eitaa logo
امام حسین ع
17هزار دنبال‌کننده
389 عکس
1.9هزار ویدیو
1.9هزار فایل
کانال مداحی و شعر و سبک https://eitaa.com/emame3vom
مشاهده در ایتا
دانلود
. یادی از شاعران ولایی- انقلابی دهه شصت یکی از موضوعات مهم در ادبیات ولایی و انقلابی، معرفی شخصیت امام خمینی(ره) در شعر شاعران معاصر است؛ به ویژه شاعران دهه ۶۰ که هم عصر با امام بودند. مرور اشعار این شاعران- که عموماً در سوگ رحلت امام سروده شده است- قابل اهمیت است؛ در این اشعار می توان نوع نگرش شاعران به فاجعه رحلت امام(ره) را بررسی و تحلیل کرد. برخی از موضوعات و مضامین زیر در اشعار شاعران انقلابی دهه شصت، تجلّی یافته است: الف) اسوه پردازی بر اساس شخصیت امام ب) تبیین عمق فاجعه از دست دادن ایشان ج) امید بخشی به امت امام و ترسیم آینده روشن د) عهد بستن با امام و طرح اندیشه ادامه راه ایشان. ه) معرفی جایگاه ولی فقیه و امام مسلمین و جانشین پس از ایشان و) دعوت به وحدت فکری ز) دشمن شناسی و پرهیز از وسوسه های شیاطین همچنین از منظر سبک شناسی می توان بین زبان و بیان آنان و شاعران امروز به راحتی می توان مقایسه و تحلیل داشت. نکته قابل تأمل و نیز الگوبخش این است که: بسیاری از شاعران پیشین در مواجهه با حادثه عظیم رحلت امام خمینی(ره) با رعایت اصل شاعرانگی کلام و پختگی اندیشه، گنجینه ای از مضامین ارزشمند شیعی و انقلابی و میراثی مکتوب با بیانی شاعرانه در اختیار آیندگان گذاشتند. نام امام خمینی(ره) و یاد رهروان‌شان گرامی باد... *** در شعر زیر احمد شهدادی برخی از ابعاد شخصیت اجتماعی و الهی امام را به تصویر کشیده است تحلیل از: سیدمهدی حسینی رکن آبادی✍ .................................... کجاست آن‌که نشان نجابت قم بود‏ ‏‏کجاست آن‌که دلش جانماز مردم بود‏ ‏‏ضریح چشم عقیقش صفای رؤیا داشت‏ ‏‏درست مثل غروب گرفتۀ قم بود‏ ‏‏خروش بود؛ خروشی پر از تغزل بود‏ ‏‏سکوت بود؛ سکوتی پر از تلاطم بود‏ ‏‏فرشته‌های خدا شرمگین او بودند‏ ‏‏و او میان همین پا برهنه‌ها گم بود‏ ‏‏به چشم آینه رنگین کمان عاطفه بود‏ ‏‏به قلب صاعقه‌ها دشنۀ تهاجم بود‏ ‏‏‏‏اگرچه باغ نگاهش تب شقایق داشت‏ ‏‏دلش به خرّمی خوشه‌های گندم بود ‏ ‏‏در التهاب نفس‌گیر، در کویر سکوت‏ ‏‏به گوش خسته‌دلان جاری ترنم بود‏ ‏‏میان سفرۀ درویشی تواضع او ‏ ‏‏همیشه نان صفا پونۀ تبسم بود‏ ‏‏فدای معرفت فصل‌ها که ملتهبند‏ ‏‏ز هرم سوگ بهاری که فصل پنجم بود‏ ‏‏عرق نشسته به پیشانی غزل از شرم‏ ‏‏دگر مپرس که این شرم شعر چندم بود ✍را (ره)