{به‌نام‌خدای‌دلسوخٺگان} رمان کوتاه و #واقعی #مدافع‌امنیٺ♥️ قسمت #دوازدهم🌿 چندروزی بود، قرار بود تو خونمون آش فاطمه الزهرا(س) بپزیم؛ سر آش خیلی برای شفای پویا دعا کردم...🤲🏻 خیلی امیدوار بودم به برگشتش :) اصلا به حرفای دکترا اهمیت نمیدادم! هرروز با عمه ام میرفتیم ملاقات..🚶🏻‍♀ روز اول .. دوم .. پنجم .. دهم .. بیستُ پنجم ..! پشت اتاق بودم... دستم روی شیشه؛ پویا تروخدا چشمات باز کن پویا، من منتظرتم💔😢 روز سی‌ام .. اونقدر امیدوار بودم، که هر کس میومد ملاقات حال پویا رو مبپرسید؟ میگفتم: - خوبه، ان شاءالله خوب میشه☺️ چند روز دیگه مرخص میشه.. شما برید آماده شید واسه جشنمون که پویا اومد بیرون دیگه جشن رو زودتر میگیریم..👰🏻🤵🏻 این چهل و دوروز خیلی سخت بود واسم.. یه روز خوب بودم یه روز بدبودم😞 خیلی با خودم کلنجار میرفتم ... میگفتم : - باید محکم باشم، پویام بیاد بیرون بهم احتیاج داره، باید ازش مراقبت کنم، من باید قوی باشم. و با خودم تصمیم گرفتم که قوی باشم! :) من اصلا به این فکر نمیکردم که پویام نخواد از بیمارستان سالم بیاد بیرون....💔 من فقط به این فکر میکردم که پویام مرخص که شد همونجا جلوی بیمارستان سجده شکر کنم🙂، به این فکر میکردم که پویام خوب بشه بیاد خونه خودم یسره پرستاریش رو میکنم....😭 #ادامه‌دارد..🍃 🖊نویسنده: بانو مینودری ʝסíꪀ➘ @Delneveshte_shahid_dehghan