در دنیایی زندگی می‌کنیم که به اقرار بسیاری از متفکران، آدمی در دامان بحران‌ها و تنگناهای نفس‌گیر به سر می‌برد و بدون آن‌که خود متوجه آن باشد حیران و سرگردان در جست‌وجوی ماوایی است، تا کنار آن آرامش یابد و به دنبال راهی است تا از حیرانی و گم‌شدگی نجات یابد؛ برای رهایی از سرگردانی‌اش خود را مشغول راه‌های پیچ در پیچ و علوم مختلف کرده تا کامیاب شود و چه بسا که هر چه بیشتر پیش‌رفته، کمتر یافته‌است و آشفتگی‌اش فزون گشته است. شاید "مادر" و سخنِ او بتواند راهی به سوی نور و رهایی از ظلمتِ تنهایی و سرگردانی در این جهان باشد؛ مادر؛ که از اعماق وجود می‌گوید و با زبان مهر و محبت، به فزرندان خود راه را می‌نمایاند. حضرت زهرا (س) به مثابه مادرِ خلقت در جایی معنی می‌شوند، که با ایستادن در بزنگاه وجود، درون ما را به سخن می‌آورند و با زبان امی‌وار به راهی اشاره می‌کنند تا با پیمودنِ آن به سر منزل مقصود رهنمون شویم. #سخن_مادری @gharare_andishe

اهل ایستادن که باشی، مادر را میشناسی! حتما لازم نیست شرح دهد لحظه لحظه های بیم و امیدش را و از تنگناهای مادری بگوید! اگر مردان ایستاده را در وصیت نامه و توصیه عظیم دم رفتنشان، بتوان دید، مادر را اما چگونه؟ مادری که شرحی از خود ندارد! زبان به کلام هم که باز کند، گویی همه فرزند است، کلامی از خود نخواهد گفت؛ اما کافیست به یاد بیاوری لحظه بلند شدنت را، زمانی که توانی برای ایستادن نداشتی و این نگاه نگران و پر از شوق مادر بود که تو را از جا کند و بلندت کرد! دستم بگرفت و پا به پا برد تا شیوه راه رفتن آموخت و تو ایستادن را و حرکت را تجربه کردی و شیرین تر از آن آغوش پر مهر مادر را، همان که پناه آخر توست هنگامی که جانی برای ایستادن نداری و باز تو را راه می برد... و سخن مادری چنین است، سخنی که تو را به ایستادن می‌خواند و توان راه رفتن می‌دهد.. #سخن_مادری @gharare_andishe