#شعرانہ❤️ برای شادی روحم کمی غزل لطفاً... دلم پر از غم و درد است... راهِ حل لطفاً...! همیشه کام مرا تلخ می‌کند دنیا... به قدرِ تلخیِ دنیای‌تان... عسل لطفاً...! مرا به حالِ خودم ول کنید آدم‌ها... فقط برای دمی...گریه لااقل لطفاً...! کسی میان شما عشق را نمی‌فهمد...💔 ادا... دروغ... بس است این همه دغل لطفاً...! کجاست کوه کنی تا نشان دهد اصلاً... به حرف نیست که عاشق شدن... عمل لطفاً...! به زور آمده بودم... به اختیار مرا... ببر به آخرِ دنیا... از این محل لطفاً...! نمانده راهِ زیادی... کنار قبرستان پیاده می‌شوم این‌جا، همین بغل لطفاً...! ـ‌خیـــابان‌عشـ♥️ـق!'

#عاشقانه ❣ #شعرانہ💔 🔷وقتی شهریار معشوقه‌اش را در سیزده بدر دید! 🔹وقتى كه در كشاكش ميدان عشق مغلوب شدم و اطرافيان نامرد، معشوقه‌ام را به نامردى ربودند و حُسن و جوانى و آزادگى و عشق و هنرم همه در برابر قدرت زر و سیم تسليم شدند، در خويشتن شكستم؛ گويى كه لاشه خشکیده‌ام را بر شانه‌های منجمدم انداخته و به هر سو می‌کشاندم! بهارم در لگدکوب خزان، تاراج طوفان ناكامى شده بود و نيش‌خند دشمنانم، چونان خنجر زهرآلود دلم را پاره‌پاره می‌کرد. 🔹روزگار طاقت سوزى داشتم، آواره شهرها شده بودم، از ادامه تحصيل در دانشگاه طب وا‌مانده بودم و از عشق شورآفرینم هيچ خبرى نداشتم، ازدواج كرده بود؟ نمی‌دانستم خوشبخت است يا نه؟ 🔹تقریباً سه سال پس از اين شكست سنگين به تهران سفر كرده بودم، روز سيزده بدر، دوستان مرا براى گردش به باغى واقع در كرج بردند تا باهم انبساط خاطرى شود. در حلقه دوستان بودم اما اضطرابى جان‌كاه مرا می‌فرسود، تشويشى بنيان كن به سینه‌ام چنگ انداخته و قلبم را می‌فشرد، از ياران فاصله گرفتم، رفتم در كنج خلوتى زير درختى، تنها نشستم و به ياد گذشته‌های شورآفرین تهران اشك ريختم، پر از اشتياق سرودن بودم. 🔹ناگهان توپ پلاستيكى صورتى رنگى به پهلويم خورد و رشته افكارم را پاره كرد. دختركى بسيار زيبا و شیرین با لباس‌های رنگين در برابرم ايستاده بود و با ترديد به من و توپ می‌نگریست. نمی‌توانست جلو بيايد و توپش را بردارد، شايد از ظاهر ژولیده‌ام می‌ترسید. توپ را برداشتم و با مهربانى صدايش كردم، لبخند شيرينى زد، جلو آمد. دستى به موهایش كشيدم، توپ را از من گرفت و به سرعت دويد. 🔹با نگاه تعقيبش كردم تا به نزديك پدر و مادرش رسيد و خود را سراسيمه در آغوش مادر انداخت. واى... ناگهان سرم گيج رفت، احساس كردم بين زمين و آسمان ديگر فاصله‌ای نيست... او بود... عشق از دست رفته من... همراه با شوهر و فرزندش... آرى... او بود... كسى كه سنگ عشق بر بركه احساسم افكند و امواج حسرت آلود ناكاميش، مرزهاى شكيباييم را ويران ساخت و اين غزل را در آن روز در باغ سرودم: يارو همسر نگرفتم که گرو بود سرم تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز من بیچاره همان عاشق خونین جگرم خون دل می‌خورم و چشم نظر بازم جام جرمم این است که صاحب‌دل و صاحب‌نظرم من که با عشق نراندم به جوانی هوسی هوس عشق و جوانی‌ست به پیرانه سرم پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر عجبا هیچ نیرزید که بی سیم و زرم هنرم کاش گره بند زر و سیمم بود که به بازار تو کاری نگشود از هنرم سیزده را همه عالم به در امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم به درم تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم گاهی از کوچه معشوقه خود می‌گذرم تو از آن دگری رو که مرا یاد تو بس خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر شیرم و جوی شغالان نبود آب‌خورم خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت شهریارا چه کنم لعلم و والا گهرم... ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ـ‌خیـــابان‌عشـ♥️ـق!'