#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۳۳ 『 #دعای صد و سی‌ و سه – در روز بیست و چهارم ماه رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ یَا فَالِقَ‏ الْإِصْبَاحِ‏ وَجَاعِلَ [1] اللَّیْلِ سَکَناً وَ الشَّمْسِ [2] وَ الْقَمَرِ [3] حُسْباناً، یَا عَزِیزُ یَا ذَا الطَّوْلِ وَ الْمَنِّ وَ الْقُوَّهِ وَ الْحَوْلِ وَ الْفَضْلِ وَ الْإِنْعَامِ وَ الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ، ای شکافندۀ سپیده‌دم! ای که شب را مایۀ آرامش و خورشید و ماه را وسیله ‏اى براى محاسبه و اندازه ‏گیرى زمان آفریدی! ای عزیز و قدرتمند! ای صاحب لطف و احسان، و دارندۀ قدرت و توانایی، و فضل و بخشش! ای صاحب بزرگی و شکوه و بزرگواری! یَا اللّٰهُ یَا رَحْمَانُ یَا فَرْدُ یَا مُؤْمِنُ یَا مُهَیْمِنُ، یَا اللّٰهُ یَا ظَاهِرُ، یَا اللّٰهُ یَا بَاطِنُ، یَا اللّٰهُ یَا حَیُّ یَا لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ، یَا اللّٰهُ یَا اللّٰهُ یَا اللّٰهُ، لَکَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى وَ الْأَمْثَالُ الْعُلْیَا وَ الْکِبْرِیَاءُ وَ الْآلَاءُ. ای خدا! ای که رحمتت بر همگان گسترده است، ای یگانه، ای ایمنی‌بخش، ای نگهبان! ای خداوندی که آشکاری و نهانی، زنده‌ای و جاودانه، ای که جز تو هیچ محبوبی نیست! ای خدا، ای خدا، ای خدا! نیکوترین نام‌ها، و عالی‌ترین جلوه‌ها، و بزرگی و نعمت‌ها، فقط از آنِ توست! أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَلَّا تَجْعَلَنِی مِمَّنْ إِذَا صَحَّ أَمِنَ، وَ إِذَا سَقِمَ خَافَ، وَ إِذَا اسْتَغْنَى فُتِنَ، وَ إِذَا افْتَقَرَ خَافَ، وَ إِذَا مَرِضَ تَابَ، وَ إِذَا عُوفِیَ عَادَ، وَ لَا مِمَّنْ یُحِبُّ الصَّالِحِینَ وَ لَا یَعْمَلُ عَمَلَهُمْ، وَ یُبْغِضُ الْمُسِیئِینَ وَ هُوَ أَحَدُهُمْ، وَ یُظْهِرُ السَّیِّئَهَ مِنْ أَخِیهِ وَ یَکْتُمُهَا مِنْ نَفْسِهِ، وَ لَا تُعِینُهُ [4] رَغْبَتُهُ عَلَى الْعَمَلِ، وَ لَا تَمْنَعُهُ [5] رَهْبَتُهُ عَنِ الْکَسَلِ. از تو می‌خواهم که بر محمد و آل محمد درود فرستی، و مرا از آن دسته افرادی قرار ندهی که وقتی سالم هستند، خود را در امان می‌بینند، اما وقتی بیمار می‌شوند، دچار ترس می‌گردند؛ وقتی بی‌نیازند، مغرور و فریفته می‌شوند، اما هنگام فقر و نداری، نگران و مضطرب می‌شوند؛ در بیماری به درگاهت توبه می‌کنند، اما با بهبودی، دوباره به همان راه بازمی‌گردند. مرا از کسانی قرار مده که دوستدار صالحان‌اند اما عمل آنان را انجام نمی‌دهند، و از گناهکاران بیزاری می‌جویند در حالی که خود نیز یکی از آن‌ها هستند. عیب دیگران را آشکار می‌کنند اما عیب‌های خودشان را پنهان می‌دارند. میل و اشتیاقشان(به تو) آنان را به عمل و تلاش یاری نمی‌دهد، و ترسشان(از تو)، از تنبلی و سستی بازشان نمی‌دارد. اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْهُدَى وَ التَّقْوَى وَ الْعِفَّهَ [6] وَ الْغِنَى [7] عَمَّا حَرَّمْتَ عَلَیَّ، وَ الْعَمَلَ فِی طَاعَتِکَ فِیمَا تُحِبُّ وَ تَرْضَى، رَبِّ اصْرِفْ وَجْهِی عَنِ النَّارِ وَ اصْرِفِ النَّارَ عَنْ وَجْهِی. خداوندا! از تو می‌خواهم هدایت، تقوا، پاکدامنی و بی‌نیازی از آنچه بر من حرام کرده‌ای و عمل به طاعتت را در آنچه دوست داری و موجب خشنودی‌ توست، نصیبم گردانی. پروردگارا! روی مرا از آتش دوزخ بگردان و آتش را از چهره‌ام دور ساز. اَللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ یَا اللّٰهُ یَا وَاحِدُ، یَا أَحَدُ یَا صَمَدُ، یَا مَنْ‏ ﴿لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ وَ لَمْ یَکُنْ لَهُ کُفُواً أَحَدٌ﴾، یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ، یَا قَاضِیَ الْحَاجَاتِ، یَا مُنَفِّسَ الْکُرُبَاتِ، یَا وَلِیَّ الرَّغَبَاتِ، یَا مُعْطِیَ السُّؤُلَاتِ [8] یَا کَافِیَ الْمُهِمَّاتِ اکْفِنِی مَا أَهَمَّنِی، خداوندا! از تو می‌خواهم، ای الله، ای یگانه، ای بی‌همتا، ای بی‌نیاز مطلق، ای کسی که نزاده‌ای و زاده نشده‌ای و هیچ همتایی نداری. ای صاحب شکوه و بزرگواری! ای برآورنده‌ی حاجات! ای گشایندۀ گره‌های سخت! ای نگهبان امیدهای دل‌ها! ای عطاکنندۀ خواسته‌ها! ای کفایت‌کنندۀ همۀ مشکلات! هر چه که مرا نگران و دل‌مشغول کرده است، کفایت کن و از من دور گردان. وَ اقْضِ دَیْنِی وَ طَهِّرْ قَلْبِی، وَ زَکِّ عَمَلِی، وَ اکْتُبْ لِی بَرَاءَهً مِنَ النَّارِ ، وَ أَمَاناً مِنَ الْعَذَابِ، وَ جَوَازاً عَلَى الصِّرَاطِ، وَ نَصِیباً مِنَ الْجَنَّهِ، وَ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ‏، وَ ارْزُقْنِی مُرَافَقَهَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فِی جَنَّاتِ الْخُلْدِ، وَ سُرُورَ الْأَبَدِ فِی دَارِ الْمُرُوَّهِ [9] بِمَنِّکَ وَ فَضْلِکَ یَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِکْرَامِ.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۳۴ 『 #دعای صد و سی‌ و چهار – در روز بیست و پنجم ماه رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ اَللّٰهُمَّ یَا جَاعِلَ اللَّیْلِ لِبَاساً، وَ النَّهَارِ مَعَاشاً، وَ الْأَرْضِ مِهَاداً، وَ الْجِبَالِ أَوْتَاداً، یَا اَللّٰهُ یَا قَادِرُ، یَا اَللّٰهُ یَا قَاهِرُ، یَا اَللّٰهُ یَا حَنَّانُ، یَا اَللّٰهُ یَا مَنَّانُ، یَا اَللّٰهُ یَا سَمِیعُ، یَا اَللّٰهُ یَا قَرِیبُ، یَا اَللّٰهُ یَا مُجِیبُ، یَا اَللّٰهُ یَا بَاعِثُ، یَا اَللّٰهُ یَا وَارِثُ، یَا اَللّٰهُ یَا حَقُّ، یَا اَللّٰهُ یَا وَکِیلُ، یَا اَللّٰهُ یَا کَفِیلُ، یَا اَللّٰهُ یَا رَبُّ [1]، یَا اَللّٰهُ یَا مُغِیثُ،[2] یَا اَللّٰهُ یَا حَبِیبُ،[3] یَا اَللّٰهُ یَا جَلِیلُ، یَا اَللّٰهُ یَا جَمِیلُ، یَا اَللّٰهُ یَا نُورُ، یَا اَللّٰهُ یَا [4] ذَا الْعَظَمَهِ وَ الْجَبَرُوتِ وَ الْفَضْلِ وَ الْإِحْسَانِ، وَ الْمَنِّ وَ السُّلْطَانِ. خداوندا! ای که شب را پوششی برای آرامش، روز را وسیلۀ معاش، زمین را بستری گسترده و کوه‌ها را پایه‌هایی استوار قرار دادی! ای خداوند ای توانا، ای خداوند ای چیرۀ مطلق، ای خداوند ای مهربان، ای خداوند ای بخشنده، ای خداوند ای شنوا، ای خداوند ای نزدیک، ای خداوند ای اجابت‌کنندۀ دعاها، ای خداوند ای برانگیزاننده، ای خداوند ای وارث حقیقی، ای خداوند ای حق مطلق، ای خداوند ای وکیل، ای خداوند ای سرپرست، ای خداوند ای پروردگار، ای خداوند ای فریادرس، ای خداوند ای محبوب دل‌ها، ای خداوند ای باشکوه، ای خداوند ای زیبا، ای خداوند ای روشنی‌بخش، ای خداوند ای که صاحب عظمت، قدرت، بخشش، احسان، نعمت و فرمانروایی مطلقی! سُبْحَانَ الَّذِی أَحْصَى کُلَّ شَیْ‏ءٍ عِلْمُهُ، سُبْحَانَ الَّذِی عَمَّ الْخَلَائِقَ رِزْقُهُ، سُبْحَانَکَ‏ ﴿لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ﴾. پاک و منزه است آن خدایی که به همه چیز آگاه است، پاک و منزه است آن که روزی‌اش همۀ مخلوقات را دربر گرفته است، پاکی تو را می‌ستایم، «جز تو هیچ محبوبی نیست، تو پاک و منزهی و این منم که از ستمکاران بودم!» اَللّٰهُمَّ اجْعَلْ نُوراً فِی قَلْبِی، وَ نُوراً فِی سَمْعِی، وَ نُوراً فِی بَصَرِی، وَ نُوراً فِی شَعْرِی، وَ نُوراً فِی بَشَرِی، وَ نُوراً فِی عِظَامِی، وَ نُوراً فِی لَحْمِی، وَ نُوراً فِی دَمِی، وَ نُوراً عَنْ یَمِینِی، وَ نُوراً عَنْ شِمَالِی، وَ نُوراً مِنْ فَوْقِی، وَ نُوراً مِنْ تَحْتِی، وَ نُوراً مِنْ بَیْنِ یَدَیَّ، وَ نُوراً مِنْ خَلْفِی. خداوندا! نوری در دلم قرار بده، نوری در شنوائی‌ام، نوری در بینائی‌ام، نوری در موهایم، نوری در پوستم، نوری در استخوان‌هایم، نوری در گوشتم، نوری در خونم، نوری از سمت راستم، نوری از سمت چپم، نوری از فرازم، نوری از زیر پایم، نوری در پیش رویم، و نوری از پشت سرم. اَللّٰهُمَّ أَعْطِنِی نُوراً، وَ هَبْ لِی نُوراً، وَ اجْعَلْ لِی نُوراً، یَا نُورَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ. خدایا! نوری به من عطا کن، و نوری به من ببخش، و برایم نوری قرار بده. ای نور آسمان‌ها و زمین! ای مهربان‌ترین مهربانان! اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تُعْتِقَنِی مِنَ النَّارِ، وَ تُدْخِلَنِی‏ جَنَّاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ، إِنَّکَ وَاحِدٌ عَزِیزٌ غَفَّارٌ . خداوندا! از تو می‌خواهم که بر محمد و آل محمد درود فرستی و مرا از آتش دوزخ رها سازی، و به بهشت‌هایی که نهرها از زیر آن جاری است داخل گردانی. که تو یگانۀ بی‌همتا! شکست‌ناپذیر و بخشایشگری! اَللّٰهُمَّ إِنَّکَ تَعْلَمُ سِرِّی فَاقْبَلْ مَعْذِرَتِی، وَ تَعْلَمُ مَا فِی نَفْسِی فَأَقِلْنِی عَثْرَتِی، وَ تَعْلَمُ حَاجَتِی فَأَعْطِنِی مَسْأَلَتِی، یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ. خداوندا! تو قطعاً از رازهای پنهان دلم آگاهی، پس عذر مرا بپذیر. تو از آنچه در درونم می‌گذرد باخبری، پس از لغزش‌هایم درگذر. تو نیازهای مرا می‌دانی، پس خواسته‌ام را برآورده کن.ای مهربان‌ترین مهربانان!

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۳۵ 『 #دعای صد وسی‌ و پنج – در روز بیست و ششم ماه رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ یَا جَاعِلَ‏ اللَّیْلِ‏ وَ النَّهَارِ آیَتَیْنِ، یَا مَاحِیَ‏ آیَهِ اللَّیْلِ وَ جَاعِلَ آیَهِ النَّهَارِ مُبْصِرَهً لِنَبْتَغِیَ فَضْلًا مِنْهُ وَ رِضْوَاناً، یَا مُفَصِّلَ کُلِّ شَیْ‏ءٍ تَفْصِیلًا، یَا مَانِعَ السَّمَاوَاتِ‏ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ‏ وَ حَافِظَهُمَا أَنْ تَزُولا، ﴿وَ لَئِنْ زَالَتا إِنْ أَمْسَکَهُمَا مِنْ أَحَدٍ مِنْ بَعْدِهِ إِنَّهُ کَانَ حَلِیماً غَفُوراً﴾. ای خدایی که شب و روز را دو نشانه قرار دادی! ای که تاریکی شب را محو می‌کنی و روز را روشن می‌کنی، تا ما در پرتو آن به دنبال فضل و رضای تو برویم! ای کسی که هر چیز را به روشنی و کامل بیان می‌کنی، ای که آسمان‌ها را از فرو افتادن بر زمین نگاه می‌داری، مگر به فرمان خودت! ای که آسمان و زمین را از نابودی حفظ می‌کنی، و اگر روزی فروپاشند، هیچ‌کس جز تو نمی‌تواند آن‌ها را نگاه دارد! که تو همواره بردبار و بخشنده‌ای! یَا اَللّٰهُ یَا وَاحِدُ، یَا اَللّٰهُ یَا أَحَدُ، یَا اَللّٰهُ یَا صَمَدُ، یَا اَللّٰهُ یَا وَهَّابُ، یَا اَللّٰهُ یَا جَوَاداً لَا یَبْخَلُ، یَا اَللّٰهُ لَکَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى، وَ الْأَمْثَالُ الْعُلْیَا وَ الْکِبْرِیَاءُ وَ الْآلَاءُ، ای خدا! ای یگانه، ای خدا، ای بی‌همتا، ای خدا، ای بی‌نیاز از هر چیز! ای خدا، ای بخشندۀ مطلق، ای خدا، ای بخشنده‌ای که هرگز بخل نمی‌ورزی! ای خدایی که نیکوترین نام‌ها، والاترین نمونه‌ها و بزرگ‌ترین شکوه و نعمت‌ها فقط از آنِ توست! أَسْأَلُکَ أَنْفَهً [1] عَنِ الدُّنْیَا، وَ بُغْضاً لِأَهْلِهَا، فَإِنَّ خَیْرَهَا زَهِیدٌ وَ شَرَّهَا عَتِیدٌ، وَ جَمْعَهَا یَنْفَدُ، وَ صَفْوَهَا یَرْنَقُ، وَ جَدِیدَهَا یَخْلَقُ، [2] وَ خَیْرَهَا یَتَکَدَّرُ، مَا فَاتَ مِنْهَا حَسْرَهٌ، وَ مَا أُصِیبَ مِنْهَا فِتْنَهٌ، إِلَّا مَنْ [3] نَالَتْهُ مِنْکَ [4] عِصْمَهٌ. اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ الْعِصْمَهَ مِنْهَا، وَ أَنْ لَا تَجْعَلَنِی مِمَّنِ [5] اطْمَأَنَّ إِلَیْهَا وَ أَخْلَدَ إِلَیْهَا، وَ اتَّبَعَ هَوَاهُ‏. از تو می‌خواهم که دلم را از دنیا جدا کنی و محبت اهل دنیا را از قلبم بیرون ببری، چرا که خیر دنیا اندک و شر آن همیشه حاضر است. اندوخته‌های آن از بین می‌رود، زلالی‌اش تیره می‌شود، تازگی‌اش کهنه می‌گردد، و حتی خوبی‌هایش نیز آمیخته به تلخی است. آنچه از دست رود، حسرت به جا می‌گذارد، و آنچه به دست آید، وسیله‌ای برای آزمایش و فتنه است؛ مگر آنکه تو خود کسی را از لغزش‌های آن در امان نگه داری. خداوندا! از تو می‌خواهم که مرا از دام دنیا حفظ کنی، و نگذاری که دل به دنیا آرام کنم، در آن غرق شوم و پیرو خواسته‌های نفسم گردم. إِلَهِی وَ سَیِّدِی، کَمْ لِی مِنْ ذَنْبٍ بَعْدَ ذَنْبٍ، وَ سَرَفٍ بَعْدَ سَرَفٍ سَتَرْتَهُ یَا رَبِّ وَ لَمْ تَکْشِفْ سِتْرَکَ عَنِّی، بَلْ سَتَرْتَ الْعَوْرَهَ، کَثُرَتْ [6] مِنِّی الْإِسَاءَهُ وَ عَظُمَ حِلْمُکَ عَنِّی حَتَّى خِفْتُ أَنْ أَکُونَ مُسْتَدْرَجاً. خدای من، سرور من! چقدر گناه پشت گناه و اسراف پشت اسراف از من سر زده که تو، ای پروردگارم، همه را پوشانده‌ای و پرده از آن برنداشتی! تو عیب‌هایم را پنهان کردی، در حالی که خطاهایم زیاد بود و بردباری تو در برابر من بزرگ. آن‌قدر به من مهلت دادی که گاهی ترسیدم مبادا در غفلت و غرور نعمت‌هایت ومهلت تو، به تدریج به سوی عذاب کشیده شوم. إِلَهِی وَ سَیِّدِی، هَذِهِ یَدَیَّ [7] وَ نَاصِیَتِی بِیَدِکَ، مُقِرٌّ بِذَنْبِی مُعْتَرِفٌ بِخَطِیئَتِی، فَإِنْ تَعْفُ فَرُبَّمَا عَفَوْتَ وَ صَفَحْتَ وَ أَحْسَنْتَ فَتَفَضَّلْتَ، وَ إِنْ تُعَذِّبْنِی فَبِمَا قَدَّمَتْ یَدَایَ، وَ مَا أَنْتَ‏ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ. خدای من، سرورم! این دستانم و پیشانی‌ام در دستان توست. به گناهم اقرار دارم و به خطای خود معترفم. اگر ببخشی، تو همان خدایی هستی که بارها بخشیده‌ای، چشم‌پوشی کرده‌ای و لطف و احسان وفضلت را شامل حال بندگانت کرده‌ای و اگر مرا عذاب کنی، این نتیجۀ اعمال خودم است، و تو هرگز به بندگانت ستم نمی‌کنی. اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، یَا مَالِکَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ، یَا مَنْ لَهُ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ، یَا مَنْ‏ لَهُ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ، یَا مَنْ بِیَدِهِ مَلَکُوتُ کُلِّ شَیْ‏ءٍ، یَا مَنْ‏ یُجِیرُ وَ لَا یُجَارُ عَلَیْهِ،‏ أَسْأَلُکَ فِی هَذِهِ السَّاعَهِ بِجَاهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تُجِیرَنِی مِنَ النَّارِ فِی یَوْمِ الدِّینِ یَوْمَ یُحْشَرُ الظَّالِمُونَ‏، ﴿یَوْمَ

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۳۶ 『 #دعای صد و سی‌ و شش – در شب بیست و هفتم ماه رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ از زید بن علی (علیهماالسلام) روایت شده است که فرمود: شنیدم پدرم علی بن الحسین (علیهماالسلام) در شب بیست و هفتم ماه رمضان، که از اول شب تا آخر آن می‌گفت: اَللّٰهُمَّ ارْزُقْنِی التَّجَافِیَ عَنْ دَارِ الْغُرُورِ، وَالْإِنَابَهَ إِلیٰ دَارِ الْخُلُودِ، وَالاِسْتِعْدَادَ لِلْمَوْتِ قَبْلَ حُلُولِ الْفَوْتِ. خداوندا، دورى گزیدن و کنار کشیدن از سـراى فریب و بازگشت به سـراى جاودانگى و آمادگى براى مرگ پیش از فوتِ فرصت را، روزى‌ام کن. و در اقبال الاعمال زاید بر آن است که لفظ آن چنین است: اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ وَأُقْسِمُ عَلَیْکَ بِکُلِّ اسْمٍ هُوَ لَکَ، سَمَّاکَ بِهِ أَحَدٌ مِنْ خَلْقِکَ، أَوِاسْتَأْثَرْتَ بِهِ فیٖ عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ، وَأَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الْأَعْظَمِ الَّذِی حَقٌّ عَلَیْکَ أَنْ تُجِیبَ مَنْ دَعَاکَ بِهِ، أَنْ تُصَلِّیَ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَتُسْعِدَنِی فیٖ هٰذِہِ اللَّیْلَهِ سَعَادَهً لاٰأَشْقىٰ بَعْدَهَا أَبَداً یٰا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ.‏ خداوندا، از تو به همۀ اسما و کمالات تو که یکی از آفریده‌هایت تو را بدان خوانده است، یا در علم غیب براى خود برگزیده [و اندوخته‌اى]، درخواست نـموده و سوگند یاد مى‌کنم و نیز به بزرگ‌ترین اسم تو که بر تو است دعاى هرکس که تو را بدان بخواند اجابت کنى، خواهانم که بر محمد و آل محمد درود فرستى و در این شب مرا چنان نیکبخت گردانی که بعد از آن هرگز بدبخت نگردم، اى مهربان‌ترین مهربانان.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۳۷ 『 #دعای صد و سی‌ و هفت – در روز بیست و هفتم ماه رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ یَا مَادَّ الظِّلِ‏ وَ لَوْ شِئْتَ لَجَعَلْتَهُ سَاکِناً، ثُمَّ جَعَلْتَ‏ الشَّمْسَ عَلَیْهِ دَلِیلًا، ثُمَّ قَبَضْتَهُ إِلَیْکَ‏ قَبْضاً یَسِیراً، یَا ذَا الْحَوْلِ وَ الطَّوْلِ وَ الْکِبْرِیَاءِ وَ الْآلَاءِ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ عَلَّامُ [1] الْغُیُوبِ وَ الشَّهَادَهِ یَا رَحْمَانُ یَا رَحِیمُ، لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ [2] یَا قُدُّوسُ یَا سَلَامُ، یَا مُؤْمِنُ یَا مُهَیْمِنُ، یَا عَزِیزُ یَا جَبَّارُ، یَا مُتَکَبِّرُ یَا خَالِقُ، یَا بَارِئُ یَا مُصَوِّرُ، یَا اللّٰهُ یَا اللّٰهُ، لَکَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى وَ الْأَمْثَالُ الْعُلْیَا وَ الْکِبْرِیَاءُ وَ الْآلَاءُ. ای که سایه را گستراندی، و اگر می‌خواستی آن را ساکن می‌ساختی، سپس خورشید را نشانه‌ای بر آن قرار دادی و سرانجام آن را به‌آرامی به‌سوی خود بازگرداندی! ای صاحب قدرت و بخشش، ای صاحب بزرگی و نعمت‌های بی‌پایان! محبوبی جز تو نیست، تو از نهان و آشکار آگاهی، ای مهربان‌ترین مهربانان! محبوبی جز تو نیست. ای پاک و منزه، ای سراسر سلامت، ای بخشندۀ امنیت، ای نگهبان مطلق، ای شکست‌ناپذیر و توانا، ای خالق، ای آفریننده، ای صورت‌آفرین! ای خدا، ای خدا! نیکوترین نام‌ها و والاترین نمونه‌ها و بزرگی و نعمت‌ها تنها از آن توست! أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ‏ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ‏، أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تَجْعَلَ اسْمِی فِی هَذَا الْیَوْمِ فِی السُّعَدَاءِ، وَ رُوحِی مَعَ الشُّهَدَاءِ، وَ حَسَنَاتِی ‏[3] فِی عِلِّیِّینَ وَ إِسَاءَتِی [4] مَغْفُورَهً یَا رَبَّ الْعَالَمِینَ. از تو می‌خواهم، به حق نامت “بسم‌الله الرحمن الرحیم”، که بر محمد و آل محمد درود فرستی و نام مرا در این روز در فهرست سعادت یافتگان قرار دهی، روحم را همراه شهدا جای دهی، نیکی‌هایم را در بلندترین درجات ثبت کنی و از گناهانم درگذری، ای پروردگار جهانیان! اَللّٰهُمَّ هَبْ لِی یَقِیناً تُبَاشِرُ بِهِ قَلْبِی، وَ إِیمَاناً دَائِمًا یُذْهِبُ [5] الشَّکَّ عَنِّی، وَ تُرْضِیَنِی [6] بِمَا قَسَمْتَ لِی، وَ ارْزُقْنِی شُکْرَکَ وَ ذِکْرَکَ وَ الرَّغْبَهَ إِلَیْکَ وَ الْإِنَابَهَ وَ التَّوْفِیقَ، وَ اجْعَلْ مَا یُقَرِّبُنِی‏ إِلَیْکَ مِنْ طَاعَتِکَ خَالِصاً لَکَ بِنِیَّهٍ صَادِقَهٍ، وَ عَزْمِ إِرَادَهٍ فِی غَیْرِ فَخْرٍ وَ لَا کِبْرٍ یَا کَرِیمُ. خداوندا! یقینی به من عطا کن که به واسطۀ آن، تو با قلبم درآمیزی، ایمانی پایدار که هرگونه شک و تردید را از من دور سازد، و دلی راضی به آنچه برایم مقدر کرده‌ای. و شکرت، یادت، و اشتیاق به خودت را روزی‌ام کن، و نیز بازگشت به سویت و توفیق در کارهایم را. خداوندا، کاری کن که هر طاعتی که مرا به تو نزدیک می‌کند، از صمیم قلب و با نیتی خالصانه و اراده‌ای راسخ، فقط برای تو باشد، نه از روی فخر و تکبر. ای بخشندۀ بزرگوار! اَللّٰهُمَّ اجْعَلْ لِی قَلْباً یَخْشَاکَ کَأَنَّهُ یَرَاکَ حَتَّى یَلْقَاکَ، یَا رَبَّ السَّمَاوَاتِ الْمَبْنِیَّاتِ وَ مَا فِیهِنَّ مِنَ النُّورِ وَ الظُّلُمَاتِ، وَ یَا رَبَّ الْأَرَضِینَ الْمَبْسُوطَاتِ، وَ مَا فِیهِنَّ مِنَ الْخَلَائِقِ وَ الْبَرِیَّاتِ، وَ یَا رَبَّ الْجِبَالِ الرَّاسِیَاتِ، وَ یَا رَبَّ الرِّیَاحِ الذَّارِیَاتِ، وَ یَا رَبَّ السَّحَابِ الْمُمْسَکَاتِ [7] الْمُنْشَئَاتِ [8] بَیْنَ الْأَرَضِینَ وَ السَّمَاوَاتِ، وَ یَا رَبَّ النُّجُومِ الْمُسَخَّرَاتِ فِی جَوِّ السَّمَاءِ خَافِیَاتٍ وَ بَادِیَاتٍ، وَ یَا عَالِمَ الْخَفِیَّاتِ، وَ یَا سَامِعَ الْأَصْوَاتِ، وَ یَا مُجِیبَ الدَّعَوَاتِ، وَ یَا رَفِیعَ [9] الدَّرَجَاتِ، وَ یَا قَاضِیَ الْحَاجَاتِ، وَ یَا نَفَّاحاً بِالْخَیْرَاتِ، وَ یَا سَاتِرَ الْعَوْرَاتِ، وَ یَا کَاشِفَ الْکُرُبَاتِ، وَ یَا مُقِیلَ الْعَثَرَاتِ. خداوندا! به من دلی عطا کن که از تو چنان ترسان باشد که گویی تو را می بیند، تا آنگاه که با تو دیدار کند. ای پروردگار آسمان های استوار و آن نور و تاریکی که در آنهاست! ای پروردگار زمین‌های گسترده و همۀ مخلوقات و آفریده‌های درون آنها! ای پروردگار کوه‌های استوار، ای پروردگار بادهای وزان، ای پروردگار ابرهای نگاه داشته شده و پدید آمده میان زمین‌ها و آسمان‌ها! ای پروردگار ستارگان رام‌شده که در فضای آسمان، نهان یا آشکارند! ای دانای رازهای پنهان، ای شنوندۀ صداها! ای اجابت‌کنندۀ دعاها! ای بلند مرتبه‌ترین درجات! ای برآورندۀ حاجت‌ها! ای که پیوسته خیر و برکت بسیار عطا می‌کنی! ای که عیب‌ها را می‌پوشانی، ای که گرفتاری‌ها را برطرف می‌کنی، ای که لغزش‌های بندگانت را نادیده می‌گیری!

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۳۸ 『 #دعای صد و سی‌ و هشت – در روز بیست و هشتم ماه رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ یَا خَازِنَ‏ اللَّیْلِ‏ فِی الْهَوٰآءِ، وَ خَازِنَ النُّورِ فِی السَّمَاءِ، وَ مَانِعَ السَّمٰآءِ أَنْ تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ‏، وَ حَارِسَهُمٰآ أَنْ تَزُولَا، ای نگهدارندۀ شب در هوا و نگهدارندۀ نور در آسمان، ای که آسمان را از افتادن بر زمین بازداشته‌ای مگر به ارادۀ خودت، و ای که نگهبان زمین و آسمانی تا پایدار بمانند! یَا غَفُورُ یَا رَحِیمُ یَا رَبَّاهُ،[1] یٰآ اَللّٰهُ یَا بَاعِثُ، یٰآ اَللّٰهُ یَا مُصَوِّرُ، وَ أَنْتَ یٰآ اَللّٰهُ یٰآ اَللّٰهُ یٰآ اَللّٰهُ، لَکَ الْأَسْمٰآءُ الْحُسْنَى وَ الْأَمْثَالُ الْعُلْیَا وَ الْکِبْرِیٰآءُ وَ الْاٰلٰآءُ. ای بسیار بخشنده و مهربان! ای پروردگار من! ای خدا ای برانگیزاننده! ای خدا ای صورتگر! و تو ای خدا، ای خدا، ای خدا! نیکوترین نام‌ها و والاترین نمونه‌ها و بزرگی و نعمت‌ها تنها از آن توست! أَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ أَنْ تَغْفِرَ لِی خَطِیئَتِی وَ جَهْلِی وَ ظُلْمِی وَ إِسْرَافِی عَلَى نَفْسِی، وَ مٰآ أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّی. از تو می‌خواهم که بر محمد و آل محمد درود فرستی و خطا، جهل، ستم و زیاده‌روی‌ام را در حق خویش و آنچه را که تو بهتر از خودم به آن آگاهی، بر من ببخشی. اَللّٰهُمَّ إِنِّیٓ أَسْأَلُکَ أَنْ تَغْفِرَ لِی مَا قَدَّمْتُ[2] وَ مٰآ أَخَّرْتُ[3] وَ مٰآ أَعْلَنْتُ وَ مٰآ أَسْرَرْتُ. خداوندا! از تو می‌خواهم که هر آنچه را در گذشته انجام داده‌ام، و آنچه در آینده انجام مى‌دهم و آنچه آشکارا یا پنهانی انجام داده‌ام، بر من ببخشی. اَللّٰهُمَّ عَافِنِی وَ اعْفُ عَنِّی وَ سَدِّدْنِی وَ اهْدِنِی، وَ قِنِی شُحَّ نَفْسِی وَ بَارِکْ لِی فِی مَا رَزَقْتَنِی، وَ أَعِنِّی عَلَى مَا کَلَّفْتَنِی، وَ قِنِی عَذَابَ النَّارِ. خدایا! مرا عافیت ببخش، از من درگذر، مرا استواری بخش، هدایتم کن، و از بخل و خودخواهی نجاتم بده. بر روزی‌ام برکت عطا فرما، و در مسؤولیت‌هایی که بر عهده‌ام نهاده‌ای یاری‌ام کن، و مرا از عذاب دوزخ حفظ کن. اَللّٰهُمَّ إِنِّیٓ أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْفَخْرِ وَ الْکِبْرِ، وَ أَعُوذُ بِکَ أَنْ أُرَدَّ إِلَى أَرْذَلِ الْعُمُرِ، وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْ فِتْنَهِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ وَ عَذَابِ النَّارِ. خداوندا! از فخر فروشی و خودبزرگ‌بینى به تو پناه مى‌برم و از این‌که به پست‌ترین مرحلۀ عمر بازگردانده شوم و از فتنۀ دنیا و آخرت و عذاب آتش جهنّم به تو پناه مى‌برم. اَللّٰهُمَّ إِنِّیٓ أَعُوذُ بِکَ مِنْ طَمَعٍ یَهْدِیٓ إِلَى طَمَعٍ، وَ مِنْ طَمَعٍ حِینَ لَا طَمَعَ، وَ أَعُوذُ بِکَ أَنْ أَسْأَلَ غَیْرَکَ، وَ أَطْلُبَ مِنْ سِوَاکَ، وَ أَتَوَکَّلَ إِلَّا عَلَیْکَ. خداوندا! به تو پناه می‌برم از طمعی که به طمع بیشتر انجامد، از طمع‌ورزی آنگاه که مجالی برای طمع وجود ندارد، و از اینکه از غیر تو درخواست و طلبی کنم، یا بر غیر تو توکل نمایم. اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ جَنِّبْنِی مُنْکَرَاتِ الْأَهْوٰآءِ وَ مُبْتَدَعَاتِ الْأَعْمَالِ، وَ مُعْضِلَاتِ[4] الْأَدْوٰآءِ. بارالها! بر محمد و آل محمد درود فرست و مرا از هواهای زشت نفسانی و اعمال بدعت‌‌آمیز دور بدار و از بیماری‌های بی‌درمان محفوظ بدار. اَللّٰهُمَّ إِنِّیٓ أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْهَمِّ وَ الْحُزْنِ وَ الْکَسَلِ وَ غَلَبَهِ الدَّیْنِ وَ غَلَبَهِ بَنِیٓ آدَمَ، وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْ فِتْنَهِ الْمَحْیَا وَ الْمَمَاتِ، وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْ جَارِ السُّوٓء[5] وَ قَرِینِ السُّوٓء[6] فِی دَارِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ. خداوندا! از اندوه، غم، سستی، زیر بار قرض رفتن و سلطۀ ناحق دیگران به تو پناه می‌برم. از فتنه‌های زندگی و مرگ و از همسایۀ بد و همنشین ناپسند در دنیا و آخرت به تو پناه می‌برم. اَللّٰهُمَّ إِنِّیٓ أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْغَفْلَهِ وَ الْقَسْوَهِ[7] وَ الْعَیْلَهِ وَ الذِّلَّهِ وَ الْمَسْکَنَهِ، وَ أَعُوذُ بِکَ مِنَ الْکُفْرِ وَ الْفَقْرِ، وَ مِنْ وَسْوَسَهِ الصَّدرِ[8] وَ تَشْتِیتِ الْأَمْرِ.[9] وَ أَعُوذُ بِکَ مِنَ الرِّیٰآءِ وَ السُّمْعَهِ، وَ مِنْ تَحْوِیلِ الْعَافِیَهِ، وَ مِنْ جَهْدِ الْبَلٰآءِ. خداوندا! از غفلت و سنگدلی و تنگدستی و خواری و بیچارگی به تو پناه می‌برم، و نیز از کفر و فقر وسوسه‌های شیطان، پریشانی امور به تو پناه می‌برم، و از ریا و تظاهر، و از شهرت طلبی، و از دگرگونی عافیت، و از سختیِ بلا به تو پناه می‌آورم.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۰ 『 #دعای صد و چهل – در آخرین شب ماه رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ امام صادق (علیه‌السلام) فرمود: حضـرت علی بن الحسین (علیهماالسلام) هرگاه ماه رمضان فرا می‌رسید، هیچ غلام و یا کنیزی را کتک نـمی‌زد، و اگر غلام یا کنیزی گناهی مرتکب می‌شد، نزد خود می‌نوشت فلانی گناه کرد و فلان کنیز گناه کرد در فلان روز و فلان وقت و او را کیفر نـمی‌داد. پس کیفر آنها جمع می‌شد، تا اینکه آخرین شب ماه رمضان فرا می‌رسید. و آنان را فرا می‌خواند، و در اطراف خود جمع‌شان می‌کرد، سپس آن نامه را آشکار می‌نـمود و می‌فرمود: ای فلان تو چنین و چنان کردی، و تو را ادب نکردم، آیا این را به یاد می‌آوری؟ و او می‌گفت: آری ای فرزند رسول خدا. تا به همۀ آنها رسیدگی می‌کرد، و از همه اقرار می‌گرفت، سپس در میان آنان می‌ایستاد، و به آنها می‌فرمود: صداهای‌تان را بلند کنید و بگویید: ای علی بن الحسین، پروردگار تو هر چه را عمل کردی بر تو شماره کرده است آنگونه که شماره کرده‌ای بر ما هر چه را عمل کرده‌ایم، و نزد او نامه‌ای است که به حق با تو سخن می‌گوید و هیچ کار کوچک یا بزرگی را رها نـمی‌کند از آنچه عمل کرده‌ای. مگر اینکه آن را به شمار آورده باشد. و هر چه را عمل کرده باشی حاضـر می‌بینی، آنگونه که ما هر چه را عمل کردیم نزد تو حاضـر یافتیم، پس عفو کن و گذشت نـما آنگونه که از پروردگار امید عفو داری و آنگونه که دوست داری که عفو کند پروردگار، تو را. پس ما را عفو کن. او را بخشنده و مهربان و آمرزنده می‌یابی، و ستم نـمی‌کند پروردگار تو بر کسی همانگونه که نزد تو نامه‌ای است که بر ما به حق سخن می‌گوید و هیچ کار کوچک یا بزرگی را رها نکرده از آنچه انجام داده‌ایم مگر اینکه به شمار آورده است، پس به یاد آور، ای علی بن الحسین، خواری ایستادنت را در پیشگاه پروردگارت، که حاکم عادل است، و به سنگینی دانه خردلی ظلم نـمی‌کند، و آن را روز قیامت می‌آورد، و کافی است خداوند، که حساب کننده و گواه باشد، پس عفو کن و گذشت نـما، پروردگار، تو را عفو می‌کند و می‌گذرد، که او می‌فرماید: ﴿وَلْیَعْفُوا وَلْیَصْفَحُوا أَلاٰ تُحِبُّونَ أَنْ یَغْفِرَ اللّٰهُ لَکُمْ﴾ «باید عفو کنند و گذشت نـمایند آیا دوست ندارید که خداوند شما را ببخشد». سپس آن حضـرت به خود خطاب می‌کرد و آن را بلند می‌خواند. و آنان را تلقین می‌کرد، و آنان همراه او فریاد می‌کشیدند و او در میان شان می‌ایستاد، و گریه و زاری می‌نـمود و می‌گفت: رَبِّ إِنَّکَ أَمَرْتَنٰا أَنْ نَعْفُوَ عَمَّنْ ظَلَمْنٰا وَقَدْ ظَلَمْنٰا أَنْفُسَنٰا، فَنَحْنُ قَدْ عَفَوْنٰا عَمَّنْ ظَلَمْنٰا کَمٰا أَمَرْتَ، فَاعْفُ عَنّٰا فَإِنَّکَ أَوْلیٰ بِذٰلِکَ مِنّٰا وَمِنَ الْمَأْمُورِینَ، وَأَمَرْتَنٰا أَنْ لاٰنَرُدَّ سٰائِلاً عَنْ أَبْوٰابِنٰا وَقَدْ أَتَیْنٰاکَ سُؤّٰالاً وَمَسٰاکِینَ، وَقَدْ أَنَخْنٰا بِفِنٰائِکَ وَبِبٰابِکَ نَطْلُبُ نٰائِلَکَ وَمَعْرُوفَکَ وَعَطٰاءَکَ، فَامْنُنْ بِذٰلِکَ عَلَیْنٰا وَلاٰ تُخَیِّبْنٰا، فَإِنَّکَ أَوْلیٰ بِذٰلِکَ مِنّٰا وَمِن الْمَأْمُورِینَ. ای پروردگارم تو ما را دستور دادی که عفو کنیم هر کسی را که به ما ستم نـموده است و ما به خودمان ستم نـموده‌ایم، ما اینک عفو کرده‌ایم هر کس را که به ما ستم کرده است آنگونه که فرمان دادی، پس ما را عفو کن که تو به آن از ما سزاوارتری و از ماموران نیز، و دستور دادی ما را که سائلی را از در خانه‌های‌مان رد نکنیم، و ما به سوی تو سائل و مسکین آمده‌ایم، و در آستانه‌ات مرکب را خوابانده‌ایم و بر در تو عطا و احسان و بخششت را می‌جوییم، پس بر ما به آن منت گذار بر ما و محروم‌مان مکن، که تو به آن از ما سزاوارتر هستی و از مأموران. إِلٰهیٖ کَرُمْتَ فَأَکْرِمْنِی إِذْ کُنْتُ مِنْ سُؤّٰالِکَ، وَجُدْتَ بِالْمَعْرُوفِ فَاخْلُطْنِی بِأَهْلِ نَوٰالِکَ یٰاکَرِیمُ. خدای من، تو گرامی هستی، پس مرا گرامی بدار که از سائلان تو هستم، و تو به نیکی، بخشش نـموده‌ای پس آمیخته ساز مرا با احسان شدگانت، ای بزرگوار. سپس روی به آنان می‌کرد و می‌فرمود: شما را بخشیدم، آیا شما مرا و آنچه را از من به شما رسیده است از بدرفتاری‌ام می‌بخشید؟ و آنها می‌گفتند: تو را بخشیدیم ای سـرور ما، در حالی که تو بدی نکرده‌ای، آنگاه حضـرت (علیه‌السلام) به آنها می‌فرمود: بگویید: اَللّٰهُمَّ اعْفُ عَنْ عَلیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ کَمٰا عَفىٰ عَنّٰا، وَأَعْتِقْهُ مِنَ النّٰار کَمٰا أَعْتَقَ رِقٰابَنٰا مِنَ الرِّقِّ. خداوندا عفو کن علی بن الحسین را آنگونه که ما را عفو کرد و او را از آتش برهان آنگونه که رها کرد گردن‌های‌مان را از بردگی.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۱ [ #دعای صد و چهل‌ و یک – در روز سی‌ام ماه رمضان ] ⤶ اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ لاٰشَـرِیکَ لَهُ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ کَمٰا یَنْبَغِی لِکَرَمِ وَجْهِهِ وَعِزِّ جَلَالِهِ وَکَمٰا هُوَ أَهْلُهُ. یٰا قُدُّوسُ یٰا نُورُ یٰا قُدُّوسُ، یٰا سُبُّوحُ یٰا مُنْتَهَى التَّسْبِیحِ، یٰا رَحْمٰانُ یٰا مُنْتَهَى الرَّحْمَهِ، یٰا عَلِیمُ یٰا خَبِیرُ، یٰا اَللّٰهُ یٰا لَطِیفُ یٰا جَلِیلُ، یٰا اَللّٰهُ یٰا سَمِیعُ یٰا بَصِیرُ، یٰا اَللّٰهُ یٰا اَللّٰهُ یٰا اَللّٰهُ لَکَ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنٰى وَالْأَمْثٰالُ الْعُلْیٰا وَالْکِبْـرِیٰاءُ وَالْآلٰاءُ. ستایش خدا را که شـریکی براى او وجود ندارد و ستایش خدا را آن‌گونه که زیبندۀ کرامت روى [اسما و صفات، یا ذات]و سـربلندى شکوه او است و آن‌گونه که شایستۀ او است، اى بسیار پاکیزه اى نور اى بسیار بی‌آلایش اى بسیار پاک، اى منتهاى تسبیح اى رحمت‌گستـر اى منتهاى رحمت اى دانا اى بسیار آگاه اى خدا اى لطیف اى بزرگ اى خدا اى شنوا اى بینا اى خدا اى خدا اى خدا، زیباترین نام‌ها و برترین صفت‌ها و بزرگمنشی و نعمت‌ها از آن تو است. أَسْأَلُکَ بِاسْمِکَ الْوٰافِی‏ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ‏ أَنْ تَجْعَلَ اسْمِی مَعَ السُّعَدَاءِ وَرُوحِی مَعَ الشُّهَدَاءِ، وَإِحْسٰانِی فیٖ عِلِّیِّینَ وَإِسٰاءَتِی مَغْفُورَهً عِنْدَکَ، یٰا أَرْحَمَ الرّٰاحِمِینَ یٰا رَبَّ الْعٰالَمِینَ. اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ وَلَمْ یَسْأَلِ الْعِبٰادُ مِثْلَکَ، وَأَرْغَبُ إِلَیْکَ وَلَمْ یَرْغَبِ الْعِبٰادُ إِلیٰ مِثْلِکَ، أَنْتَ مَوْضِعُ رَغْبَهِ الرّٰاغِبِینَ، وَمُنْتَهىٰ غَایَهِ الطّٰالِبیٖنَ. به نام رسا و کامل تو «بسم اللّه الرّحمن الرّحیم» خواستارم که نام مرا جزو نیکبختان و روحم را با شهیدان [گواهان]و نیکوکارى‌ام را در علّیّین [برترین جایگاه بهشت]قرار دهى و بدکارى‌ام را بیامرزى، اى مهربان‌ترین مهربانان، اى پروردگار جهانیان. خداوندا، از تو درخواست مى‌کنم که بندگان از هیچ‌کس مثل تو درخواست نکرده‌اند و به درگاه تو خواهش مى‌کنم که بندگان از هیچ‌کس مثل تو خواهش نکرده‌اند، تو جایگاه گرایش و خواهش خواهش‌کنندگان و منتهاى غایت خواهندگان هستى. أَسْأَلُکَ بِأَعْظَمِ الْمَسٰائِلِ کُلِّهٰا وَأَنْجَحِهٰا وَأَفْضَلِهَا الَّتِی یَنْبَغِی لِلْعِبٰادِ أَنْ یَسْأَلُوکَ بِهٰا، یٰا اَللّٰهُ یٰا رَحْمٰانُ، یٰا اَللّٰهُ یٰا رَحْمٰانُ، یٰا اَللّٰهُ یٰا رَحْمٰانُ، أَسْأَلُکَ بِأَسْمٰائِکَ مٰا عَلِمْتُ مِنْهٰا وَمٰا لَمْ أَعْلَمْ، وَبِأَسْمٰائِکَ‏ الْحُسْنىٰ وَبِنِعَمِکَ الَّتِی لاٰتُحْصیٰ، وَبِکُلِّ اسْمٍ هُوَ لَکَ سَمَّیْتَ بِهِ نَفْسَکَ، وَأَنْزَلْتَهُ فیٖ شَیْ‏ءٍ مِنْ کُتُبِکَ، وَعَلَّمْتَهُ أَحَداً مِنْ خَلْقِکَ، وَاسْتَأْثَرْتَ بِهِ فیٖ عِلْمِ الْغَیْبِ عِنْدَکَ، أَنْ تُصَلِّیَ عَلیٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَأَنْ تُجِیرَنِی مِنْ عَذٰابِ النّٰارِ وَمِنْ عَذٰابِ الْحَرِیقِ، وَمِنْ عَذٰابِ السَّمُومِ، وَأَنْ تَرْزُقَنِی فیٖ هٰذَا الْیَوْمِ الْعَظِیمِ وَفیٖ هٰذِہِ اللَّیْلَهِ الشَّـرِیفَهِ ذِکْرَکَ وَشُکْرَکَ وَالصَّلٰاهَ عَلیٰ رَسُولِکَ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ. از تو به بزرگ‌ترین و برآورده‌ترین و برترین درخواست‌ها از میان همۀ درخواست‌هایى که شایسته است بندگان از تو بکنند، خواستارم. اى خدا اى رحمت‌گستـر، اى خدا اى رحمت‌گستـر، اى خدا اى رحمت‌گستـر، به تـمام نام‌هاى تو اعمّ از نام‌هایى که مى‌دانم یا نـمى‌دانم و به زیباترین نام‌هایت و به نعمت‌هاى تو که به شمار درنـمى‌آید و به هر اسمى که خود را به آن نامیده‌اى و در یکی از کتاب‌هاى خود فروفرستاده‌اى و به یکی از آفریده‌هایت آموخته‌اى یا در علم غیب براى خود برگزیده‌اى، خواهانم که بر محمّد و آل محمّد درود فرستى و مرا از عذاب آتش و کیفر آتش سوزان و از عذاب باد سوزان جهنّم در پناه خود در آور و در این روز بزرگ و این شب شـریف، یاد و سپاسگزارى و درود بر پیامبـرت -درود خدا بر او و خاندان او- را روزى‌ام کن. اَللّٰهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ یٰا مُدَبِّرَ الْأُمُورِ، وَیٰا عٰالِمَ مٰا فِی الصُّدُورِ، وَیٰا مُجْرِیَ الْبُحُورِ، وَیٰا بٰاعِثَ مَنْ فِی الْقُبُورِ، یٰا اَللّٰهُ یٰا رَحْمٰانُ یٰا رَحِیمُ، یٰا رَبِّ یٰا رَبِّ یٰا رَبِّ، یٰا رَحْمٰانُ یٰا رَحِیمُ، یٰا اَللّٰهُ یٰا أَحَدُ، یٰا فَرْدُ یٰا صَمَدُ، یٰا وَتْرُ یٰا مُتَعَالِی، یٰا مَنْ ﴿یَمْحُو مٰا یَشٰاءُ وَیُثْبِتُ وَعِنْدَەُ أُمُّ الْکِتٰابِ﴾.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۲ 『 #دعای صد و چهل‌ و دو – در وداع ماه رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ اَللّٰهُمَّ یٰا مَنْ لاٰیَرْغَبُ فِی الْجَزٰاءِ، وَیٰا مَنْ لاٰیَنْدَمُ عَلَی الْعَطٰاءِ، وَیٰا مَنْ لاٰیُکافِئُ عَبْدَہُ عَلَی السَّوٰاءِ، مِنَّتُکَ ابْتِدَاءٌ، وَعَفْوُکَ تَفَضُّلٌ، وَعُقُوبَتُکَ عَدْلٌ، وَقَضٰاؤُکَ خِیَرَهٌ، إِنْ أَعْطَیْتَ لَمْ تَشُبْ عَطٰاءَکَ بِـمَنٍّ، وَإِنْ مَنَعْتَ لَمْ یَکُنْ مَنْعُکَ تَعَدِّیاً، تَشْکُرُ مَنْ شَکَرَکَ وَأَنْتَ أَلْهَمْتَهُ شُکْرَکَ، وَتُکٰافِئُ مَنْ حَمِدَکَ وَأَنْتَ عَلَّمْتَهُ حَمْدَکَ، وَتَسْتُـرُ عَلیٰ مَنْ لَوْ شِئْتَ فَضَحْتَهُ، وَتَجُودُ عَلیٰ مَنْ لَوْ شِئْتَ مَنَعْتَهُ، وَکِلاٰهُمٰا أَهْلٌ مِنْکَ لِلْفَضِیحَهِ وَالْمَنْعُ، غَیْرَ أَنَّکَ بَنَیْتَ أَفْعٰالَکَ عَلَی التَّفَضُّلِ، وَأَجْرَیْتَ قُدْرَتَکَ عَلَی التَّجٰاوُزِ، خداوندا ای که شوقی به پاداش ندارد؛ چون بی‌نیاز از آفریده‌هاست؛ و ای که بر عطابخشی‌اش، پشیمان نـمی‌شود؛ و ای که پاداش بنده‌اش را مساوی و برابر نـمی‌دهد؛ [بلکه پاداشش بیش از عمل بنده است]. نعمتت آغاز است، [دست کسی در ساخت و پرداختش جایی ندارد] و گذشتت احسان و مجازاتت عدالت و فرمانت خیر است. اگر عطا کنی، عطایت را به منّت آلوده نـمی‌کنی؛ و اگر منع کنی، منعت بر پایه تجاوز نیست. کسی که تو را سپاس‌گزاری کند، پاداشش می‌دهی؛ در حالی که خودت سپاسگزاری را به او الهام کردی. و کسی که تو را ستایش کند، تلافی و جبـران می‌کنی؛ در صورتی که ستایش را خودت به او آموخته‌ای. پرده می‌پوشی بر کسی که اگر می‌خواستی رسوایش می‌کردی؛ جود و کرم می‌کنی بر کسی که اگر می‌خواستی منعش می‌فرمودی؛ در حالی که هر دوی این‌ها از سوی تو سزاوار رسوایی و منع‌اند؛ امّا چنین نـمی‌کنی، چون تـمام کارهایت را بر پایۀ لطف و احسان بنا نهادی و قدرتت را بر آیین گذشت به جریان انداختی، وَتَلَقَّیْتَ مَنْ عَصٰاکَ بِالْحِلْمِ، وَأَمْهَلْتَ مَنْ قَصَدَ لِنَفْسِهِ بِالظُّلْمِ، تَسْتَنْظِرُهُمْ بِأَنٰاتِکَ إِلَی الْإِنٰابَهِ، وَتَتْـرُکُ مُعٰاجَلَتَهُمْ إِلَی التَّوْبَهِ لِکَیْلاٰ یَهْلِکَ عَلَیْکَ هٰالِکُهُمْ، وَلاٰ یَشْقىٰ بِنِعْمَتِکَ شَقِیُّهُمْ إِلّٰا عَنْ طُولِ الْإِعْذٰارِ إِلَیْهِ، وَبَعْدَ تَرٰادُفِ الْحُجَّهِ عَلَیْهِ، کَرَماً مِنْ عَفْوِکَ یٰا کَرِیمُ وَعٰائِدَهً مِنْ عَطْفِکَ یٰا حَلِیمُ. و با کسی که با تو به مخالفت برخاسته، با بردباری روبه‌رو شدی، و کسی را که بر ستم به خود همّت گماشت، مهلت دادی، با حلم و بردباری‌ات مهلت‌شان می‌دهی تا به سویت بازگردند. شتاب در عقوبت را وا می‌گذاری تا به عرصه‌گاه توبه و بازگشت بنشینند، تا آن‌که از سوی تو، سزاوار هلاکت شده، هلاک نشود، و تیره‌بخت‌شان به نعمت تو بدبخت نگردد. هلاکت و بدبختی آنان، پس از طول مدتی است که حرام و حلالت را برای آنان روشن کردی و پیوسته به عذاب تهدیدشان فرمودی و عذر بسیاری از این قبیل در برابرشان قرار دادی و پی‌درپی بر آنان اتـمام حجّت کردی. این همه، بر پایۀ کرم و بخششی از عفو توست، ای بزرگوار و سود و بهره‌ای است از مهربانی تو، ای بردبار.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۳ 『 #دعای صد و چهل‌ و سه – در #وداع_ماه_رمضان 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِیمِ به نام خداوند بخشندۀ مهربان اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعٰالَمِینَ‏، الْحَمْدُ لِلّٰهِ لاٰشَـرِیکَ لَهُ، اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الْعَلِیِّ الْأَعْلیٰ، اَلْعَلِیمِ الْکَرِیمِ، الْعَظِیمِ الرَّحِیمِ، اللَّطِیفِ الْخَبِیرِ، الْحَمْدُ لِلّٰهِ الْمَحْمُودِ عَلیٰ نَعْمَائِهِ، الْمَشْکُورِ عَلیٰ اٰلَائِهِ، الَّذِی‏ لاٰیَنْسیٰ مَنْ ذَکَرَہُ، وَلاٰ یُخَیِّبُ مَنْ رَجَاهُ، وَلاٰ یَرُدُّ مَنْ دَعَاهُ، ستایش خدا را که پروردگار جهانیان است، ستایش خدا را که شـریکی براى او وجود ندارد، ستایش خدا را که بلندپایه، آگاه، بزرگوار، مهربان، باریک‌بین و کاردان است، ستایش خدا را که در برابر نعمت‌هایش ستایش و در برابر عطاهایش ستوده مى‌گردد، هم او که به یادآورندگانش را فراموش و امیدوارانش را نومید نـمى‌کند و دعاکنندگان به درگاهش را نـمى‌راند، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی لاٰرَبَّ سِوَاهُ، وَلاٰ خَالِقَ إِلّٰا إِیَّاهُ، وَلاٰ إِلٰهَ غَیْرُہُ، وَلاٰ مَعْبُودَ إِلّٰا هُوَ وَحْدَہُ لاٰشَـرِیکَ لَهُ. اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی تَوَاضَعَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ لِعَظَمَتِهِ، وَذَلَّ کُلُّ شَیْ‏ءٍ لِمُلْکِهِ وَهَیْبَتِهِ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی اسْتَسْلَمَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ لِقُدْرَتِهِ، وَخَضَعَ کُلُّ شَیْ‏ءٍ لِقُوَّتِهِ‏ و ستایش خدا را که پروردگار و آفریدگار و خداى شایستۀ پرستش و معبودى جز او وجود ندارد و شـریکی براى او نیست. ستایش خدا را که همۀ اشیا در برابر عظمت او فروتن و در برابر پادشاهی و هیبت او خوار هستند و ستایش خدا را که همه اشیا در برابر قدرت او تسلیم و در برابر نیرویش خاضع هستند. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلیٰ حِلْمِهِ بَعْدَ عِلْمِهِ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلیٰ عَفْوِہِ بَعْدَ قُدْرَتِهِ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ وَلِیِّ کُلِّ نِعْمَهٍ، وَمُنْتَهىٰ کُلِّ رَغْبَهٍ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ قَاضِی کُلِّ حَاجَهٍ، وَدَافِعِ کُلِّ ضَـرُورَهٍ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی بِنِعْمَتِهِ أَصْبَحْنَا وَأَمْسَیْنَا، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی بِنُورِہِ اهْتَدَیْنَا وَبِفَضْلِهِ اسْتَغْنَیْنَا، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلَی السَّـرَّاءِ وَالضَّـرَّاءِ وَالشِدَّهِ وَالرَّخَاءِ. وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِینَ عَلیٰ کُلِّ حَالٍ، وَ﴿الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی خَلَقَ السَّماواتِ وَالْأَرْضَ وَجَعَلَ الظُّلُماتِ وَالنُّورَ ثُمَّ الَّذِینَ کَفَرُوا بِرَبِّهِمْ یَعْدِلُونَ﴾، و ستایش خدا را در برابر بردبارى‌اش باوجود آگاهى‌اش و ستایش خدا را در برابر گذشتش باوجود قدرتش و ستایش خدا را که ولی هر نعمتی است و منتهای هر خواسته و میلی است و ستایش خدا را که جواب دهنده تـمام حاجات و دفع کننده تـمام ضـرر هاست، و ستایش خدایى را که به نعمت او صبح و شام کردیم و ستایش خدا را که به نور او رهنمون گردیده و به تفضل او بی‌نیاز شدیم و ستایش خدا را بر شادمانی و رنجورى و سختى و فراخى و ستایش خدا را که پروردگار جهانیان است بر هر حال، و «ستایش خدا را که آسمان‌ها و زمین را آفرید و تاریکی‌ها و نور را قرار داد و بااین‌حال کسانی که به پروردگارشان کفر ورزیده‌اند، براى او شـریک قرار مى‌دهند»، کَذِبَ الْعَادِلُونَ بِاللّٰهِ، وَالْمُفْتَـرُونَ عَلَی اللّٰهِ الْکَذِبَ، وَالْمُدَّعُونَ غَیْرَہُ إِلٰهاً، قَدْ ضَلُّوا ضَلاٰلًا بَعِیداً، وَخَسِـرُوا خُسْـراناً مُبِیناً، وَقَالُوا قَوْلًا عَظِیماً، ﴿مَا اتَّخَذَ اللّٰهُ مِنْ وَلَدٍ وَمٰا کَانَ مَعَهُ مِنْ إِلٰهٍ إِذاً لَذَهَبَ کُلُّ إِلٰهٍ بِـمٰا خَلَقَ وَلَعَلا بَعْضُهُمْ عَلیٰ بَعْضٍ سُبْحانَ اللّٰهِ عَمّٰا یَصِفُونَ * عالِمِ الْغَیْبِ وَالشَّهادَهِ فَتَعٰالیٰ‏ عَمّٰا یُشْـرِکُونَ﴾، اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِی هَدَانَا لِدِینِهِ الَّذِی لاٰیَقْبَلُ عَمَلًا إِلّٰا بِاِذْنِهِ وَلاٰ یَغْفِرُ ذَنْباً إِلّٰا لِأَهْلِهِ. دروغ گفتند کسانی که به خدا شـرک ورزیدند و به دروغ بر خدا افتـرا بستند و جز او معبود خود گرفتند و بسیار دور [سخت]گمراه شده و آشکارا زیان بردند و سخن بزرگ بر زبان راندند. «خداوند هیچ‌کس را به فرزندى نگرفته و هیچ معبودى جز او وجود ندارد، وگرنه در این صورت، هر معبودى آفریده‌هاى خود را به همراه خود مى‌برد [از آن‌ها حمایت مى‌کرد]و بر یکدیگر اظهار برترى مى‌کردند. پاکا خدا از آنچه او را بدان توصیف مى‌کنند، خدایى که داناى غیب و آشکار و از آنچه براى او شـریک قرار مى‌دهند، منزّہ است.» ستایش خدا را که ما را به آیین خود راهنمایى کرد، خدایى که هیچ عملی را نـمى‌پذیرد و هیچ گناهى را جز از اهلش نـمى‌آمرزد.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۴ 『 #دعای صد و چهل‌ و چهار – در روز #عید_فطر 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ از جابر بن عبدالله انصاری روایت شده است که گفت: در مدینه بودم هنگامی که مروان بن حکم از سوی یزید بن معاویه بر آن حکومت داشت. ماه رمضان بود و هنگامی که آخرین شب آن فرا رسید، دستور داد منادی خود را که مردم را نداد دهد برای خارج شدن به سوی بقیع، برای نـماز عید. پس من هنگام صبح از منزلـم خارج شدم و قصد داشتم در تاریکی آخر شب به دیدار سـرورم علی بن الحسین (علیهماالسلام) برسم، پس از هر کوچه‌ای که از کوچه‌های مدینه می‌گذشتم، اهل آن را می‌دیدم که به سوی بقیع می‌رفتند و می‌گفتند: به کجا می‌روی ای جابر؟ می‌گفتم: به سوی مسجد رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله). تا اینکه به مسجد رسیدم و وارد آن شدم و در آن نیافتم کسی را جز سـرورم علی بن الحسین (علیهماالسلام) را، که ایستاده بود و نـماز صبح را به تنهایی می‌خواند، پس ایستادم و نـماز خواندم به نـماز او و هنگامی که از نـمازش فراغت یافت سجده شکر به جا آورد و سپس نشست و به دعا پرداخت و من دعایش را آمین می‌گفتم و دعایش به پایان نرسید تا اینکه خورشید دمید، پس به پای خود ایستاد و رو به قبله و رو به قبـر رسول خدا که درود خداوند بر او و بر خاندانش و سلام او بر آنان باد. سپس دست‌های خود را بلند کرد تا برابر صورتش قرار گرفتند و گفت: إِلٰهیٖ وَسَیِّدیٖ أَنْتَ فَطَرْتَنِی وَابْتَدَأْتَ خَلْقِی لاٰ لِحَاجَهٍ مِنْکَ إِلَیَّ بَلْ تَفَضُّلاً مِنْکَ عَلَیَّ، وَقَدَّرْتَ لیٖ أَجَلاً وَرِزْقاً لاٰأَتَعَدّٰاهُمَا، وَلاٰ یَنْقُصُنیٖ أَحَدٌ مِنْهُمَا شَیْئاً، وَکَنَفْتَنِی مِنْکَ بِأَنْوَاعِ النِّعَمِ وَالْکِفَایَهِ طِفْلاً وَنٰاشِئاً مِنْ غَیْرِ عَمَلٍ عَمِلْتُهُ، فَعَلِمْتَهُ مِنِّی فَجَازَیْتَنِی عَلَیْهِ، بَلْ کَانَ ذٰلِکَ مِنْکَ تَطَوُّلاً عَلَیَّ وَامْتِنٰاناً. فَلَمّٰا بَلَغْتَ بیٖ أَجَلَ الْکِتَابِ مِنْ عِلْمِکَ بیٖ، وَوَفَّقْتَنِی لِمَعْرِفَهِ وَحْدَانِیَّتِکَ وَالْاِقْرٰارِ بِرُبُوبِیَّتِکَ، فَوَحَّدْتُکَ مُخْلِصاً لَمْ أَدْعُ لَکَ شَـرِیکاً فیٖ مُلْکِکَ، وَلاٰ مُعِیناً عَلیٰ قُدْرَتِکَ، وَلَمْ أَنْسِبْ إِلَیْکَ صَاحِبَهً وَلاٰ وَلَداً. خدای من و سـرورم تو مرا آفریدی و آفرینشم را آغاز کردی، نه به خاطر نیازی از تو به من بلکه تفضلی از تو بر من، و تعیین نـمودی برای من اجلی و رزقی را که از آنها تجاوز نـمی‌کنم، و نـمی‌کاهد از من کسی چیزی از آنها را، و در پناه گرفتی مرا از خود به انواع نعمت‌ها و کفایت در خردسالی و نوجوانی، بدون اینکه عملی انجام داده باشم، که آن را از من دانسته پس مرا بر آن پاداش داده باشی، بلکه آن از تو لطف و منتی بر من بوده است. پس هنگامی که مرا به سن تکلیف رساندی از علم تو نسبت به من، و توفیق دادی مرا برای شناخت یگانگی‌ات و اقرار به پروردگاری‌ات، پس تو را به اخلاص یگانه دانستم و شـریکی برای تو نخواندم در پادشاهی‌ات، و نه یاوری بر قدرتت، و به تو نسبت نداده‌ام، همسـری یا فرزندی را. فَلَمّٰا بَلَغْتَ بیٖ تَنَاهِی الرَّحْمَهِ مِنْکَ مَنَنْتَ عَلَیَّ بِـمَنْ هَدَیْتَنِی بِهِ مِنَ الضَّلاٰلَهِ، وَاسْتَنْقَذْتَنِی بِهِ مِنَ الْهَلَکَهِ، وَاسْتَخْلَصْتَنِی بِهِ مِنَ الْحَیْرَهِ وَفَکَکْتَنِی بِهِ مِنَ الْجَهَالَهِ، وَهُوَ حَبِیبُکَ وَنَبِیُّکَ مُحَمَّدٌ صَلَّی اللّٰهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ أَزْلَفُ خَلْقِکَ عِنْدَکَ، وَأَکْرَمَهُمْ مَنْزِلَهً لَدَیْکَ، فَشَهِدْتُ مَعَهُ بِالْوَحْدَانِیَّهِ، وَأَقْرَرْتُ لَکَ بِالرُّبُوبِیَّهِ، وَلَهُ بِالرِّسَالَهِ، وَأَوْجَبْتَ لَهُ عَلَیَّ الطّٰاعَهَ، فَأَطَعْتُهُ کَمٰا أَمَرْتَ، وَصَدَّقْتُهُ فِیمٰا حَتَمْتَ. وَخَصَصْتَهُ بِالْکِتَابِ الْمُنْزَلِ عَلَیْهِ، وَالسَّبْعِ الْمَثَانِی الْمُوحَاهِ إِلَیْهِ، وَأَسْمَیْتَهُ الْقُرْآنَ، وَأَکْنَیْتَهُ الْفُرْقَانَ الْعَظِیمَ. فَقُلْتَ جَلَّ اسْمُکَ: ﴿وَلَقَدْ اٰتَیْنَاکَ سَبْعًا مِنَ الْمَثَانِی وَالْقُرْآنَ الْعَظِیمَ﴾ وَقُلْتَ جَلَّ قَوْلُکَ لَهُ حِینَ اخْتَصَصْتَهُ بِـمٰا سَمَّیْتَهُ مِنَ الْاَسْمَاءِ: ﴿طٰهٰ مٰا أَنْزَلْنَا عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لِتَشْقَیٰ﴾. پس هنگامی که نهایت رحمت از تو به من رسید، بر من منت نهادی، به کسی که به وسیله او هدایتم کردی از گمراهی، و رهایی‌ام بخشیدی به وسیله او از هلاک شدن، و نجاتم دادی به وسیله او از سـرگردانی، و جدا کردی به وسیله او مرا از نادانی، و او محبوب تو و پیامبـرت محمد است، که درود خداوند بر او و خاندانش باد، نزدیک‌ترین آفریدگانت نزد تو و گرامی‌ترین آنان در منزلت، در پیشگاهت.

#صحیفه_سجادیه_جامعه | ۱۴۵ 『 #دعای صد و چهل‌ و پنج – هنگام افطار 』 ࿐ྀུ༅࿇༅══‎═‎═‎═‎═‎═‎═‎ از امام صادق (علیه‌السلام) روایت شده است که فرمود: علی بن الحسین (علیهماالسلام) هر وقت ماه رمضان فرا می‌رسید، جز به دعا و تسبیح و #استغفار و تکبیر، سخن نـمی‌گفت و هرگاه #افطار می‌نـمود می‌گفت: اَللّٰهُمَّ اِنْ شِئْتَ اَنْ تَفْعَلَ فَعَلْتَ. خداوندا اگر بخواهی انجام دهی انجام می‌دهی.