#شبهه #تعدد_زوجات دلیل اولی که از مصاحبه‌ی آقای صانعی در عدم جواز تعدد زوجات استفاده می‌شود، آیه‌ی «وَ عَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ» می‌باشد. دلالت آیه‌‌ی «وَ عَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ» بر عدم جواز ازدواج مجدد مرد این دلیل را به این صورت می‌توان تبیین کرد که وجوب معاشرت به معروف با همسر اقتضا می‌کند که مرد ازدواج مجدد نکند؛ زیرا ازدواج مجدد خلاف معاشرت به معروف است. اشکال به دلالت آیه‌‌ی وَ عَاشِرُوهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ در تفسیر مجمع البیان ذیل این قسمت از آیه می‌فرماید: به نیکی با آن‌ها معاشرت کنید؛ چنان که خداوند امر کرده است حقوق آنان را اداء کنید؛ از جمله انصاف در حق #قسم، #نفقه، نیکو سخن گفتن و رفتار نیکو و همچنین گفته شده است که #معروف یعنی او را #نزند و سخن زشت به او نگوید و با او #گشاده رو باشد. هیچ یک از #مفسرین و همچنین #فقها، عدم #ازدواج مجدد مرد را مصداق معاشرت به معروف ندانسته‌اند. از طرفی خود #ائمه یا معاصرین ائمه اقدام به ازدواج #مجدد می‌کردند؛ اگر عدم ازدواج مجدد مرد مصداق معاشرت به معروف بود، ائمه باید این ازدواج‌ها را ترک می‌کردند و همچنین باید سایرین را از این کار نهی می‌کردند. ممکن است اشکال شود که در زمان ائمه ازدواج مجدد منافاتی با معاشرت به معروف نداشته است؛ اما امروزه ازدواج مجدد مرد با معاشرت به معروف منافات دارد. در پاسخ باید گفت همان طور که امروزه بعضی از زنان به واسطه‌ی ازدواج مجدد همسرانشان دچار #غیرت و #حسادت زنانه می‌شوند، در عصر #معصومین هم همین طور بوده است و زنان دچار غیرت و حسادت زنانه می‌شدند. در پست‌های بعدی روایاتی که بیانگر این غیرت در زمان معصومین است، ذکر خواهد شد. https://eitaa.com/ezdevaje2

#شبهه #تعدد_زوجات نکوهش غیرت زن در روایات روایت اول عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِيسَى عَنْ بَعْضِ‏ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: لَيْسَ‏ الْغَيْرَةُ إِلَّا لِلرِّجَالِ وَ أَمَّا النِّسَاءُ فَإِنَّمَا ذَلِكَ مِنْهُنَّ حَسَدٌ وَ الْغَيْرَةُ لِلرِّجَالِ وَ لِذَلِكَ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَى النِّسَاءِ إِلَّا زَوْجَهَا وَ أَحَلَّ لِلرِّجَالِ أَرْبَعاً وَ إِنَّ اللَّهَ أَكْرَمُ أَنْ يَبْتَلِيَهُنَّ بِالْغَيْرَةِ وَ يُحِلَّ لِلرِّجَالِ مَعَهَا ثَلَاثاً از امام صادق علیه‌السلام نقل شده است که فرمودند: #غيرت مخصوص مردان است و اما غيرت زنان در حقيقت #حسادت است و چون غيرت تنها مخصوص مردان است به همين دليل خداوند بر زنان جز شوهرشان را حرام کرده است ولی بر مردان چهار زن را حلال نموده است. و خداوند کريم تر از آن است که از سويی به زن غيرت بدهد و از سوی ديگر برای مرد سه زن ديگر را علاوه بر آن زن حلال کند. البته این روایت با توجه به «بعض اصحابه» مرسل است و جزء روایات ضعیف به شمار می‌رود. این روایت وجود غیرت در زنان را نفی می‌کند و علت آن را چنین ذکر می‌کند که خداوند کریم‌تر از آن است که تکوینا در زن غیرت قرار دهد و از طرفی برای مرد سه زن دیگر را حلال کند. یعنی غیرت یک صفت ذاتی در زن نیست؛ بلکه در واقع حسادت است که بر زن عارض شده است که از گناهان کبیره می‌باشد. https://eitaa.com/ezdevaje2

#شبهه #تعدد_زوجات نکوهش غیرت زن در روایات روایت چهارم عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ يُوسُفَ بْنِ حَمَّادٍ عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ جَابِرٍ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ غَيْرَةُ النِّسَاءِ الْحَسَدُ وَ الْحَسَدُ هُوَ أَصْلُ الْكُفْرِ إِنَّ النِّسَاءَ إِذَا غِرْنَ غَضِبْنَ وَ إِذَا غَضِبْنَ كَفَرْنَ إِلَّا الْمُسْلِمَاتُ مِنْهُنَّ. (کافی، ج ۵، ص ۵۰۵) امام باقر ع فرمودند: #غيرت زن #حسادت است و حسادت اصل #کفر است؛ زنان وقتی غيرتی می‌شوند عصبانی می‌شوند و وقتی عصبانی شوند به کفر کشيده می‌شوند. مگر زنان مسلمان که غيرتی نمی‌شوند. این روایت غیرت را در واقع #حسد دانسته است که یک صفت عارضی است؛ نه #تکوینی. همچنین حسد را اصل و ریشه‌ی کفر دانسته است. در نهایت غیرت را از زنان مسلمان نفی کرده است. https://eitaa.com/ezdevaje2

#شبهه #تعدد_زوجات نکوهش غیرت زن در روایات روایت پنجم عَنْهُ عَنْ أَبِيهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ خَالِدٍ الْقَلَانِسِيِّ قَالَ: ذَكَرَ رَجُلٌ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع امْرَأَتَهُ فَأَحْسَنَ عَلَيْهَا الثَّنَاءَ فَقَالَ لَهُ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع أَغَرْتَهَا قَالَ لَا قَالَ فَأَغِرْهَا فَأَغَارَهَا فَثَبَتَتْ فَقَالَ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِنِّي قَدْ أَغَرْتُهَا فَثَبَتَتْ فَقَالَ هِيَ كَمَا تَقُولُ. (کافی، ج۵، ص ۵۰۵) مردی نزد امام صادق علیه السلام از زن خود بسیار تعریف و تمجید کرد. حضرت فرمود: تا به حال #غیرت او را آزموده ای؟ مرد گفت: نه! حضرت فرمود: غیرتش را بیازما. پس آن مرد چنین کرد و زنش هم ثابت قدم ماند. [و #حسادت نورزید.] خبر را به امام داد و حضرت فرمود: زن تو حقیقتا همان گونه است که تعریف کردی. مراد از ضمیر در «عنه»، احمد بن محمد بن خالد #برقی است که #توثیق شده است. محمد بن خالد برقی و خالد القلانسی نیز توثیق شده‌اند. محمد بن سنان گر چه توثیق نشده است و تضعیفاتی نیز دارد؛ اما این تضعیفات مبنی بر غلو می‌باشد که یک امر اجتهادی است و پذیرفته نیست و با توجه به نقل صفوان از او می‌توان او را توثیق کرد؛ زیرا در مورد صفوان، بزنطی و ابن ابی عمیر گفته شده است که «لا یروون و لا یرسلون الا عن ثقة». در نتیجه این روایت صحیحه می‌باشد. این روایت با روایات قبلی سازگار است؛ امام علیه السلام می‌فرماید: زمینه‌ی غیرت ورزی و حسادت همسرت را فراهم کن؛ اگر حسادت نورزید، همان گونه است که گفتی. یعنی غیرت و حسادت زنانه یک صفت عارضی است که با ایجاد زمینه‌ی آن، همسر این مرد مبتلا به آن نشد. https://eitaa.com/ezdevaje2

#شبهه #ایذاء #غیرت_زنانه #حسادت از نکات مهم آن است که غیرت و یا به عبارت دیگر اذیت شدن زن به سبب نکاح همسرش، مخصوص زنان جامعه‌ی امروزی نیست و در صدر اسلام و زمان ائمه نیز این صفت در زنانی بروز و ظهور داشته و با این حال ائمه از نکاح در صورت غیرت، حسادت و اذیت شدن زن نهی نکرده‌اند و این خود بهترین دلیل بر این است که اذیت شدن زن موجب تغییر حکم اولی تعدد زوجات نمی‌شود و همچنین مشخص می‌شود که رضایت زن اثری در جواز یا عدم جواز تعدد زوجات ندارد؛ زیرا شارع زن را از غیرت ورزیدن نهی کرده است. به برخی از روایاتی که بیانگر وجود غیرت در برخی زنان زمان ائمه است، در پست‌های بعدی اشاره می‌شود. 👇👇👇 https://eitaa.com/ezdevaje2

#شبهه #ایذاء #غیرت_زنانه #حسادت غیرت زنان در زمان ائمه با توجه به این که جنبه‌ی تاریخیِ وجودِ غیرت زنانه و حسادت در زمان ائمه مد نظر است، به بحث سندی در مورد این روایات نمی‌پردازیم. روایت اول عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ حَمَّادٍ عَنِ الْحَلَبِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع فَقَالَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ إِنَّ امْرَأَتِي حَلَبَتْ‏ مِنْ‏ لَبَنِهَا فِي مَكُّوكٍ‏ فَأَسْقَتْهُ جَارِيَتِي فَقَالَ أَوْجِعِ امْرَأَتَكَ وَ عَلَيْكَ بِجَارِيَتِكَ وَ هُوَ هَكَذَا فِي قَضَاءِ عَلِيٍّ ع. (کافی، ج۵، ص ۴۴۵) امام صادق(ع) می‌فرماید: مردی نزد امیرالمؤمنین(ع) آمد و گفت: ای امیرمؤمنان! همسر من از شیر خود در ظرفی دوشیده و به کنیزم خورانده است. فرمود: همسرت را تنبیه کن و با کنیزت باش. زنی به قدری حس حسادت بر او غلبه کرده است که از شیر خود به کنیز شوهرش می‌دهد؛ تا به گمان خود فرزند رضاعی‌اش شود و از این راه دختر رضاعی شوهر محسوب شده و بر شوهر حرام گردد. در صورتی که در فقه بحث محرمیت رضاعی در دوران شیرخوارگی فرزند است نه در زمانی که بزرگ شده است. چنان چه در روایتی وارد شده است: «لَا رَضَاعَ بَعْدَ الْفِطَام‏» یعنی بعد از دوران شیرخوارگی دیگر محرمیت رضاعی محقق نمی‌شود. https://eitaa.com/ezdevaje2