احساس کردم چشمانم می‌سوزد. کمی به همین حالت گذشت تا من پلک زدم . پلک زدم و آنقدر پلک زدم که هوشیار شدم و توانستم نگاهی به اطراف بیندازم . اولین چیزی که دیدم گل های صورتی رنگ بود و بعد از آن ، پیچک سمی‌ای که از درخت چنار بالا رفته بود توجهم را جلب کرد. از سر جایم بلند شدم و نگاهی به دور و اطراف انداختم . کفش به پا نداشتم . روی سبزه های خنک راه رفتم. باورم نمی‌شد نه!! با انگشتم سقلمه ای حواله‌گونه ام کردم و فهمیدم اینجا واقعیست ، بهشت هست و برای من سرشته شده. بهشتی که سراسر سرسبزی و رفاه است! در همین افکار عمیق غرق بودم که پلک زدم. باز هم پلک زدم. اما این دفعه بیدار شده بودم. من خواب بودم و آن بهشت ، جنتی در ذهن من بوده. اما من در زیبائی های آنجا غوطه ور بودم. من هنوز آن بهشت را به یاد دارم ، هنوز!! [مهدی پورمحمدی ، آبان ماه ۱۴۰۰..🍁] 🌱🌝 🍁 #داستانک_شب #mahdinar 👨‍🎓🖋 @ezdehameeshgh 📎🖋