#پیام_عاشورا (۲) «أين الحسن، أين الحسين، أين أبناء الحسين» حسین(ع) که رفت، #نور هم رفت؛ آب حیات از زمین سفر کرد و زمین در تاریکی غرقه شد. اکنون اینجا آخرالزمان... صدای ما را از میان قبور جان‌هایمان می‌شنوید؛ از جایی میان #تاریخ_ظلمت، آنجا که ابتلای هر روزش سخت‌تر از دیروز است و دهان ظلمتش بازتر از قبل. اشک می‌ریزیم تا دین‌داری تاریخ و اهلش را جبران کنیم، تا نور برگردد، تا صبح شود. اینجا آخرالزمان... صدای ما را از میان ضجّه‌هایی می‌شنوید که از سر احساسات برنخاسته‌اند. اشک می‌فروشیم تا #بصیرت بخریم، #معرفت بخریم؛ تا روشنی برگردد به زمین. اینجا #اسلام_هست، اما چه سود وقتی امام نیست، #حیات_نیست، نور نیست؟ خوش‌بین بودیم. امید داشتیم. ساده‌لوحانه چنگ زدیم به نماز و حجّمان، چشم دوختیم به پوستۀ مسلمانی‌مان؛ و حاشا که مسلمانی بی نور امام، هیچ نزاید جز ظلمت از پی ظلمت. اکنون اینجا آخرالزمان... درست و غلط به هم آمیخته، باطل و حق در هم تنیده؛ نفاق و توحید، طرح جلد یکسان دارد؛ شرک، لباس شهرت پوشیده و #عیار_محبت، پایین آمده. به زمین برنمی‌گردی؟ حالا از اینجا که ما ایستاده‌ایم، جز تاریکی پیدا نیست. حتی نمی‌دانیم ضجّه و شِکواهامان به آستانۀ آستانت می‌رسد یا نه؟ همه چیز هست و هیچ چیز نیست. برگرد ای همه‌چیزِ زمین.