سلام علیکم و قلبی لدیکم امروز جمعه 17 فروردین 1403 تهران بودم ؛ حوالی دانشگاه تهران _ راهپیمایی روز قدس _ساعت یازده و نیم صبح به سیل جمعیت پیوست م. از بلوار کشاورز و خیابان وصال شیرازی به سمت دانشگاه تهران در میان جمعیت شگفت انگیز و بی نظیر مردمان آزاده ای که واقعا طوفان به پا کرده بودند( #طوفان_الاحرار) در مسیر تشییع شهدای اخیر راهپیمایی میکردیم. چند قدمی تا درب ورودی دانشگاه تهران فاصله داشتیم که خیلی اتفاقی از پشت سر متوجه ی همهمه جمعیت شدم برگشتم نگاه کردم دیدم رئیس جمهور ایران آرام و با طمانینه در میان مردم به راهپیمایی آمده است ؛ در چشم بهم زدنی رخ به رخ شدیم و سلام علیکی کردیم.با لبخند و متواضع پیشقدم میشد و با مردمی که به او نزدیک میشدند دست میداد و احوالپرسی میکرد. دستم که با دست ش رسید گفتم ما منتظر سیلی سخت و پشیمان کننده به صهیونیست هاییم اونها که ادب بشن دلال های داخلی و دلار بازهای سبزه میدون و تفاله های داخلی شون هم ماست کیسه میکنند ؛این سیل خروشان هم پشتوانه ی شماست با لبخند گفت ان شاالله . . . واکنش مردم به روبرو شدن با رئیس جمهور دیدنی بود ؛ بعضی ها تعجب کرده بودند و باور نمی‌کردن یکی پشت گوشم داد زد « دمت گرم آقا رئیسی » خانمی خودش رو نزدیک کرده بود و داشت با غضب مشکل ش را توضیح میداد و رئیسی برای شنیدن حرف ش مکثی کرد و کاغذ او را گرفت. پنج دقیقه بین جمعیت بود تا به ورودی دانشگاه تهران رسید و برای نماز به مردم روزه دار پیوست. همینقدر ساده ؛ همینقدر مردمی #الیگودرز_شهروند