۱٫ صبر 🔹لحظه لحظۀ #سلوک اخلاقی مؤمن، در بستر #صبر شکل می گیرد؛ 👈به طوری که وی به هر اندازه از مقام #صبر دور باشد، افعال وی نیز #ناقص تر می گردد؛ و از این روی امام جواد علیه السلام فرمودند: «تَوَسَّدِ الصَّبْرَ»؛ صبر را #بالش خود قرار بده. 🔹این تشبیه از آن رو است که چون #آرامش و قرار جسمی انسان، با تکیه بر بالش است، #مؤمن در رسیدن به آرامش روحی نیز، نیاز به تکیه گاهی چون صبر دارد. 🔹وقتی از رسول خدا صلی الله علیه وآله سؤال می شود: #ایمان چیست؟. ایشان می فرمایند: «الصَّبرُ.» 🔹زیباتر آنکه امیرالمؤمنین علیه السلام راه رسیدن به #لقای الهی را نیز صبر می داند؛ آنجا که می فرمایند: 👌«مَن صَبَرَ عَلَی اللهِ وَصَلَ إِلَیهِ»؛ هر که برای (وصال به) خدا صبر کند، به او می رسد. 🔹پس حقیقت آن است که صبر با هر نوعش (صبر بر گناه و معصیت یا صبر بر مصیبت) بهترین #بستری است که می تواند خواستگاه رشد جوانه های ایمان باشد. ۲٫ فقر 🔸از اموری که باعث #تضییع_عزّت برخی مؤمنان ضعیف الایمان می شود و یا در سلوک اخلاقی آنها خلل ایجاد می کند، فقر و #مشکلات مادی است. 🔸در نتیجه، آن امام همام علیه السلام فرمودند: «اعْتَنِقِ الْفَقْرَ»؛ (ای مؤمن!) فقر را در #آغوش بگیر. 🔸به بیان دیگر اگر فقر و تنگدستی، #تحمّل شود؛ اولاً، عزّتمندی مؤمن را به همراه دارد و ثانیاً، #مانع رشد اخلاقی و تکامل سالک نمی شود. 🔸بر اساس حکمت و #معارف توحیدی برخاسته از مکتب اهل بیت علیهم السلام، این بند از روایت را به مفهوم دیگری نیز می توان تفسیر نمود؛ و آن اینکه انسان #سالک اِلی الله، « #فقیر بالذّات» است، در مقابل خداوند #متعال که «غنی بالذات» است؛ و بر این اساس، خود را نیازمند و محتاج دانسته و بسیاری از #خودسری ها و خودبینی های او از بین می رود. 🔸بیان نورانی امام الموحّدین حضرت علی علیه السلام در مسجد #کوفه بیان گر همین مطلب است که می فرماید: 👈 «مَولایَ یا مُولای! اَنتَ الغَنِیُّ وَ اَنَا الفَقِیرُ وَ هَل یَرحَمُ الفَقِیرَ اِلَّا الغَنِیُّ»؛ 👈 مولای من ای مولای من! تو بی نیازی و من فقیرم و آیا ترحم می کند بر فقیر به جز کسی که بی نیاز است. https://eitaa.com/fatemi222/3605