شاید بتوان گفت جمهوری اسلامی تنها امکان استقلال ایران در این تاریخ است که به فعلیت نسبی رسیده‌است. فارغ از میزان فعلیت آن و میزان همت ما در ادامه‌ی تمهید فضای تجلی شئونات مختلف حقیقتی به نام انقلاب اسلامی، شاید باید به سخنی که مردم را به میدان عمل وارد کرد، توجه کرد. چه شد که مردم _ با همه‌ی موانع بزرگ که کار را ناممکن نشان می‌داد_ جسارت به خرج دادند و عزمِ ساختنِ راه کردند. مردمی که به جای کارخانه‌های مونتاژ در صنعت، به جای تقلید در فرهنگ، به جای انزوا در دین و مذهب و به جای حقارت در سیاست و در یک کلام به جای ادامه‌ی راه توسعه‌ی متصرفانه‌، آینده را در آینه‌ی سخن مردی دیدند که آنها را متوجه توان و سرمایه‌های خودشان کرد؛ مردی که سخنش، همانند چراغی، نور بر راهِ مانده در غبار جهل و نادانی انداخت، تا با خودآگاهی تاریخی ذیل عقل این تاریخ در ملجا حضور مادرانه‌ی ولی فقیه، ایرانی اسلامی را در امکان جمهوری اسلامی بیابد. چه بسا که ایران امروز پس از گذشت چهل سال از مسیر طی‌شده‌اش باید باز هم خود را در همان سرآغاز تعریف کند و بازیابد تا به جای ادامه راه سرمایه و مصرف و طی مسیرهای تکراری و انتزاعی، مسائل خود را دریابد و با همان عزم آغازین قدم در راه تولید و کارآفرینی و ساختن جهان خود بگذارد. #تولید #کار_آفرینی #دوازدهم_فروردین @gharare_andishe