#پارت72😍 #فرنگیس❤️ میدانستم امان یعنی این ک تسلیم شده است.رو ب پدرم فریاد زدم: تفنگ ها و تبر را بردار. پدرم مات مانده بود.انگار روح در بدنش نبود. دوباره فریاد زدم: باوگه....زود باش کم کم ب خودش آمد، زودی دو تا تفنگ ها را برداشت و با تبر آمد بالای سر سرباز عراقی ایستاد. سرباز مثل گنجشکی ک اسیر شده باشد تکان نمیخورد. خون تمام پیراهنش را قرمز کرده بود.زیر دست و مای دوتایی مان مر شده بود از خون. پدرم آمد ب کمکم.تکه ای از کیسه ای ک غذا در آن گذاشته بودیم کند و دست سرباز عراقی را با پارچه محکم بستیم. کارمان ک تمام شد، تفنگ را از دیت مدرم قاپیدم و رو ب سرباز گرفتم. اینجا بود ک خیالمان راحت شد. لحضه ای ماندم تا حالم جا بیاید، بعد ب سرباز گفتم: حرکت کن. مرد گیج و زخمی بود.با وحشت و ترس ب جنازه هم قطارش ک توی چشمه افتاده بود نگاه میکرد و ب لکنت افتاده بود. او را جلو انداختم و محکم گفتم: حرکت کن، اگر دست از پا خطا کنی تو را هم میکشم. همه اینها رو ب فارسی و کردی میگفتم! مرتب سرش داد میکشیدم.ب سختی حرکت کرد و من با تفنگ پشت سرش راه افتادم. گاهی با نوک تفنگ ب مشتش میزدم ک تند تر حرکت کند. پدرم همش ب من التماس میکرد و میگفت: فرنگیس ولش کن! الان می آیند سراغمان و بیچاره مان میکنند. با ناراحتی ب پدرم نگاه کردم. چیزی نگفت و پشت سر من ب راه افتاد. کیسه غذا توی دستش بود. اول راه، دور و بر را میپاییدیم و حواسمان بود ک سرباز های دیگر سر راهمان کمین نکرده باشند. سرباز اسیر را ب سمت کوه بردیم. مردی سبزه و بلند قد و لاغر اندام بود. مرتب ب عربی چیزهایی میگفت ک چیزی ازش سر در نمی آوردم. ولی از لحن حرف زدنش معلوم بود ک دارد التماس میکند. وقتی یاد کشته شدگانمان می افتادم دلم میخواست با دو تا دستهای خودم خفه اش کنم. اما از قدیم شنیده بودم ک نباید با اسیر بد رفتاری کرد. وقتی ب کوه نزدیک شدیم، زن ها، مرد ها و بچه ها بلند شدند و ما را نگاه کردند. تعجب کرده بودند. بچه ها بنا کردند ب جیغ کشیدن و دویدن ب سمت ما. مادرم تا ما را با آن حالت دید ک یک نظامی را جلو انداختم و اسلحه دستم هست، با عصبانیت و ناراحتی توی سرش زد و بلند بلند گفت: برادرم بمیرد! اخر چرا این را آوردی؟؟