🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت صد و یکم...シ︎ دست بابک و عارف بالا می رود . بچه های دیگر هم اعلام آمادگی می کنند و به سرعت مشغول به کار می شوند . هر کسی مسئول کاری می شود . فرمانده و جانشینش ، از دور به همکاری گروه ، نظارت می کنند . عارف و بابک ، با شور و شعف بیشتری ، پی گیر کارها هستند . دیدن این بچه ها خستگی و اضطراب را از تن شان دور می کند . بچه ها لانچرا را بلند می کنند ، روی محل مشخص شده می گذارند . بابک ، دستگاه جوش را روشن می کند . براده های اتش گرفته ی آهن ، توی هوایی که کم کم رو به تاریکی می رود ، برق می زند . عارف و بابک ، بارها بالای خودرو می روند و با دفت همه جا را وارسی می کنند . وقتی از کامل بودن کار مطمئن می شوند ، سرهنگ را صدا می زنند . یعقوب پور، دور و بر ماشین را نگاه می کند و بعد پشت قبضه می ایستد . باورش نمی شود با این سرعت و با چنین دقتی ، کار را تمام کرده باشند . انگار یک گروه حرفه ای ، پای کار بوده به همگی خسته نباشید می گوید ، و حالا خیالش راحت شده که در قسمت موشکی هم کم و کاست خاصی ندارند . عارف ، دست هایش را بالای سر می برد و انگشتانش را در هم گره می کند ، روی پنجه ی پاهایش بلند می شود و کش و قوسی به خود می دهد . حسین می خندد و می گوید : با این کارها ، خستگی ت در نمی ره ، باید یه نسکافه بزنی . بابک هم می خندد . دیگر همه می دانند ، که عارف بیشتر از این که لباس آورده باشد ، خوراکی آورده . هر وقت خسته می شود ، . . .

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت صد و دوم...シ︎ هروقت خسته می شود . قوری کوچکش را پر از آب می کند و آتشی به راه می اندازد و نسکافه یا قهوه ای آماده می کند و لیوان را توی هوا می گیرد و بچه های دور و برش را صدا می زند ؛ بچه ها بیایید خستگی در کنید ! عارف بر عکس بابک ، شیطان و بذله گوست . شاید برای همین ، از پسری که برخلاف خودش آرام است و تا وقت گیر می آورد ، کتابِ توی جیبش را باز می کند ، خوشش آمده ، دست به شانه ی بابک می کوبد و می گوید : بریم یه قهوه بزنیم ، مهندس ! بچه ها به دست های سیاه و روغنی شان نگاه می کنند و می خندند . زارع از لای چادری که باد تکانش می دهد ، سایه ی دو جوان را دوشا دوش هم می بیند که به سمت افق کشیده و کشیده تر می شود . * * * ازجمند فر ، توی جایش می نشیند . یک طرف پتو به شانه اش گیر کرده و طرف دیگر افتاده روی دستش . زیر پایش نگاه می کند . بابک ، روی پتو ، زیر پایش دراز کشیده و خیره شده به سقف چادر ، بالای سرش ، کوله و ساک بچه ها و سهمیه ی خوردنی شان تل انبار شده . _بابک ، این جوری خیلی زشته ! بیا کنارمون بخواب ! جمع تر می خوابیم ! بابک به پهلو می شود و سه لایه ی پتو با سنگینی تا کناره ای از گوشش بالا می آید ‌. _ آقا این جوری راحت ام . _ اخه ما معذب ایم ! _ نباش ، داداش ! ببین . . . جام رو رو به قبله انداخته ام که صبح برای نماز که بلند شدم ، برم وضو بگیرم و بیام تو همین جا نماز بخونم . بچه های دیگر هم نیم خیز می شوند و با لبخند و توضیح بابک ، شرمندگی شان کمتر می شود . بابک صاف می خوابد و زل می زند به سقف ‌ . از چند روز پیش که جلسه ای توی روستای حمیمه برای تشکیل گروه موشکی تشکیل شد ، میانجی و ارجمند فر ، از بچه های زنجان ، با بابک آشنا شدند و حالا با هم در حاشیه شهر بوکمال توی چادر خوابیده و منتظر اخبار عملیات اند . در این چهار روز ، با حضور بچه ها ، سمت غرب محور بو کمال محاصره شده ، و بچه ها کم کم آماده می شوند برای آزاد سازی . دو سه پیش فرمانده زارع ، گروهی از بچه ها را فرستاد سمت حاشیه ی شهر که یک کیلو متر با روستا فاصله داشت . زارع گفته بود برای محافظت از بچه ها ی خط ِ جلو وارد نشدن داعش از سمت کویر ، در اینجا مستقر شده ایم . بابک ، بی صدا از چادر خارج می شود . علی پور به سمت صدا بر می گردد ؛ _ چرا نخوابیدی ، بابک ؟ _ خوابم نمی آد ، گفتم . . .

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت صد و سوم...シ︎ _خوابم نمی آد . گفتم پست بعدی رو من بدم . _ لوح ها زده شده که ! بعد از من ، میانجیه . _ داداش ، حالا که اون خوابیده . چرا بیدارش کنیم ؟ من جاش نگهبانی می دم . علی پور سر تکان می دهد . این بارِ اول نیست ؛ بابک اکثر شب ها ، جای بقیه نگهبانی می دهد . علی پور متوجه شده وقتی که مهرورز نیست و مسئولیت زدن لوح بر عهده ی بابک است ، بابک طوری ساعت پست خودش را انتخاب می کند که بقیه زمان بیشتری برای استراحت داشته باشند . بارها هم شاهد بوده وقت نگهبانی بچه های دیگر ، بابک از خواب بیدار می شود ، برایشان خوراکی می برد و ساعتی کنارشان می نشیند تا تنهایی و سکوت خوفناک شب اذیت شان نکند . دیگر خیلی وقت ها ، وقت پست دادن ، منتظر بابک اند تا برایشان میوه و خوراکی ببرد و دمی هم صحبت شان شود . بابک از توی جیبش دو سیب در می آورد و یکی را سمت علی پور می گیرد . لبخندی ، کُنج لب رضا می نشیند . می پرسد : به چی داری فکر می کنی ، حاجی ؟ رضا نگاه می چرخاند توی سیاهی ، از دور ، هر از گاهی صدای تیر اندازی می آید . سیب را از دست بابک می گیرد و می گوید : به همه چی و هیچی . _ رضا می دونی تو پادگان کسوه که بودیم ، خیلی احساس #غرور داشتم . _ از چی ؟ _ از این که پادگان ما چند کیلومتری اسرائیل بود و اون #نمی‌تونست‌هیچ‌غلطی‌بکنه . علی پور نگاهش می کند . بابک با هیجان ادامه می دهد : این می دونی یعنی چی رضا ؟ یعنی که ما #صاحب‌قدرت ایم ؛ یعنی به اون ها هم ثابت شده با ما نمی تونن در بیوفتن . رضا ، ما تو چند کیلو متریِ اون ها بودیم هیچ کاری نتونستن بکنن . هیجان به صدایش اوج می دهد : می دونی علت همه ی این ها چیه ؟ علی پور سر تکان می دهد . در این مدت ، بابک هیچ وقت این همه حرف نزده بود . بابک در جیب پیراهنش دست می کند . #قرآن کوچکی در می آورد و زیر لب صلوات می فرستد و لایش را باز می کند : _ به خاطر #وجود و #دارایت ایشونه . رضا ، #آرامش‌وامنیت ، این #غروری رو که من امشب ازش حرف می زنم ، #مدیون بودن این #مرد هستیم ؛ همه ما . علی پور خم می شود روی عکس . تصویر . . .

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت صد و چهارم...シ︎ که کمی عقب تر از مقر گروه موشکی اسکان داشتند ، خواسته می شود جلوتر بروند . بابک ، شاهد جلو رفتن بچه هاست . با صحبت های پشت بیسیم متوجه می شود توی روستا درگیری شدیدی بوده و چند نفر زخمی شده اند . بابک برای آمبولانسی که در حال رفتن به روستاست ، دست تکان می دهد و می گوید : ( من کمک های اولیه بلدم و می توانم به شما کمک کنم . ) بابک ، همراه گروه امداد ، به روستای نزدیک بوکمال می رسد . داعش عقب نشینی کرده ؛ اما بوی دود و باروت ، نفس کشیدن را سخت کرده است . زخمی ها را توی خانه ی کوچکی پناه داده اند . از گوشه و کناری ، صدای ناله ای بلند است . یکی داد می زند : زود بیایید ! حال صمدی خیلی بده . امدادگر می گوید : بابک ، بدو ! برانکارد را بر می دارند و می دوند . عرق از سر و رویشان می ریزد . بالا سر صمدی که می رسند ، او شهید شده . بابک ، کنار بدن بی جان صمدی زانو می زند . اشک هایش روان می شود ، امدادگر می گوید : دست هاش را بگیر . قطره های اشک بابک ، وقت بلند کردن صمدی ، روی صورت رنگ پریده او می چکد . روستا ، توی مهی از دود و خاک فرو رفته . یاید زود تر زخمی ها را جابه جا کنند . احتمال حمله ی دوباره داعش هست . * * * شب است . هیچ ماه و ستاره ای در آسمان نیست . همه جا یک پارچه در ظلمات فرو رفته . لامپ باریکی از طریق سیم به باتری ماشین وصل است و نور اندکش را ول کرده توی چادر . بچه ها ، روحیه ی خوبی ندارند . صدای انفجار و خونی که روی زمین جاری بود ، از ذهن شان محو نمی شود . نظری با دیدن حال ِ بد بچه ها می گوید : برگردید عقب ! شب رو تو گروه ادوات بخوابید ! نگهبانی شبانه روز ، جسم بچه ها ، و مرگ صمدی ، روحشان را اذیت کرده . صدای انفجار ، هر لحظه در گوش شان تکرار می شود . اولین صحنه ی جنگ را دیده اند حالا می بینند درد چقدر بیشتر از آن است که شنیده اند . میانجی و ارجمند فر ، بیشتر از بقیه ناراحت اند ؛ صمدی ، هم شهری شان بود . در این مدت ، همیشه مواظب آن ها بود و دائم می گفت :( حیفه شما به دست این اراذل و اوباش اروپا کشته بشید . #وجودشریف شما باید در #رکاب‌امام‌زمان (عج) بشه ؛ نه تو جنگ با این نخاله های معتاد که انحراف فکری ، اون ها رو به این راه کشونده .) و حالاصمدی به دست این نخاله ها شهید شده بود ، و بچه ها دیده بودند و کاری از دست شان بر نیامده بود . بابک روی شانه ارجمند فر دست می گذارد . . .

🕊「کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند」🕊 زندگینامہ شهید بابڪ نوࢪی قسمت صد و پنجم...シ︎ ومی گوید : پاشید برید ، داداش ! ما جای شما نگهبانی می دیم . نگاه خیس ارجمند فر ، روی صورت به ظاهر آرام بابک می لغزد ، از جا کنده می شوند . نظری ،رو به بابک می گوید با بچه ها تا گروه ادوات برود و کمی مهمات و خوراکی با خودش بیاورد . به سوی گروه ادوات حرکت حرکت می کنند . صدای آهنگران از لای درز بازمانده ی چادر عارف ریخته می شود بیرون : ( درِ باغ شهادت را نبندید . . . زِ ما بیچارگان زان سو نخندید . . . ) * * * فرمانده زارع توی ماشین استراحت می کند . شب ها برای آسودگی بچه ها و بیشتر شدن جایِ خواب آن ها داخل ماشین می خوابد . تمام امروز را در حال رفت و آمد به جلو بوده و حالا بی خوابی و خستگی ، امانش را بریده . صدای خوردن چیزی به شیشه ، پلک هایش را می پراند . گوشش تیز می شود . با تکرار دوباره ی صدا به سمت شیشه بر می گردد . توی تاریکی ، تشخیص چهره برایش سخت است . چراغ سقف ماشین را روشن می کند و شیشه را می کشد پایین : ها . . . بابک ، چی شده ؟ _ آقا ببخشید بیدارتون کردم . خواستم یه چیزی بگم . زارع ، منتظر نگاهش می کند . در این مدت ، بابک را در هر جایی که احتیاج به کمک بوده ، دیده است . مثل آچار فرانسه برای حل کردن هر چیزی وارد ماجرا شده . بابک ، سرش پایین است . _ منتظرم ، پسر ! کارت رو بگو ! _ آقا ، می گن فردا قراره درگیری بشه ! _ تو تموم این بیست و چهار پنج روز درگیری بوده ! مگه صدای خمپاره و گلوله رو نمی شنیدی ؟ سکوت ، داخل اتاقک ماشین و فضای اطراف بابک را هم در بر گرفته . _ از چیزی می ترسی ، بابک ؟ می خوای بفرستمت عقب ؟ بابک به سرعت سرش را بالا می گیرد . موهایش کج می شوند سمت شقیقه . دست می کشد به ریش هایش : _ نه ، آقا ! از چی بترسم ؟ اومدم ازتون چیزی بخوام . خستگی و خواب ، زارع را کلافه کرده . بی حوصله می گوید : خوب ، بگو دیگه ! معطل چی هستی پس ؟ بابک ، کمی در جایش تکان می خورد . نور قرمز سقف ماشین ، نصف صورتش را رنگی کرده . نگاهش را تا نگاه فرمانده اش بالا می آورد : _#آقامن‌فرداشهیدمی‌شم.... انگار میله ی داغی را کرده باشند در قلب زارع، صاف می نشیند و خیره می شود به بابک . کلمات را گم کرده . نمی داند چه بگوید . سرفه ای در گلویش می شکند و بی اینکه متوجه باشد لحنش تند شده ، می گوید : این چه حرفیه ، پسر ؟! ما یه شهید داده ایم و برامون بسه . دیگه قرار نیست کسی شهید بشه . بابک ، مشغول بازی کردن با گوشه ی چفیه اش است . پای راستش را با ریتمی نا مشخص به زمین می کوبد : _ آقا ، قول بدید #شهید شدم ، رضایتم رو از پدرم بگیرید . بگید #حلالم کنه . _ باز که حرف خودت رو می زنی ، پسر ؟! باز که می گی شهید ؟! برو آقا ! برو ! نه تو #شهید می شی نه هیچ کس دیگه . بابک گردن کج می کند و با لبخند به فرمانده اش خیره می شود : _ اما#من‌شهید می شم ، آقا ! به پدرم بگید حلالم کنه . وقت اومدن ، طاقت خداحافظی باهاش رو نداشتم . زارع خیره می شود به پسری که با قدم های بلند از او دور شده ؛ اما لحن بغض آلودش در کابین ماشین جا مانده است . چراغ را خاموش می کند . تاریکی ، دورش را می گیرد ؛ اما دیگر خبری از خواب نیست . چشم می دوزد به سقف آهنی بالای سرش . صدای تیر اندازی از جایی دور می آید . به یاد جبهه و هم رزمان شهیدش می افتد . یک شب قبل از عملیات خواب دیده بود دوستش ، جواد ، #شهید شده . صبح که بیدار می شود ،

خب اینم 8قسمت‌ زندگینامه من. تقدیم نگاه شما باماهمراه باشید...ادامه داره 98تا105 https://eitaa.com/joinchat/525140762Cb1b488f25a

سلام به همگی منو ببخشید درگیر سرماخوردگی شدم حالم زیاد خوب نیست بزودی میام پیشتون🥹🥹☺️لف ندین

🌷"بسم رب شهدا و صدیقین"🌷 سَلٰامْ بر آنانی که اَوَلْ از ســیم خاردار نَـفْسـْ گُذَشْتَنْـ و بَـعْد از سیم خار دار دشْمَنــــْ🥀 #سلام‌بـــَر‌شُهَـدآ... ✋💔 یه سلام از راه دور به حضرت عشق...❤️ به نیابت از شهید#مصطفی_عارفی اَلسَّلامُ عَلَی الْحُسَیْنِ وَعَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَعَلی اَوْلادِ الْحُسَینِ وَعَلی اَصْحابِ الْحُسَیْن #صبحتون_شهدایی📿 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌┄┄┅┅┅❅شهدایی❅┅┅┅┄┄

•~﷽‌~• در‌ شـلوغـی‌هـای‌ دنـیـا‌ ما‌ به‌ دنبال‌ تـویـیم در شلوغی‌ هـای‌ مـحـشـر‌ به‌ دنبالمان‌ بگرد🙃" #شهید_نوید_صفری🌱 •

.🦋. همسر شهید: سـال 95، در سـالـروز مــیــلاد پـربـرکــت امام حسن عسکری(ع)، در جوار شهدا بود که خطبه محرمیتمان خـوانـده شـد حال و هــوای بـهــشـتـی بــهــشت شـهدا حال و هــوایـمــان را عـــوض کــرده بــود. هرچه بـود آرامـش بـود و آرامش. با هم عـهـد بـسـتـیـم هـمراه و کـمـک حـال هم باشیم برای رسیدن بـه خـدا و رضایت او ایـن روز مـصـادف بـود بـا ســالــروز تـولـد قـمـری شهید مدافع حرم، رسول خلیلی و ارادت هر دوی ما به این شهید بزرگوار شیرینی این روز را برایمان دوچندان و به یـادمـانـدنـی‌تـر کـرد. روز قبل از مـحرمـیت آمـده بـود بـهشـت و شهدا را برای مراسـم دعـوت کـرده بـود. می‌گفت حتی شـهـدای شـهـرستانی را هــم دعـوت کردم. بـه قـول خـودش آن لـحـظات بـیـن زمین و آسـمان تـــرافـــیـــکـــی شــــده..(:😉" #شهید_نوید_صفری🌸 •

{💛✨} • • 🌸|••از دختࢪ جوانے پرسيدند: از چہ نوع آرايشے استفادہ ميڪنے؟ لبخندے زد و گفٺ: براے لبانم...راستگویے🌱 براے صدايم🎶...ذڪر خدا📿 براے چشمانم👀...چشم پوشے از مُحَرَمات🍁 براي دستانم✋🏻...ڪمڪ بہ مستمندان💚 براے پاهايم...ايستادن براے نماز📿🕯 براے قامتم...سجدہ براے خدا🦋 براے قلبم♥️... محبت خدا🤗 براے عقلم🧠...فهم قرآن📖 براے خودم... ايمان بہ خدا☁️🌙