همه هست آرزویم كه ببینم از تو رویی چه زیان تو را كه من هم برسم به آرزویی به كسی جمال خود را ننموده ای و بینم همه جا به هر زبانی بوَد از تو گفتگویی غم و درد و رنج و محنت همه مستعد قتلم تو ببُر سر از تن من ببَر از میانه گویی به ره تو بس كه نالم، ز غم تو بس كه مویم شده ام ز ناله نالی ، شده ام ز مویه مویی همه خوشدل اینكه مطرب بزند به تار چنگی من از آن خوشم كه چنگی بزنم به تار مویی چه شود كه راه یابد سوی آب تشنه كامی چه شود كه كام جوید ز لب تو كامجویی شود این كه از ترحم دمی ای سحاب رحمت من خشک لب هم آخر ز تو تر كنم گلویی بشكست اگر دل من به فدای چشم مستت سر خُمّ می سلامت شكند اگر سبویی همه موسم تفرج به چمن روند و صحرا تو قدم به چشم من نه بنشین كنار جویی نه به باغ ره دهندم كه گلی به كام بویم نه دماغ اینكه از گل شنوم به كام بویی بنموده تیره روزم ، ستم سیاه چشمی بنموده مو سپیدم ، صنم سپید رویی ز چه شیخ پاكدامن سوی مسجدم بخواند رخ شیخ و سجده گاهی، سر ما و خاک كویی نه وطن پرستی از من به وطن نموده یادی نه ز من کسی به غربت بنموده جست و جويی نظری به سوی رضوانی دردمند مسکین که به جز درت امیدش نبوَد به هیچ سويی #فصیح_الزمان_شیرازی #رضوانی @Sher_shams