بی قرار، عاشقانه و مشتاق، چشم‌ها جستجوگر ماه است باغ آبستن شکوفایی است بار دیگر بهار در راه است... غنچه در اشتیاق وا شدن است باغ از عطر یاس آکنده‌ست مست شو از بهار... مژده بده! فصل مهمانی خداوند است کوچه‌ها از بهار لبریزند شهر آیینه ی ملائکه شد آتش اشتیاق، شعله ور است ((عشق)) آتش بیار معرکه شد! ماه نو آمده به مهمانی! غیر میخانه فکر چاره نکن! شاهد و شمع و شهد و شیرینی‌ست، کار خیر است، استخاره نکن! #زهرا_علیدوستی

نماز صبح دوبیتی، نماز ظهر غزل همیشه پشت سر شاعران نماز بخوان #علی‌اصغر_شیری

فارسی یا پارسی؟ دکتر مجید طامه معاون گروه زبان‌ها و گویش‌های ایرانی فرهنگستان زبان و ادب فارسی نام زبان رسمی کشور ایران در نوشته‌های دوران ساسانیان به‌صورت پارسیگ (pārsīg) آمده‌ است که برگرفته از واژۀ فارسی باستانِ پارسه (-pārsa) است. در سنگ‌نوشته‌های دوران هخامنشیان واژۀ -pārsa در اشاره به سرزمین و قوم «پارس» و همچنین به‌عنوان نامی برای «تخت‌جمشید» به کار رفته‌ است. ظاهراً در این دوران واژۀ -ariya «آریایی، ایرانی» برای نامیدن زبان ایرانیِ به کار رفته در سنگ‌نوشته‌ها معمول بوده ‌است. در دوران اسلامی نیز این زبان غالباً فارسی و گاه پارسی نامیده شده‌ است. بنابراین، در دوره‌های تاریخی این زبان صورت‌های متفاوت ariya-، pārsīg، «پارسی» و «فارسی» برای نامیدن آن به کار رفته‌است. دو صورت پارسی و فارسی که در دورۀ نو زبان‌های ایرانی در کنار یکدیگر به کار رفته و می‌رود به‌لحاظ معیارهای زبانی هیچ‌کدام نادرست نیست. اما در این میان، از یک‌سو صورتی که بیشتر مصطلح بوده و هست «فارسی» است نه «پارسی»، و از سوی دیگر تحول پ به ف، ب و واو (/p/ به /f/، /b/ و /v/)، که اصطلاحاً نرم‌شدگی خوانده می‌شود، تحول آوایی معمولی است و شواهد دیگری نیز دارد (مانند پیل: فیل؛ اَپسوس: اَفسوس؛ اسپند: اسفند؛ گوسپند: گوسفند؛ پاداَفراه: باداَفراه «جزا، کیفر»؛ پسودن: بسودن «لمس کردن»؛ کَشَف: کَشَو «لاک‌پشت» از *kasyapa-؛ آب: آو از *ap-/āp-) که نشان می‌دهد این دگرگونی صرفاً تحت تأثیر زبان عربی در فارسی نو روی نداده است. به‌هرروی، صورت بی‌نشان و رایج فارسی بر صورت نشان‌دار و کم‌کاربردتر پارسی ترجیح دارد.

🌳🌳🌳🌳 *به مناسبت روز درختکاری*    *مایه ی اکسیژن دنیا درخت* *این جهان را میکند زیبا درخت* *بچه را از کودکی فرمان بده* *تا بکارد با چک و تیپا درخت* *جای ولگردی و صحبت‌های پوچ* *پس بکار امروز و هم فردا درخت* *یادگاری می‌شود از نام تو* *گر علم کردی تو در هر جا درخت* *گر که می پرسی زمن از کار نیک* *بنده می‌گویم فقط تنها درخت* *بچه ها خیری ندارند ای عمو* *جای آن تولید کن ده تا درخت* *می‌شود اجرش برابر با نماز* *تا بکاری حالت دولا درخت* *توی صحرا در کنارش می رویم* *در بیابان گر شود پیدا درخت* *بیخودی جانم به دنیا آمدی* *گر کنی از زندگی منها درخت* *مال و پولت را که وارث می‌خورند* *از تو می ماند فقط بر پا درخت* 🌴🌲🌴🌲🌴شعر طنز شاعر: لا ادری

🚩 سبحانک یک سو همه در قهقهه و مضحکه ای عشق یک سو شب و خوف و خطر و مهلکه ای عشق بیچاره دلِ از نفس افتاده‌ی ما را تنها نگذاری وسط معرکه ای عشق بی‌پرده تر از سرّ تو در هر دو جهان نیست سرّ تو همین است! بگویم به که ای عشق؟ جز جان مقدّس چه فدای تو توان کرد سبحانک سبحانک سبحانک ای عشق #مهدی_جهاندار

پرسیدم ازفرهاد: آیا عشق شیرین بود؟ در پاسخم خندید یعنی بستگی دارد :) #فاضل_نظری♡

خوشبختی یعنی ....و

نقد و بررسی مجموعه غزل #دل‌بستگی اثر #حسین_دهلوی این نقد که نقدی کاربردی و پیوندی است ، ضمن بیان مقدمه ای بر چیستی شعر، به بررسی جایگاه عناصر شعر در شعر حسین دهلوی پرداخته و در واکاوی ابیات او با نگاه زیبایی شناسانه به آن ها می‌نگرد مطالعه این یادداشت، به علاقمندان شعر و شاعران جوانی که تازه وارد فضای شعر شده اند توصیه می‌شود. پ ن : یادداشت برگزیده هجدهمین جشنواره ملی شعر جوان (سوره) #عباس_جواهری_رفیع

‏بر درگهت آمدم دوباره.... حاج محمود کریمی مناجات...