. به اطرافم که می‌نگرم تفاوت انسان‌ها را با تمام گشایش‌ها و بعضا شکست‌ها و فروبستگی‌هایی که برایشان اتفاق افتاده، فقط در یک نقطه می‌بینم. نقطه‌ای کوچک و حساس و شاید خفی اما به وسعت تام و تمام عبودیت ... دیدن و گردن گزاردن به اراده‌ی الهی یا راه خود را کج کردن و پشت کردن به آن. و شاید با این مسئله که مواجه می‌شویم اندکی برایمان سخت باشد و خود را درگیر جبر ببینیم و خدایی زورگو را در مقابل خود ببینیم که فقط یک راه در مقابل ما گذاشته و در غیر از آن تباهی را برای ما تدارک دیده. اما اگر مقداری از تصورات ذهنی خود فاصله بگیریم، در می‌یابیم که مگر شدن ما در غیر از یگانگی با حضرت حق است؟ و مگر مقام خلیفه اللهی و دست خدا در زمین شدن و تحقق آن در غیر از قرار گرفتن در مسیر مقدرات الهی است؟ آمریکا و اسرائیل امروز نقطه‌ی اختیار را با توانستن با تکیه بر امکانات اشتباه گرفته‌اند و در این معادله‌ی اشتباهی که خود را گیر انداخته اند، روح طغیانگری‌شان را از یاد برده و در معادلات و حساب و کتاب‌هایشان خود را پیروز میدان می‌دانند چون با تمسک به اراده‌ معطوف به قدرت و ضرب و زور توپ و تانک‌ها، مساحتی از زمین را غصب کرده‌اند. اما از این اوهام که بیرون بیاییم، مگر انسان حتی یک وجب از این زمین را در جایی که خدا نیست و اراده‌ی الهی نیست، می‌تواند تصاحب کند؟ و مگر سقیفه با تمام پیچیدگی‌ها و قدرت ظاهری‌اش و یا حتی شمر و عمر سعد با همه‌ی به خاک و خون کشیدنشان، توانستند شیعه را از صفحه‌ی هستی حذف کنند؟ و این است ادعای انا ربکم الاعلیِ فرعونی و تولد انسانی با ادعای خداگونه که هیچ درکی از ربوبیت الهی ندارد و انقلاب اسلامی‌ای که همان توبه بشریت و بازگشت دوباره است... اسرائیل را یک حکومت یا کشور و یا حتی یک منطقه‌ی جغرافیایی نبینیم، اسرائیل یک روح است. روح جهان مدرن که با ادعای ساختن بهشت زمینی که سال‌هاست زندگی را بر این کره‌ی خاکی روز به روز سخت‌تر و تنگ‌تر و تاریک‌تر کرده. #مقاومت ✍#منِ‌_من @gharare_andishe