جمله معروفیست که نمیدانم چه دنیادیده‌ای افاضه کرده: «اگر داشته‌های خود را شمارش کنید، مجالی برای شمارش نداشته‌های خود نخواهید یافت.» واقعا اینطوره ها. من امتحان کردم؛ اصلا مجال نمیشود. برعکسش هم صحیح است! یعنی اگر نداشته‌های خود را شمارش کنید، مجالی برای شمارش داشته‌های خود نخواهید یافت. گویا این به خاصیت ذهن برمی‌گردد که تمرکز روی یک قضیه، آن را از اضدادش دور می‌کند. دوستان من! داشته‌ها و نداشته‌ها هر دو واقعیتند، اما اینکه ذهن خود را روی کدام یک متمرکز کنیم، بسته به خودمان دارد. این فکت، در مقیاس بزرگتر، در کشور نیز صدق می‌کند؛ هم فرصت‌ها و امکانات هست، هم مشکلات. در حال حاضر، یک کاندیدا، روی امکانات تمرکز کرده و یکی روی مشکلات. جهت‌گیری کلی آنها، روی اقدامات و تصمیماتشان تأثیرگذار خواهد بود. _ یکی می‌گوید مشکلات را باید رفع کرد تا حال مملکت خوب شود. _ آن دیگری می‌گوید فرصت‌ها و نعمت‌ها را باید دید تا حال مملکت خوب شود. انتخاب با ماست. ✍️ عبدالله عمادی (معین)| ۱۵ تیر ۱۴۰۳ @abdollahemadi

👫 گناه مشترک با گرامیداشت روز عفاف و حجاب و اهدای سلام به روان پاک شهدای مسجد گوهرشاد، مطلب مهمی را در این خصوص تقدیم می‌کنم: أ. جامعه اخلاقی، جامعه‌ای است که همه آزادانه- بدون فشار روانی و ترس از ناامنی و عواقب سوء-، بتوانند در آن رفتار خوب داشته باشند. ما باید برای تشکیل یک جامعه اخلاقی در خودمان احساس مسئولیت کنیم. این احساس مسئولیت را همه تحسین می‌کنند و دوست دارند. ب. «بانوی باحجاب و مرد چشم‌پاک، مسئولیت خود را در قبال تحقق یک جامعه امن و اخلاقی ایفا می‌کند.» یعنی کمک می‌کند مردان و زنان، آزادانه بدون فشار روانی رفتار خوب داشته باشند و از عواقب سوء رفتار بقیه ایمن باشند. از سوی دیگر، مردانی که هیزی می‌کنند، با ایجاد فشار روانی و ناامنی در زنان، جامعه را به گند می‌کشند. همچنین زنانی که ظاهر تحریک‌آمیز دارند، با ایجاد فشار روانی در مردان و افزایش احتمال سوءرفتار آنها، شکل‌گیری جامعه اخلاقی را با مشکل مواجه می‌کنند. ج. این در حالی است که غالب مردان هیز و زنان بی‌حجاب، مسئولیت اخلاقی فساد جامعه توسط خود را نمی‌پذیرند. بلکه بشدت به آنها برمی‌خورد که به چنین جرمی متهم شوند. در عوض، جنس مقابل خود را محکوم می‌کنند. د. خب آنچه لازم است برای آنها روشن شود، نقش ابزاریِ آنها در این زمینه است. مانند کسی که مباشر یک جرم است؛ با آنکه مجرم اصلی، شخص دیگری است اما قانون او را نیز به عنوان مباشر او می‌شناسد و مجازات می‌کند. بر این اساس، فساد اخلاقی جامعه، یک گناه تکی نیست که متوجه یک فاعل- مرد یا زن- باشد. بلکه یک «گناه مشترک» است. این موضوع با نگاه کلان فهمیده می‌شود نه نگاه فردی. به عبارت دیگر، اینجا دو گناه اتفاق نیفتاده. یعنی کاری به مجزا بودن آن نداریم. بلکه یک گناه واقع شده یعنی «فساد اجتماع». و این گناه مشترکی است که دست کم دو نفر آن را انجام داده‌اند؛ زنی که ظاهر محرک دارد و مردی که تحریک می‌شود. مثلا به این حدیث بنگرید که پیامبر (ص) فرمود: اگر زن با اظهار تمایل، خود را در اختیار مردی بگذارد و آن مرد به گناهی بیفتد، فَعلَيهَا مِن الوِزرِ مَا عَلَى الرَّجُل؛ همانقدر که بر عهده مرد گناه است بر عهده آن زن نیز گناه وارد می‌شود. ✍️ عبدالله عمادی (معین)| ۲۱ تیر ۱۴۰۳ @abdollahemadi

من که درد دارم! پس چرا عکسهایم سالم است؟! چرا رادیولوژی هیچ چیز را در من نشان نمی‌دهد که توجیه‌ کننده این درد باشد؟! چرا آزمایشها همه خوب و نرمال است؟! تا به حال این لحظه را تجربه کرده‌اید؟؛لحظه سردرگم‌کننده و عذاب‌آوری است که با درد فراوان به دکتر مراجعه کنی و دکتر بگوید هیچیت نیست پاشو برو... احساس ترس و یأس بر تو غالب می‌شود. با خودت می‌گویی حتما این آزمایش‌ها اشتباه است! حتما دکتر بی‌سواد است! شاید اصلا چیزی در من باشد که هنوز کشف نشده باشد! از هیچ کدام از این احتمالات مطمئن نیستی اما از یک چیز مطمئنی: درد داری هر چه دیگران می‌خواهند آتش درونت را خاموش کنند، بیشتر شعله می‌گیری و سوز و گدازش را حس می‌کنی. نفس عمیق و کامل می‌کشی و چشمهایت را می‌بندی و به دنبال مورفینی در رؤیاهایت می‌گردی تا دردت را تسکین بدهد. دردهای انسانی، در بدو بروز، دردهایی ناشناخته هستند که نه خود آدم آن را میفهمد نه دیگران. اما باید دانست که مسکن ها رهزن درمانند و آدم را از خودکاوی دور می‌کنند. ✍️ عبدالله عمادی (معین)| ۲۲ تیر ۱۴۰۳ @abdollahemadi

🖤 سبک‌های سوگ و محبت اگر از مداح یا جلسه‌ای خوشتان نیامد، اصلا عذاب وجدان نگیرید. راحت و رها بگویید خوشم نیامد. به زور تحمل نکنید که مثلا خیال کنید اگر خوشتان نیامده، باید در پیشگاه اهلبیت شرمگین باشید! همچنین اگر فرزندتان دچار چنین احساسی شد، بگذارید راحت و رها بگوید خوشم نمیاد. چرا؟ چون مداحی و روضه خوانی مساوی با مصیبت و نهضت امام حسین نیست. قرار نیست همه به یک سبک، عزاداری کنند؛ شعر و غزل، اندیشه، تاریخ، رمان، حماسه، زیارت، کمک، هنر و موسیقی،...گونه‌های دیگری از ابراز محبت و سوگ برای اهل بیت است. منحصر در مداحی نیست. احساسات پاک خود و فرزندان به اهلبیت را با مداحی، قاطی و یکی نکنید. همه میدانیم که مداحی و مجالس روضه ما، مقرون با اشکالات و آسیب‌های متعددی است متأسفانه. پس اگر فرزندتان روضه‌های کنونی را دوست نداشت، احساسات او را بپذیرید. نگران نباشید کافر نمی‌شود! بلکه شاید می‌خواهد تعلقش به اهل‌بیت را از احساس شرم و گناه فراتر ببرد و با خود اصیلش با آن روبرو شود. ضمن پذیرش احساسش، او را به سمت گونه‌های دیگری از ارتباط با اهلبیت هدایت کنید. 🖊️ عبدالله عمادی (معین)| ۲۳ تیر ۱۴۰۳ @abdollahemadi

انسان نامیرا چشم‌های مرد به دنیای پس از مرگ باز می‌شود؛ دنیایی که تاکنون ندیده است. او در یک مکان غیرمعمول قرار دارد؛ جایی که نور و سایه به شکل‌های عجیب و غریب تراکم دارند. اطرافش پر از رنگ‌ها و صداهای ناشناخته است. او به آرامی پا به این دنیای نامعلوم می‌گذارد و با هر قدم، حسی عجیب و ناشناخته به او دست می‌دهد. همچنان که راه می‌رود، نگاهی به پشت سر خود می‌اندازد. متوجه می‌شود سه راه نوری ممتد پشت او کشیده شده‌ و در هر یک، صدها نفر شبه خودش راه میروند و به سویش می‌آیند. در مسیر اول خودش را دید که در حال نیکوکاری است، در مسیر دوم خودش را دید که در حال نوشتن است، در مسیر سوم خودش را دید که در حال دعا کردن است. ناگهان احساس کرد هنوز در دنیاست و دنیا را میتواند ببیند. میتواند صدایی را که بالای سر دنیا می‌پیچد را بشنود؛ صدایی که به انسانها می‌گوید: ای انسان‌های جان‌دوست! یک روز زندگی‌تان را ترک خواهید کرد و از این دنیا خواهید رفت. چشم و لب و دست و پایتان، دیگر جانی ندارند که برایتان کاری کنند. اما سه چیز هست که برایتان کار میکنند: [صدقه‌ای که اثرش جاری است، علمی که نفع می‌رساند، فرزندی که دعایت می‌کند.] گویا آنها دست و زبان شمایند که هنوز از کار نیفتاده‌اند. دست و زبان خود را با صدقه و علم به کار بیندازید؛ البته اگر دوست ندارید بمیرید. پی‌نوشت: و قَالَ رَسُولُ اَللَّه (ص): إِذَا مَاتَ اَلرَّجُلُ اِنْقَطَعَ عَمَلُهُ إِلاَّ مِنْ ثَلاَثَةٍ صَدَقَةٍ جَارِيَةٍ وَ عِلْمٍ يُنْتَفَعُ بِهِ وَ وَلَدٍ صَالِحٍ يَدْعُو لَهُ.(ارشادالقلوب، ج۱، ص۱۴) 🖋️ عبدالله عمادی (معین)| ۲۴ تیر ۱۴۰۳ @abdollahemadi

🏴🏴🏴🏴 ٖؒ﷽‌🏴🏴🏴🏴 یادداشت‌های کانال درباره امام حسین علیه‌السلام: ⬛ به احترام محرم ◾در پناه ⬛ روزنه خوشحالی ◾ مهمترین درس محرم ⬛ ذوق هواداری ◾ اخلاق یزیدی ⬛ از قبل ◾ ستاره سیاره رنج ⬛ قربون شکلت ◾ سبک‌های سوگ و محبت اللهم اجعلنا من اصحاب الحسین 🤲🏻🤲🏻 لطفاً در ثواب انتشار مطالب به دیگران شریک باشید.💚 @abdollahemadi

🏴ضمن عرض تسلیت به مناسبت فرارسیدن روز شهادت حضرت سیدالشهدا سلام الله علیه، توجه شما رو جلب میکنم به بیان خواندنی و ماندنی آیت الله خامنه‌ای در تقریظ بر کتاب پنجره‌های تشنه: «اِی شعله‌ی فروزان، اِی فروغ تابان، اِی گرمابخش دل‌های خلایق، تو کیستی با این شکوه و جلال، با این شیرینی و دلنشینی، با این هیبت و اقتدار، با این همه لشکر دل به همراه، با غلغله‌ فرشتگان که در کنار موکب تو با آدمیان رقابت می‌کنند؟ تو کیستی اِی نور خدا، اِی ندای حقیقت، اِی فرقان، و اِی سفینة‌النجاة؟ چه کرده‌ای در راه خدایت که پاداش آن خدائی شدن هر آن چیزی است که به تو نسبت می‌رساند؟ بنفسی أنت، بروحی أنت، بِمُهجَةِ قلبى أنت، و سلام الله علیکَ یومَ وُلدتَ و يومَ اُستُشهدتَ مظلوماً و یوم تُبعَثُ فاخراً و مَفخَراً.» @abdollahemadi

🤹تا تمرین نکنی هیچی نمیشی ▪️مقدمه: تئوری «یادگیری مبتنی بر عمل»، فرایندی رو تعریف می‌کنه که طی آن محتوای آموزش در عمل به کارگیری بشه. این شیوه یکی از بهترین راههای حفظ دانش و مهارته که منجر به افزایش عمق یادگیری و تثبیتش میشه. بعنوان مثال، تا وقتی دانش ریاضی در حسابداری و مهندسی یا معاملات زندگی به کار گرفته نشه، تا وقتی مهارت رانندگی در جاده و خیابان به کار گرفته نشه، تا وقتی دانش اصول، در فقه به کار گرفته نشه، نمیشه گفت که طرف، ریاضی و رانندگی و اصول فقه رو یاد گرفته. حداقل میشه گفت یادگیریش نهفته و متزلزله. الآن این تئوری رو توی هر دوره آموزشی که شرکت کنی می‌بینی؛ دوره‌های ورزشی، هنری، زبانها، قرآن، فنی و... همشون تمریناتی دارن که تا انجام نشن، اون دوره بی‌ثمر خواهد بود. ▪️اصل مطلب: _ وقتی شما درس توحید و عبودیت یاد گرفتی، «نماز» میشه یک تمرین. _ وقتی درس محبت و ولایت یاد گرفتی، «عزاداری» میشه یک تمرین. _ وقتی درس اخلاص یاد گرفتی، «روزه» میشه یک تمرین. عبادات و شعائر، تمرینند. اونا را به این چشم ببینید و به بچه‌ها هم آموزش بدید. نتیجه میده #یادگیری #تربیت #فلسفه_احکام #فلسفه_عزاداری ✍️ دکتر عبدالله عمادی (معین)| ۲۷/ ۴ /۱۴۰۳ @abdollahemadi

پی‌نوشت برای هم‌رشته‌ای‌هایم: جالبه بدونید که واژه لاتین تمرین یعنی practice، همسو با واژه practical ethics یعنی اخلاق عملیه. پیام این همسویی، آن است که: اصول و قواعد اخلاق یا فضیلتها باید در عمل پیاده بشن، باید در زندگی تمرین بشن و الا انسان اخلاقی یا زندگی اخلاقی، به اخلاق خوندن و از اخلاق گفتن نیست.

🌗 لذت یا عادت؟ هر لذتی که بهش عادت کنی، بعدش باید رنجشو بکشی؛ منظور، لذت از کارها و اشیاء است؛ مثل دود، مواد، رابطه، گوشی، چت، رفیق، پول، تمیزکاری، تحرک، خواب، فیلم، هر چی... این یه واقعیت تجربه شده ست. پس «عادت نکن» (عادت: اسارت و وابستگی) ای کاش هیچ لذتی، عادت نشه. همه در حکم تفنن و تنوع باشند! ممکنه بپرسی چکار کنم کاری یا چیزی برام «عادت» نشه؟ این بستگی به خلأهای درونت داره؛ هر چی شدت آرامش و پاداشی که یک کار یا شئ بهت میده بیشتر باشه، شما بیشتر بهش پناه می‌بری و عادت می‌کنی. کم‌کم نقش خیال در تو پررنگ‌تر از نقش عقل میشه و دیگه در موردش خودآگاه نیستی. ✍️ دکتر عبدالله عمادی (معین)| ۲۸/ ۴/ ۱۴۰۳ @abdollahemadi

پی‌نوشت برای هم‌رشته‌ای‌هایم: موضوع قابل طرحیست تفاوت "عادت و ملکه". اخلاق، به ما میگوید صفات خوب را ملکهٔ خودت کن تا رشد کنی. ملکه، زیرساخت و نتیجه رشد است اما عادت به یک چیز یا یک کار، بمعنای [وابستگی و اسارتی که آگاهی و اختیار در آن ضعیف است]، مانع رشد خواهد شد. ملکه، مربوط به وجود و منش است و عادت مربوط به رفتار و کنش. پس آنچه تحت عنوان عادت در "فضیلت‌گرایی" و "انسان‌شناسی فلسفی" یا عادات مثبت در "روانشناسی انسان‌گرا" گفته میشود، در واقع چیزی جز «استمرار و مداومت» منظور نیست و با معنای منفی عادت که در این متن نوشتم و در محاورات استعمال میشود فرق دارد. @abdollahemadi