برف می بارید. بهشت زهرا خلوت بود. یعنی اصلا کسی نبود! همیشه اول می روم پیش حاج حسن و بعد محسن. این بار به خاطر دهه فجر آن طرف برنامه بود و اول آمدم پیش محسن. تازه نشسته بودم که دو تا خانم که من را نمی دیدند آمدند و جلوی تابلوی "به طرف مزار شهید محسن وزوایی" ایستادند. با صدای متعجبی یک چیزهایی می گفتند که نمی شنیدم. بعد با قیافه ای حیران آمدند جلو. پرسیدند: شما آشنای این شهیدی؟ گفتم: نا آشنا هم نیستم.😊 یکی شان خوابی را تعریف کرد که توی آن اسم شهید وزوایی را چند بار برایش تکرار کرده بودند. و او چون هیچ وقت چنین اسمی را نشنیده بوده اعتنا نکرده. و حالا به یکباره اتفاقی با این اسم مواجه شده بود. حالت تغیری بهش دست داده بود. هی می پرسید: این شهید کی بوده؟ یعنی با من چی کار داشت؟ با حوصله کمی برایش از محسن گفتم و او هم با اشتیاق گوش کرد. یک محسن عزیز را هم معرفی کردم و گفت که همین امروز می خرم و شروع می کنم به خواندنش. او رفت و من هم بلند شدم از سر مزار. چقدر ساده بودم که فکر می کردم برای دل خودم دعوت شده بودم بهشت زهرا.😂 محسن من را در آن برف و بوران کشانده بود بهشت زهرا که به آن خانوم اطلاعات زندگی اش را بدهم!🙄🤪 ولی همین قدر هم عشق می کنم که شهدا کاری را به من بسپارند و بتوانم انجام بدهم. #دستیار_شهید #آشنای_شهید #جناب_راوی #ان_شالله_توهم_نزده_باشم! #خود_مهم_پندار😬 #خود_مامور_انگار🤪 #به_همین_خیال_خوش_باش #دیمزن دنیای یک مادر زائر نویسنده https://eitaa.com/dimzan