انعکاس نور بر نور تقارن نورِ شهید در زمین، با نورِ خورشید در آسمان. همانند آن لحظه‌ها که در صحنه‌ی نمایش، نور را از بالای صحنه بر بازیگر نقش اول می‌اندازند تا تمامی نگاه‌ها ختمِ به او شود، دقت‌ها به او بیشتر شود، به روایتش از قصه، به چگونه ایستادن و نگاه کردنش بر واقعه. گویی خورشیدِ آسمان، نورش را بر نقشِ اصلیِ صحنه ما انداخت تا به همه‌مان یادآور شود آنکه تو را به کهکشان هستی و به آسمان صاف و آبی رنگ که تماما حیات است و حیات متصل می‌گرداند، تنها با نظر انداختن به شهید و مکتب شهید است که این وصال محقق می‌گردد. آری، همان شهیدی که هم‌عهدِ با علی شد و علی‌وار زیست و علی‌وار نیز آسمانی شد، عشقش به حضرت علی و مکتبش به گونه‌ای بود که یار، او را در سالروز شهادتش، چنین عزیز برای خود برگزیدش. غیر از این هم چه انتظار رود که چون معشوقِ خویش باشی، چگونه مانند او آسمانی نشوی!؟ آری، راه را شهدا خوب شناختند و آن را به خوبی یافتند، همانند سردار دل‌هایمان که در فرازی از وصیت نامه‌شان نوشتند، "راه علی، راه من است." راهِ علی که جدایِ از حضرتِ حق، هرگز نخواهد بود و تماما حق است و نظر به حضرت الله. حال، شهدا بیشتر از هر بار دیگر تشنه وصال ما به طریق حق هستند و آن نهایت حضوری که همه‌مان هم‌عهدِ با علی و در راه علی، زیر سایه لطف و کرمِ علی به گردِ هم آییم و از جام عشقِ حضرت حق بنوشیم و سر مست شویم. #شهید_علی_زاهدی ✍#پروا_ز_خویش @gharare_andishe