ابوالفضل فیاضی معروف به «فیضی دکنی» شاعر پارسی‌گوی هند، سال ۹۵۴ ه.ق متولد شد. وی جایگاه ملک‌الشعرایی دربار جلال‌الدین اکبرشاه گورکانی را بر عهده داشت و پس از امیرخسرو دهلوی از بزرگان شعر هند به شمار می‌آید. او در علوم مختلفی مانند ریاضیات و طب سرآمد بود و به زبان‌های سانسکریت، عربی و فارسی تسلط کافی داشت. فیضی بیش از ۱۰۰ تألیف دارد که تفسیر بی‌نقطۀ او بر قرآن با نام «سواطع‌الالهام» یکی از آن‌ها است. وی سرانجام در سال ۱۰۰۴ ه.ق در لاهور از دنیا رفت و مزار او در نزدیکی سیکاندرا قرار دارد. فیضی بنا داشت به تقلید از خمسۀ نظامی، پنج مثنوی به نام‌های «سلیمان و بلقیس»، «نل و دمن»، «هفت کشور»، «مرکز ادوار» و «اکبرنامه» بسراید که موفق به اتمام برخی از آن‌ها نشد. قصائد و غزلیات او در دیوانی گردآوری شده است. #معرفی_شاعر #فیضی_دکنی