✦؛﷽✦ در نظر بسیاری، می‌توان هر کلام و هر جمله را بر زبان راند. شاید جاری کردن هر جمله‌ بر زبان، کاری سهل باشد اما هم‌نوایی با کلمات مساله‌ای دیگر است که به آسانی یا به عبارت بهتر در هر شرایطی به دست نمی‌آید. زبان قیل، زبانی‌ست که انسان طی عادات و تکرارهای بی‌شمار، کلمات را از جای خود بیرون آورده و بدون آنکه توجهی به آنها داشته باشد، آنها را به صورت مکانیکی و تصنعی به زبان می‌آورد. اما گویا انسان می‌تواند در جایی قرار گیرد و در فضایی خود را بیابد که از درون و با تمام وجود، حرف‌ها و سخن‌ها خود به گفت آیند. به بیانی دیگر انسان در نسبتی قرار می‌گیرد که وجود او در قالب کلمات ظاهر می‌شوند و البته که این حالت اصیل‌تر و ماندگارتر است. در دعای ماه شعبان جمله‌ی "الهی هب لی کمال الانقطاع الیک" چه وقت بر زبان جاری می‌شود؟ گویا انسان اگر بخواهد در بی عالَمی خود این جمله را بگوید، چیزی جز یک جمله‌ی انشائی که بیان یک خواهش می‌کند، نیست. جمله‌ای که اگر در بی‌نسبتی با حق باشد، حتی می‌تواند یک آرزوی نفسانی نیز باشد و یا در غیر این صورت جمله‌ای بی‌روح است که با تکرار زیاد از معنا نیز تهی شده‌است. گویا برای درکِ این جمله، انسان باید به سرآغاز خود بازگردد.شاید در آن‌جاست که بتواند نظرگاهی بنیادین بیابد. شاید انسان در نقطه‌ی سرآغاز خود، آنجا که خود را بدون هیچ قید و بندی و بدون هیچ پیشوند و پسوندی و بدون هیچ نسبی و بدون هیچ تعلقی، همچون کودکی آزاد در آغوش هستی بیابد، متوجه نوعی تنهائی می‌شود. گویا انسان با فهم تنهایی وجودی خود، بی‌اعتباری همه‌ی آنچه که وجودِ خود می‌پنداشته، را درمی‌یابد و اگر تلخی کنده شدن آن‌ تعلقات را به جان بخرد، گویا در آن موقع تمام وجود‌ِ او طلبِ انقطاع از غیر خداوند را می‌کند و انسان در مقام تمنای از حق قرار می‌گیرد و با کلام هم‌نوا میشود. #ماه_شعبان #انقطاع #هم‌نوایی @gharare_andishe