‌ کِی مرا می‌برد غمی رنگین به مکانی فراتر از تمکین به رهایی، به آفتاب، به نور به سبک‌باری از تنِ سنگین تا کِی از من غبار برگیری سجده‌ی مانده در مزارِ جبین! تا کی‌ات جاودانه بسپارم همچو روحِ زمان، به دستِ زمین ای من، ای مُرده‌ی امیدِ خُلود در چنین روزگارِ مرگ‌آجین سر از افسانه‌ی کهن بردار اینک این جاودانگیست، ببین! #رضاطهماسبی #شعر 💠 @e_adab 💠