تا حالا فکر می کردیم شمر، امام حسین (علیه السلام) رو کشته😳😳 دوستان عزیزم حتما این فیلم را ببینید ...☝️☝️☝️ نکات خیلی جالبی بیان می کنند. که تا حالا نمی دونستیم

💎دعا برای سلامتی یادگار نبوت و ولایت صاحب الزمان (عج)💎 ✨"بسم الله الرحمن الرحیم"✨ 💗"اَللّـهُمَّ" كُنْ لِوَلِيِّكَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَن صَلَواتُكَ عَلَيْهِ وَعَلى آبائِه في هذِهِ السَّاعَة وَفي كُلِّّ ساعَة وَلِيّاً وَحافِظاً وَقائِداً وَناصِراً وَدَليلاً وَعَيْنا حَتّى تُسْكِنَهُ اَرْضَكَ طَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فیها طویلا برحمتک یا "ارحم الراحمین"💗 🌸🍃🌸🍃🌸🍃 💎 دعای فرج برای تعجیل در ظهور حضرت مهدی موعود (عج)💎 ✨"بسم الله الرحمن الرحيم"✨ 💗"اِلـهي" عَظُمَ الْبَلاءُ ، وَبَرِحَ الْخَفاءُ ، وَانْكَشَفَ الْغِطاءُ ، وَانْقَطَعَ الرَّجاء وَضاقَتِ الاْرْضُ ، وَمُنِعَتِ السَّماءُ واَنْتَ الْمُسْتَعانُ ، وَاِلَيْكَ الْمُشْتَكى ، وَعَلَيْكَ الْمُعَوَّلُ فِي الشِّدَّةِ والرَّخاءِ ؛ اَللّـهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد ، اُولِي الاْمْرِ الَّذينَ فَرَضْتَ عَلَيْنا طاعَتَهُمْ ، وَعَرَّفْتَنا بِذلِكَ مَنْزِلَتَهُم فَفَرِّجْ عَنا بِحَقِّهِمْ فَرَجاً عاجِلاً قَريباً كَلَمْحِ الْبَصَرِ اَوْ هُوَ اَقْرَبُ ؛ يا مُحَمَّدُ يا عَلِيُّ يا عَلِيُّ يا مُحَمَّدُ اِكْفِياني فَاِنَّكُما كافِيانِ ، وَانْصُراني فَاِنَّكُما ناصِرانِ يا مَوْلانا يا صاحِبَ الزَّمانِ؛ الْغَوْثَ الْغَوْثَ الْغَوْثَ ، اَدْرِكْني اَدْرِكْني اَدْرِكْني ، السّاعَةَ السّاعَةَ السّاعَةَ ، الْعَجَلَ الْعَجَلَ الْعَجَل ؛"يا اَرْحَمَ الرّاحِمين"، بِحَقِّ مُحَمَّد وَآلِهِ الطّاهِرین.💗 🌷🍀🌷🍀🌷

#آداب_غذا_خوردن ✍پیامبر گرامی اسلام(ص) : هرگاه سفره پهن مى شود، چهار هزار فرشته در اطراف آن گرد مى آيند. چون بنده بگويد: «بسم اللّه» فرشتگان مى گويند: «خداوند، به غذايتان بركت دهد!» سپس به شيطان مى گويند: «اى فاسق! بيرون شو. تو بر آنان، راه تسلّط ندارى». 📚 كافى ج۶ ، ص۲۹۲ #سبک_زندگی_اسلامی

◼️امیرالمؤمنین علی علیه السلام : ▪️دنیا و کالای آن : و درود خدا بر او فرمود: از حرام دنیا چشم پوش، تا خدا زشتیهای آن را به تو نمایاند، و غافل مباش كه لحظه ای از تو غفلت نشود. 📚نهج البلاغه، حکمت ۳۹۱ #حدیث_روز @dokhtaranebeheshtiy

#تفسیر_قرآن 🌷نکته تفسیری صفحه ۱۸۴🌷 درد و درمان: تاریخ همچون آموزگار دلسوزی است که سخاوتمندانه، عوامل پیروزی و شکست ملّت ها را برای آیندگان توضیح می دهد و سرگذشت اقوامی را بازگو می کند که از قلّه‏ ی سعادت به دره های تباهی و بدبختی سقوط کردند، و به عکس، اقوامی که از هیچ به همه چیز رسیدند. برای ما این مهم است که از علّت این فراز و نشیب ها آگاه شویم و با چشمانی باز، به سوی کمال پیش رویم و تلاش کنیم به سرنوشت اقوام هلاک شده مبتلا نشویم؛ چرا‌که بسیاری از مردم، بدون اندیشه از کنار صحنه های تاریخ می گذرند و علّت نابودی گذشتگان را عوامل بی‌اساسی مانند گردش افلاک و شانس و اقبال آنان برمی شمرند. برخی، دشمن درونی را رها می کنند و فقط به دشمن بیرونی توجه دارند، و عدّه ای دیگر نیز دست به دامان قضا و قدر البته به معنای نادرست آن می شوند. قرآن امّا در این آیه بر عامل اصلی سعادت یا بدبختی ملّت ها انگشت می گذارد و می گوید: لازم نیست برای یافتن آن، آسمان و زمین را بجویید؛ بلکه کافی است وجود، فکر، روحیه و اخلاق خود را بکاوید و جامعه‏ ی خویش را زیر نظر بگیرید. آری، هر چه هست، در اینجاست! ملّت هایی که فکر و اندیشه‏ ی خود را به کار اندازند، با هم متّحد شوند، با عزمی راسخ سعی و تلاش کنند و در صورت لزوم، با تمام وجود بایستند و برای سعادت خود قربان دهند، بی شک پیروز می شوند؛ امّا هنگامی که سستی و تنبلی به جای سعی و کوشش، غفلت و بی خبری به جای علم و آگاهی، ترس و دودلی به جای شهامت و پایداری، نفاق و تفرقه به جای اتّحاد و یکپارچگی، تن پروری و خودخواهی به جای فداکاری، و تظاهر و ریاکاری به جای اخلاص و ایمان بنشیند، سقوط به درّه ی هلاک و بدبختی آغاز می شود. این آیه، برترین قانون حیات انسان ها را بیان می کند و به آنان می فهماند که عامل اصلی سعادت یا بدبختی ملّت ها، خود مردم هستند . در روزگار ما نیز این حقیقت، آشکارا در برابر دیدگان جهانیان قرار گرفت؛ آن زمان که ملّت مسلمان ایران برای برپایی احکام اسلام به پا خاستند و با ایثار جان و مال خود، برای حفظ دین کوشیدند، و خداوند نیز بر اساس همین قانون، آنان را از بند ظلم و تباهی و بی دینی نجات بخشید و در سایه‏ ی امن اسلام قرار داد. اکنون امّا باید هوشیار بود؛ چرا که طبق همین سنّت الهی، اگر دست از تلاش برداریم و به آنچه خداوند بر ما نمی پسندد، روی آوریم، خدا نیز نعمت هایش را به بلا و گرفتاری و دوری از رحمت تبدیل خواهد کرد. پس به یاد داشته باشیم که این ما هستیم که خوشبختی یا بدبختی مان را رقم می زنیم؛ نه شانس و اقبال. https://eitaa.com/dokhtaranebeheshtiy 🦋🍃🦋🍃🦋🍃🦋🍃

#تفسیر_قرآن نکته تفسیری صفحه ۴: فقط یک سوره بیاورید!: حدود 1400 سال پیش، مردی در مکه به پا خاست و ادعا کرد که از سوی خدا برای مردم دنیا برنامه­ ی سعادت و خوشبختی آورده است و برای اثبات ادعایش، کتابی را به مردم عرضه کرد. آری؛ کسی که در تمام عمرش نه یک کلمه خوانده و نه یک خط نوشته بود، با خود کتابی آورد و ادعا کرد که این کتاب از جانب آفریدگار جهان است. همه شگفت­ زده شدند. برخی او را دروغ­گو شمردند و ادعایش را یک دروغ بزرگ خواندند؛ ولی آن کتاب که 114 سوره داشت، آنان را به مبارزه دعوت کرد و از آنان خواست که اگر راست می­ گویند و اعجازی در کار قرآن نیست، همه دست به دست هم دهند و فقط یک سوره مانند سوره­ های آن بیاورند؛ فقط یک سوره! شما چه فکری می­ کنید؟ اگر دشمنان قسم​ خورده​ ی قرآن و پیامبر که حاضر بودند در راه دشمنی با اسلام، جان خود را هم بدهند، می­ توانستند، یک سوره بیاورند، آیا دیگر به خود زحمت لشکرکشی و جنگ و دعوا می­ دادند؟ بی­ شک اگر   می­ توانستند، یک سوره می­ آوردند و بساط قرآن را در هم می­ پیچیدند. البته بیکار هم ننشستند؛ ولی تیر­هایشان به سنگ خورد. بد نیست یکی از شاه­کارهای آنان را با هم بخوانیم. این سوره­ ی ساختگی، از مسیلمه­ ی کذّاب است که در زمان پیامبر اسلام، خود را پیامبر معرفی کرد: «قسم به دهقانان و کشاورزان. قسم به دروکنندگان. قسم به جداکنندگان کاه از گندم. قسم به خمیرکنندگان. قسم به پزندگان نان. قسم به تَریدکنندگان (که در غذایشان نان ریز می­ کنند). قسم به کسانی که لقمه­ های چرب و نرم برمی­ دارند.»؛ یا این​که گفت: «ای قورباغه، دختر قورباغه! آنچه می­ خواهی، صدا کن! نیمی از تو در آب و نیم دیگر در گل است. نه آب را گل­ آلود می­ کنی و نه جلوی آب خوردن کسی را می­ گیری.» [1]😏 آری، 1400 سال است که خورشید قرآن در آسمان عقل و خرد می­ تابد و هیچ ابر تیره­ ای نتوانسته است از نورافشانی آن جلوگیری کند. قرآن، معجزه­ ی آخرین و بزرگ­ترین پیامبر خداست. بنابراین، از تمام معجزات پیامبران گذشته بزرگ­تر است و چون حضرت محمّد صلی الله علیه و آله و سلم ، پیام​ آور خدا به سوی همه​ ی مردم جهان تا روز قیامت است، این کتاب آسمانی تا پایان دنیا دلیل برحق بودن او خواهد بود. پیش از نزول قرآن، فن سخنوری و شعر و شاعری در میان مردم عرب به اوج رسیده بود و آنان خود را خدایگان سخن می­ پنداشتند؛ امّا با ظهور قرآن، سخنوران عرب در حیرت فرو رفتند و شاه​کارهای ادبی­شان تحت­ الشعاع نور قرآن قرار گرفت. البتّه قرآن، غیر از جنبه​ ی ادبی، از جهات دیگر نیز معجزه شمرده می­ شود. قرآن، کامل­ ترین کتاب برای هدایت انسان­هاست و بی​ شک هیچ کتابی مانند قرآن، موضوعات و مسائل گوناگون هستی و گذشته، حال و آینده­ ی جهان را بازنگفته است. قرآن، به تمام نیازهای بشر توجّه کرده و چیزی را از قلم نینداخته است. علاوه بر این، قرآن حوادثی را پیش​گویی کرده که همگی به وقوع پیوسته­ اند؛ حوادثی مانند پیروزی رومیان بر ایرانیان و فتح مکّه. همچنین قرآن به مطالب علمی مهمی اشاره کرده که با گذشت زمان و پیشرفت علوم، پرده از چهره­ ی برخی از آن​ها برداشته شده است.[2] اکنون قرآن، این معجزه​ ی جاوید آخرین پیامبر خدا، در دستان ماست و این ما هستیم که باید راه و رسم زندگی را از آیات درخشان آن بیاموزیم. [1] . تفسیر نمونه ج 1 ص 135 [2] . برای اطلاع بیشتر ر.ک به تفسیر المیزان، ج 1، ص 58 (الکلام فی الاعجاز و اعجاز القرآن) https://eitaa.com/dokhtaranebeheshtiy

#تفسیر_قرآن نکته تفسیری صفحه ۳: خرابکاران حقیقی: عبدالله بن اُبَی، همراه با دوستانش در کوچه­ های مدینه قدم می­ زد. تمام فکر و ذهنش، ضربه­ زدن به مسلمانان بود. بارها برای نابودی پیامبر صلوات الله علیه و مسلمانان نقشه کشیده امّا هر بار به لطف خدا نقشه­ هایش نقش بر آب شده بود. تقریباً همه می­ دانستند که اسلام آوردن او دروغین است؛ ولی پیامبر فرموده بود که جان و مال هر کس که خود را مسلمان معرفی کرده، محترم است و تا زمانی­ که منافقان به شمشیر دست نبرده­ اند، کسی حق ندارد به آنان آزار برساند. ناگهان سوارانی از دوردست پیدا شدند. توجه عبدالله و یارانش به آنان جلب شد. نزدیک­تر رسیدند. عبدالله، آنان را شناخت. تمام وجودش از خشم و نفرت پر شد. آنان چند تن از بهترین یاران پیامبر بودند؛ علی بن ابی​طالب(ع)، سلمان فارسی، عمار، صهیب، مقداد و ابوذر. عبدالله تکانی به خود داد، ابروهایش را از هم باز کرد و با لبخندی اجباری به امیر مؤمنان علی علیه السلام نزدیک شد و گفت: «به­ به! سلام و درود به سرور قبیله​ ی بنی­ هاشم؛ جانشین پیامبر و برادر و داماد او و پدر دو نوه­ ی عزیز پیامبر؛ کسی که جان و مالش را برای خدا فدا می­ کند.» حضرت علی علیه السلام که  عبدالله و خیانت­ های او را به­ خوبی می­ شناخت، به او فرمود: «وای بر تو ای پسـر اُبَی! من گواهی می­ دهم که تو منافق هستی.» عبدالله سری تکان داد و خود را مسلمان معرفی کرد؛ ولی حضـرت علی علیه السلام سخن خود را تکرار کرد. پس­ آنگاه حضرت علی علیه السلام نزد پیامبر رفت و ماجرا را بازگو کرد. در این هنگام، این آیات نازل شد و خداوند مسلمانان را از خطر منافقان آگاه کرد.[1] پیامبر خدا و مسلمانان، از طرف دو گروه تهدید می­ شدند. گروه نخست، کافران بودند؛ کسانی­ که دعوت پیامبر را آشکارا رد می­ کردند و برای نابودی اسلام شمشیر کشیده بودند. گروه دوم، منافقان بودند؛ کسانی­ که اسلام را در ظاهر پذیرفته بودند؛ امّا در حقیقت هیچ اعتقادی به آن نداشتند و تمام هم و غمشان، نابود کردن دین خدا بود. شاید نیازی به این توضیح نباشد که خطر کدام گروه بیشتر است: گروهی که از روبه​ رو شمشیر می​ کشند؛ یا گروهی که از پشت سر ضربه می­ زنند.  خداوند بارها و بارها مسلمانان را از خطر منافقان آگاه کرده و در آیه​ ی 4 سوره​ ی منافقون در باره​ ی آنان فرموده است: «دشمنان واقعی، آنان هستند؛ بنابراین، از آنان بپرهیز». به­ راستی که اسلام از هیچ گروه و دسته­ ای به اندازه​ ی آنان ضربه نخورد؛ تا آنجا که همین روباه­ صفتان دورو، با هزار حیله و نیرنگ، مسیر خلافت پیامبر را تغییر دادند و جانشین حقیقی آن حضـرت یعنی علی بن ابی­طالب را کنار زدند؛ کسی که حدود دو ماه پیش از رحلت پیامبر، بیش از صد هزار نفر از مسلمانان در غدیر خم با او بیعت کردند و جانشینی او را پذیرفتند. اینجاست که به ریزبینی و دقّت پیامبرمان آفرین می­ گوییم که فرمود: «من از هیچ مؤمن یا مشرکی نمی­ترسم که بر امت اسلام ضربه وارد کند؛ زیرا خدا مؤمن را  به وسیله­ی ایمانش نگه می­دارد و مشرک را به علّت شرک­اش نابود می­ کند. من از منافق پنهان­کار می‏ ترسم که به شما آسیب برساند؛ کسانی که به زیبایی سخن می­ گویند و سخنانی به زبان می­ آورند که شما آن را سخنان خوب می­ دانید؛ ولی کارهایی می­ کنند که آن کارها را زشت می­ شمارید.»[2] [1] . شواهد التزیل ، جلد 1 ، ص 94 [2] . نهج البلاغه ، ترجمه محمد دشتی ، ص 511   https://eitaa.com/dokhtaranebeheshtiy