نمی‌دانم چرا در وصف شهید سلیمانی، گفتن «موی دماغ» بیشتر از «آمریکا» مورد توجه قرار گرفت. بیایید کمی از آن روزها بگوییم. اینکه چرا ما باید آنقدر موی دماغ آمریکا می‌شدیم که آمریکا فکر کند چاره ای ندارد مگر ترور و ننگ دولت تروریست به پیشانی اش بخورد. سال ۹۷، روزهایی که فضا در عراق علیه ایران آنقدر سنگین شده بود که آمریکا توانسته بود به پشتوانه‌ی برخی کاستی ها و درک دور از واقعیت‌های عراق، شعار «ایران بره بره» ( ایران برو بیرون) را به جای شعار «أمریکا بره بره» (آمریکا برو بیرون) بنشاند. اما شما آخرش را شنیده اید. پیش از این‌ها شرایط جور دیگری بود. عراق قهرمانی از ایران به خودش دیده بود که حاضر بود برایشان بمیرد. می‌دانید من از کجا حرف می‌زنم؟ از یک کشور عربی که یک عجم شده بود قهرمانش. اگر با بافت عراق آشنا باشید این را کم از معجزه نمی‌بینید.‌ اما مثل بعضی داستان‌های ضد قهرمان، قهرمان داستان عراق در اوج داستان مُرد. کم کم سلیمانیِ قهرمان تبدیل شد به سلیمانی‌ مصلحت جوی حسابگر که برای مصلحت کشور خودش اینجا آمده و عراق اهداف دوربردش برای تأمین مصالح کشورش شده.‌‌ زمزمه ها به تدریج بالا گرفت. زمزمه‌هایی از این دست که «اصلا ایران منت چه چیز را سر ما می‌گذارد؟ آنها برای خودشان می‌جنگند».‌ دیگر مایی وسط نبود. مایِ عزیزمان ترک خورد و دو تکه شد. شده بود «منِ عراق» و «تویِ ایران». آمریکا کار خودش را کرده بود.‌ جا زدنِ ایران اشغالگر به جای آمریکا. کم کم فضا به این سمت رفت که آن کشور اشغالگری که باید نیروهایش را جمع کند و به تصرف چندین ساله‌اش پایان بدهد آمریکا نیست، ایران است.‌ اما سلیمانی.. او نگران و دلواپس عراق بود.‌ غمگینِ عراقی که آمریکا برای بریدن پیوندهایش آمده. پیوندهایی که جان قاسم بودند و قاسم حاضر بود دقیقا برای همانی که می‌گوید «برو بیرون»، بمیرد. آن روزها که جای دوست و دشمن عراق با هم عوض شد، او کسی نبود که بتواند از پیوندش، از عراقِ دلش کوتاه بیاید. او مردن در ایران را اگر یکبار دوست داشت مردن در عراق را هزاران بار. او موی دماغ آمریکا شده بود برای از دست نرفتن پیوندها.‌ برای آنکه همسایه مصلحتِ خانه نبود، روح خانه بود و آخر در خانه‌ی همسایه هم شهید شد.‌ ما حق داریم موی دماغ آمریکا باشیم.‌ آمریکایی که یک روز دانشجویش را می خواهد از ما بگیرد و یک روز غزه و یک روز عراق را... همسایه مصلحت ما نیست که از آن دست بکشیم، روح ماست.‌ و تمام این موی دماغ شدن‌ها تا سرحد مرگ، «مقاومت» نام دارد. #همسایگی #مرزبانی #عراق #شخص #مقاومت #آمریکا @Esrar3

• غصن زیتون_ الیانا خلص الحكي شو بعد بقول خلص البكي و القلب مجروح بأرض سلام مات السلام حرفی برای گفتن نمانده، دیگر چه باید گفت؟ این اشک‌ها ته کشیدند و دل هنوز زخمست در سرزمین صلح، صلح جان داد #غزه #موسیقی @Esrae3

🔹عزیزم نامزد ریاست جمهوری هستی نامزد من نیستی که هر دقیقه داری پیام میدی! 》هنگامه《 🔸اگه رای دادنم برات مهم بود جای اس‌ام‌اس زنگ می‌زدی. »امیر« 🔹انقدر گوشیتو چک نکن جز جلیلی و پزشکیان هیشکی به یادت نیست و نوتیفی نداری. 》میاستنی《 🔸‏آقا به نامزداتون بگین به من پیام ندن شوهرم ناراحت میشه از صبح گیر داده جلیلی و پزشکیان به تو چیکار دارن ببینم میتونین زندگی اروم منو خراب کنین یا نه 》موکاخانِم《 🔹حتی جلیلی و پزشکیانم بهم پیام دادن ولی تو ندادی 》پیزِد《 #طناز #ایران @Esrar3

شنیدم زنی باردار هر شب پنج آیه الکرسی می‌خواند چهارتایش اینطورند یکی را برای تمام آدم‌های زمین یکی را برای تمام مادران باردار و جنین‌شان یکی را برای تمام کودکان یکی را برای فلسطین و غزه‌اش 🧷اوی این همه، یک مادر است. #مادر #زن #فلسطین #قرابت #صفا #غزه @Esrae3

• محمد عساف_ سأموت حرا سأموت حرا أو أعيش بعزة اروي ترابي من نزيف جراحي یا آزاد می‌میرم یا سربلند زندگی می‌کنم، و خاکم را از خون زخم‌هایم سیراب می‌کنم #موسیقی #مقاومت #زندگی @Esrar3

° خیال می کنید خاطرات آن روزها، خاطرات آن خانه، خاطرات آن با هم بودن ها سخت یا ساده، از قلب و دل آدم پاک می شود؟ شدنی نیست. هیچ چیز مانند کنار آمدن با این شرایط، آزار دهنده نیست. فکر کردید حکایت خانه ی متروک بی بی همینجا تمام شد؟ نه. اشتباه کردید. تمام نشده. هنوز هم ادامه دارد. شکاف های عمیق بی صداتر از این ها خودشان را نشان می دهند. مثل امروز، امروز که فهمیدم یکی از همان آدم های خانه ی بی بی برای اینکه جلیلی رأی نیاورده کلی گریه کرد. تازه این را هم فهمیدم که قبلش تلفنش را برداشته برای دعوت به شرکت در انتخابات. بارها با خودم دیالوگ های فرضی اش را مرور کردم. مثلا وقتی سلام کرده و به حسب عادت حال طرف را پرسیده و اتفاقا این بار طرف بر خلاف عادت جواب داده «هیچ خوب نیستم» چه کرده؟ اصلا آخرین بار کِی حالش را پرسیده؟ مگر حال ما چقدر برای همدیگر مهم است؟ به خودم گفتم بیا و خوش بین باش! بابا این انتخابات اصلا بهانه بوده. بهانه بوده که دوباره همدیگر را نگاه کنیم و از هم خبری بگیریم و در جوابش جرأت کنیم چیزهایی بگوییم که قبل تر نمی توانستیم. اما گریه هایش نگذاشت. گریه هایش کار دست هردوی‌مان داد. من فکر می کردم اشک هایش را وقتی می بینم که خواهر زاده اش سجاد یک روز خانه را بی خبر ول کرد و رفت. یا حتی فکر می کردم اشک هایش را وقتی می بینم که یکی از خواهرها آن یکی خواهرش را به خانه اش راه نداده. من فکر می کردم این صحنه ی وحشتناک خانه ی شلوغ دهه ی شصت و هفتاد و هشتاد که حالا تبدیل شده به تبعیدگاه بی بی، خیلی گریه دارتر باشد اما انگار نبود. وقتی یکبار پرسیدم چرا با این خانه خرابی مان کنار آمدی؟ عذر آورد. عذر چیزی مثل زمانه را. من در دلم سعی کردم، سعی کردم عذرهایش را بپذیرم. داشتم کم کم با خودم کنار می آمدم که عزیزان من دوست دارند وضع اینطور نباشد اما لعنت به این روزگار لاکردار که دست شان را کوتاه کرده وگرنه دریغ نمی کردند. حالا اما می بینم او اشک را هم دریغ کرده. نمی فهمم چه شد، چه شد که اشک هایمان بند آمد و رأی نیاوردن کاندیدای محبوب از پارگی پیوندهامان خانمان سوزتر به نظر می رسد؟ واقعا چه شد؟ کسی می داند؟ چه شد که دیگر حتی نگریستم؟ مقاومت شاید همین بود، همین که بگرییم.‌ می پرسید این هایی که نوشتم «خبر»ش کو؟ خبر اینکه زنی برای رأی نیاوردن نامزد مد نظرش ساعت ها گریست اما برای خانه ای که دیگر نبود هرگز... 🧷اسم این‌ها را می‌گذارند ‌«شخصی‌نوشت»؟ و این منم که انگار می‌کنم همین فردا ندیده‌ام شخصی‌های عمومیِ مشترک مان را.‌ #خانه #حکومت‌ #رنج #زن #اشک #مقاومت @Esrar3

مقاومت مرزها را جور دیگری به ما چشانده بود. همسایه را نزدیک‌تر کرده بود. همسایه که دور و نخواستنی باشد، می‌شود همین که نام اهل خانه را «طالبان» بگذاری. و خانه و همسایه را در ردیف هم از دست بدهی. اینکه شهروندمان را طالبانی می‌خوانیم یک طرف ماجراست و طرف دیگر افغانستانی‌ست که همسایه و هم‌مرز ماست‌. فردا با افغانستان طالبانیِ همسایه که چندی قبل آن را فحش کرده بودیم، چه می‌کنیم؟ #همسایگی #افغانستان #مرزبانی #مقاومت @Esrar3

مقدمه نام این چند تکه متن که شب‌ها خواهیم گذاشت، «مقتل من» است. هر آنچه در گیومه آمده جمله ی مستند شده ی تاریخی ست که به مدد آن نویسنده ی متن خودش را می گوید و شاید به همین خاطر باشد که مقتل خوانی اش سر از «مقتل من» در آورد. مقتل برای ما از سال ۵۸ ه.ق شروع شد. این را هم گذاشتیم به حساب آنکه شروع غربت در سوال از تصدیق و تکذیب‌‌هاست . ناگهان خودمان را در سرزمین منا دیدیم و دیدیم که حسین بن علی، جسم حقیقت بر سکویی ایستاده است و از مردم راست و دروغش را می پرسد (خطبه ی امام حسین ع در منا). همانجا فهمیدیم پشت این تصدیق و تکذیب ها رنج بزرگی مستور است. رنجی که دو سال بعد در روز سه شنبه حرکتش را از مکه آغاز می کند و پس از یک ماه، ننگ تلخ دنیای بی حسین را به پیشانی مان می‌زند. #مقتل_من @Esrar3

1⃣ یا مبدّل الزمان! این زینب است که می گوید هنوز هم می گوید... سه شنبه- هجرت حسین بن علی از مکه به کوفه مسیرِ خورشید میسر شد. تیغِ زمان حدّت گرفت. هنگامه ی وقوع است. سه شنبه واصل شد؛ روزِ سهلِ امور، روز نرمِ حدید. روزی که در چشم ایام، اوسط است. قلبِ اتمام است. همه در نهایت شدت پیش می رود. تو در میان هستی و میانه ها از تو در گریزند. چشمِ حوالت ها بسته شد و متولدانِ صبحش، بغیر حساب و کن فیکون فراخواندند؛ پس بسم الله خیر الاسماء . . . بیا از تصدیق و تکذیبِ هم شروع کنیم، از ابتدای هر نطق و سخن، از زمانی که هنوز علی الظاهر آب از آب تکان نخورده بود؛ «می‌خواهم مطلبی را از شما بپرسم، اگر راست گفتم مرا تصدیق کنید و اگر دروغ گفتم مرا تکذیب کنید». و بعد از تصدیق‌هاست که پای سوگند و وعده و وعیدها به میان می آید؛ «شما را به حقّ خداوند و پیامبر خدا و نسبتى که با پیامبرتان دارم، سوگند مى دهم که حادثه ی امروز را به مردم برسانید و سخنانم را براى آنان بازگو کنید و در شهرهایتان افراد مطمئن از مردم را دعوت کنید». اما راستی! مگر دعوت، سنت پیغامبران نیست؟ تو چرا در منا، بازار قربانگاه، بر سکوی «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیم» حرف تصدیق و توعید را پیش کشیده ای؟ چرا زنان و مردانِ بنی هاشم، اصحاب مهاجر و انصارِ محمّد را فراخوانده ای و بعد قولِ جاری شدنِ دهان به دهان را گرفته ای؟ مگر اینجا کجاست؟ غدیر؟ من کجا آمده ام؟ تو مرا کجا آورده ای؟ چرا کسی دوباره بر سکو ایستاده و حرف از تصدیق و توعید و تودیع می زند؟ بر سکو ایستادن بویِ خبر می دهد اما نه بر سکوی قربانی. نکند تو از خود خبری داری؟ تو خود خبری و خود صاحبْ خبر؟ «این یقینی است از کشته شدن؛ تو از مرگت به من خبر می دهی؟» «و او را ندا داديم كه اى ابراهيم! همانا رؤيا را تصدیق کردی. به راستی ما نيكوكاران را چنين پاداش مى‏ دهيم. به یقین اين همان بلای روشن بود». #مقتل_من @Esrar3

سیاست خارجه‌ی خودمانی آقای مخبر ضمن تاکید بر تلاش شهید رئیسی برای آنکه دولت به حاشیه نرود در شرح تعامل شهید رئیسی، تعامل ایشان را با رؤسای کشورهای دیگر عاطفی و خودمانی وصف کرد. #ایران #شخص #قرابت #ما_در_جهان @Esrar3

این‌ها که محبت امیر از دل‌شان سرریز است اهالی غزه‌‌اند. سرود و شعرخوانی مردم غزه را در خیابان‌ها می‌شنوید. #قرابت #غزه #شعر @Esrar3

این نماد🔻 در آلمان جرم شد اکثریت اعضای مجلس نمایندگان در آلمان به ممنوعیت این نماد "🔻" رای مثبت دادند. نمادی که برادران مقاومت در ویدئوهایی که برای هدف قرار دادن سربازان و خودروهای اشغالگر در حال نفوذ به نوار غزه منتشر می کنند، استفاده می شود. قانونی تصویب شده است که از نمایش این نماد در اماکن عمومی و شبکه های اجتماعی جلوگیری می کند و هرکس از آن استفاده کند مجازات می شود . #آلمان #غزه @Esrar3

کودکی که در خرید، کالاها را به دو دسته‌ی یهودی و فلسطینی تقسیم می کند و تحریم کالاهای صهیونیستی را به مادرش گوشزد می‌کند. #غزه #فلسطین #اقتصاد #نسل @Esrar3

ببینید با چه فخر و مباهاتی صحبت می‌کند. اسیری که به تازگی از اسارت رژیم اشغالگر آزاد شده می‌گوید با وجود اینکه ما دست و چشم بسته بودیم و خودشان سلاح داشتند باز هم از ما می‌ترسیدند. #غزه #مقاومت @Esrar3

نوشته غزه یک نسل را به طور کامل عوض کرد. نسلی که در مدرسه و بازی‌هایش شعار می‌دهدFree free Palestine غزه فلسطین را در دل و وجود این نسل آزاد کرد. #نسل #غزه #فلسطین #زمان @Esrar3

این مرد یهودی هر روز تک و تنها گوشه‌ی یک خیابان در نیویورک می‌ایستد و پرچم فلسطین را علم می‌کند. 🧷آن چیزی که در تنهایی‌ات با تو سخن می‌گوید، آن چیزی که تو را اگرچه تنها، برپا می‌کند، آن چیز امروز غزه است. #شخص #غزه #آمریکا @Esrar3

💢مردمی که خودشان را با قرآن پیدا می‌کنند 📌اینجا غزه است صالح (خبرنگار و حافظ و قاری قرآن) می‌گوید همه‌ی جهان می‌پرسند پس این جنگ کی تمام می‌شود؟ صالح با اشاره به آیه ۱۴ سوره توبه پاسخ می‌دهد: قَاتِلُوهُمْ يُعَذِّبْهُمُ اللَّهُ بِأَيْدِيكُمْ وَيُخْزِهِمْ وَيَنصُرْكُمْ عَلَيْهِمْ وَيَشْفِ صُدُورَ قَوْمٍ مُّؤْمِنِينَ ﺑﺎ ﺁنان (مشرکان) ﭘﻴﻜﺎﺭ ﻛﻨﻴﺪ، ﺗﺎ ﺧﺪﺍ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﻳﺎﺭﻯ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﻯ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﺪ. صالح توضیح می‌دهد که این چند مرحله است: 1⃣درباره‌ی مرحله‌ی اول یعنی قتال و جنگیدن، این مدت می‌دیدیم خدا سربازانش را بر آن‌ها مسلط کرده است و چه عجایبی آفریدند. 2⃣درباره‌ی مرحله‌ی بعد یعنی بی آبرو شدنشان، ما می‌بینیم که خدا می‌خواهد آنها را در تمام جهان بی آبرو کند. کشورهای دنیا در حال به رسمیت شناختن فلسطین هستند. صالح توضیح می‌دهد این همان مرحله‌ای ست که ما فعلا در آن هستیم. 3⃣اما مرحله‌ی سوم که نصر خدا باشد بعد از این دو مرحله می‌آید. و قسم به خدا که نصر خدا در راه است فقط کمی صبر می‌خواهد.‌ 🧷 خبرنگاران غزه خبرنگاران قرآنند. با قرآن به مردم خبر می‌دهند کجا ایستاده‌اند و کجا می‌روند.‌ نقش‌ها در غزه جور دیگری هستند مثلا خبرنگارها، خبرنگارهایی که آشنا به قرآن هستند و در این آشنایی جور دیگری به مردم خبر می‌دهند. این شاید نزدیک‌ترین چیزی‌ست که می‌توانستیم از حقیقتِ «خبر» ببینیم. #غزه #قرآن #خبرنگار #خبر @Esrar3

سخت‌ترین پیامی که خبرنگار غزه‌‌ای در این مدت شنیده است، چه بود؟ اسماعیل الغول خبرنگار غزه پاسخ می‌گوید: هنگام نزوح (آوارگی) این زن از او پرسیده پیامت برای کشورهای عربی چیست؟ به گفته‌ی اسماعیل پاسخ این زن می‌شود سخت‌ترین پیامی که در پوشش خبری اش شنیده: زن می‌گوید پیام من این است: ای رسول الله شفاعت‌شان نکن #شخص #غزه #خبرنگار @Esrar3

گفته می‌شود در توسعه نیافتگی شهر آشفته و تکه تکه است. یکدست نیست و پیوستگی ندارد‌. اهتمام به امور کوتاه مدت است و چرخ شهر در «گذراندن‌های کوتاه مدت» می‌چرخد و به تدریج در همین امور کوتاه مدت هم به چالش می‌خورد. اما کسی می‌داند غزه چرا اینقدر به هم پیوسته است؟ این شهر به کدام نظم برقرار است؟ شما از همین حیث این تصاویر را تماشا کنید. در این گزارش گفته می‌شود بعد از شروع جنگ در اثر ترس کودکان بسیاری دچار اختلالات تکلمی و لکنت شده اند و زنی داوطلبانه که کارشناس و متخصص مربوطه است به طور خودجوش درمان کودکان را شروع کرده. در شهر توسعه نیافته و درگیر جنگ لابد که آن مسأله‌ی مهم و کوتاه مدت فقط «زنده ماندن» است و همین که آدم‌های شهر زنده مانده اند و شهر را ترک نمی‌کنند هنر است اما در حاشیه‌ی این حمام خون، لکنت کودکان فراموش نمی‌شود. کسی می‌داند این کدام نظم و پیوستگی‌ست که مردمی را که شب و روز در حصار موشک و بمب و تیر و تفنگ هستند را از لکنت کودکانش غافل نکرده است؟ نام این نظم و پیوستگی را چه می‌گذارید؟ #شهر #غزه #مقاومت @Esrar3

2⃣ چاقو نیز دسته ی خود را می بُرد اگر وقت، آخرین وقتِ بریدن باشد؛ «خیز ِزمان نزدیک شد و ماه از هم شکافت». ابراهیم و اسماعیل و خنجر، رؤیا و قربانی و سکو همه در یک پیکر جمع شدند. تو از این و آنِ فرق و تفرّق منزهی. تو تفتیده ی راستی و واعظان در گوشِ یکدگر وعظِ «ولَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَه» می دهند. این تویی که می روی و مرگ به سوی تو می آید اما «آیا تو از کشته شدنت به من خبر می دهی؟ ای کاش مرگ می آمد و جانم می ستاند». سعد و اقبال من است که تو رویاروی منی، تو مخاطب و جان و آنِ من. بی سوگند، بی کش و قوس های دردآور و غریبانه میان گوش های نامفهوم، می شناسمت و می شناسی ام. هر جا تکّه تکّه شوم، رنج کِشَم، زخم خورم و روزگار دشنه ی تسلیمِ مناسباتش را بر گلو بگذارد، تو را می بینم که پیش از من، همانجا گلویت پاره شد. می شنوی؟ می شنوی نجوای روزگارم را؟ به زندگی ام دعوت می کنند و روزگار به خرافتش دچار گشته که فراموش کرده خداوند بعد از تو را، زندگیِ بعد از تو را زشت و لا یطاق کرده است . و من در رنجِ مضاعف، در نکبتی مشمول، در غمی فرید در همین تقسیمِ شومِ «بعد از تو» پای در این گردونه نهاده ام. شرح مرا با «ولَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَه» مُهر می زنند اما مگر تیغِ هلاکت به نبود تو زندگی ام نبریده است؟ مگر این تو نبودی که رفتن و نبودن و ندیدنت، خود هلاک و خویشتن کُشی بود؟ با «ولَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَه» برای کدامین مهلت، قرآن به سر نیزه گرفته اند؟ آب از سرِ کدام نفس باید می گذشت و نگذشته که می خواهند با ننگِ خویشتن کُشی مرا با هراس به تسلیم افکنند؟ این ها کیستند که گوش نصیحتم پر می کنند به عبث که بی تو هم می توان نفس کشید، می توان یادت را تا آسمان ها پرچم کرد و به سر و صورت و سینه کوفت و از کوی و برزنِ زندگی گذر کرد. نه! به خدای زینب که هرگز. هرگز نتوان این داغ را در خانه و کاشانه داشت و لَختی به زندگی نشست. #مقتل_من @Esrar3

3⃣ بی تو نخِ تسبیحِ روز و شبی که از پی هم می آیند شکافته است. آفتاب به بغض می تابد و شب به غم پرده می کِشَد. دیگر این ناله هراسِ ولاتلقوا ندارد. دست هایش به خون خویش آلوده گشته و تنها تو را که پالوده ی هر رنج و زخم و هجرانی، می خواند. روزگار به گواهِ آن دیگری اش رو به تماشاچیانش می گوید: «من خواهان زندگی او هستم ولی او اراده ی کشتن مرا دارد». اما نه! نیرنگ مکن ای روزگار. این تویی که کمر به قتل من بستی و حالا دوباره با وعظِ «ولَا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَه» بالای سرم ایستاده ای و مرا جدا و پاره پاره می خواهی. همه، من است و تو می خواهی با خودم مرا بُکشی. «در دادنِ جان به تو بخشش نمی کنم و در كشتن خودم تو را يارى نمى کنم». من «لاابالیِ مرگم» اما دریغ این تویی که مرا، داغم را، رنجم را نمی خواهی و خوش داری با مرگ، تسلیمِ تو باشم. «دوست ندارم دستخوش نیرنگ و فریب گردم یا آب خنک را با آب تلخ بیامیزم. هرکسی روزی گرفتاری تلخیِ مرگ می شود. هرکس کشته نشود، سرانجام خواهد مرد، و هرکس فرار کند، از چنگِ مرگ رهایی نیابد». «مثلی لا یبایع مثلک» مثلِ منی دیگر دست در زمانه ای مثلِ تو نمی گذارد. #مقتل_من @Esrar3

💢افزایش فروش تلفن‌های تاشو سبک قدیمی در آمریکا 🔹این اتفاق به این دلیل است که بسیاری از مردم می‌خواهند از فشار روانی اپلیکیشن‌های شبکه‌های اجتماعی رها شوند. #فضای_مجازی #شبکه‌های_اجتماعی #آمریکا #فناوری @Esrar3

• مرتضی حرب_ حسين خليني على بابك اني اعرف ما يردني لما يسمع قصتي می‌دانم او دست رد به سینه‌‌ام نمی‌زند چون بشنود سرگذشتم را @Esrar3

4⃣ چرا تاب بیاورم؟ بارشِ مرگ بر من باد که دنیا بی تو دیدن ندارد. زندگانی بی تو نفرین است بر زندگان. تو را به خدا برخیز. برخیز و نظاره کن این منم، عریان. خسته. خسته تر از هر بنی آدمی که قدمتِ زمین به خود دیده است. دیگر بی تو نمی توان. نه! نه! هیچ نپندار که تو را در نشان می جویم. پیراهنِ یوسف کوری ام مضاعف کرد به مادرزاد. نمی بینم و دیگر ندیدن را هم از خاطر بُرده ام. برخیز! مگر نه اینکه حالا باید کنارِ هم باشیم؟ مگر نه آنکه تو مرا فرا خواندی؟ مرا به صبر می خوانی؟ عالَمِ من رفته است و من مرگ را به خویش چنان سزاوار می دانم که لبت را به جرعه ای آب. این چه تقسیمی ست که از بهر من ستانده ای؟ میان ِ العطش، چرا الموت را برای من فریاد نزدی؟ صبر برایم خواندی و هیچ دانستی بی تو بودن چگونه است؟ این خط سرخ، تقسیم کیست که تو را این گونه آن طرف نشانده است و مرا این گونه این طرف؟ در سیلِ اندوهِ فراقِ تو، مرا نیز چون تو موعظه ی منعِ مرگ می دهند که نزدیک است خودم را چون تو به هلاکت اندازم. نفرین و ننگ بر دنیایِ بعد از تو. بعد از تو نکبت جان گرفت. آب از خروش افتاد. چگونه چرخِ گردونه ای می گردد که دیگر تو نیستی و تو نیستی و تو نیستی. آسمان از چه رو روشن است که حالا که دیگر چیزی برای دیدن نیست. تو رفته ای و بی تو چراغ ها همه خاموش است. #مقتل_من @Esrar3

خبرنگارهای غزه در سکوت‌ و از سکوت می‌گویند: پرودگارمان آسان کند بر مرد شجاعی که غمی فوق توانش را به دوش می‌کشد در حالیکه ساکت است. #خبرنگار #غزه @Esrar3