این هفته ارزش داره ۸۵ میلیون نفر این کلیپ رو ببینند.

انتخابات مراقب «ما»ست بخش 2 سؤال مهم اینجاست که چرا نهاد انتخابات بر اساس کمیت‌های به دست آمده در دوره‌های جدید ضعیف شده است؟! مگر بنا نبود همایش انتخابات تبدیل به جشنواره اتحاد و اتفاق ملت گردد؟! چه بر سر این فناوری آمد که کارایی خود را نشان نمی‌دهد؟! در پاسخ باید نگاهی گذرا به شاکله جامعه ایران انداخت. مردم ایران هویتی چند لایه و چند وجهی دارند. با اینکه در دوره‌های اخیر حضور کمرنگ‌تری نسبت به گذشته پای صندوق‌های رأی داریم؛ اما رفتارهای جمعی مردم نشان از قوت و انسجام درونی دارد. گویا این استعداد صندوق است که تحلیل رفته، نه مردم. در طی سال مراسمات منظم، مکرر، گسترده و فراگیر، حضور و حیات مردم را ثابت می‌کنند. راهپیمایی‌های سالگرد پیروزی انقلاب، راهپیمایی روز قدس، مراسم بزرگداشت محرم و صفر، پیاده‌روی اربعین و شادپیمایی عید غدیر و جشن‌های نیمه شعبان و گردهمایی زیارتی میلیون‌ها نفری ایام خاص در مشهد و قم و شیراز و ری و فرهنگ مستمر و معتبر ده‌ها میلیون نفری زیارت در طی سال به عنوان سنتی رایج و دائم و همچنین همایش‌های مردمی بزرگی مانند تشییع پیکر شهید حاج قاسم سلیمانی یا در همین خرداد پر حادثه تشییع پیکر شهدای خدمت از جمله شهید عزیز ابراهیم رئیسی و جنب و جوش مردم در آیین‌ها و مراسمات پرشمار ملی و مذهبی دیگر که همگی نشان از پویایی و پایایی مردم ایران دارد و دلیل روشنی بر زندگی و زایندگی و شادی و نشاط و باور و امید آنان است. بخش دیگری از حضور مردم را می‌توان در فضای مجازی نیز رصد کرد. حضور پررنگ مردم در فضای مجازی و تلاش برای نقش‌آفرینی در آن، فصل مهمی از شکل‌دهی به جامعه انسانی و ایرانی امروز است که البته کمتر به آن پرداخته شده. میلیون‌ها نفر روزانه ساعات قابل توجهی از فرصت‌های خود را صرف این جهان جدید می‌کنند و خود را متناسب با امکانات این فضا معرفی می‌نمایند و نقش‌های اجتماعی مطلوب خود را بر عهده می‌گیرند. پس اگر صندوق‌های رأی این روزها کم‌فروغ‌تر از گذشته نشان می‌دهد تنها به دلیل ضعف مردم نیست و بهتر است به دنبال دلایل مهم‌تری باشیم. مردم ایران قوت و قدرت و اقتدار خود را در صحنه‌های بسیاری نشان داده‌اند. اصل انقلاب اسلامی و براندازی نظام پهلوی از یک ملت ضعیف برنمی‌آید. اداره کشور با وجود فتنه‌های بسیار و درگیر شدن با‌ یک جنگ تمام عیار به مدت هشت سال و سپس ورود به مرحله جنگ نرم چند وجهی از سوی دشمن تنها از مردمی قهرمان و توانمند برمی‌آید. نباید فراموش کرد که تمام رفتارهای ملت ایران زیر سایه فشارهای سنگین دشمنی‌های برخی کشورهای متخاصم شکل می‌گیرد. بخش زیادی از توان مردم صرف خنثی‌سازی این ناسازگاری‌ها و ستیزه‌گری‌های غیر انسانی کشورهای غربی و وابسته به غرب می‌شود. ملتی که ده‌ها سال در برابر تمام توطئه‌ها و نقشه‌ها می‌ایستد و قدرت منعطف و راهگشای او تمام بن‌بست‌ها را کنار می‌زند و افق‌گشایی می‌کند و سبز می‌شود یک استثناء در تاریخ است. با همه این احوال چرا صندوق‌ها با استقبال این ملت بزرگ مواجه نمی‌شود؟! این سؤالی است که باید پاسخ روشنی برای آن داشته باشیم. به نظر می‌رسد در چند دهه اخیر ما دچار نوعی خطای راهبردی در توسعه فرهنگ انتخابات از سوی نامزدهای انتخاباتی شده‌ایم. خطایی که به تدریج به بدنه رأی سرایت پیدا کرد و نهاد انتخابات را از مسیر خود دور نمود. نتیجه این انحراف، تبدیل شدن انتخابات به امری کوتاه قد، کوتاه مدت، قشری و تکراری و کم‌ثمر شد. گویا به تدریج به فقری کیفی و مفهومی از انتخابات دچار شدیم. آزمون انتخابات برای ما تبدیل به رویدادی دفعی و روزمره و بی‌معنی شد. چنین به نظر می‌رسد که برخی جریانات رقابت برای مردم را تبدیل به رقابت با مردم کردند و انتخابات را نه برای تقویت نظام که برای رویارویی با نظام و ایجاد دوقطبی با آن به کار بستند.

انتخابات مراقب «ما»ست بخش 3 رقابت‌‌های انتخاباتی به خصوص پس از ۷۶ بیش از آنکه پیرامون حل مسئله شکل بگیرد، تبدیل به رقابتی غریزی با محوریت افراد و تیم‌ها شد که شکل رقابت‌های دربی پایتخت را تداعی می‌کرد. انگار سهم مردم از انتخابات یک هیجان حدود یک ماهه است که در نقطه صندوق‌ها تحریک‌کنندگی آن به اوج می‌رسد و رقابت شدید بر سر امکان محدود، عده‌ای را سرکوب می‌کند و عده‌ای را سرافراز. این تقلیل برد و باخت صندوق انتخابات به چیزی شبیه مسابقه ورزشی باعث شد هر بار عده‌ای از مردم از شگفتانه‌های پیروزی آسیب ببینند و عده‌ای از غافلگیری‌های شکست. یعنی صحنه انتخاب کم کم ماهیت خود را از دست داد و ابزاری برای تخریب و تحقیر مردم شد. از سوی دیگر قشری شدن رقابت‌ها و توجه خاص به جنبه‌های تحریک‌کنندگی آن یک مراسم قشری را با هزینه بسیار زیاد روی دست ما گذاشت که صرف کامجویی چند فرد خاص از جناح خاص می‌گردد. در جریان انتخابات مردم یکی را برمی‌گزینند تا بر آنان آقایی کند؟! یا سهم قدرت و ثروت و شهرت آنان را تلمبار کرده اغراض حزبی و جناحی خویش را به نام مردم و به کام معدود افراد دنبال کند؟! انگار فرهنگ تحمیلی رقابت افراطی انتخاباتی بیشتر فریبی بود از سوی برخی جناح‌ها تا با برگزاری امر مهم انتخابات به صورت مسابقات حذفی، مردم را در یک بازی بزرگ بازیچه قرار دهند. گویا در نگاه برخی جناح‌ها مردم تأمین کننده هزینه و تماشاچی مسابقه انتخابات هستند و باید هر بار با کف و سوت و هورا منتخبان خود را به کرسی‌های مدیریت و مسئولیت بنشانند. مردم در انتخابات‌های مکرر مدعیان را آزمودند و دیدند که به محض پایان انتخابات بخش زیادی از امکان‌ها و ارتباطات به ظاهر شفاف و نزدیک انتخاباتی به کلی از بین می‌رود و مسئولان نه تنها از دسترس خارج می‌شوند و وعده‌های خود را فراموش می‌کنند که حتی نسبت خود با مردم را نیز از یاد می‌برند و با ایستادن بر بام قدرت نگاهی از بالا به پایین به مسائل مردم دارند و حتی آشکارا آنان را به شکل‌های مختلف تحقیر و توبیخ می‌کنند. نوع رقابت‌های شب انتخاباتی دیگر سازنده و آموزنده نبود. مردم باطن برخی از مسئولان را از لابلای گفتار آنان بیرون کشیدند و سطح نازل برخی رقابت‌ها را دیدند و فهمیدند که این کشمکش‌ها ارتباط زیادی با مسائل مردم ندارد. خط سیر این داستان طی دهه نود به اوج خود رسید. توهین به مردم در این دوران وضعی عجیب و آشکار پیدا کرد. مردم دانستند که برخی رقبای انتخاباتی که حتی مورد اعتماد و وفاداری مردم قرار گرفتند هیچ شأنی برای مردم قائل نیستند. مردم دیگر حتی در جریان اتفاقات و تصمیماتی که مستقیما مربوط به آنان بود قرار نمی‌گرفتند و دائما هزینه ندانم‌کاری‌ها و غافلگیری‌های برخی مسئولان را می‌دادند. شاید بتوان گفت که ضربات اساسی اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی و سیاسی دولت به مردم در دوران آقای روحانی بی‌تکرار بود. مردم امکان پرس و جو در مورد وعده‌های صندوق را ندارند. هیچ کس پس از انتخابات دیگر توضیحی در مورد روند پیگیری وعده‌ها نمی‌دهد. مردم می‌بینند که صندوق یک اتفاق منفصل از زندگی آنان است. حقی برای آنان تصویب نمی‌کند. فقط از آنان استفاده می‌کند و گاه تلقی سوء استفاده می‌شود. مردم شوق و نیروی با هم بودگی‌شان را در بسیاری از صحنه‌ها نشان می‌دهند؛ اما صندوق نتوانسته شأن تخصصی خود را حفظ کند و توسط عده‌ای مصرف شده و از کیفیت تهی گشته است. اصالت رقابت در نگاه برخی، مراقبت از صندوق را به فراموشی سپرده. مراقبت از صندوق یعنی محافظت از عهد ملی و تعهد ایمانی و اعتماد عمومی. صندوق‌ها هر چه پرتر شد، برخی مسئولان بیشتر دچار سوء تفاهم شدند و آن را از معنی خالی کردند. مردم اجازه نمی‌دهند صندوق رأی پله خودبرتربینی عده‌ای گردد. مردم نسبت به آفریدن صندوق پاسخ می‌خواهند. بسیاری از مردم به خاطر انتخابی که کرده‌اند و دعوتی که از دیگران برای حضور و انتخاب شخص خاص داشته‌اند شرمنده‌اند. چون هیچ دفاعی ندارند. هیچ توضیحی وجود ندارد یا با مردم در میان گذاشته نمی‌شود. هیچ محاسبه و مراقبه‌ای در کار نیست. کسی که نامش از صندوق خارج می‌شود دیگر پشت سر خود را تا انتخابات بعدی نگاه نمی‌کند.

انتخابات مراقب «ما»ست بخش 4 در موقعیت‌های مختلف گزارشاتی از فساد و خطا و اشتباه و حتی خیانت، رسانه‌ای می‌شود و حتی مسئولان نمی‌توانند در مورد اعتبار یا بی‌اعتبار بودن آن سخنی بگویند و مردم را اقناع کنند. انگار صندوق حقی را برای منتخب اثبات می‌کند که از تمام تنگناها با سلامت و صیانت کامل عبور کند. این یعنی صندوق خراب است. کار نمی‌کند. برخی شاید بگویند که این روند تا حدود زیادی در دوران شهید رئیسی بهبود پیدا کرده بود؛ اما در پاسخ باید گفت همانطور که مردم برای حفظ صندوق و صیانت از اعتبار آن بارها به احزاب و جناح‌ها و اشخاص و جریان‌ها فرصت جبران و اصلاح رفتار دادند و عجله به خرج ندادند، در بازگشت به صندوق نیز روند منطقی و آزموده‌ای را طی خواهند کرد. واقعیت این است که جلب اعتماد مجدد مردم امری ناگهانی نیست. این اعتماد از دست رفته به صندوق، در صورت اصلاح رویه‌ها به تدریج بازخواهد گشت نه به یکباره. شیوه بازیچه قرار دادن مردم در شب‌های مسابقه انتخابات باید کنار گذاشته شود و تمهیدات اساسی برای احترام به رأی مردم و پاسداری از آن اندیشیده شود. رأی مردم تنها یک ورق کاغذ و یک اسم نیست که صیانت از آن محدود و منحصر به روزهای أخذ و شمارش و اعلام نتایج باشد. رأی مردم جانی دارد که جهان ایرانی را می‌سازد. جریانات غربگرا با رواج فرهنگ غلط اصالت رقابت در بین مردم تلاش کردند نقش آنان را به یک فعال غریزی تقلیل و تنازل دهند تا بعدها نیز زحمت پاسخگویی به آنان را نداشته باشند. آنان شأن ملت ایران را هر روز پایین‌تر آوردند و خواسته‌های مهم آنان را با طراحی فضای تحریک و تخدیر به سمت یک ادعا و دعوای ناپخته و نسنجیده سوق دادند. ملت‌ بارها فرصت داد و شعارها و‌ وعده‌ها را سنجید؛ اما نتیجه درستی ندید. نباید از یک ملت هشیار و سرزنده انتظار داشت که به چرخه معیوب انتخابات رقابتی صرف تن در دهند. مردم انتظار دارند به تناسب رقابت کمی، ارتقاء مراقبت کیفی نیز مد نظر باشد. صندوق همانطور که قشرهای مختلف مردم را گرد هم می‌آورد و به آنان نوعی نظام اجتماعی می‌بخشد و آگاهی آنان از مسائل مهم و پاسخ‌های احتمالی را بالا می‌برد و چشم‌اندازهای پیش رو را ترسیم و وضع موجود را تحلیل می‌کند، باید بتواند نسبت درست بین مردم، مسئله و مسئول را نیز تعریف و تصویب کند. صندوق محل یکپارچگی تمام لایه‌های جامعه است. دولت یک نفر نیست. دولت یک ساختار است که تمام مردم بدنه عملیاتی آن هستند. نمی‌توان با حذف مردم از فرایند کارسازی و کارداری، وعده‌های بزرگ را پیش برد. انتخابات نباید یه یک روز و یک ماه منحصر گردد. مردم باید در تمام روزهای سال و در تمام سال‌های عمر بتوانند روند پیگیری انتخاب خویش را رصد کنند و نسبت به آن اعمال نظر کنند. برخی از رأی مردم به عنوان نردبان قدرت استفاده می‌کنند و پس از بالا رفتن درها را می‌بندند. مردم به زندگی خود مشغول می‌شوند بدون اینکه بتوانند سؤال کنند و مسئولان پسمانده‌های قدرت را به صورت تصمیمات محفلی لقمه شده به ساختار اداری تزریق می‌کنند تا به خورد مردم برود. رابطه‌ای یک‌سویه و انحصارطلبانه. نتیجه ضعف صندوق و جایگزین شدن رویکردهای نه چندان مطلوب است. تحقیر و تضعیف مردم می‌تواند پاسخ دردناکی داشته باشد. رویه‌های غلط برخورد با مردم به آنان می‌آموزد که باید راهی دیگر برای زندگی معمولی بیابند. آنها به تدریج به جای همکاری با سیستم به نوعی زیست موازی با سیستم روی خواهند آورد و این یعنی تضعیف تدریجی سیستم و ناتوانی آن در استواری و پایداری. نیروی پیشران هر ساختاری اراده و انگیزه و هنر مردمانی است که درون آن زندگی می‌کنند. اگر زیست عادی مردم هیچ نسبتی با ساختار نداشته باشد، نسبت به آن بی‌تفاوت خواهد بود و این تبعات نامطلوبی به دنبال خواهد داشت. مأموریت اصلی و مهم صندوق رأی، تبدیل کردن ما به «ما»ست. قرار بر این است که از این مسیر همه طبقات و اصناف و آحاد مردم به یک بازآرایی و نظم اجتماعی بهینه و روزآمد برسند و حیثیتی یکپارچه و هماهنگ و همدل پیدا کنند و از پس انتخابات منسجم‌تر و منظم‌تر و مسئله‌مندتر راه پیشرفت و توسعه را ارتقاء بخشند.

انتخابات مراقب «ما»ست بخش 5 در هر انتخابات مردم وضع فعلی را با طرح کلی و سیاست‌های کلان و موقعیت نهایی می‌سنجند و درمی‌یابند که هر مسئول چه میزان توانسته کارها را جلو ببرد. متأسفانه نامزدهای انتخاباتی گاه شعارهای خود را چنان تنظیم می‌کنند که مردم را نسبت به انتخاب‌های گذشته متهم می‌کنند و محاکمه می‌نمایند. یعنی ضعف مسئولان در پیشبرد سیاست‌ها تبدیل می‌شود به جرم مردم به خاطر شرکت در انتخاب‌ها. هر بار نامزدها با یکدیگر مسابقه می‌دهند تا ثابت کنند کشور یک ویرانه به بن‌بست‌رسیده است که مردم باید سکان آن را به دست اینان بدهند، شاید توانستند کاری صورت دهند. البته چنین می‌نمایند که وضع چنان آشفته است که نباید مردم از او انتظاری داشته باشند و تنها قولی که رد و بدل می‌شود تلاش است. نه برنامه، نه تعهد، نه نقشه. فقط یک توصیف سیاه از وضعیت فعلی و ارسال این پیام به مردم که در انتخاب‌های قبلی خود حسابی خراب کرده‌اید. صاحبان این ادبیات انتخاباتی گویا در فهم و شعور مردم تردید دارند که صحنه‌های تکراری را با افکار تکراری و وعده‌های تکراری و حتی افراد تکراری به خورد مردم می‌دهند. نتیجه این بی‌احترامی چیزی جز ترک صندوق توسط مردم نخواهد بود. هر چه مردم خواسته‌های طبیعی خود را به گوش مسئولان می‌رسانند، برخی اصرار دارند که به خواسته‌های مردم شکل و شمایل مورد نظر حزبی خود را بدهند. پس از انتخابات ۷۶ جریان اصلاحات تلاش کرد ملت بزرگ ایران را از آرمان‌های بلندش پایین بکشد و آن را ملتی غریزی، بحران‌زده، ضعیف، شکننده، خسته و ناامید و ناباور و سرگشته نشان دهد. کوتاه‌قدی برخی نامزدها و جریانات باعث شد به فکر کوتاه کردن زیست ایرانی و اندیشه ایرانی و انسان ایرانی و جامعه ایرانی بیافتند. تمام تبلیغات متمرکز بر تحریکات قشری شد تا نگاه مردم ایران از بنیان‌های نشاط و‌ حیات ایرانی کنده شده در سبک زندگی غربی خیره گردد. آسیب بزرگی که برخی آثار آن به این زودی‌ها برطرف نخواهد شد. در انتخابات اخیر نیز شاهدیم که همان جریان‌های فرتوت و فرسوده حالا دور هم جمع شده‌اند تا فردی ظاهر الصلاح و محترم اما ضعیف را به عنوان سپر جریانی خود به مردم معرفی کنند. آنها تلاش می‌کنند با جنجال‌آفرینی و بالا بردن صدا و فریادهای دائمی امکان اندیشیدن را از مردم بگیرند. ایشان با تولید ادبیات رعب و ترس و وحشت از آینده، ترامپ و رقیب و تحریک آراء سلبی و به انفعال کشاندن ملت، آنان را با یک اجبار ذهنی آشفته به فرار به سوی خود وادار کنند. پاسخ روشن مردم در دور اول به حد کافی گویا بود. اگر در چند روز باقیمانده تا دور دوم اصرار بر ادامه همان ادبیات باشد، پاسخ مردم جدی‌تر خواهد بود. اما اگر احساس شود که پیام منتقل شده شاید مردم خادمان خود را ببخشند و با رأی قوی‌تر خود، به آنان اعتبار بیشتری بدهند. هر مسئولی که علیه «ما» اقدام کند، دیر یا زود توسط مردم محاکمه خواهد شد./پایان

بیانیه سعید جلیلی خطاب به مردم ایران 🔹مردم پرمهر ایران! انتخابات هشتم تیر یک جلوۀ دیگر از مردم‌سالاری دینی بود که نشان داد در جمهوری اسلامی اختیار با مردم ایران است. حضور معنادار شما در پای صندوق‌های رأی را ارج می‌نهم و به همۀ هم‌میهنانی که با حضور خود جمهوریت نظام و مردم‌سالاری دینی را پاس داشتند، درود می‌فرستم. 🔹باید از همۀ مردم، از نامزدهای محترم و از هواداران آن‌ها، با هر سلیقه و گرایشی، تشکر کرد که در فرایند انتخابات فعالانه حضور داشتند و بر شور و نشاط انتخابات افزودند. 🔹همۀ کسانی که مسئولانه در این ایام نقشی آفریدند، چه به اینجانب رأی داده باشند و چه به دیگران گرایش داشتند، نزد خدا مأجورند و بر هیچ کس سرزنشی روا نیست. 🔹در همین راستا، از آقایان پورمحمدی، پزشکیان، زاکانی، قاضی‌زاده و قالیباف قدردانی می‌کنم که با حضور خود این انتخابات را به صحنۀ انتخاب و اختیار مردم ایران بدل کردند. 🔹اکنون، مردم ایران هستند که باید انتخاب کنند. دور دوم انتخابات فرصت دوباره‌ای است تا مردم در فضایی پرنشاط ولی به‌دور از هیاهو به گفت‌وگو پیرامون آیندۀ ایران بپردازند؛ بشنوند، بیندیشند، مقایسه کنند و انتخاب کنند. 🔹ازاین‌رو، هفتۀ پیش رو را یک فرصت بزرگ کم‌نظیر در تاریخ انقلاب اسلامی ایران می‌بینم: هفتۀ گفت‌وگو و مناظره پیرامون تصمیم برای آیندۀ ایران. من همه را، همۀ مردم ایران را به نقش‌آفرینی بیشتر فرامی‌خوانم تا فعالانه در این امر که به سرافرازی ایران می‌تواند بینجامد مشارکت کنند. 🔹زن و مرد، پیر و جوان، شهری و روستایی، رفیق یا رقیب، اهل این جبهه یا دل‌بسته به آن جناح، همه و همه، باید حتی رقابتمان هم به قوی‌تر شدن ایران عزیز، به سرافرازی هر چه بیشتر پرچم بلند سه‌رنگ، به احیای شکوه تمدنی و فرهنگی ایران بزرگ اسلامی بینجامد. 🔹در همین راستا، وظیفۀ خود می‌دانم تا برای این مردم عزیز بیش از گذشته به تبیین نگاه و رویکردی بپردازم که باور دارم در این بزنگاه تاریخی برای جهش این میهن و سرافرازی مردم ایران ضروری است. 🔹فاصلۀ هشتم تا پانزده تیرماه فاصله‌ای کوتاه برای برداشتن گامی بلند و تاریخی است. شما نشان دادید در هجوم تردیدافکنی‌ها و یاس‌پراکنی‌ها، در میان انبوه آسیب‌شناسی‌ها و عیب‌جویی‌ها، ایرانی‌ها همچنان به افق‌های بلند می‌اندیشند و در خاطرۀ ملی‌شان، «جهش» یک گزینۀ جذاب و برجسته است. 🔹خوشحالم که نمایندۀ شما بودم تا این تمنای تاریخی و این آرزوی ملی شما آشکار شود. هشت تیر نشان داد، شوق جهش و ذوق ساختن آینده، نیرویی قوی‌تر از ترس و طمع است! نیرویی که می‌تواند نزدیک ده میلیون نفر را، تا رسیدن به قله، بر سر یک هدف بلند، به اتفاق برساند! 🔹باید تشکر کنم، از زنان و مردانی که با رأی معنادار خود نشان دادند به یک جهان فرصت برای جهش ایران باور دارند! شما در هشتم تیر نشان دادید جهش ایران با نقش‌آفرینی پرشکوه هر ایرانی دست‌یافتنی است! حالا وقت آن است تا همۀ مردم ایران را با این راه پرافتخار همراه کرد! 🔹من باور دارم، آن چه شما در هشت تیر بر سر آن به اتفاق رسیدید، حرف همۀ ایرانی‌هاست که می‌توان یک ایران را حول آن متفق کرد! دیگران را قانع کنید، با این مسیر همراه کنید، همه را به این راه دعوت کنید، همه را از راه و رسم جهاد و جهش، آگاه کنید! 🔹هرچه این حضور گسترده تر باشد، دولت چهاردهم پشتوانۀ قوی‌تر خواهد داشت تا نه‌تنها با مشکلات واقعی و روزمره مردم در داخل و خارج، روبه‌رو شود، بلکه به هدف‌های بلندی که نشانه گرفته است، دست یابد. اکنون وقت درنگ نیست! 🔹به روستاها بروید و صدای ما را به آن‌ها برسانید، به حاشیۀ شهرها بروید و حرف ما را به آن‌ها بگویید! سراغ گروه‌هایی بروید که سانسور می‌شوند، دیده نمی‌شوند، گویی کسی روی رأی و نظر و انتخاب آن‌ها حساب باز نکرده است... بروید و آنان را از این انتخاب، از این چشم‌انداز، از این دوراهی که پیش رو ی ملت ایران قرار گرفته است، آگاه کنید. 🔹چون من روی آن‌ها حساب باز کرده‌ام؛ روی همۀ آن‌ها، «همۀ» مردم ایران! 🔹ما در این مسیر، به همدلی و همبستگی و هماهنگی و هم‌افزایی همه نیاز داریم. همۀ کسانی که ایران را دوست دارند نقشی در این نقشۀ سه رنگ پرشکوه خواهند داشت؛ جز با نقش‌آفرینی همۀ مردم، جهش به دست نمی‌آید! 🔹ما برای این هدف بزرگ، به اتفاق نیاز داریم! از برادران عزیزم، آقایان قالیباف، زاکانی و قاضی‌زاده که با ابراز محبت بر اهمیت این اتفاق تأکید نموده‌اند، صمیمانه سپاسگزارم. پانزده تیرماه برای جهش ایران، به اتفاق، یک جهان فرصت می‌توان گرفت! 🔹«به پا خیزید برای خدا، دوتا دوتا و تنها!» آن گاه، اتفاق بزرگ، نزدیک است! @TasnimNews

نشانه‌‌های درخشانی از نگاه رو به پیشرفت و بهبود حال مردم در این بیانیه دیدم. ایشان صاحب نگاه و ایده مرکزی قدرتمند است. امیدوارم با رأی پرقدرت مردم آزمون بزرگ پاسخ به اعتماد ملی را به بهترین شکل پشت سر گذارد. با اعتقاد و افتخار به این بزرگوار یعنی آقای سعید جلیلی رأی خواهم داد و امیدوار خواهم بود انتقادات جدی را نسبت به برخی اطرافیان مد نظر قرار دهند تا اعتماد مردم صرف برخی ناهماهنگی‌ها نگردد. در هر حال آرایش و انسجام این جبهه به مرکزیت آقای جلیلی به هیچ‌ وجه قابل مقایسه با طرف دبگر نیست که تفرقه و پریشانی و پراکندگی از سر تا پای آن می‌بارد و هیچ ایده مرکزی ندارد و هیچ برنامه و نگاهی وجود ندارد و تمام کمپین بر اساس نگاه‌های کلی و رویکردهای سلبی بنا شده است که لزوما نقطه تقاطع آن آقای پزشکیان نیست. معتقدم به محض اعتماد احتمالی مردم به ایشان، روند از هم پاشیدگی و پراکندگی و ضعف در نظام اداری کشور را شاهد خواهیم بود.

راه‌اندازی کمپین هفته وحدت توسط حامیان جلیلی و قالیباف 🔹پس از تلاش گسترده ضد انقلاب و اتاق عملیات روانی جریان فتنه برای اختلاف افکنی بین حامیان سعید جلیلی و محمدباقر قالیباف با بهره گیری از توئیت‌های فیک، از صبح امروز، همزمان با حمایت قالیباف از سعید جلیلی، حامیان این دو نامزد جبهه انقلاب برای پیروزی نامزد این جریان، کمپین هفته وحدت را با عکسی نمادین راه اندازی کرده‌اند تا ضمن حفظ و تقویت اتحاد در جبهه انقلاب بویژه بین هواداران این دو چهره انقلابی، از خط اختلاف از سوی تفرقه افکنان جلوگیری کنند. 🔹بر همین اساس حامیان هر دو نامزد عکسی نمادین را در ایتا و سایر شبکه‌های اجتماعی منتشر و از هواداران دو نامزد درخواست استفاده به عنوان پروفایل کرده‌اند. tn.ai/3113407 @TasnimNews

پزشکیان و پشتوانه های سیاسی او را بشناسیم...

حیات مؤمنانه با داستان شهادت پیوندی جانانه دارد. نام و یاد محرم و شور و شوق زیارت و عشق و محبت حسین علیه السلام وجدان ما را بیدار می‌کند و به روانمان صفا می‌دهد و آماده می‌کند برای سفر. سفری آسمانی در زمین به سوی تنها نقطه بهشت آن. سرزمینی که آسمان ندارد. کربلا -بین الحرمین... در روزگار تراکم مصیبت‌ها تنها راه نجات اوست. فرّوا إلی الحسین...