به چشمان پر از پرسش من می نگرد. پدرم عاشق پرواز کبوترهاست... دوستانش رفتند چقدر او تنهاست ... #متین_پسندیده #جانباز_شیمیایی @daftarcheyesheer