نگاهی به رهی معیری شاعروترانه سرا ساقی بده پیمانه ای زان می که بی خویشم کند برحسن شورانگیز توعاشق ترازپیشم کند ## همراه خود نسیم صبا می برد مرا یارب چوبوی گل به کجا می برد مرا ## خیال انگیز وجان پرور چوبوی گل سرا پایی نداری غیراز این عیبی که می دانی که زیبایی ## عده ای این غزلهای زیبا را همیشه بخاطر دارند. رهی معیری با شعروترانه هایش طرفداران خودش را دارد. جمعی با ترانه های خزان عشق-  دیدی که رسوا شددلم  -نوای نی- به کنارم بنشین - کاروان  - من از روز ازل دیوانه بودم-- همه شب نالم چون نی که غمی دارم عشق وشیدایی را تجربه کرده اندوبا حس وحال این غزلها  زندگی کرده اند. . .رهی دراین ترانه ها عشق و شیفتگی نسلی را  بیان کرده است.که آن نسل اکنون روی به پیری نهاده اند ولی این ترانه هاشیدایی را در آنها زنده می کند. رهی عشق وشیفتگی را تجربه کرده است . ودردناکامی را با تمام وجو د چشیده است‌. وخواننده هایی چون بنان به این ترانه هاهستی و نوا بخشیده اند. هنوز هم استحکام و زیبایی و شور این ترانه ها هیجان ایجادمی کند. اگربتوانیم چندشاعررا نام ببریم که از تلفیق سبک عراقی وهندی غزلی نووبدیعی آفریده اند.. یکی ازبرجسته ترین آنها رهی معیری است. درد و شیدایی عشق او دراین غزلها وترانه هاجاری است. رهی گاهی پابه پای سعدی قدم برمی دارد گاهی ازشیوه ی خیال پردازی صایب تبریزی گلهای زیبایی می چیند. زمانی ازتوصیف وترکیب سازی عاشقانه های نظامی نوشد. گاهی لباس عرفان مولانا را برشعرش می پوشد. رهی ترانه سرایی رابه مرحله ی بالاتری رساند. بسیاری از تکرارهای نابجا که دراشعارعارف هست درترانه های رهی نیست. . درچهره رهی هم شاعری رمانتیک دیده می شودهم طنز پردازی قابل توجه . رهی اشعارطنزش را با نامهای مستعاری چون زاعچه  ،شاه پریون، گوشه گیر منتشرمی کرد. در غزل  زیر عشق وشیدایی وهجران را ببینید. یادایامی که در گلشن فغانی داشتم درمیان لاله و گل آشیانی داشتم گردآن شمع طرب می سوختم پروانه وار پای آن سروروان اشک روانی داشتم آتشم برجان ولی ازشکوه لب خاموش بود عشق را ازاشک حسرت ترجمانی داشتم چون سرشک از شوق بودم خاک بوس درگهی چون غباراز شکر سر بر آستانی داشتم درخزان با سرو و نسرینم  بهاری تازه بود درزمین با ماه وپروین آسمانی داشتم درد بی عشقی زجانم برده طاقت ورنه من داشتم آرام تا آرام جانی  داشتم بلبل طبعم رهی !باشد زتنهایی خموش نعمه ها بودی مرا  تا هم زبانی داشتم (سایه عمر .رهی ) منابع سایه ی عمر ،رهی معیری ادبیات معاصرایران،برگزیده ی مقالات دانشنامه زبان وادب فارسی به سرپرستی اسماعیل سعادت #لهراسپ،بهرامیان

بهشت زهرا دلم از دست این آتش بلاله نداره چاره ای باید بناله بهشت خانه ی زهرا و آتش؟ تصور کردنش حتی محاله! ریحانه به زن های دوعالم سروری تو برای اصل هستی مادری تو جهان از عطر نامت مشک بیز است گل ریحانه ی پیغمبری تو یاس اگرچه دست احساس است دستت ولی در کار دستاس است دستت حسن، زینب، حسین و ام کلثوم پر از عطر گل یاس است دستت زلیخا بنی ایمان

"سنایی و ثنای فاطمه (س) " در شعر فارسی سده‌های چهارم و پنجم، اغلب از حضرت زهرا(س) در خلال مدایح علوی و ستایش حسنین(بر آنان درود باد) یاد شده است. مقام همسری علی(ع) و جایگاه مادری سبطین(ع) و افتخار دختری پیمبر(ص)، مهمترین اوصافی است که درباره‌ی آن حضرت در اشعار نمود یافته است. در دیوان سنایی، حکیم چندبار به آن حضرت با القاب زهرا و خیرالنساء اشاره کرده است: سراسر جمله عالم پر زنانند زنی چون فاطمه خیرالنسا کو؟ (دیوان، ص ۵۷۱) حکیم، پس از ناصرخسرو، دومین شاعری است که در شعری زهدی، به داستان فدک تلمیح کرده است. (همان، ص ۴۰۵) در فخری‌نامه (حدیقه) هم بارها به آن حضرت اشاره شده؛ ابیاتی که بیش از همه توصیفگر پیوند زهرا(س) و علی(ع) است(ر.ک. حدیقه، صفحه‌های ۲۴۵و ۲۵۵و ۲۵۶و ۲۵۸ و ۲۶۱): در خیبر بکند شوی بتول در دین را بدو سپرد رسول (همان، ص ۲۵۱) سنایی در بخش‌هایی از این منظومه، فاطمه را سوگوار حسنین(ع) معرفی می‌کند. (همان، صفحه‌های ۲۶۱ و ۲۶۲ و ۲۶۴ و ۲۷۰). همچنین او را مونس علی(ع) وصف کرده است: صاحب صدر سدره‌ی ازلی است مونس فاطمه، جمال علی است (همان، ص ۳۴۸) پ.ن: تصویر نسخه‌ی حدیقه، کتابخانه‌ی بغدادلی، مورخ ۵۵۲ هجری: ابیات پایانی بخش ستایش علی(ع) و آغاز مدح حسنین(ع). #شعر_شیعی #سنایی https://eitaa.com/mmparvizan

کوثر می خواست خدا که بی نهایت باشی تا کوثر جوشان رسالت باشی در خلق حماسه های گمنام علی اول تو فدایی ولایت باشی #حسین کیوانی شهادت حضرت مادر تسلیت باد

زخم کبود کبوتر (نذر حضرت انسیة الحَوراء) هلا به ریگِ روان تابِ راه باید کرد هلا بَریدِ سفر بوی آه باید کرد هلا بَرید ِسفر بوی آه خواهم کرد هلا چراغِ شِکَن، ‌چشمِ ماه خواهم کرد هلا که محمل خود بی‌جهاز باید بست دوالِ عزم به قصد حجاز باید بست ز شورِ آه گدازِ نَفَس برانگیزید بَریدِ قافله را بی‌جرس برانگیزید هلا که سختِ سفر را به هور یا ماهور هلا که همسفرانی ز هند یا لاهور هلا ز پردگیان، گیسِ خود پریشیدن به آب یخ‌زده، گلبرگ را خریشیدن به زنجموره تپش در زُحَل در افکندن به گریه ساقِ شتر در وَحَل در افکندن هلا هلاکِ امیرم، بَرید را گویید که عن‌قریب بمیرم، بَرید را گویید برید را که ز مغرب ستاره برگشته است که از مصیبتِ یَثرب شراره برگشته است هلا هلاکِ امیرم، بگو خبر چون است؟ بگو دروغ، بگو پیکِ راه مجنون است! بگو که مرکز لیل و نهار آسوده‌ست بگو که غنچه‌ی هجده بهار آسوده است بگو که لیله‌ی اسرا، نه این زمان بوده ست بگو که لاله‌ی لولاک در امان بوده‌ست بگو امیر دلش غصه و غبار نداشت، بگو که هودَجِ شب‌رفته، گل به بار نداشت! بگو کسی به شب و ماه در تظلُّم نیست امیر بر زَبَرِ چاه در تکلُّم نیست! هلا هلاک امیرم، بگو خبر چون است؟ بگو دروغ، بگو پیکِ راه مجنون است بگو! که پشت فلک را شکست پیغامت نِطاقِ طاقت ما را گُسست پیغامت بگو که بُقعه‌ی باغِ بقیع، معمور است بگو که لال زبانم.... بگو بلا دوراست بگو که صورتِ قبرِ بقیع باطل بود بگو که ماه بَریّا به بدر کامل بود بگو که ماتم مرگ جوان نبود آنجا بقیع را نفسی سوگخوان نبود آنجا نه! از تمام تو جز چشمِ تَر نمی‌بینم تو را چنان که تویی، خوش‌خبر نمی‌بینم تو را چنان که تویی، خوش خبر؟ محال است این لبِ گزیده، بشارت؟ عجب خیال است این! کمر گُسسته، پریشان، عِصابه آشفته‌ست دلت شکسته، زبان هم، خطابه آشفته‌ست نگاه فرجه‌ی زخمی که سخت خوش‌نمک است، نَفَس‌شماره، گریبان، قباله‌ی فَدَک است! دو چشم کاسه پر خون، سبویِ اشکت، خشک حِمایلت یَلهِ بر زین، گلویِ مشکت خشک! نه! از تمام تو جز چشم تَر نمی‌بینم تو را چنان که تویی، خوش‌خبر نمی‌بینم تو را چنان که تویی، خوش خبر؟ محال است این لبِ گزیده، بشارت؟ عجب خیال است این! کبوتری که پیامی ز خون تَر آوردی پیامِ زخمِ کبودِ کبوتر آوردی مرا گواه دل است این که مُرغوا داری مگو مرا که خبر از که، از کجا داری؟ دَرای ِ قافله در بادها رِثا خوانده‌ست زمین به گوش من از داغِ مرتضی خوانده‌ست شِکَن شِکَن، تنِ تب‌دار خاک موییده است ز خاک نام خوشی چون گیاه روییده است! غلامرضا کافی